คำโปรย นางตัดสินใจลอบเข้ามาสำรวจความเป็นอยู่ของเฉิงจิ้งอ๋อง พิสูจน์ให้แน่ชัดว่าเขาเป็นองค์ชายไร้ความสามารถ ที่มีส่วนทำให้บิดาของนางต้องถูกระเห็จออกไปว่าราชการที่ชายแดนทุรกันดารหรือไม่... เพียงแต่เมื่อนางย่างเท้าเข้ามาสู่ห้องทรงงานด้านใน สิ่งที่นางคิดว่าง่าย กลับกำลังทำให้นางต้องพบกับความยากลำบากเข้าเสียแล้ว.... .......................... "อือ....ปละ ปล่อย..." "ปล่อยให้ข้าเข้าครองครองกายเจ้า...เป็นเช่นนั้นใช่หรือไม่ ว่าที่พระชายาของข้า?"
คำโปรย
นางตัดสินใจลอบเข้ามาสำรวจความเป็นอยู่ของเฉิงจิ้งอ๋อง พิสูจน์ให้แน่ชัดว่าเขาเป็นองค์ชายไร้ความสามารถ ที่มีส่วนทำให้บิดาของนางต้องถูกระเห็จออกไปว่าราชการที่ชายแดนทุรกันดารหรือไม่... เพียงแต่เมื่อนางย่างเท้าเข้ามาสู่ห้องทรงงานด้านใน สิ่งที่นางคิดว่าง่าย กลับกำลังทำให้นางต้องพบกับความยากลำบากเข้าเสียแล้ว....
..........................
“อือ....ปละ ปล่อย...”
“ปล่อยให้ข้าเข้าครองครองกายเจ้า...เป็นเช่นนั้นใช่หรือไม่ ว่าที่พระชายาของข้า?”
ตัวอย่าง(คัทซีน)
จิ้งอ๋องถอนร่างลุกขึ้นยืน ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองสตรีตรงหน้าอย่างไม่คิดที่จะวางตา ความงามของหานหลิงนั้นเป็นที่ประจักษ์ ภาพเสมือนของนางมีหรือที่เขาจะมิเคยได้เห็น เพียงแต่ความคล้ายคลึงนั้น...
“เจ้าดูดีกว่าภาพอัปลักษณ์นั่นตั้งเยอะ” ปลายมือชี้ตรงไปยังกระดาษหนาที่วางแผ่หราอยู่บนโต๊ะไม้ด้านข้าง
“แน่นอนว่าข้ารูปงาม” ไม่ต้องการถ่อมตัว
ทั้งยังเชิดหน้าชูคอแสดงออกถึงความมาดมั่นที่มีอย่างเต็มที่
“เจ้าไม่แม้แต่จะเขินอายเลยสักน้อย หรือว่า... บุตรีเพียงคนเดียวของเสนาบดีหาน จะเป็นดอกพุดตานที่ถูกเปลี่ยนสีไปเสียแล้ว”
“คารมคมคาย วาจาเชือดเฉือนน้ำใจคน หากมิได้มาเห็นกับตา ได้ยินกับหู ข้าคงไม่อาจเชื่อได้ว่าเป็นฉินจิ้งอ๋องผู้นี้”
“นี่เจ้า! กล้าสบประมาทข้าถึงเพียงนี้...คงมิได้มาเพราะตรวจสอบความสามารถเรื่องความสมชายของข้าหรอกหรือ?”
“นี่ท่าน!”
“อะไรเล่า? วันนี้ข้าค่อนข้างที่จะอยู่ในอารมณ์ขุ่นมัวเสียด้วย มีเจ้ามาเป็นเพื่อนเล่นด้วย สมองคงจะปลอดโปร่งขึ้น”
ขวับ! “อ๊ะ! ปล่อยข้านะ!” เพียงนางเผลอกระพริบเปลือกตาเท่านั้น ร่างอรชรก็ตกลงไปอยู่บนตักแกร่งด้วยการกอดเหวี่ยงเพียงครั้งเดียวของเขาเสียแล้ว
เจ้าของเรือนกายอรชรด้วยความสวยอันทรงเสน่ห์ ทำให้จิ้งอ๋องถึงกับร้อนผ่าวไปทั่วลำกายแกร่ง
“สตรีเอ๋ย!... คิดจะลงมือกับข้า เจ้าสืบดูความสามารถของข้าอย่างละเอียดแล้วหรือยัง?”
“นี่ท่าน...” เรี่ยวแรงมากมายที่ไม่เคยคิดว่าเขาจะมี มากกว่าบุรุษที่นางมักจะต่อกรด้วยหลายส่วน ทำให้ข้อมือเล็กของหานหลิง ถูกเขาตรึงเอาไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่เพียงข้างเดียว...ง่ายดายเพียงนั้น
ใบหน้าหล่อเหลา ทั้งองคาพยพทั้งห้างามพร้อมราวกับผ่านความตั้งใจแกะสลักจากช่างฝีมือชั้นดี ทำให้สตรีที่อยู่ในอาณัติ ถึงกับไม่ไหวติงไปชั่วคราว
ดวงตาคมปราบมองสบประสานดวงตาเมล็ดซิ่งของนาง เรียวปากหยักสวยได้รูปของจิ้งอ๋องยกสูงข้างหนึ่ง เขาตั้งใจกดปลายคางลงต่ำจรดถูกติ่งหูเล็กนุ่มนิ่มของนาง
กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา ทว่ากลับมีผลต่ออัตราการเต้นของก้อนเนื้อเล็กในอกด้านซ้ายของนางนัก
“อะไรเล่า? เจ้ามีฝีมือมากมายมิใช่หรือ? จากที่คนของข้ารายงานมา เจ้าสามารถจัดการชายร่างใหญ่กว่าเจ้าในคราวเดียวพร้อม ๆ กันถึงห้าคนเชียวนะ”
นัยน์ตาคมประกายเต็มไปด้วยความท้าทาย ขณะที่คนใต้อาณัติยังคงสู้ไม่ถอย
“สอดรู้เรื่องส่วนตัวของข้า เห็นได้ชัดว่าท่านว่างงานมากนัก” น้ำเสียงย้ำประโยคตอนท้าย หากแต่คนฟังยังคงไม่ยีหระ แววตายังคงปริ่มเต็มไป ด้วยความท้าทาย ตอบกลับคำพูดของนางอย่างสมน้ำสมเนื้อ
“คงว่างพอ ๆ กับเจ้ากระมัง ว่าที่พระชายาของข้า”
“ปล่อยข้าน่ะ! ไม่อย่างนั้นท่านกับข้า อ๊ะ อุ๊บส์!” กลีบปากสีชาดถูกเรียวปากอันทรงเสน่ห์ของเขาปิดไว้อย่างสนิทแนบแน่น
เรียวปากนุ่มนิ่มอันน่าหลงใหล กำลังทำให้เขาเผลอปล่อยความก้าวร้าวหยาบโลน บดบี้ขยี้สองกลีบปากบนล่างของนางรุนแรง หญิงสาวเผลอเผยออ้าปาก หมายจะกล่าวติเตียน ทว่าเขากลับ อาศัยจังหวะแสนสั้น แทรกเรียวลิ้นอุ่นชื้นเข้าครองครองโพรงปากหวานของนาง
“อืมมมม” หานหลิงเผลอครางแผ่วออกมาจากลำคองามระหง
เปลือกตาบางสวยของนางปรือพริ้ม ฉ่ำเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย
หนึ่งในนั้นที่เขาสัมผัสได้คือนางกำลังถูกเขาทำให้เกิดความเร้าใจ แรงเบียดเสียดจากลิ้นร้อนผสานเรียวปากอุ่น ผ่านท่าทางการจุมพิตอย่างดูดดื่ม ทำให้สตรีพรหมจรรย์เช่นนางเผลอระทวย อ่อนยวบลง
หญิงสาวเผลอเอนกายพิงแผงอกแกร่งของเขา ทันทีที่อ๋องหนุ่มปล่อยอิสระของนางกลับคืน
แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก หานหลิงรีบตักตวงสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดเล็กทั้งสองข้าง เมื่อเค่อกว่าที่ผ่านมา ใช่ว่านางเกือบขิตสู่สวรรค์ เพราะขาดอากาศหายใจหรอกหรือ
“คนเลว!” เพี๊ยะ!
ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรลงมาจุติ สะบัดเอียงไปตามแรงมือ แม้จะไม่แรงมากพอที่จะทำให้เขาได้รับความเจ็บปวด หากแต่ก็หนักแน่นพอที่จะทำให้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาราวกับหยกชั้นดี ขึ้นรูปเป็นรอยนิ้วเรียวทั้งห้า
“กล้ามาก!”
“ปล่อยข้า!”
“เจ้ารนหาเรื่องเองแท้ ๆ เหยื่อวิ่งเข้าปากราชสีห์ แล้วข้าจะแปลงกายเป็นแมวเชื่องเพื่อหนูร้ายกาจเช่นเจ้าได้อย่างไรกัน มานี่!”
“ว๊าย! ปะ ปล่อย ปล่อยเดี๋ยวนี้น่ะ ไม่อย่างนั้นข้าจะ...”
“จะร้องครางให้ข้าฟังความเสียวกระสันของเจ้าทั้งคืน...เป็นเช่นนี้สิจึงจะสมน้ำสมเนื้อกัน!”
“อ๋องบ้า อ๋องโรคจิต ปล่อยข้านะ ปล่อย!”
**นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายต่อผู้กระทำละเมิดอย่างเด็ดขาดโดยไม่มีข้อยกเว้น**
เขียนโดยนามปากกา ลู่ฟางซู
ภาพปกสำเร็จ
เผยแพร่ในรูปแบบของอีบุ๊กครั้งแรก
มิถุนายน 2567
บทที่ 1 ชังรักอ๋อง4ขา
16/08/2024
บทที่ 2 ชังรักอ๋อง4ขา
16/08/2024
บทที่ 3 ชังรักอ๋อง4ขา
16/08/2024
บทที่ 4 ชังรักอ๋อง4่ขา
16/08/2024
บทที่ 5 ชังรักอ๋อง4่ขา
16/08/2024
บทที่ 6 ชังรักอ๋อง4่ขา
16/08/2024
บทที่ 7 ชังรักอ๋อง4่ขา
16/08/2024
บทที่ 8 ชังรักอ๋อง4่ขา
16/08/2024
บทที่ 9 ชังรักอ๋อง4่ขา
16/08/2024
บทที่ 10 ชังรักอ๋อง4่ขา
16/08/2024
บทที่ 11 ชังรักอ๋อง4่ขา
16/08/2024
บทที่ 12 ชังรักอ๋อง4ขา- ปล่อยให้ข้าครองกายเจ้า
16/08/2024
บทที่ 13 ชังรักอ๋อง4ขา-นางโอดครางเสียงหวาน
16/08/2024
บทที่ 14 ชังรักอ๋อง4ขา-รู้สึกแปลบปลาบ
16/08/2024
บทที่ 15 ชังรักอ๋อง4ขา-จบบริบูรณ์
16/08/2024
หนังสืออื่นๆ ของ mookmanee
ข้อมูลเพิ่มเติม