บ้านเก่าของตระกูลเจียง

คฤหาสน์ส่วนตัวที่อยู่กลางภูเขานั้นเป็นสัญลักษณ์ของตระกูลโบราณซึ่งสืบทอดมาหลายร้อยปี เมื่อเทียบกับยู่ชางเหิงที่สร้าง “เลี่ยงจื่อ กรุ๊ป” ขึ้นมาแล้ว ภูมิหลังของตระกูลเจียงนั้นยากจะหยั่งถึงและคาดเดาได้ยิ่งกว่า

ฟ้าสว่างจ้าแล้ว เจียงหว่านฉือตื่นขึ้นมาอย่างเบลอ ๆ ในห้องที่อยู่ลึกเข้าไปในคฤหาสน์

สภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยและกลิ่นของบ้านทำให้เธออยากจะร้องไห้ออกมา

ก่อนที่เธอสงบอารมณ์ของตัวเองได้ ประตูห้องก็ถูกเปิดออก พอเห็นคนที่เดินเข้ามา เจียงหว่านฉือก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาของเธอไว้ได้อีกต่อไป เธอเปิดผ้าห่มออกและพุ่งไปหาชายที่มีผมหงอกเต็มหัวทันที

“พ่อคะ！”

เจียงหงเย่ยกมือขึ้นมาลูบหัวของเจียงหว่านฉือ รู้สึกใจหายไม่น้อย

แม้ว่าเขาจะจงใจทำหน้าบูดบึ้ง แต่สายตาของเขาก็ซ่อนความรักและความปวดใจไว้ไม่อยู่ “แกยังรู้จักกลับมาอีกเหรอ！”

เจียงเฉิงเฉียนซึ่งเป็นคุณชายรองของตระกูลเจียงก็เดินเข้ามาจากประตูทันทีที่ได้ยินเสียง

สองพ่อลูกนั้นรูปร่างหน้าตาคล้ายกันกว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ แต่เมื่อเทียบกับความดุดันของเจียงหงเย่แล้ว เจียงเฉิงเฉียนนั้นมีความมั่นใจและเฉียบแหลมมากกว่านิดนึง สองพ่อลูกนั้นมีความเย่อหยิ่งเหมือนกันแต่ให้ความรู้สึกต่างกัน

“พ่อครับ หว่านหว่านกลับมาแล้ว เลิกทำหน้าบูดบึ้งได้แล้วครับ บอกตั้งกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าถ้าดีใจก็แสดงออกมาสิไง” เจียงเฉิงเฉียนเปิดโปงเจียงหงเย่ทันที

เจียงหงเย่จ้องลูกชายของเขา

“ตอนแรกฉันก็ไม่เห็นด้วยที่หว่านหว่านปกปิดตัวตนของเธอและแต่งงานกับไอ้แซ่ยู่นั่นอยู่แล้ว บอกว่าเป็นเพราะความรู้สึกล้วน ๆ ไม่เกี่ยวข้องใด ๆ กับผลประโยชน์ทางการค้า！ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกแกสมรู้ร่วมคิดช่วยตามอำเภอใจเธอ ฉันจะปล่อยให้เธอทำแบบนี้และปล่อยให้เธอต้องมาทนทุกข์ทรมานกับเรื่องพวกนี้งั้นเหรอ？ ！”

“พ่อ ใจเย็น ๆ ก่อนสิครับ คนหนุ่มสาวก็คิดแต่เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ นั่นแหละ” เจียงเฉิงเฉียนพยายามอธิบาย

“แกหมายความว่าฉันแก่งั้นเหรอ？” เจียงหงเย่จ้องลูกชายของเขาอีกครั้ง

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย เฮ้อ…” เจียงเฉิงเฉียนพูดพลางเกาหัวอย่างแรง

พอได้ยินพ่อและพี่ชายเถียงกัน เจียงหว่านฉือก็หัวเราะทั้งน้ำตา เธอไม่ได้รู้สึกอบอุ่นแบบนี้มานานแล้ว

“พ่อ พี่ ฉันรู้ตัวว่าฉันผิด ตอนแรกฉันตาบอดไปเอง ที่ฉันลุ่มหลงเขาจนหน้ามืดตามัว หวังแต่อยากอยู่กับยู่ชางเหิง จนรู้ธาตุแท้ของเขาถึงได้กลับตัวกลับใจ แต่ตอนนี้ฉันตัดสินใจหย่ากับเขาแล้ว จากนี้ไปเราต่างคนต่างไปและจะไม่เกี่ยวข้องใด ๆ กันอีก”

เจียงหงเย่กอดเจียงหว่านฉือไว้ในอ้อมกอดอย่างปวดใจ “ต้องแบบนี้สิ ธุรกิจของตระกูลเจียงของเราใหญ่โตขนาดนี้ยังไม่พออีกเหรอ？ เลี่ยงจื่อ กรุ๊ปนั่นจะเทียบอะไรได้？ ไอ้แซ่ยู่นั่นไม่คู่ควรกับหว่านหว่านของพี่เลยแม้แต่น้อย”

เจียงเฉิงเฉียนยกนิ้วโป้งให้เจียงหว่านฉือ

“ตอนเย็น ฉันจะจัดงานเชิญคนที่มีหน้ามีตามีชื่อเสียงดังทั้งหมดในเมืองปิงเฉิง และแนะน้องสาวให้หุ้นส่วนของเรารู้จักอย่างเป็นทางการ พ่อคิดว่าไงครับ？”

เจียงหงเย่พยักหน้าอย่างพอใจ เรื่องนี้สองพ่อลูกนั้นเห็นดีเห็นงามกันอย่างไว เขาแทบรอไม่ไหวที่จะจัดงานเลี้ยงใหญ่ทันทีเพื่อฉลองที่ลูกสาวสุดที่รักหลุดพ้นจากความทุกข์และกลับตัวกลับใจได้

แต่ดีใจยังไม่ทันถึงสามวินาที เจียงหงเย่ก็สังเกตเห็นเสื้อผ้าของเจียงหว่านฉือ และตบเจียงเฉิงเฉียนอย่างแรง “เป็นพี่ยังไงของแก！ หว่านหว่านเคยใส่เสื้อผ้าราคาถูกแบบนี้ที่ไหนกัน？ พาคนกลับมาก็ไม่รู้จักหาชุดมาให้เปลี่ยนด้วย！”

“ให้คนไปเตรียมนานแล้วครับ” เจียงเฉิงเฉียนคิดไวัก่อนแล้ว “หว่านหว่าน พี่เตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เธอเยอะแยะไปหมดเลย และเป็นร้านสั่งตัดพิเศษระดับไฮเอนด์ที่เธอใส่ประจำ เธอลองเลือกดู ชอบก็เก็บไว้ ไม่ชอบก็ทิ้งไป”

“ขอบคุณค่ะพี่” เจียงหว่านฉือพูดพลางกอดเจียงเฉิงเฉียนแน่น

บรรยากาศเป็นไปอย่างชื่นมื่น ทั้งสามคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเจียงเฉิงเฉียนกับเจียงหงเย่ก็ออกไปหารือเกี่ยวกับรายละเอียดของงานเลี้ยงด้วยกัน

ก่อนไป เจียงเฉิงเฉียนก็นึกอะไรขึ้นมาได้และหันกลับมา

“อ่อใช่ จะเชิญคนแซ่ยู่ไหม？”

เจียงหว่านฉือเลิกคิ้ว “เชิญสิคะ ทำไมจะไม่เชิญหล่ะคะ？”

“โอเค น้องสาวของฉันต้องแบบนี้สิ” พอเห็นเจียงหว่านฉือดูสบาย ๆ เจียงเฉิงเฉียนเลยรู้สึกโล่งใจในที่สุด

หลังจากที่ทั้งคู่ไปแล้ว แพทย์ประจำตระกูลเจียงได้ทำการตรวจร่างกายเจียงหว่านฉืออย่างละเอียด และหลังจากยืนยันว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร เธอก็ไปที่ห้องรับประทานอาหารเพื่อรับประทานอาหารเช้า

สาวใช้เดินเข้ามาทีละคน อาหารอันโอชะมากมายก็ถูกเสิร์ฟเต็มโต๊ะ พอเจียงหว่านฉือเห็นเข้า ความอยากอาหารก็เพิ่มขึ้นปั๊บ และเธอตัดสินใจบอกลาทุกอย่างในอดีต และเริ่มกินอย่างดุเดือด

เธอตักคาเวียร์หนึ่งช้อนเข้าปากไปเต็ม ๆ และเปิดโทรศัพท์ที่ชาร์จเสร็จแล้วก่อนจะหยุดชะงักไป

มีสายที่ไม่ได้รับทั้งหมดยี่สิบสาย ล้วนมาจากยู่ชางเหิง