ซุปตาร์พลาดรัก

• ACTION •

“วันนี้ป้าไม่ค่อยสบาย เดี๋ยวให้ริสาเข้าไปทำงานบ้านแทนนะคะคุณเวย์…” เสียงปลายสายของป้าสร้อย หญิงวัยกลางคน ผู้เป็นแม่บ้านคนประจำ พูดบอกกับนายจ้างของเธอ

“ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมครับ?” เวย์เอ่ยถามน้ำเสียงเป็นห่วง เพราะป้าสร้อยนั้นเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่คนนึง และเขาก็เป็นนายจ้างเธอมานานถึงหกปี

“ก็โรคเดิมๆ ค่ะคุณเวย์ โรคคนแก่…”

“งั้นดูแลตัวเองด้วยนะครับ ขาดเหลืออะไรบอกผมได้เลย…ว่าแต่ ริสาหน้าตายังไงนะครับ ผมจำหน้าเธอไม่ได้แล้ว?” เวย์เอ่ยถามถึงเด็กสาวที่เขาเคยเจอเมื่อหกปีที่แล้ว ถึงรูปร่างหน้าตาของเธอ เพราะเขานั้นต้องคอยระวังความเป็นส่วนตัวและความปลอดภัยให้กับตัวเองอยู่ตลอด เนื่องจากชอบมีซาแซงแฟนแอบมาหาเขาที่บ้านอยู่บ่อยๆ เลยต้องถามเพื่อความแน่ใจ ก่อนที่จะให้คนแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน

“เธอสูงสักร้อยหกสิบได้ ตัวเล็กๆ ผิวขาว ตากลมโต น่าตาดูซื่อๆ หน่อย ป้าให้ออกไปสักพักได้แล้ว อีกไม่นานก็คงจะถึงแล้วมั้งคะ…”

“เธอมีคีย์การ์ดใช่ไหมครับ…?”

“มีค่ะ ป้าให้ไปแล้ว คุณเวย์เรียกใช้เธอได้เลยนะคะ”

“ครับ…”

แน่นอนว่าการเป็นซุปเปอร์สตาร์มันไม่ได้มีชีวิตที่เรียบง่ายเลย เพราะเมื่อผมเดินมาถึงจุดนี้แล้ว ความสูงที่ผมยืนอยู่นั้น มันทำให้ผมยิ่งหวาดกลัว…

และการมีชื่อเสียงของผม ต้องแรกมาด้วยความโดดเดี่ยว เพราะผมไม่สามารถที่จะหาคนที่จริงใจในชีวิตได้เลย ทุกคนล้วนแต่ใส่หน้ากากเข้าหาผม เพื่อประโยชน์บางอย่าง ชีวิตของผมเลยเหมือนการแสดงละครอยู่ตลอดเวลา ไม่มีสักวินาทีที่ผมสามารถเป็นตัวของตัวเองได้เลย และก็ไม่มีสิทธิทำทุกอย่างตามใจ เพียงเพราะคำว่าผมคือคนของสังคม…

ครืดด~

“ว่าไงครับพี่?” เสียงเวย์พูดเอ่ยถามกับผู้จัดการ ปลายสายที่โทรเข้ามา หลังจากวางสายป้าสร้อยไปได้ไม่นาน

“แน่ใจนะว่าไม่รับงานอีเว้นท์พรุ่งนี้แน่ ทางเจ้าของงานเขายังรอคำตอบอยู่นะ เผื่อว่าแกจะเปลี่ยนใจ”

“…ก็บอกแล้วไงพี่ว่าผมไม่รับ ให้ผมได้พักบ้างเถอะ” ผมตัดสินใจหยุดรับงานหนึ่งอาทิตย์ เพื่อให้ร่างกายของผมได้มีเวลาพักผ่อน

“เออๆ … พักก็พัก แต่ไม่ใช่ว่าแอบไปเดทกับใครนะเว้ย”

“รู้แล้วน่าพี่…” เวย์รีบตัดสายทิ้งทันที เมื่อได้ยินประโยคคำสั่งที่ตนฟังเป็นครั้งที่ร้อย

ผมทำงานติดต่อกันยาวมาเป็นเวลาสอง สามเดือน ไม่มีวันได้หยุดพักเลยสักวัน และเหมือนว่าผมจะใช้งานร่างกายของตัวเองหนักเกินไปจนตอนนี้ ผมไม่สามารถฝืนทำงานต่อได้แล้ว

“แคร่กๆ!”

เสียงไอแหบพร่าของเวย์ บ่งบอกถึงความอ่อนแอของร่างกายของเขาในเวลานี้

หนุ่มหล่อใบหน้ามีมิติทิ้งตัวลงนอนที่โซฟาหรูกลางห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ของคอนโดมิเนียมหรู ราคาแพงที่เขาเป็นผู้ครอบครอง และอาศัยอยู่ที่นี่เพียงคนเดียวกับหมาพันธุ์ปอมเมอเรเนียนสีขาวขนปุย แสนรักอีกหนึ่งตัว ที่มีชื่อว่า ‘เดซี่’

ถ้ามีใครคอยดูแลผมตอนป่วยแบบนี้ก็คงดี แต่ก็คงไม่มีทางเป็นในรูปแบบสถานะคนรักได้…

เจ้าของความสูงร้อยแปดสิบสอง ยกแขนขึ้นมาวางไว้บนหน้าผากของตน ด้วยความรู้สึกน้อยใจในชีวิตอันเพอร์เฟคแต่ไร้ซึ่งคนคอยอยู่เคียงข้าง ก่อนจะเคลิ้มหลับไปพร้อมกับความอ่อนเพลียและพิษไข้ที่เริ่มขยับสูงขึ้นเรื่อยๆ

ติ๊ด~

เสียงปลดล็อกประตูด้วยคีย์การ์ดดังขึ้น โดยที่เจ้าของบ้านยังคงหลับสนิทอยู่ที่โซฟากลางบ้าน…

เจ้าของฝีเท้าเล็กเดินเข้ามาด้านในบ้านด้วยท่าทางเรียบร้อยนุ่มนิ่ม และเบาเสียงที่สุด เพราะเห็นว่ามีคนนอนหลับอยู่ที่กลางบ้านซึ่งเธอก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคนนั้นคือใคร…

คุณเวย์ใช่ไหมนะ? …สาวน้อยเอ่ยถามตัวเองในความคิด ก่อนจะหลุดโฟกัสจากชายเจ้าของบ้านไปที่อีกห้อง เพื่อเริ่มการทำความสะอาดในส่วนอื่นก่อน เพราะไม่อยากรบกวนเวลานอนของเจ้านาย

ห้องนอนเวย์…

“ว้าว~ ห้องสวยจัง” เจ้าของดวงตาโตหวานพูดด้วยตาเป็นประกาย พรางมองไปรอบๆ ห้อง และมุ่งหน้าไปยัง Walk in Closet (โซนห้องแต่งตัว) ที่แบ่งแยกห้องกับห้องนอนอย่างชัดเจน

โซนห้องแต่งตัวนั้นอยู่ติดกันกับห้องน้ำสุดหรู ซึ่งเธอก็เลือกเก็บของที่วางลกอยู่ในโซนห้องแต่งตัวก่อนที่จะไปทำความสะอาดในจุดอื่น…

และในขณะที่คนตัวเล็กเก็บของอยู่ที่มุมห้องเธอก็ไม่ทันสังเกตุเห็นว่าเจ้าของห้องนั้นเดินกลับเข้ามาด้านใน ซึ่งเขาเองก็ไม่เห็นเธอเช่นกัน เพราะมัวแต่เดินสะลึมสะลือมาเข้าห้องน้ำจนไม่ทันได้มองว่ามีเด็กสาวแปลกหน้าอยู่ในห้องนอนของตน…

ห้องน้ำ…

ฉี่~

เสียงน้ำไหลจากเอ็นใหญ่ของหนุ่มหล่อที่กำลังยืนปลดปล่อยน้ำเสียออกจากร่างกาย เรียกให้สาวน้อยที่อยู่ในห้องใกล้กันนั้นรีบวิ่งมาดู เพราะคิดว่ามีใครเปิดน้ำทิ้งไว้…

“อุ๊ย><…” เพล้ง!

น้ำหอมขวดหรูราคาแพงหูฉี่ ที่สาวน้อยถืออยู่ในมือเพื่อจะเก็บมันเข้าชั้นวาง ล่วงลงที่พื้นทันทีเมื่อเธอเห็นเข้ากับความเป็นชายที่แข็งใหญ่สุดลำของเจ้านายเข้าจังๆ

และไม่เพียงแค่เธอที่ตกใจ เวย์ผู้เป็นเจ้าบ้านก็ตกใจไม่ต่างกันที่เห็นว่ามีเด็กสาวแปลกหน้าอยู่ในห้องนอนของตน และยิ่งท่าทางของเธอนั้นดูเหมือนกำลังแตกตื่นกับภาพตรงหน้า มันก็ยิ่งทำให้เขานั้นนึกกลัวว่าเธอจะเอาเรื่องน่าอายนี้ไปพูดบอกกับใครอื่น เพราะหากเป็นเช่นนั้นคงได้เสียชื่อเป็นแน่…

“ขะ ขะ ขอโทษค่ะ คะ คือหนู…” เธอยกมือน้อยสองข้างขึ้นปิดตาและหลับตาปี๋ ก่อนจะพูดออกมาอย่างตะกุกตะกักในขณะที่เดินถอยหลังหนีชายที่อยู่ด้านในห้องน้ำด้วยความหวาดกลัว “หนู…”

เวย์เดินข้ามเศษแก้วแตก และเดินตรงเข้ามาหาสาวน้อยในจังหวะที่ตัวเองนั้นกำลังยัดแกนชายกลับเข้าด้านในกางเกงและรูดซิปเข้าที่ให้เรียบร้อย “ริสาเหรอ หรือว่าซาแซง? …”

--------------------------------------------------------------------------

[ติดตามตอนต่อไป] - [Follow the next episode]

[-กดใจ -เพิ่มเข้าชั้น -คอมเมนท์ให้กำลังใจ และฝากกดติดตามไรท์ด้วยนะครับ🙏]

​