ตัวร้ายจนๆ ขอตั้งแก๊งอันธพาล

╔.★.═════════╗

บทที่ ๑

╚═════════.★.╝

“ปวดหัวโว้ย! ถ้าเลือกได้ ฉันจะเป็นเจ้าสำนักสักแห่ง ให้คนมาบีบมานวดให้สาใจไปเลย”

เดี๋ยวนะ เหมือนนึกอะไรออก

ถ้าบีบไปบีบมามันไล้ลงเนินอก บีบคลึงลงไปถึง…‘เอว’ แบบในหนังสือที่เคยอ่านล่ะ ผู้หญิงในนิยายชอบจับของสงวนกันทุกเรื่อง ส่วนผู้ชาย…

อี๋ว แม่จะโดดเตะก้านคอเข้าให้ พวกศิษย์ทรพี!

“ถ้าเป็นเจ้าสำนักละก็ ต้องขี่กระบี่ไปตีกะชาวบ้านสินะ เจ้าสำนักสาวผิงผิง คริคริ”

นึกได้แค่นั้นก็หน้าถอดสี เอนตัวลงตะแคงข้างมือยังคั่นหนังสือไว้ วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่โคตรน่าเบื่อ

พอหัวว่างทีไร

คำว่า ‘ว่างงาน’ มันก็แปลงร่างเป็นค้อนเหล็กมาทุบหัวทุกที

“ให้ตาย คนอายุ 35 จะตกงานกันทุกคนเลยเหรอ เฮ้อ…ช่วยไม่ได้ เศรษฐกิจแบบนี้ใครอยากไปทำงานก็ไปเถอะ”

ที่นอนกินเงินประกันสังคมทุกวันนี้ไม่ได้ขี้เกียจนะ ก็แค่ทำตัวให้สมกับ อาชีพ ‘ว่าง’งาน เท่านั้นแหละ

“เฮ้อ” นอนยกหนังสือชูขึ้นสูงๆ “《ไข่มุกวิญญาณสวรรค์ของมี่มี่》ถ้าไม่ได้แกฉันคงเฉาตาย จะว่าไปก็ใกล้ถึงบทสุดท้ายแล้วนี่”

ดึงหนังสือมาแนบอกเมื่อในหัวผุดนึกอะไรบางอย่างได้ ก่อนจะลุกเอาที่คั่นหนังสือมาใส่กระดาษคั่นหน้าไว้ดีๆ หยิบกุญแจบ้านแล้วเดินออกไป

▀₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪₪▀

ฉันตาวาวเมื่อเห็นว่าสินค้าที่ต้องการยังมีขายอยู่บนชั้น

แจ่มแมว

“เวลาแบบนี้ก็ต้องป๊อปคอร์นสิ มันถึงจะฟิน”

ค่อยสบายใจหน่อย นึกว่าได้ของเต็มตะกร้าแต่จะขาดพระเอกชูโรงไปซะแล้ว

รู้ไหมว่าทำไม ป๊อปคอร์นต้องคู่กับโรงหนัง ก็เพราะถ้าฉากจบเราไม่ได้โซ้ยอะไรหวานๆกรึบๆเข้าปากแปลว่าหนังเรื่องนั้นมันยังไม่จบไงล่ะ

ฉันว่านิยายก็คือๆกัน

กึก!

“อี๋ว แหวะ”

โนๆๆ ฉันไม่ได้แหวะป๊อปคอร์น แต่ที่แหวะน่ะคือคู่ชายหญิงอินจันที่ใส่เสื้อคู่สีชมพูบานเย็นหวานแหววอย่างกับคลานตามกันมาอยู่ห่างไปอีกล็อก มือนี่พันกันจนไม่รู้ว่าจะรวมร่างกันตอนไหน

ไม่เกรงใจห้างสรรพสินค้าก็เกรงใจสายตากูบ้าง!

นี่ไงฉันถึงได้ไม่ค่อยออกจากบ้าน ถึงเหตุผลใหญ่ๆจะเป็นเพราะขี้เกียจมากกว่าก็เถอะ

ระหว่างขากลับ หางตามันก็เหลือบไปเห็นเงาดำๆในตรอกของคนคู่หนึ่ง เสียงบางอย่างมันก็แว่วมา

“อื้อ อ้ะ อ้ะ”

ರ⁠_⁠ರ

“อื้อ อ้ะ อ้ะๆ”

ರ⁠╭⁠╮⁠ರ

“อ๊าง จะเสร็จแล้ว อ้ะ”

ಠಿ⁠ヮ⁠ಠ

เล่นหมากเก็บโดดชักเย่อกันมั้ง!!!!!

อื้ออ้า อื้ออ้าจนจะเสียวตามอยู่แล้วคุณเพ่

อะ ใครตามไม่ทันฟังทางนี้ เดี๋ยวจะปาฐกถาให้ฟัง เรื่องของเรื่องมันมีอยู่ว่า ฉันออกมาซื้อป๊อบคอร์นกับพวกของกินไปตุนในตู้เย็น แล้วทีนี้คนนะไม่ใช่ทินเดอร์จะได้ปัดทีเดียวถึงบ้านเลย แต่ไอ้ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันดันตาดีเกินเหตุ เหลือบไปเห็นหนังสดเรทผู้ใหญ่เข้า ทั้งที่เขาก็ทำอยู่ในหลืบคงเป็นคู่รักที่ชอบความตื่นเต้นแต่ไม่ได้ตั้งใจจะโชว์จริง ก็เล่นเข้าไปในที่มืดขนาดนั้น

ส่วนฉันก็ไม่ได้อยากหยุดดู แต่มันเสียวท้องจนก้าวขาไม่ออก

ไอ้ที่ออกก็มีแต่…ปาก!

“อี๋ว แหวะ”

จ่ะ แล้วมันเป็นปัญหาตรงไหนเหรอ ตรงที่เงาของร่างใหญ่ด้านในเก็บเป้าเข้าไปในกางเกงแล้วมุ่งเดินมาต่อยฉันน่ะสิ!

“ขยับ ขยับสิวะ”

ขามันแข็งไม่ยอมก้าวอ่า ออกแรงสุดฤทธิ์ได้แค่กระดิกเอง ไม่ทันแล้ว!!

ผู้ชายหน้ามีรอยแผลเป็นจากของมีคมใส่ยีนตัวใหญ่ เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเหงื่อกำลังยืนอยู่ตรงหน้า

ถ้ารอดวันนี้ไปได้ ลูกจะถวายป๊อบคอร์นสองห่อใหญ่ๆเลย

“สะ สวัสดี”

ขอโทษสิโว้ย จะสวัสดีหาป๊อบคอร์นอะไรหา!

ฉันเอ่ยปากได้แค่นั้นก็โดนกระชากเสื้อคอกลมปลิวติดมือเข้ามาในตรอกแคบๆ ทั้งสกปรกทั้งเหม็น ไม่รู้ว่ากลิ่นน้ำคาวหรือกลิ่นเน่าอะไรกันแน่

ฉันมองซ้ายมองหาหาทางหนีทีไร แต่ขาก็ยังสั่นระริกไม่ยอมขยับตามใจ จนตอนนี้รู้สึกอยากจะอ้วกจริงๆแล้ว

“ไงมึง นังนี่นี่!” เหวี่ยงเข้ากำแพงแล้วจิกหัวขึ้นมา “มึงเจ๋งนักหรือ เจ๋งนักใช่ไหมวะ”

มันกัดฟันเจ็บใจ แต่ในทันใดนั้นฉันกลับเจ็บปวด ไม่รู้ว่ามือหรือเท้า แต่น่าจะทั้งสองที่กำลังทะเลาะกับร่างกายฉัน สายธารจากดวงตาไหลลงไม่หยุดและห้ามไม่ได้ ร่างกายที่เต็มไปด้วยห้อเลือดและรอยฟกช้ำ บ้างก็เลือดซิบจนไม่สามารถทรงตัวได้อีกต่อไป

มีเพียงพื้นดินแฉะๆที่รองรับแก้มและร่างทั้งร่างเอาไว้

สายตาฉันมองเหม่อไปที่ถุงป๊อบคอร์นที่มันยังตกอยู่ที่ปากทาง

ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าเป็นรองเท้าผ้าใบของใครที่เหยียบมันจนแตกเละ มีขนมบางส่วนกระเด็นออกมาหน่อยหนึ่ง รู้สึกว่ามัน…เหมือนกับฉันเลย

ความเจ็บปวดยังคงถูกป้อนเพิ่มเข้ามาอีกระยะ ฉันหลับตาไม่อยากจดจำใบหน้าของคนที่กระทำแม้จะมืดจนมองหน้าเขาไม่เห็นอยู่แล้ว

ขณะที่สติกำลังลังเลว่าจะอยู่หรือจะไป

ทั้งที่ง่วงงุนตั้งแต่โดนแรกๆแล้ว แต่ความเจ็บปวดก็ยังทำให้หลับไม่ได้ จนลากยาวมากว่าสามสิบนาที สติที่มีถึงบอกว่าอีกฝ่ายจากไปแล้ว

[แจ้งเตือน! คุณได้รับพรตามคำขอ คำขอที่ 339 สัมฤทธิผล]

เสียงเหมือนระบบเอไอของอะไรสักอย่างแต่นุ่มนวลและทำให้สบายใจกว่าดังก้องในหัว

เจ็บจะแย่

คำขอบ้าบออะไร

อ่อ ที่ขอกินป๊อบคอร์นอ่านนิยายตอนสุดท้ายน่ะเหรอ ตอนนี้ไม่ต้องแล้วล่ะ

ในที่สุดความเจ็บปวดทั้งหมดก็หายไปเหมือนกำลังได้รับของขวัญเป็นการพักผ่อนอันยาวนาน ถ้าจะพูดให้ถูกคือไม่มีประสาทสัมผัสหรือการรับรู้ใดๆเหลืออยู่เลย

“ก็ดีแล้วล่ะ”

“เจ้าพูดอะไร มาทำอะไรที่นี่ บอกข้ามา”

“ซีส์!”

ทำไมขยับตัวได้ แถมเจ็บอีกแล้วล่ะ แต่เหมือนจะเจ็บแค่ที่คอแหะ เหมือนโดนอะไรบาด

!!!

ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาก็ต้องตาโตเท่าไข่ห่าน เมื่อตัวเองกำลังคุกเข่าที่พื้นเย็นๆในตรอกเล็ก ข้างคอมีคนที่ยืนอยู่ยกปลายกระบี่มาจ่อกัน

อะไร ยังไง มันเกิดอะไรขึ้น ฉันตายไปแล้วนี่

หรือยังไม่ตาย แล้วหมอนี่เป็นคะ…เอ๊ะ

ชุดสีขาวทองที่ไม่มีวันเปื้อน ดวงตาสีดำประกายคราม เส้นผมดำสลวยราวกับหญิงสาวทว่าใบหน้ากลับเอ่ยได้ว่าเป็นชายล่มเมืองเสียมากกว่า แถมที่เอวยังห้อยป้ายหยกที่เขียนว่า ‘เทียน’

ชัดเลย ถึงจะยังงงๆ จับต้นชนปลายไม่ถูก แต่คนตรงหน้าคือ ‘เทียนชุน’ พระเอกในนิยายเรื่อง 《ไข่มุกวิญญาณสวรรค์ของมี่มี่》แน่นอน!