‘เมื่อประมาณหัวค่ำของเมื่อวานนี้ ได้เกิดเหตุปะทะกันของกลุ่มผู้มีอิทธิพลในเขตพื้นที่ XXX ยังไม่มีรายงานผู้ไม่เกี่ยวข้องที่ได้รับบาดเจ็บในขณะนี้ จากเหตุการณ์ดังกล่าวพบความเสียหายของสิ่งก่อสร้าง รวมถึงทรัพย์สินบางส่วน ทางเจ้าหน้าที่จึงขอความร่วมมือประชาชน หากไม่มีเหตุจำเป็นไม่ให้ออกนอกบ้านในยามวิกาล รายงานจาก.... ติ๊ด!!’

เฮ้อ!!

เสียงถอนหายใจเหนื่อยหน่ายดังขึ้นภายในห้องพักแพทย์ของโรงพยาบาลประจำมหาวิทยาลัยนานาชาติพาเลซ

ชายหนุ่มรูปร่างโปร่งบาง เจ้าของใบหน้ากึ่งหล่อกึ่งหวาน ทำให้บางมุมดูคล้ายทอมบอยอยู่บ้าง ใบหน้าเย้ายวน และดวงตาทรงเสน่ห์ถูกปิดบังด้วยแว่นตากรอบใหญ่ เขาใส่เสื้อกาวน์ยาวของหมอ มีผมสีน้ำตาลเทาระต้นคอ แน่นอนว่านั่นเป็นสีธรรมชาติแต่กำเนิดไม่ได้เกิดจากการย้อมแต่อย่างใด

เขาอ้าปากหาวจนน้ำตาซึมออกมาตรงหางตาด้วยความง่วง และอ่อนเพลียจากการที่ต้องอยู่เวรมาทั้งคืน ตอนนี้เขาเพิ่งจะได้นั่งพักผ่อนไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี่เอง

...เฮ้อ! คิดผิดหรือคิดถูกวะ ที่มาเรียนหมอเนี่ย...

ชายหนุ่มคิดในใจ เขาเป็นนักศึกษาแพทย์ปีสุดท้าย จึงต้องมาฝึกทำงานในโรงพยาบาล ทุกแผนกหมุนเวียนไปจนครบ ถึงจะบ่นอย่างนั้นก็เถอะ แต่ที่จริงเขาตั้งใจมาเรียนหมอเพื่อไปรักษาคนอื่น ๆ ตามความฝันตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว... แม้ว่าจะตามฝันมาไกลข้ามทวีปไปหน่อยก็เถอะ

“ข่าวเดิม ๆ ตลอดเลยเนอะช่วงนี้... แกคิดว่าไง แชง”

หญิงสาวอีกคนในห้อง เอ่ยปากถามขึ้นมา เขาจึงพยักหน้ากลับไปเงียบ ๆ เป็นการจบบทสนทนาที่เพื่อนสนิทของเขาอย่าง พาย หรือคนที่ถามเขาเมื่อครู่รู้ดี

หลายวันที่ผ่านมานี้มีการออกข่าวการเกิดเหตุปะทะ กราดยิง ตะลุมบอนของพวกผู้มีอิทธิพลเขตต่าง ๆ บางทีก็มีคนที่ไม่เกี่ยวข้องมาโดนลูกหลงไปด้วย สร้างความตระหนก และวุ่นวายในช่วงนี้...

...โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สร้างความวุ่นวายให้บรรดาหมออย่างเขาที่ต้องรับศึกหนัก เจอคนเจ็บจากลูกหลง และโดนทำร้ายเข้ามาทีละหลายสิบคน...

โค้ดบลู! โค้ดบลู! ห้องไอซียู!!

พรึ่บ!!

เสียงประกาศจากประชาสัมพันธ์ ทำให้แชง พาย และเพื่อนนักเรียนแพทย์อีกสองสามคนในห้องที่กำลังนั่งหมดสภาพกันอยู่ต้องรีบลุกขึ้นคว้าเสื้อกาวน์ วิ่งออกไปยังห้องไอซียูทันที

“แฮ่ก! โอย ฉันเพิ่งได้นั่งห้านาทีเองนะ!”

รุ่นพี่แพทย์ใช้ทุนคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาจากอีกด้านหนึ่งของทางเดินซึ่งเป็นทางที่มาตัดกับพวกเขาพอดี

อืม... เขาเข้าใจดีเลยล่ะ...

เมื่อคืนวันก่อน แชงต้องอยู่เวร และเพิ่งจะออกจากห้องผ่าตัดมาก็เจอเข้ากับเคสฉุกเฉิน เกิดเหตุรถชนกัน จนมีคนบาดเจ็บจำนวนมากทั้งหนักทั้งเบา กว่าจะจัดการเรียบร้อยกันก็เกือบเช้าแล้ว ถือว่าโชคดีที่ไม่มีคนไข้เสียชีวิต ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องปกติ แต่เขาเองก็อยากจะช่วยทุกคนให้ถึงที่สุดอยู่ดี

“เฮ้ พวกคุณ เอ็กซ์เทิร์นใช่มั้ย” อาจารย์แพทย์เดินมาจากอีกด้านก่อนถึงห้องไอซียู ตะโกนถามขึ้นมา

...อื้อหือ อาจารย์เพิ่งออกมาจากห้องผ่าตัดชัวร์...

เขาคิดในใจเมื่อมองอาจารย์ที่ยังอยู่ในชุดผ่าตัดที่เปื้อนเลือดเล็กน้อย สีหน้าที่แสนจะอ่อนเพลียของเขาบอกได้อย่างดีว่า อาจาย์แพทย์คนนี้เจอมาหนักกว่านักเรียนแพทย์อย่างพวกเขาเสียอีก... เขามองสภาพนั้นอย่างเห็นใจ และเข้าใจก่อนจะตอบกลับไป

“ครับ”

ผลั่ก!

เสียงนักเรียนแพทย์เปิดประตูเข้ามาในห้องผ่าตัด

“คนไข้ถูกกระสุนถากข้างลำตัว และมีกระสุนเจาะที่หัวไหล่ซ้าย เสียเลือดมากค่ะ!” พยาบาลรายงานอย่างเร่งรีบทันทีที่พวกเขาเปิดประตูเข้าไป ในขณะที่ตัวเองห้ามเลือดคนไข้ฉุกเฉินอยู่

“เข้าใจแล้ว เปิดห้องผ่าตัดหนึ่ง เอ็กซ์เทิร์นมาเป็นผู้ช่วยผมผ่าตัดฉุกเฉิน คุณด้วยเรสซิเดนซ์”

“ครับ!/ค่ะ!”

พวกแชงต้องเปลี่ยนชุด เพื่อเข้าห้องผ่าตัดอย่างเร่งด่วน สิ่งสำคัญที่สุด คือการช่วยชีวิตของคนไข้ โดยไม่ต้องสนสถานะใด ๆ ของคนไข้ทั้งสิ้น

“มีด...”

อาจารย์เริ่มผ่าตัดเอากระสุนออกอย่างชำนาญ และรวดเร็ว ด้วยประสบการณ์การเป็นแพทย์ประจำห้องฉุกเฉินมานาน

แชงเองก็อยากจะเรียนต่อในสาขาแพทย์ฉุกเฉิน เขาจึงคอยสังเกต และเก็บรายละเอียด ไปพร้อม ๆ กับส่งอุปกรณ์ พร้อมกับคอยช่วยเหลืออาจารย์ในการผ่าตัด

คนเป็นหมอต่อให้กังวล หรือกลัวแค่ไหน ก็ต้องใจนิ่งไว้ โดยเฉพาะเวลาที่เราถือมีด เพราะถ้าหากเราพลาด นั่นหมายถึงชีวิตของคนคนหนึ่ง และชีวิตของเราเอง

เป็นคำพูดของอาจารย์แพทย์ ที่วอร์ดศัลยกรรมเคยบอกพวกเขาเอาไว้ มีคนเคยบอกว่าการเป็นหมอ ก็เหมือนกับก้าวลงตารางไปครึ่งตัว เพราะหากมีอะไรที่ผิดพลาดนั่นก็เป็นความรับผิดชอบของหมอเต็ม ๆ

ชั่วโมงแห่งความตึงเครียด เนื่องจากคนไข้เสียเลือดมาก และเกิดอาการหัวใจหยุดเต้นกะทันหัน จนพวกเขาต้องรีบช่วยอย่างเต็มที่ จนในที่สุดการผ่าตัดครั้งนี้ก็สำเร็จไปด้วยดี คนไข้ปลอดภัยแล้ว

“เฮ้อ!”

เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอก ดังขึ้นแทบจะจากทุกคนในห้องผ่าตัด ก่อนที่อาจารย์แพทย์จะหันมาบอกกับพวกเราว่า...

“เอาล่ะเอ็กซ์เทิร์นฝากปิดงานด้วยล่ะ”

“ครับ” แชงรับคำ และเริ่มเย็บปิดแผลอย่างคล่องแคล่ว และเรียบร้อย เพราะเคยฝึกมาแล้วหลายครั้ง จนสามารถทำได้อย่างดีในเวลาสั้น ๆ

“เดี๋ยวย้ายคนไข้ไปพักที่ไอซียูคอยเฝ้าสังเกตอาการข้างเคียงให้ดี” อาจารย์แพทย์สั่งพวกเขาที่อยู่ในห้อง ก่อนจะเดินออกไป เพราะมีผ่าตัดเคสฉุกเฉินอีกเคส พร้อมกับรุ่นพี่ และคุณหมออีกสองสามท่านที่เพิ่งวิ่งมาตาม

“เอ็กซ์เทิร์นเก็บไหวนะจ๊ะ?” พยาบาลถามเขาด้วยรอยยิ้ม

“ครับ” แชงตอบกลับไปเบา ๆ ในขณะที่เริ่มเช็ครอยแผลที่เย็บเสร็จแล้ว “เรียบร้อยครับ ฝากที่เหลือทีนะครับ เดี๋ยวผมจะตามไปเช็คที่ไอซียูอีกที”

“จ้ะ ไม่ต้องห่วงเรียบร้อยแล้วล่ะ เดี๋ยวเราเองก็ไปพักบ้างนะ พี่เห็นเราเพิ่งเข้าไปนั่งแค่สิบนาทีเอง เดี๋ยวได้กลายเป็นคนไข้ไปอีกคน” พยาบาลสาวบอกเขาอย่างใจดี

ก็นะ มันไม่ค่อยจะมีเวลาให้นั่งสักเท่าไหร่ พวกพี่ ๆ พยาบาลนี่... สาวแกร่งชัด ๆ

แชงยิ้มรับคำ ก่อนจะเดินออกไปเพื่อล้างตัว และเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับไปอยู่ในชุดธรรมดา แล้วสวมเสื้อกาวน์ทับอีกที