เสน่ห์รักเซี่ยชิงเหยา

จวนใหญ่โตที่ถูกประดับตกแต่งด้วยสีแดงมงคลบ่งบอกได้ว่าวันนี้จะมีงานมงคลของคนที่อยู่ในจวน

หญิงสาวที่มีใบหน้างดงามตราตรึงใจดูเย้ายวนราวกับนางจิ้งจอกนั่งอยู่ในห้องไม่มีความทุกข์ร้อนใดๆทั้งสิ้น

แต่งงานก็ดีไม่แต่งงานก็ดี ถึงยังไงคนที่นางรักก็ไม่ได้ขัดขวางการแต่งงานครั้งนี้ นั่นถือว่าเป็นการยินยอมที่ไม่ถามความเห็นจากนาง

หญิงสาวสวมชุดมงคลสีแดงกำลังเม้มปากสีแดงอวบอิ่มด้วยสีหน้าสดใสผิดกับบ่าวไพร่ที่อยู่รอบข้างโดยชัดเจนที่มีสีหน้าไม่สู้ดีนัก

ถ้าถามถึงความไม่พอใจของคนรอบข้างของหญิงสาวก็ต้องย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งเดือนก่อน

หญิงสาวนางนี้มาจากสกุลเซี่ย มีนามว่าชิงเหยา

ชิงเหยาหมั่นหมายกับท่านอ๋องตั้งแต่เด็กเพราะอำนาจทางการเมือง

ในวัยที่ทั้งคู่ยังไม่ทันจะเข้าใจอะไร พอเติบโตขึ้นมาก็แทบจะไม่ได้พบหน้ากัน ทั้งสองคนต่างใช้ชีวิตอย่างอิสระจนกระทั่งการหมั้นหมายถูกเอ่ยขึ้นโดยไทเฮา

“ อ๋องหลางหยา” น้ำเสียงของไทเฮาเอ่ยขึ้นด้วยความราบเรียบ ไร้ความอบอุ่นอย่างที่ควรจะเป็นเมื่อพูดกับลูกชายของตัวเอง

“ ขอรับ ไทเฮา”

“ เจ้าอายุอานามก็มากแล้ว ตอนนี้หลานสาวเสนาบดีคู่หมั้นของเจ้าก็เลยช่วงเวลาที่ดีของการแต่งงานมาแล้วถึงสามปี เจ้าปฏิเสธกำหนดการมาถึงสามครั้ง ครั้งนี้เจ้าไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้อีก”

“…..” อ๋องหลางหยายังคงนิ่งเงียบ

ราวกับไม่ได้ยินน้ำเสียงของไทเฮา

อ๋องหลางหยา ผู้สำเร็จราชการแทนฮ่องเต้ตัวน้อยมีนามว่าหลัวจ้าน อ๋องหลางหยาหลัวจ้านมีนิสัยโหดร้ายไม่ฟังใคร แม้แต่ฮองเฮาก็ตาม

อ๋องหลางหยามีหญิงในดวงใจแล้ว ชื่อของนางคือฟางอี้เหยียน

เวลานี้อ๋องหลางหยารักหญิงในดวงใจมาก แต่ท่านอ๋องก็รู้ว่าไม่สามารถที่จะล้มงานแต่งครั้งนี้ได้ เพราะงานแต่งครั้งนี้คือราชโองการจากฮ่องเต้องค์ก่อน

ไทเฮาเองก็ต้องการที่จะทำให้งานแต่งครั้งนี้เป็นกระดานหมากของนางให้ได้ ซึ่งอ๋องหลางหยาก็เป็นตัวหมากอันล้ำค่าในมือนางเหมือนกัน

ถึงแม้อ๋องหลางหยามีความสามารถมากแค่ไหนแต่ก็มีสิ่งที่ขาด คือความกตัญญู

เมื่อไม่เชื่อฟังไทเฮาเองก็ได้แต่ตัดใจใช้วิธีของตัวเองทำให้อ๋องหลางหยาเชื่อฟังก็เท่านั้น ‘ แล้วลูกจะเข้าใจในความหวังดีของแม่ ลูกรัก’

“ ข้าเข้าใจว่าเจ้ามีคนรักแล้ว แต่การที่เจ้าปฏิเสธท่านเสนาบดีถึงสามครั้ง เจ้าไม่กลัวว่าการกระทำของเจ้าจะทำให้เสนาบดีโกรธแค้นหรืออย่างไร เจ้าก็รู้ดีถึงอำนาจของเสนาบดี ”

อ๋องหลางหยาถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย เมื่อพูดถึงอำนาจของเสนาบดี ‘ เซี่ยไท่กั๋ว ขุนนางน่ารังเกียจ กล้านักที่จะใช้อำนาจมากดดันเขา เพื่องานแต่งงานที่เขาไม่ต้องการ’

“ เสนาบดีจะมีอำนาจมากน้อยเพียงใดข้าไม่สน แต่ไทเฮาก็อย่าลืมแคว้นหลางหยาเป็นของสกุลหลางหยาหาใช่ของสกุลเซี่ยไม่”

ขุนนางคือขุนนาง อำนาจแค่หยิบมือ แค่พลิกฝ่ามือเดียวเขาก็สามารถยึดอำนาจกลับมาคืนได้

“ หลัวจ้าน! เจ้าก็รู้ว่าการแต่งงานสำหรับหญิงสาวคนหนึ่งมันเป็นเรื่องใหญ่ เจ้าไม่ยอมรับการแต่งงานก็หมายถึงการไม่ยอมรับนางด้วย เจ้ากำลังทำร้ายหญิงสาวคนหนึ่งเพื่อหญิงสาวอีกคนโดยที่ไม่รู้ตัว เจ้ารู้หรือไม่”

มือที่เขียนพู่กันหยุดชะงักลง เมื่อนำเสียงของไทเฮากดดันมากกว่าทุกครั้ง

“ ขอรับ ข้าจะแต่งงาน”

อ๋องหลางหยารับปาก เมื่อการป่วยของไทเฮาเริ่มไม่สู้ดีจากความโกรธ ความสัมพันธ์แม่ลูกทำให้อ๋องหลางหยาลำบากใจยิ่งนัก