สัญญาหัวใจ...ที่สุดปลายฟ้า

เธอมองผ่านดวงตาคู่นั้นลงลึกเข้าไป แล้วเห็นความจริงแห่งห้วงอดีตของเธอและเขาอย่างชัดเจน ภาพเก่าๆชัดสาดเข้ามาคล้ายกับคลื่นโหมกระหน่ำสู่โขดหินริมทะเล หัวใจของเธอบีบตัวแน่นแล้วเต้นอ่อนลงทุกทีๆคล้ายกับคนกำลังจะขาดใจตาย แต่แล้วพอสายตาคู่นั้นกระพริบถี่แล้วมองมาที่เธอแน่นิ่ง เธอก็กัดริมฝีปากของตัวเองแน่น แล้วกอดเจ้าของดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลลึกที่ทำเธอจะขาดใจเพียงครั้งแรกที่เจอ ก่อนจะหลับตาพริ้มซึมวับภาพแห่งความทรงจำ เธอกอดเขาเอาไว้แน่น ราวกับจะไม่มีวันปล่อยให้เขาหลุดลอยไปไหนอีกตลอดไป พร้อมกับคำประซิบที่ว่า

“ ฉันต่างหาก ที่หาเธอเจอ ”

ตอนที่ # 1 ดวงตากับความรัก

เด่นรติ เดินลากประเป๋าไปเขื่องออกมาจากสนามบินลอสแอนเจลิสอย่างทุลักทุเล พี่สาวเธอบอกจะมารอรับเธอแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แวว สงสัยลืมแหงๆ

เด่นรตินั่งลงบนม้านั่งหน้าทางออกก่อนจะลากกระเป๋าเดินทางมาไว้ข้างๆ ก่อนจะถอนหายใจ ก่อนจะนึกไปถึงวันเวลาเก่าๆของเธอกับสถานที่เหล่านี้

พี่สาวของเธอชื่อ กีรติ แต่งงานกับพี่เขยของเธอที่เป็นคนอเมริกันเมื่อสิบกว่าปีก่อน กีรติ ย้ายมาอยู่ที่นี่กับสามี แต่ทางเมืองไทยก็มีงานที่ต้องรับผิดชอบ ทำให้เธอกับพ่อแม่ได้แต่ไปๆกลับๆไทยอเมริกาอยู่บ่อยๆเพื่อมาเยี่ยมกีรติกับหลานชาย

พี่สาวของเธอมีลูกชายหนึ่งคนชื่อ แดนนี่ ที่คลอดไล่เลี่ยกันกับเพื่อนสนิทอีกคน เด็กคนนั้นเกิดหลังแดนนี่เพียงไม่กี่ชั่วโมง พ่อกับแม่ตั้งชื่อให้ตามเทพเจ้าอียิปต์ที่พวกเขาคลั่งไคล้นักหนา คือ เร

พลันเธอก็นึกถึงหน้าของเด็กน้อยคนหนึ่งที่เธอมักจะเห็นเขาไปไหนมาไหนกับแดนนี่ หลานชายของเธอเป็นประจำ พวกเขาสองคนทำตัวติดกันยังกับฝาแฝดก็ไม่ปาน ไปไหนไปด้วย และเหมือนแดนนี่จะมีเพื่อนสนิทจริงๆอยู่แค่คนเดียว นั่นก็คือเร

แต่ในระหว่างที่ความคิดของเธอกำลังโลดเล่นอยู่นั้น ก็มีรถเก๋งสีดำคันหนึ่งขับมาจอดอยู่ตรงหน้าเธอพลางเบรกด้วยเสียงดัง เอี๊ยดดดดด จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาต้องหันมามอง

เจ้าของรถรีบเปิดประตูลงมาโดยไม่ได้ปิดเครื่องยนต์ แล้ววิ่งโร่เข้ามาหาเธอ

“ เร ”

เด่นรติ เอ่ยชื่อเขาพลางลุกขึ้นยืน

“ คิดถึงจังเลยดี ”

เขาบอกแล้วเข้ามากอดเธอซะแน่น

เร มักจะเรียกชื่อเธอว่า ดี เฉยๆ เป็นตัวย่อจากชื่อภาษาไทยที่เขาบอกว่าเรียกยาก เลยตั้งชื่อให้เธอใหม่ซะเลย

“ พี่ก็คิดถึงเธอเหมือนกัน ไหน ไม่เจอกันนาน โตเป็นหนุ่มเชียว ”

เธอบอกแล้วผละออกจากอ้อมกอดของเขาแล้วจับ เร หมุนซ้ายทีขวาคล้ายกับกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง

“ ผมสูงขึ้น สองฟุต ตอนที่พี่ไม่อยู่ ”

เร บอกพลางคว้ากระเป๋าเดินทางของเธอมา แล้วยกขึ้นท้ายรถไป

“ ป้าจี รถเสียกลางทาง ลุงเดฟ ไปแอตแลนต้า แดนนี่ ติดสอบ มารับพี่ไม่ได้ ผมเลยมารับแทน ”

เจริญ นี่เรามาผิดวันหรือเปล่า เธอคิดในใจ ก่อนจะยิ้มให้เด็กหนุ่ม แล้วเดินไปขึ้นรถ

“ รัดเข็มขัดด้วยดี ”

เขาบอกแล้วเอี้ยวตัวมาดึงเข็มขัดนิรภัยมาใส่ให้เธอ ก่อนจะยิ้ม

แล้วขับรถออกไป ปากก็พร่ำพูดไปถึงเรื่องราวต่างๆตอนที่เธอไม่อยู่ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ชีวิตเขาเป็นยังไง และอะไรต่อมิอะไรสารพัด

เร โตขึ้นเป็นเด็กหนุ่มทรงเสน่ห์เอามากๆ ไม่รู้ว่าเขาทำให้สาวๆแถวนี้อกหักไปกี่รายแล้วก็ไม่รู้

ไม่มี่เค้าเดิมของเด็กขี้โรค ติดพ่อแม่ ขี้อาย และขี้กลัวเอาเสียเลย

ตอนนี้เร กลับกลายเป็นหนุ่มน้อยหน้าตาหล่อเหลา ดวงหน้าเฉิดฉายด้วยความมั่นใจในตนเอง

ทรงผมของเร ถูกตัดจนสั้น ทำให้เห็นโครงหน้าที่สมบูรณ์แบบของเขาได้อย่างถนัดตามากขึ้น

จมูกเชิดขึ้น หางคิ้วรั้นขึ้น นัยน์ตาแวววับคมกริบทำให้คนมองต้องหลบสายตา ไม่อยากจะมองจ้องตรงๆเพราะกลัวว่าตัวเองจะหลายเป็นหิน

“ พี่มองผมแบบนั้นทำไม ”

เขาหันมาถามขณะขับรถไป หันมามองเธอไป

“ ก็เธอเปลี่ยนไปเยอะจนพี่แทบจะจำไม่ได้น่ะสิ ”

เธอบอกแล้วกดเปิดเพลงฟัง

“ ไม่เห็นจะเปลี่ยนอะไร ผมยังเป็นเรเน่ คนเดิมของพี่นะ ”

เรเน่

เรเน่ เป็นคำที่เธอใช้เรียกเขาตอนที่เขายังเด็กๆ ก็เพราะหน้าตาที่คล้ายกับผู้หญิงเอามากๆทำให้เธอนึกว่าแดนนี่มีเพื่อนผู้หญิงมากกว่าจะเป็นเพื่อนผู้ชายซะอีก

คำว่าเร มันแข็งแกร่งเกินไป สำหรับเด็กน้อยร่างเล็กขี้โรคอย่างเขา เธอจึงมักเรียกเขาด้วยชื่อของผู้หญิงอยู่เสมอ โดยการเดิมเน่ ลงไปหลังชื่อของเร กลายเป็นเรเน่น้อยของเธอ

“ เปล่าเลย เธอไม่ใช่เรเน่คนเดิมของพี่อีกแล้ว ”

เธอบอก ก่อนจะหันหน้าไปมองกระจกเลยออกไปข้างนอก ที่รถกำลังเคลื่อนตัวผ่านสิ่งปลูกสร้างสร้างต่างๆระหว่างทางกลับบ้าน

“ อ้วนขึ้นหรือเปล่าเนี่ยดี ”

ระหว่างโต๊ะอาหาร เรเอ่ยถามเด่นรติพลางตักแกงฮังเลอาหารไทยมื้อแรกที่กีรติลงมือทำหลังจากที่ไม่ได้ทำมานาน

“ วัยกำลังโต ”

ดีแลนเป็นคนตอบ

เล่นเอาคนถาม ต้องถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้

“ ฉันถามพี่ดี ไม่ใช่นาย ”

เรบอก ก่อนจะตักแกงให้ตัวเองบ้าง

“อ้าว ใครจะไปรู้ แม่ก็เรียกฉันดีเหมือนกันนี่นา น้าเค้าชื่อเด่นต่างหาก เรียกดีดีดี อยู่ได้ มันซ้ำเข้าใจป่ะ อันที่จริงนายควรจะเรียกน้าเด่น ว่าน้าด้วยนะ ถ้าจะให้ถูก ”

ดีแลน ตอบด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท

สองคนนี้ไม่มีวันไหนที่จะไม่ทะเลาะกัน แต่ก็น่าแปลกตรงที่ยิ่งทะเลาะก็ยิ่งสนิทและรักกันมากขึ้นเท่านั้น สองหนุ่มไม่เคยมีความลับต่อกันแม้แต่เรื่องเดียว ถ้าชอบสาวคนเดียวกันจะพากันถอนตัวทั้งคู่เพื่อตัดปัญหาแต่ต้นลม ถ้าวันไหนดีแลนไม่อยู่ที่บ้านเร เรก็จะมาขลุกอยู่ที่บ้านดีแลน เป็นแบบนี้มา 18 ปีแล้ว

แต่มีอยู่เรื่องเดียวที่เรไม่เคยบอก แต่ดีแลนกลับรู้ ซึ่งดีแลนเองก็ไม่เคยแสดงออกให้เรเห็นแม้แต่ครั้งเดียวว่าเขาเองได้ล่วงรู้ความรับของเพื่อนรักไปแล้ว

“ จริงด้วยดี เอ้ย!! เด่น เธอดูอ้วนขึ้นมีน้ำมีนวลผิวพรรณเปล่งปลั่งเชียวนะ กลับมาคราวนี้ ”

กีรติ หลุดปากเรียกชื่อน้องสาวตามเร ไปอีกคน จนต้องหันไปมองเร ราวกับเขาเป็นคนผิด

“ เป็นเพราะจะได้เจอหน้าเอ็ดหรือเปล่าฮะน้า จากที่ไม่เจอกันมาตั้งหลายปี ”

ดีแลน ถาม พลางส่งสายตาวิบวับราวกับรู้ทันน้าสาวคนสวย

“ใครคือเอ็ด? ”

เร ถามขึ้นมาอย่างสงสัย

“ เพื่อนพี่เอง ” เด่นรติตอบ

“ อ้าวหรอ ไม่เห็นรู้จัก ”

เร ว่า พลางตักข้าวใส่ปากอย่างไม่ค่อยยี่หระเท่าไหร่นัก

“ ทำไมน้าเค้าต้องรายงานนายทุกเรื่องด้วยวะ เป็นพ่อเค้าหรือไง ”

ดีแลนถามด้วยน้ำเสียงล้อเลียน เล่นเอาคนฟังหันขวับแล้วยัดผักตรงหน้าเข้าปากคนข้างๆอย่างหมั่นไส้

เด่นรติ มองดูสองหนุ่มน้อยแล้วก็ต้องส่ายหน้าอย่างระอา ทะเลาะกันได้ตลอดเวลา ก่อนจะหวนนึกไปถึงอีกคนที่เธอยอมรับว่าคิดถึงเขาอยู่ไม่น้อย หลังจากที่ไม่เจอกันนานหลายปี

เอ็ด เป็นลูกชายคนรองของบริษัทผลิตยาแห่งหนึ่ง เธอเจอเขาเมื่อ 6 ปีก่อน ตอนนั้นเขาเพิ่งจะเรียนจบด็อกเตอร์ด้านกฏหมายมาหมาดๆ เธอยังจำได้ถึงวันแรกที่เธอเจอเขาได้ เด่นรตินั่งจิบกาแฟอยู่หน้าร้านประจำ เห็นเขาเดินมาแต่ไกล เขาตัวสูงไม่น้อย รูปร่างสูงโปร่ง สง่าผ่าเผย จมูกโด่ง มองเห็นใบหน้าเป็นสันกรามได้รูปสวยรับกับดวงตาอันน่าหลงใหลเกินใครของเขา เขาหยุดอยู่ต่อหน้าเธอแล้วค่อยๆนั่งลงฝั่งตรงข้าม

“ขอโทษนะครับ แต่คุณสวยจริงๆ”

เขาใช้คำพูดอย่างไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว ทำเอาเธอทั้งอายหน้าแดง แล้วก็แทบจะสำลักกาแฟที่จิบอยู่ใส่หน้าเขา

เมื่อหวนนึกถึงวันนั้น ก็เป็นภาพที่ทำให้เธอยิ้มได้อย่างมีความสุข

“ พี่ยิ้มอะไรดี ”

เร ถาม ก่อนจะดีดนิ้ว ป๊อก ตรงหน้าเธอ