ไม่อยากเป็นเมียมาเฟียตัวร้าย

“มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับชีวิตฉันเนี่ย”

คะนิ้งหญิงสาวในชุดนอนเดรสสาวเดี่ยวซีทรูสีขาวสั้นเหนือเข่าพันด้วยผ้าขนหนูสีเทารอบตัวเธอวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตหนีออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ในช่วงกลางดึกหัวของเธอฟูฟ่องใบหน้าอันจิ้มลิ้มน่ารักบัดนี้มีแต่ความหม่นหมองตื่นกลัว

แม้นหนทางข้างหน้าจะมองไม่เห็นทางสักเท่าไรแต่เธอก็หยุดวิ่งไม่ได้เพราะต้องการหนีรอดจากเงื้อมมือมาเฟียตัวร้ายที่เธอไม่ตอ้งการจะอยู่กับเขา

คะนิ้ง อดิรักษ์ธารี เธอเป็นหญิงสาววัย 21ย่าง22 พึ่งเรียนจบหมาดๆ หน้าตาน่ารักน่าชังจิ้มลิ้ม ใบหน้ารูปไข่มีแก้มเล็กน้อยคิ้วเรียวบางได้รูปดวงตากลมโตเป็นไข่ห่านขนตางอนยาวปากนิดจมูกหน่อยผมสีน้ำตาลลอนฟาร่ายาวสลวยถึงกลางหลังผิวขาวอมชมพูหุ่นนาฬิกาทรายอกเป็นอกเอวเป็นเอวหน้าท้องแบนราบส่วนสูง160 หุ่นค่อนข้างมีน้ำมีนวลชวนหลงไหล

หญิงสาวเป็นลูกสาวคนเล็กเจ้าของธุรกิจรีสอร์ทอสังหามากมายที่ภูเก็ตเธอเรียนจบบริหารมาหมาดๆที่เรียนคณะนี้ก็เพื่อที่จะช่วยเหลือเรื่องงานของครอบครัวแต่สิ่งที่เธอรักและอยากจะเป็นมากที่สุดคือนักเขียนนิยายที่ประสบความสำเร็จเพราะเธอรักการอ่านนิยายและชอบที่จะเขียนจินตนาการลงสมุดตั้งแต่เรียนอยู่ม.ต้นแล้ว

เธอมีพี่สาวหนึ่งคนที่อายุห่างกัน2ปีพี่สาวเธอก็รักในการเขียนนิยายเช่นเธอเหมือนกันแต่ด้วยต้องเรียนหนักและเมื่อเรียนจบก็ต้องมาช่วยที่บ้านทำงานก็เลยทิ้งการเขียนไปมีเพียงเธอเท่านั้นที่ตั้งใจว่าถึงงานที่ทำจะหนักแค่ไหนเธอก็จะหาเวลาว่างเขียนนิยายให้ได้

และเรื่องล่าสุดที่เธอใช้เวลาว่างเขียนนิยายด้วยพิมพ์ดีดตัวเก่าของคุณย่าก่อนที่จะเข้าไปทำงานในบริษัทของพ่อเธอเต็มตัวก็เป็นจุดต้นเหตุทำให้ชีวิตของเธอต้องมาเผชิญกับสิ่งที่น่ากลัวเช่นในตอนนี้

ที่บอกว่าน่ากลัวเพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะเธอรู้ตัวว่าตอนนี้เธอได้เข้ามาอยู่ในโลกของนิยายของตัวเองและที่ร้ายไปกว่านั้นก็ต้องมาเป็นผู้หญิงของมาเฟียตัวร้ายจอมหื่นที่เธอเขียนเอาไว้ในนิยาย แถมเรื่องราวหลังจากนี้เธอก็ไม่รู้ด้วยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างเพราะเธอไม่ได้วางพลอตนิยายเอาไว้จนจบรู้เพียงว่าเซบาสเตียนตัวร้ายในนิยายของเธอเป็นคนที่โหดและหื่นมากและเขาจะต้องกลายเป็นศัตรูตัวร้ายของพระเอกเพราะต้องการครอบครองบริษัทของพระเอกมาเป็นของตัวเองอย่างหน้าด้านๆ

สิ่งที่ทำให้เธอรู้ตัวว่าเบื้องหน้าที่เผชิญอยู่ไม่ใช่ความฝันก็เพราะเมื่อย้อนเหตุการณ์กลับไปก่อนหน้าไม่กี่ชั่วโมงที่เธอพึ่งรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเธอก็รู้ว่าไม่ได้อยู่ในบ้านของตัวเอง ชื่อของผู้คนรายล้อมที่คอยดูแลเธอรวมถึงคฤหาสน์หลังโต3ชั้นตั้งอยู่ที่เขาใหญ่มีอาณาเขตกว้างขวางที่เหมือนกับสิ่งที่เธอเขียนเอาไว้ในนิยายไม่มีผิดแถมเธอยังได้ชื่อว่ามะลิเป็นผู้หญิงที่เซบาสเตียนซื้อมานั่นยิ่งทำให้เธอมั่นใจว่าเรื่องราวประหลาดได้เกิดขึ้นกับเธอแล้ว

และที่ต้องหนีออกมาในขณะที่เซบาสเตียนยังไม่กลับมาที่คฤหาสน์ก็เพราะรู้ว่าหากยังอยู่ในนั้นอีกต่อไปคงหนีไม่พ้นโซ่แซ่กุญแจมือที่เขาจะเล่นสนุกกับตัวเธอแน่แถมถ้าอยู่ที่นี่ต่อไปคิดว่าเธอก็จะต้องมีเหตุให้เจ็บตัวเรื่อยเพราะในเรื่องเธอหลงรักเซบาสเตียนและพร้อมเอาตัวเองไปปกป้องเขาตามที่เธอได้เขียนเอาไว้ในนิยายเธอไม่ได้อยากให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น

ปึก.. “อ..โอ้ยย..”

ระยะทางเบื้องหน้าที่ค่อนข้างไม่ชัดเจนเพราะความมืดปกคลุมทำคะนิ้งสะดุดกับรากต้นไม้ใหญ่จนล้มลงไปกองกับพื้นรู้ได้ทันทีว่าเวลานี้เธอไม่รอดจากเงื้อมมือสมุนมือขวาของเซบาสเตียนแน่

“โอ้ยย..บ้าจริง”

ขณะพยายามที่จะลุกขึ้นก็ล้มฟุบลงไปอีกครั้งรู้ตัวว่าตอนนี้ตัวเองข้อเท้าแพลงไปเสียแล้ว

“อย่าพยายามหนีอีกเลยครับยังไงก็ไปไม่รอดอีกอย่างถ้าทำให้นายไม่พอใจชีวิตคุณก็จะไม่เหลือนะครับคุณมะลิ”

เป็นอีธานที่วิ่งตามคะนิ้งมาติดๆเขาหยุดมองหญิงสาวที่ล้มลงด้วยสีหน้าระอาที่เธอเป็นคนขายตัวมาให้เจ้านายของเขาเองจู่ๆจะมาเปลี่ยนใจคิดหนีทำให้เขาต้องตามจนเหนื่อยเสียอย่างนั้น

“โอ้ย..บอกแล้วไงว่าไม่ได้ชื่อมะลิ”

คะนิ้งเงยจ้องหน้าอีธานฝรั่งหน้าหล่อตัวโตเป็นยักษ์ที่อยู่ในชุดนอนสีเทาด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

“อย่ามาเล่นตลกตอนนี้เลยครับกลับไปที่คฤหาสน์อาบน้ำแต่งตัวใหม่รอนายดีกว่า”

อีธานดึงแขนเรียวของคะนิ้งให้เธอลุกขึ้นก่อนจะรวบอุ้มเธอพาดบ่าสาวเท้าฝ่าดงป่ากลับไปที่คฤหาสน์หลังโต

“ฉันไม่ได้ชื่อมะลิฉันชื่อคะนิ้งฉันทะลุมิติมายังไงก็ไม่รู้คุณเชื่อฉันนะ”

สาวเจ้ายังคงบ่นอู้อี้อธิบายให้อีธานได้เข้าใจว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะมาเป็นผู้หญิงของเซบาสเตียน

“เฮ้อ..ไปบอกกับนายเองดีกว่าครับ”

อีธานถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่เห็นท่าหญิงสาวจะเพ้อเจ้อปั้นน้ำเป็นตัวด้วยมุกปัญญาอ่อน

“โอ้ย..ฉันจะบ้าตาย”

คะนิ้งบุ้ยปากบ่นอู้อี้เสียงดัง

“คำพูดที่คุณพูดเมื่อกี้ผมควรจะเป็นคนพูดมากกว่านะครับ”

“หื่มม..งื่อ..ฉันจะทำยังไงดี”

สาวเจ้าที่ห้อยหัวแนบอยู่กับแผ่นหลังกว้างของบอดี้การ์ดหนุ่มเธอมีน้ำตาคลอเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ทุกคนเข้าใจว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะมาเป็นมะลิคนนี้แม้แต่น้อย