Login to MeghaBook
icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
ท่านประธานขาหนูท้อง

ท่านประธานขาหนูท้อง

เฮียกังฟู

5.0
ความคิดเห็น
122
ชม
13
บท

หญิงสาวที่ถูกวางยาปลุกเซ็กซ์ แล้วหนีออกมาเจอกับชายแปลกหน้า เขาช่วยเธอหนีรอดมาได้ แต่ในเมื่อยาออกฤทธิ์ขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็จำเป็นต้องช่วยเธอ และครั้งนั้นก็ทำให้เธอท้องกับเขาโดยไม่รู้ตัว เรื่องย่อ หญิงสาวที่ท้องกับชายแปลกหน้า จนมารู้อีกครั้ง ว่าเขาคือเจ้านายของเธอในเวลาต่อมา มณีมันตรา นักศึกษาสาวที่ถูกมารดาขายให้กับนายกำธรเสี่ยเงินกู้รายใหญ่ประจำหมู่บ้าน เสี่ยหื่นกามคนดังกล่าวได้วางยาปลุกเซ็กซ์เธอ แต่ว่ามณีมันตราก็ดิ้นรนต่อสู้จนหนีออกมาได้และได้รับการช่วยเหลือจากจากชายแปลกหน้ารูปหล่อคนหนึ่งเผอิญว่าเขาขับรถผ่านมาแถวนั้นพอดี แต่อนิจจา ในเมื่อยาปลุกเซ็กซ์ออกฤทธิ์ขึ้นเรื่อย ๆ หญิงสาวก็ไม่อาจฝืนต่ออารมณ์ทางเพศของตัวเองได้ เธอจึงจำเป็นต้องขอร้องให้ชายแปลกหน้าช่วยเหลือเธอ แต่มณีมันตราก็โชคร้ายซ้ำสองที่ตั้งท้องกับชายแปลกหน้าคนนั้น หนึ่งเดือนผ่านไปเธอมีโอกาสได้พบเขาอีกครั้งเมื่อเข้าไปทำงานในบริษัทแห่งหนึ่ง แต่เธอก็ไม่กล้าบอกกับเขาเพราะว่าชายแปลกหน้าคนนั้นคือคือภาณุภัทร์ประธานหนุุ่มที่เป็นผู้บริหารในเครือของห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่งและเขาก็เป็นเจ้านายของเธอ

บทที่ 1 เพื่อน้อง

ตอนที่ 1

มณีมันตรารวบรวมสมุดเลกเชอร์บนโต๊ะขึ้นมาแนบอก เมื่ออาจารย์หมดชั่วโมงสอน เพื่อน ๆ ของเธอทยอยออกห้องกันไปเป็นกลุ่มๆ มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวฟังไม่ได้ศัพท์ หญิงสาวมองสำรวจไปรอบๆ ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะ แล้วเดินออกจากห้องเรียนไป จนเธอมาสะดุดกับสายตาคมๆ ที่มายืนรออยู่หน้าตึกด้านล่าง

“พี่มันตรา..เย็นนี้ก่อนเข้าบ้านอย่าลืมแวะไปเอาเงินที่เสี่ยกำธรด้วยนะ..แม่สั่งเอาไว้” น้องชายของเธอที่เรียนอยู่ปีหนึ่งเอ่ยขึ้นกับมณีมันตราที่เป็นพี่สาว

“แล้วทำไมเต้ ไม่ไปเอาเองล่ะ เต้ก็เลิกเรียนก่อนพี่นี่” หญิงสาวเอ่ยขึ้น

“ก็ผมจะรีบไปซ้อมดนตรีกับเพื่อนไง”

“พอดีพี่มีทำรายงานกลุ่มกับเพื่อนน่ะ คงจะมืด ๆ เลยนะ”

“ได้ไม่มีปัญหา แต่อย่าลืมนะ...แม่เค้ารอเงินอยู่”

“อื้ม” สนทนากับน้องชายเสร็จ มณีมันตราก็รีบเดินตามเพื่อนสนิทมาทันที่หน้าโรงอาหารพอดี

“ว่าไงน้องชายจอมยุ่งเธอ สั่งอะไรอีกล่ะ” สุวิมลเพื่อนสาวเอ่ยขึ้น เธอไม่ค่อยชอบน้องชายเพื่อนเท่าไหร่จึงเดินมาก่อน

“ก็สั่งให้ฉันแวะไปเอาเงินที่บ้านเสี่ยกำธรเฉย ๆ”

“แม่เธอนี่รักลูกเท่ากันปะเนี่ย มีอะไรก็ใช้เธอตลอด ไม่เห็นใช้เจ้าเต้บ้างเลย”

“ไม่รู้สิ แม่คงเห็นว่าเต้มันเป็นน้องฉันมั่ง”

“ผู้ชายมันต้องรู้จักปกป้องผู้หญิงสิ กลางค่ำกลางคืนให้แกไปบ้านผู้ชายแบบนั้น แม่แกคิดอะไรอยู่วะ” สุวิมลเตือนเพื่อน

“คงไม่มีอะไรหรอกมั่ง ว่าแต่เย็นนี้ เราจะไปทำรายงานกลุ่มห้องใครดี”

“ห้องฉันก็ได้..ห้องชั้นน่ะเป็นห้องสาวโสด ไม่เหมือนกับห้องยัยว่านหรอก”

“พูดไปเดี๋ยวว่านมันก็ได้ยินหรอกว่าเธอนินทามันน่ะ”

“ก็มันจริงนี่น่า ทำตัวติดกับแฟนซะขนาดนั้น แล้วถ้าเย็นนี้ไม่โผล่หัวมานะ แม่จะขับออกจากกลุ่มเลยคอยดูสิ” สุวิมลพูดอย่างเหลืออด

ตกเย็นมณีมันตรารีบหอบสมุดเลกเชอร์ ก้าวฉับ ๆ ออกจากห้องเรียนด้วยความรีบร้อนจนทำให้เธอเดินชนกับร่างสูงของใครบางคน

“มันตรา!!! จะรีบไปไหน” หล่อนเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับร่างสูงเจ้าของดวงตาคมเข้มภายใต้คิ้วหนา ผมสลวยปรกหน้าผากเล็กน้อย ตามแฟชั่นของคนรุ่นใหม่

“มันตราจะรีบไปทำรายงานที่ห้องเพื่อนค่ะ”

“เพื่อนคนไหนเหรอ”

“สุค่ะ สุวิมล”

“อ๋อ ไปสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง แล้วสุล่ะ...ไปไหนเสียแล้ว” เขาเสนอไปส่งเธอกับเพื่อนที่หอ

“สุมันปวดฉี่ค่ะ เลยแวะไปห้องน้ำ” หญิงสาวบอกกับชายหนุ่มตรงหน้า

พอเพื่อนสาวออกจากห้องน้ำมา คมกฤชพี่รหัสของมณีมันตราก็เอ่ยทักสุวิมลขึ้น

“สุ!!..จะไปทำรายงานกันที่หอ งั้นให้พี่ไปส่งนะ” สุวิมลรีบพยักหน้าเพราะจะได้ไม่ต้องขึ้นรถเมล์ ก่อนจะเอ่ยแซวชายหนุ่ม

“แหม่!..เป็นน้องรหัสพี่คมเนี่ย สบายจริง ๆ เลยนะคะ สุเลยพลอยได้อานิสงไปด้วย”

“งั้นเราไปกันเลยดีมั้ย” พอนั่งรถออกมาได้สักระยะ คมกฤชก็พาสองสาวแวะทานอาหารเย็นด้วยกันที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เขาเป็นฝ่ายเลี้ยงสองสาว ก่อนจะขับรถไปส่งที่หอของสุวิมล ระหว่างนั้นมารดาของคมกฤชก็ได้โทรหา ก่อนให้เขารีบกลับบ้านเพราะน้องหมาของเขาได้ทำวีรกรรมแสบทรวงเอาไว้

“ครับแม่ ๆ เดี๋ยวผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ” มณีมันตราได้ยินเช่นนั้นพอพี่รหัสวางสายได้เธอก็รีบบอกเขาด้วยความเกรงใจ

“พี่คมกลับเลยก็ได้ค่ะ ไม่ต้องรอส่งมันตราหรอก เดี๋ยวมันตรากลับเองได้”

“ครับ..งั้นพี่ไปก่อนนะ” ชายหนุ่มรีบขึ้นรถตัวเองแล้วขับออกไป

หลังจากคมกฤชออกรถไป สุวิมลก็เอ่ยกับเพื่อนสาว

“นี่..พี่คมเค้าคิดยังไงกับแกกันแน่วะ ส่งสัยไม่ได้คิดแค่พี่รหัสกับน้องรหัสแล้วมั่ง” สุวิมลเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

“ไม่หรอกมั้ง แกก็คิดมาก” มณีมันตรารีบบอกเพื่อน ถึงแม้จะพอรู้ว่าคมกฤชคิดยัังไงกับเธอก็ตาม

“ว่าแต่พี่คมก็ไม่เคยชอบใครเลยนะ แกว่ามั้ย”

“ไม่รู้สิ” หญิงสาวบอกปัด

“แล้วแกล่ะ คิดยังไงกับเขา”

“ฉันมองพี่คมเป็นแค่พี่ชายเท่านั้น”

ชายหนุ่มที่นั่งรออยู่บนม้าหินอ่อนหลังเรียนเพื่อรอใครบางคน

“เฮ้ยเต้!!!...นายได้เข้าเรียนคาบสุดท้ายมั้ยวะ”

“ไม่” เขาตอบเพื่อนที่เดินเข้ามาห้วน ๆ ก่อนจะเอ่ยถามออกไป

“แล้วนายล่ะ?”

“โดดร่มทั้งวันสิว่ะ..ถามได้ เนี่ยฉันตั้งใจมารับนายเลยนะ"

“ว่าแต่เย็นนี้เราจะไปซ้อมดนตรีกันมั้ย”

“พวกเรากำลังปาร์ตี้กันที่ห้องพี่ยะ..แล้วเค้าก็บอกให้มารับแกเนี่ยแหละ”

“งั้นเหรอ เอ่อ ๆ เบื่อ ๆ อยู่พอดี ไม่อยากรีบกลับบ้านด้วย”

“ป่ะๆ ขึ้นรถ” เตชทัตเดินตามเพื่อนไปขึ้นรถที่จอดรออยู่

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ เฮียกังฟู

ข้อมูลเพิ่มเติม

หนังสือที่คุณอาจชอบ

บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง

บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง

มาชาวีร์
4.7

หลี่เมิ่งเหยาย้อนเวลามาอยู่ในร่าง ของเด็กสาววัยสิบสองปี ในวันที่มารดาอนุผู้โง่เขลา ถูกขับไล่ออกจากจวน โชคยังดีที่ตอนตาย นางสวมกำไลหยกโลกันตร์เอาไว้ มันจึงติดตามนางมาที่นี่ด้วย +++ 1 : มารดาโง่ จนถูกไล่ออกจากตระกูล จวนตระกูลหลี่เจ้าเมืองถัง สตรีสองนางถูกสาวใช้จับคุกเข่าลง ตรงหน้าของหลี่หงซวนเจ้าเมืองถัง ทั้งยังเป็นพ่อสามีของทั้งคู่อีกด้วย ท่านกำลังสอบสวนเรื่องของสะใภ้ใหญ่ของบ้านสาม ถูกฮูหยินรองกับอนุรวมหัวกันลอบทำร้าย ด้วยการวางยาขับเลือดในถ้วยน้ำแกงบำรุงครรภ์ ทำให้นางต้องสูญเสียทารกในครรภ์ไป “ท่านพ่อข้าไม่รู้จริง ๆ ว่านั่นเป็นยาขับเลือด ฮูหยินรองบอกว่าเป็นน้ำแกงบำรุงครรภ์ ให้ข้าเป็นคนนำไปมอบให้ฮูหยินใหญ่ เป็นนางนั่นเอง นางหลอกข้า !” เฉาซูหลิ่งชี้นิ้วไปทางสตรีด้านข้าง ร้อนรนเอ่ยออกมาเหมือนคนไม่ได้รับความเป็นธรรม “อนุเฉาเจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้านะ เจ้าทำคนเดียวทั้งนั้นไม่เกี่ยวกับข้าเลย” ฮูหยินรอง ถูซวงอี้ ชี้นิ้วใส่หน้าเฉาซูหลิ่งกลับคืน ต่างคนต่างโยนความผิดให้กัน ฮูหยินผู้เฒ่าหลิวเยี่ยนหนานโบกมือให้คนเข้ามา “ข้าให้โอกาสพวกเจ้าสองคนพูดความจริง แต่กลับไม่มีใครยอมรับความผิดแม้แต่คนเดียว มันน่าจับส่งทางการให้รู้แล้วรู้รอด” พ่อบ้านหลัวให้คนลากสาวใช้คนหนึ่งเข้ามา สภาพของนางถูกทรมานจนเนื้อตัวบวมช้ำไปหมด “เรียนนายท่านข้าให้คนไปค้นห้องสาวใช้ทุกคนในจวน พบเทียบยาซ่อนไว้ใต้หมอน จากห้องของสาวใช้คนนี้ขอรับ” ถูซวงอี้ถึงกับคุกเข่าต่อไปไม่ไหว ทิ้งตัวลงไปนั่งอยู่บนพื้น สาวใช้ที่ถูกทรมานจนสภาพน่าเวทนานั่น เป็นเสี่ยวอิงสาวใช้สินเดิมของนางเอง “ฮูหยินรอง ข้าขอโทษ ข้าทนต่อไปไม่ไหวจริง ๆ ข้าขอโทษ !” เสี่ยวอิงโขกศีรษะลงตรงหน้าของถูซวงอี้แรง ๆ น้ำตาไหลนองหน้าจน แทบไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่แล้ว พ่อบ้านหลัวเอ่ย “ข้าให้คนไปถามที่หอโอสถแล้วขอรับนายท่าน เป็นเทียบยาขับเลือดจริง ๆ” หลี่หงซวนมองไปทางบุตรชายคนที่สามของตน พบว่าเขามีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก สตรีที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าคือฮูหยินรอง กับอนุภรรยาที่เขารักใคร่ไม่ต่างกัน เหตุใดถึงได้คิดร้ายต่อฮูหยินใหญ่ของเขาได้ เป็นเหตุให้เขาต้องสูญเสียลูกที่อยู่ในท้องของนางไป เดิมทีฮูหยินใหญ่ของเขาก็ตั้งท้องยากอยู่แล้ว เขารอมาตั้งนานกว่าจะมีวันนี้ได้ ไม่คิดมาก่อนว่าจะต้องสูญเสียไปเช่นนี้ “หย่วนเจ๋อนี่เป็นเรื่องในเรือนของเจ้า เจ้าอยากตัดสินเรื่องนี้ด้วยตัวเองหรือไม่” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามบุตรชาย “ไม่ ข้าไม่อยากเห็นหน้าพวกนางอีกต่อไป แล้วแต่ท่านพ่อเถอะขอรับ ข้าขอตัวไปดูฮูหยินใหญ่ก่อน” หลี่หย่วนเจ๋อคำนับบิดา สะบัดแขนเสื้อเดินจากไปในทันที หางตายังไม่แม้แต่จะมองสตรีทั้งสองนาง เฉาซูหลิ่งลนลานตามเขาไป “ท่านพี่ช่วยข้าด้วย ข้าไม่ผิดนะเจ้าคะ ท่านพี่ !” แต่ถูกบ่าวรับใช้ขวางทางเอาไว้ หลี่หงซวน “หยุดโวยวายได้แล้วอนุเฉา เจ้าเป็นคนถือถ้วยน้ำแกงใส่ยาขับเลือด ไปมอบให้ฮูหยินใหญ่ด้วยตัวเอง ยังคิดจะหนีความผิดนี้ไปได้อีกรึ” “ท่านพ่อขะข้าข้า...ไม่ผิด” เฉาซูหลิ่งทิ้งตัวไปด้านหลังอย่างหมดเรี่ยวแรง เดิมทีนางก็ไม่เป็นที่โปรดปรานของพ่อแม่สามีอยู่แล้ว เพราะไม่สามารถให้กำเนิดบุตรชายได้ ครั้นได้บุตรสาวก็นิสัยขี้ขลาดขี้กลัว ไหนเลยจะเชิดหน้าชูตาให้ตระกูลหลี่ได้ เฉาซูหลิ่งนั่งเหม่อลอย คล้ายคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ขณะที่หลี่หงซวนกำลังประกาศโทษทัณฑ์ของพวกนาง ถูซวงอี้กับคนของนาง ถูกขายออกจากจวน ไปอยู่หอนางโลมอย่างเงียบ ๆ ชาตินี้อย่าได้ก้าวเท้า กลับมาเหยียบที่จวนตระกูลหลี่อีก ส่วนเฉาซูหลิ่งถูกขับไล่ออกจากจวน ไปพร้อมกับบุตรสาว ให้ไปอยู่เรือนร้างของตระกูลหลี่ที่เมืองฉาง ห้ามกลับมาที่ตระกูลหลี่อีกชั่วชีวิต “ท่านพ่อท่านขับไล่ข้าไป ข้ายังพอรับได้ เหตุใดต้องขับไล่เหยาเอ๋อร์ไปด้วย นางเพิ่งจะสิบสองปีเองนะเจ้าคะ” เฉาซูหลิ่งนึกถึงบุตรสาวร่างกายผ่ายผอม นอนซมเพราะพิษไข้อยู่ เกิดนึกสงสารนางขึ้นมาจับใจ ฮูหยินผู้เฒ่าหันไปมองสามีเล็กน้อย นางเห็นเด็กสาวคนนั้นมาตั้งแต่เกิด แม้ไม่ได้เอ็นดูแต่ก็นับว่าเป็นสายเลือดเดียวกัน “ฮูหยินเรื่องนี้ข้าตัดสินใจไปแล้ว ไม่อาจคืนคำได้” คำพูดของประมุขของตระกูล มีหรือใครจะกล้าขัด เฉาซูหลิ่งปล่อยเสียงร้องไห้โฮออกมาดัง ๆ นางโง่งมจนทำให้บุตรสาว ต้องมารับเคราะห์กรรมตามไปด้วย “ลากตัวอนุเฉาออกไป หารถม้าสักคันให้คนส่งนาง ไปที่เรือนร้างเมืองฉาง” คำสั่งของหลี่หงซวนเป็นคำขาด บ่าวไพร่รีบทำตามในทันที ครั้นได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพังกับฮูหยินผู้เฒ่า หลี่หงซวนถึงได้บอกเหตุผล ที่ต้องตัดสินใจทำเช่นนี้ นั่นเพราะตระกูลจี้ได้ยื่นคำขาดมา ให้ขับไล่พวกเขาออกไปให้หมด อย่าให้เหลืออยู่แม้แต่ตนเดียว ไม่ต้องการให้คนที่ทำร้ายบุตรสาวของพวกเขา อยู่ระคายสายตาของจี้ชิวหรงอีกต่อไป ฮูหยินผู้เฒ่าแค่นออกมาหนึ่งคำ “อ้างเหตุผลข้าง ๆ คู ๆ ความจริงแล้วต้องการกำจัดอนุในเรือนบุตรสาวทิ้งให้หมด นี่กระทั่งเด็กคนหนึ่งก็ไม่เว้น แต่ก็เอาเถอะ เหยาเอ๋อร์อยู่ที่นี่ ก็ใช่จะมีประโยชน์อันใด นางไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกเราด้วยซ้ำ ให้นางไปกับแม่ของนางนั่นแหละดีแล้ว” หลี่หงซวนนั้นเป็นเพียงเจ้าเมืองเล็ก ๆ มีตำแหน่งเป็นขุนนางขั้นที่ห้า ฝั่งตระกูลจี้บ้านเดิมของจี้ชิวหรงนั้น อยู่ในเมืองหลวงมีตำแหน่งใหญ่โตกว่าหนึ่งขั้น เรื่องนี้เขาจึงต้องขบคิด ถึงผลได้ผลเสียในอนาคตอีกด้วย การเสียสละอนุกับหลานสาวคนหนึ่ง เพื่อชดเชยให้แก่คนตระกูลจี้ นับว่าเป็นเรื่องสมควรทำแล้ว “ข้าก็คิดเช่นฮูหยินนั่นแหละ เพียงแต่สะใภ้สามแท้งคราวนี้ ไม่รู้จะยังสามารถตั้งท้องได้อีกหรือไม่ พวกเรารอดูไปก่อนดีกว่า หากนางไม่สามารถตั้งท้องได้จริง ๆ เราค่อยหาอนุมาให้หย่วนเจ๋อภายหลังก็ยังได้ ยามนั้นคนตระกูลจี้จะเอาอะไรมาง้างกับเราได้อีก” “จริงดังท่านว่าเจ้าค่ะ” ฝ่ายเฉาซูหลิ่งที่ถูกคนใช้ ลากตัวออกมาให้เก็บของในเรือน นางส่งเสียงเอะอะโวยวายตลอดทาง พร่ำบอกต้องการพบหลี่หย่วนเจ๋อให้ได้ แต่ถูกสาวใช้ขวางไว้ไม่ให้ไป นางจำใจกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง รีบเก็บของสำคัญใส่ห่อผ้าเพื่อออกเดินทาง

เมียเด็ก Honey (I hate you)

เมียเด็ก Honey (I hate you)

ลำเจียก
5.0

เกริ่น.... ....ยะ..อย่านะ..พี่กำลังเข้าใจผิดอยู่..อึก..~ ผมไม่สนใจที่เธอพูด ผู้หญิงคนนี้แสดงละครเก่งจริงๆ ผมเกือบจะเชื่อเธอแล้วว่าเธอไม่ได้ขายตัว ผม: เลิกเล่นได้แล้ว เรามามีความสุขกันดีกว่า ...ยะ..อย่า..หนูไม่ได้ขายตัวจริงๆ หนูไม่ได้แสดงละครอะไรทั้งนั้น หนูพูดเรื่องจริง ปล่อยหนูไปเถอะ !! ผมกดท่อนเอ็นเข้าไปที่ช่องเสียวสีชมพูชวนหลงไหลนั้น กึด~ “อ๊า~ เข้าอยากจังวะ” ผมก็มมองดูรอยเชื่อมระหว่างผมกับเธอ “เชี้ย...เลือด !!” ผมมองหน้าผู้หญิงคนนั้น เธอนอนน้ำตาคลอ ตัวสั่นไปหมด "อยากได้เท่าไหร่...แลกกับเซ็กส์ครั้งนี้" เธอเงียบไม่ตอบผม เอาแต่นอนสะอื้น "กูถามว่ามึงจะเอาเท่าไหร่ แลกกับความบริสุทธิ์ของมึง"

ความลับของพ่อทูนหัว (น้ำเหนือ)

ความลับของพ่อทูนหัว (น้ำเหนือ)

ปีศาจชอนซา
5.0

น้ำเหนือ ธนาลักษณ์ (อายุ 32ปี) ชายหนุ่มผู้ถูกเลือกให้ผิดหวังจากความรัก จนเขาคิดว่าตัวเองไม่เหมาะที่จะรักใคร สุดท้ายชายหนุ่มก็เลือกที่จะหยุด แต่ไม่ใช่การยุติเรื่องบนเตียง เขาเลือกที่จะซื้อกินมากกว่า เพราะเขาเชื่อว่าผู้หญิงเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นต์เลือกเงินมากกว่าความรัก เฉกเช่นอดีตคนรักของเขาที่หนีไปแต่งงานกับเศรษฐีดูไบ จนทำให้เขากลายเป็นผู้ชายไร้หัวใจมาจนถึงทุกวันนี้ ทานตะวัน ประสบโชคดี(อายุ 20ปี) ชื่อนี้มาจากดอกทานตะวัน ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความเชื่อมั่น ความมั่นคง รักเดียว ใจเดียว แต่ชีวิตของเธอกลับพบเจอแต่ปัญหา หลังจากบิดาติดการพนันอย่างหนัก ดาวเรืองผู้เป็นมารดาจึงคิดหาทางออก โดยการนำลูกสาวไปฝากไว้กับคุณนายจันทร์ฉาย (ทวดเล็ก) เพราะกลัวมารุตจะขายลูกสาวให้กับเจ้าหนี้ของเขา ซึ่งล้วนมากด้วยอิทธิพลในธุรกิจสีเทา

ได้ยินเสียงฉันไหม

ได้ยินเสียงฉันไหม

Star Attraction
4.4

เมื่อพวกเขาพบกันอีกครั้ง ฟู่หนานเซียวก็ขจัดความหวาดระแวงและความเย่อหยิ่งให้หมดแล้ว และกอดเมิ่งชิงหนิงอย่างแน่น "กลับมาอยู่กับผมดีมั้ย?" เธอเคยเป็นเลขาของเขา และเป็นคู่นอนของเขาในตอนกลางคืนด้วย ใช้ชีวิตแบบนี้กินเวลาสามปี เมิ่งชิงหนิงทำตามที่เขาบอกโดยตลอด ราวกับสัตว์เลี้ยงที่ว่าง่าย จนกระทั่งฟู่หนานเซียวประกาศว่าเขากำลังจะแต่งงานกับคนอื่น เธอจึงตัดสินใจให้พ้นจากความรักที่ไร้ค่าของตนเองและเตรียมจะจากไป แต่ใครจะไปรู้ว่า มีเหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ความพัวพันของเขา การตั้งครรภ์ของเธอ และความโลภของแม่เธอค่อยๆ ผลักเธอลงสู่นรก สุดท้ายก็โดนทรมานอย่างหนัก เมื่อเธอกลับมาในอีกห้าปีต่อมา เธอก็ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป แต่เขาตกอยู่ในความบ้าคลั่งห้าปี

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ