ที่ทางเข้าโรงพยาบาล หลินหนาน เลขานุการที่สวมชุดทำงานและสวมแว่นตาไร้ขอบ กำลังยืนอยู่ข้าง ๆ รถมายบัค ด้วยท่าทางกระวนกระวายเล็กน้อย

พอเห็นยู่ชางเหิงออกมา หลินหนานที่นิ่งมาโดยตลอดก็วิ่งมาหาเขา “ท่านประธาน ในที่สุดท่านก็มาสักที！ การประชุมทางวิดีโอข้ามประเทศจะเริ่มขึ้นในอีกห้านาทีหลังครับ เอกสารการประชุมอยู่ที่นี่แล้วครับ...”

ยู่ชางเหิงยกมือขึ้นเพื่อหยุดไม่ให้หลินหนานพูดต่อ

“เลื่อนการประชุมออกไป”

หลินหนานอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า “ครับ”

ท่านประธานให้ความสำคัญกับความร่วมมือครั้งนี้มาตลอด ทำไมจู่ ๆ ถึงเลื่อนออกไปกะทันหันหล่ะ？

หลินหนานไม่กล้าถามไปมากกว่านี้ แล้วรีบติดต่อผู้รับผิดชอบของอีกฝ่ายทันที

ยู่ชางเหิงนั้นเตรียมตัวสำหรับความร่วมมือนี้มาเป็นเวลานานแล้วก็จริง แต่ตอนนี้ ในหัวของเขามีแต่คำพูดของเจียงหว่านฉือที่ว่า “เราหย่ากันเถอะ”

เมื่อสามปีก่อน พ่อของเขาหัวใจวาย และเจียงหว่านฉือก็เป็นคนช่วยชีวิตเขาไว้

คนแก่กับเด็กสาวทั้งสองนั้นพบกันครั้งแรกก็รู้สึกสนิทสนมเหมือนรู้จักกันมานาน หลังจากที่พ่อของเขารู้ว่าเจียงหว่านฉือชอบเขา พ่อเลยตัดสินใจเรื่องการแต่งงานของเจียงหว่านฉือกับเขา

ทีแรกยู่ชางเหิงต่อต้านการแต่งงานครั้งนี้ แต่เพื่อทำตามความปรารถนาสุดท้ายของพ่อ ในที่สุดเขาเลยยอมประนีประนอม

หลังแต่งงาน เขากับเจียงหว่านฉือก็เกรงใจกันเหมือนเป็นแขกที่มาเยือน สำหรับภรรยาคนนี้ เขาไม่เชิงว่าจะชอบเธอ แต่พอเวลาผ่านไปนาน ๆ เขาก็ชินกับการมีเธออยู่ข้าง ๆ แล้ว

เมื่อสองเดือนก่อน เขาเมา และไม่รู้ว่าไปมีอะไรกับไป๋เสี่ยวโหรวได้ยังไง

หลายครั้งหลังจากนั้น เขาต้องการสารภาพกับเจียงหว่านฉือ แต่ก็พูดไม่ออก

มันเป็นความผิดของเขา และเขาก็ยังติดคำขอโทษกับเจียงหว่านฉืออยู่

ยู่ชางเหิงเข้าไปในรถและหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อโทรหาเจียงหว่านฉือ แต่ไม่มีใครรับสาย

ยู่ชางเหิงโทรหาโรงพยาบาลอีกครั้ง แต่มีคนบอกว่าเจียงหว่านฉือออกจากโรงพยาบาลแล้ว

ยู่ชางเหิงตื่นตระหนกขึ้นมาทันที

และตอนที่เขากำลังจะโทรกลับบ้านนั้น ยู่ชางเหิงก็สังเกตเห็นกล่องของขวัญที่สวยงามซึ่งผูกโบว์แบบเรียบง่ายวางอยู่ตรงที่วางแขนข้าง ๆ เขา

“นี่มันคืออะไร？”

หลินหนานที่นั่งอยู่ข้างคนขับหันกลับมาและพูดอย่างสุภาพว่า “คุณนายขอฝากผมเอามาให้คุณครับ”

จู่ ๆ ใจของยู่ชางเหิงก็ใจเต้นขึ้นมา “นายได้เจอเธอเหรอ？ ตอนไหน？”

“เมื่อเช้านี้ครับ”

ก่อนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ยู่ชางเหิงรู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก

ยู่ชางเหิงเปิดกล่องของขวัญดู ข้างในมีคัฟลิงค์สวยงามอยู่คู่หนึ่ง

หลินหนานเตือนขึ้นมาประโยคนึง “วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานปีที่สามของคุณครับ”

ยู่ชางเหิงหันหน้าไปมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

หลินหนานแอบรู้สึกผิด เพราะคิดว่าตัวเองไม่ควรพูดมาก มุมปากของเขาโค้งและยิ้มออกมาอย่างสุภาพ จากนั้นก็หันกลับมานั่งตัวตรง พอรู้สึกถึงสายตาเย็นเฉียบที่จ้องมองมาจากข้างหลังเขา หลินหนานก็เหมือนนั่งอยู่บนกองไฟเริ่มพะว้าพะวัง และอยากตบหน้าตัวเองสักที

ยู่ชางเหิงโทรหาฉินจงซึ่งเป็นพ่อบ้าน

“ลุงฉิน คืนนี้ฉันจะกลับไปทานอาหารเย็นที่บ้าน ช่วยเตรียมอาหารจานโปรดของภรรยาฉันไว้เยอะหน่อยนะ อ่อใช่ เธอได้รับบาดเจ็บ จัดอาหารที่เหมาะสม” เขาพูดพลางลูบคัฟลิงค์ในกล่องของขวัญ

“ครับท่าน”

“คุณนายอยู่บ้านรึป่าว？”

“ไม่ครับ”

หลังจากวางสายไป ยู่ชางเหิงก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

วันที่อากาศหนาวแบบนี้ เธอยังได้รับบาดเจ็บอีกด้วย เธอจะไปไหนได้？

ยู่ชางเหิงโทรหาเจียงหว่านฉืออีกสองสามครั้ง แต่ก็ไม่มีใครตอบรับ

ทีแรกเขาคิดว่าคำว่า “หย่า” ของเจียงหว่านฉือนั้นเป็นแค่คำพูดตอนโกรธและใส่อารมณ์เฉย ๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอนั้นจะจริงจัง

ยู่ชางเหิงยกมือขึ้นมานวดหว่างคิ้ว และรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก