กลลวงลูกพันล้าน ของสามีฉัน

Name: กลลวงลูกพันล้าน ของสามีฉัน
Rating: 5.0 (1 reviews)

Gavin

มหาเศรษฐี | จบเล่ม

5.0

ความคิดเห็น

ชม

บท

สิบห้าปีที่ฉันยอมทิ้งความฝันที่จะเป็นแม่เพื่อสามีของฉัน เขาคือทายาทอาณาจักรธุรกิจมูลค่าหลายหมื่นล้าน และเขาก็แบกรับคำสาปประจำตระกูลเอาไว้...ผู้หญิงที่พวกเขารักจะต้องตายตอนคลอดลูก ฉันยอมรับมัน...เพื่อเขา แต่แล้ว คุณปู่ของเขาที่กำลังจะตายกลับเรียกร้องทายาท เพื่อรักษามรดกและ "ปกป้อง" ฉัน เขาจึงจ้างผู้อุ้มบุญ ผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนฉันในเวอร์ชันที่สาวกว่าราวกับแกะ คนที่เขาสัญญาว่าเป็นแค่เรื่องทางธุรกิจล้วนๆ คำโกหกเริ่มต้นขึ้นทันที เขาเริ่มไปค้างคืนกับหล่อนทุกคืน อ้างว่าหล่อนต้องการ "การดูแลด้านอารมณ์" เขาพลาดวันครบรอบของเรา เขาลืมวันเกิดฉัน

คำสาป การทรยศ การตั้งครรภ์ ภรรยาตัวแทน โอกาสครั้งที่สอง

บทที่ 21

11-06 16:36

บทที่ 1

แต่แล้ว คุณปู่ของเขาที่กำลังจะตายกลับเรียกร้องทายาท เพื่อรักษามรดกและ "ปกป้อง" ฉัน เขาจึงจ้างผู้อุ้มบุญ ผู้หญิงที่หน้าตาเหมือนฉันในเวอร์ชันที่สาวกว่าราวกับแกะ คนที่เขาสัญญาว่าเป็นแค่เรื่องทางธุรกิจล้วนๆ

คำโกหกเริ่มต้นขึ้นทันที เขาเริ่มไปค้างคืนกับหล่อนทุกคืน อ้างว่าหล่อนต้องการ "การดูแลด้านอารมณ์" เขาพลาดวันครบรอบของเรา เขาลืมวันเกิดฉัน

บทที่ 1

สิบห้าปีเต็มที่กล้องของเกศรา เจนเซ่น ได้บันทึกเรื่องราวความรักที่สมบูรณ์แบบของพวกเขาในกรุงเทพฯ ไว้ทุกแง่มุม...ยกเว้นเพียงมุมเดียวที่เธอถูกห้ามไม่ให้สร้างมันขึ้นมา

ภัทร วชิรวงศ์ไพศาล สามีของเธอ ทายาทหนุ่มรูปงามแห่งอาณาจักรธุรกิจมูลค่าหลายหมื่นล้าน รักเธอมากเกินกว่าจะเสี่ยง

เขาอธิบายว่าตระกูลของเขาต้องคำสาป เป็นมรดกอันน่าเศร้าที่ผู้หญิงที่พวกเขารัก ไม่ว่าจะเป็นแม่ของเขา หรือย่าของเขา ต่างก็เสียชีวิตระหว่างคลอดลูก มันคือเงาดำเพียงหนึ่งเดียวในเพนต์เฮาส์สุดหรูที่มองเห็นวิวสวนลุมพินี และเป็นเหตุผลที่ไม่มีใครเอ่ยถึงว่าทำไมห้องนอนหลายห้องถึงยังว่างเปล่า

“ผมเสียคุณไปไม่ได้นะเกศ” เขาเคยพูด เสียงของเขาสั่นเครือ มือบีบมือเธอไว้แน่น “ผมไม่ยอม”

และตลอดหลายปีที่ผ่านมา เกศราก็ยอมรับมัน เธอรักเขามากพอที่จะเสียสละความปรารถนาลึกๆ ที่อยากจะมีครอบครัวของตัวเอง เธอทุ่มเทสัญชาตญาณสร้างสรรค์ทั้งหมดให้กับการถ่ายภาพ เฝ้าฟูมฟักตัวแบบและเรื่องราวของพวกเขาผ่านเลนส์ของเธอ

แล้วคำขาดก็มาถึง

คุณปู่ของภัทร ประมุขผู้น่าเกรงขามแห่งราชวงศ์วชิรวงศ์ไพศาล กำลังจะสิ้นใจ จากเตียงในโรงพยาบาลที่รายล้อมไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อและกลิ่นของเงินเก่า ท่านได้ออกคำสั่งสุดท้าย พ่อของเขา ชายหน้าตาเคร่งขรึมที่ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ ยืนอยู่ข้างๆ คอยย้ำทุกคำพูดของผู้เป็นประมุขที่กำลังจะจากไป

“ปู่ต้องการทายาทนะภัทร สายเลือดวชิรวงศ์ไพศาลจะมาสิ้นสุดที่แกไม่ได้ จัดการซะ ไม่งั้นบริษัทจะตกเป็นของลูกพี่ลูกน้องแก” พ่อของเขาคว้าแขนลูกชายไว้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวลอย่างสิ้นหวัง “อย่าให้ตระกูลนี้ต้องตายไปพร้อมกับพวกเราเลยนะภัทร พ่อทนไม่ได้จริงๆ”

แรงกดดันนั้นเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง คืนนั้นภัทรมาหาเกศรา ใบหน้าของเขาเจ็บปวดราวกับสวมหน้ากาก เขาบอกเธอว่าเขายอมสละทรัพย์สมบัติทั้งหมดของวชิรวงศ์ไพศาล ดีกว่าต้องเสี่ยงชีวิตเธอ หัวใจของเกศราเจ็บปวดร้าวด้วยความรักที่มีต่อเขา

แต่เย็นวันต่อมา พ่อของเขาก็มาถึง ขอบตาแดงก่ำ เสียงสั่นเครือราวกับคนใกล้เสียสติ เขาพูดถึงหน้าที่ ถึงมรดก ถึงความอัปยศของสายเลือดที่ไร้ทายาท การแสดงของเขาจบลงด้วยการขู่เป็นนัยว่าจะฆ่าตัวตายถ้าภัทรปล่อยให้ชื่อเสียงของตระกูลต้องมลายไป

ภัทรที่ติดกับและใจสลาย ในที่สุดก็ยอมจำนน

“อุ้มบุญ” เขาบอกเกศราในเวลาต่อมา เสียงของเขาเรียบเฉยอย่างระมัดระวัง “มันเป็นทางเดียว”

เกศราซึ่งหมดหวังไปนานแล้ว รู้สึกถึงประกายความหวังเล็กๆ ที่จุดขึ้นมา “อุ้มบุญเหรอคะ? จริงๆ เหรอ?”

“ใช่” เขายืนยัน “เป็นเรื่องทางคลินิกล้วนๆ ตัวอ่อนของเรา มดลูกของเธอ คุณจะเป็นแม่ในทุกๆ ทางที่สำคัญ เราแค่เลี่ยงความเสี่ยงที่จะเกิดกับคุณ”

เขารับรองกับเธอว่าจะจัดการทุกอย่างเอง หนึ่งสัปดาห์ต่อมา เขาแนะนำให้เธอรู้จักกับอารยา ดิแอซ

ความคล้ายคลึงนั้นเห็นได้ชัดเจนในทันทีและน่าอึดอัดใจ อารยามีผมสีดำหยักศกเหมือนเกศรา มีโหนกแก้มสูงเหมือนกัน และมีดวงตาสีเขียวมรกตเฉดเดียวกัน เธอสาวกว่า อาจจะสักสิบปีได้ มีความสวยแบบดิบๆ ที่ยังไม่ผ่านการเจียระไน ซึ่งตัดกับความสง่างามแบบผู้ดีของเกศราอย่างสิ้นเชิง

“เธอสมบูรณ์แบบใช่ไหมล่ะ?” ภัทรพูด แววตาของเขาเปล่งประกายแปลกๆ “เอเจนซี่บอกว่าโปรไฟล์ของเธอเข้ากันได้ดีเยี่ยมเลย”

อารยาเป็นคนเงียบๆ ดูขี้อาย เธอเอาแต่ก้มหน้า ตอบคำถามเสียงแผ่วเบา ดูเหมือนเธอจะประหม่ากับความหรูหราของอพาร์ตเมนต์ของพวกเขา และประหม่ากับพวกเขาด้วย

“เธอเป็นแค่ภาชนะนะเกศ” ภัทรมากระซิบกับเธอในคืนนั้น ดึงเธอเข้าไปกอด “เป็นแค่เครื่องมือเพื่อไปให้ถึงเป้าหมาย เป้าหมายของเรา คุณกับผม เราคือพ่อแม่ นี่มันเพื่อเรานะ”

เกศรามองสามีของเธอ ผู้ชายที่เธอรักมานานกว่าครึ่งชีวิต และเธอเลือกที่จะเชื่อเขา เธอต้องเชื่อ มันเป็นหนทางเดียวที่จะได้ครอบครัวที่เธอใฝ่ฝันมาตลอด

แต่คำโกหกเริ่มต้นขึ้นแทบจะในทันที

"กระบวนการทำเด็กหลอดแก้ว" ทำให้ภัทรต้องไปอยู่ที่คลินิก เขาเริ่มไม่กลับมากินข้าวเย็น แล้วก็หายไปทั้งคืน

“แค่ไปให้กำลังใจอารยาน่ะ” เขาจะพูดแบบนั้น พร้อมกับส่งข้อความคุยกันจนดึกดื่น “ฮอร์โมนทำให้เธออารมณ์แปรปรวน หมอบอกว่ามันสำคัญมากที่คนอุ้มบุญต้องรู้สึกมั่นคง”

เกศราพยายามทำความเข้าใจ เธอยึดติดกับคำอธิบายเหล่านั้นราวกับเชือกเส้นสุดท้าย ปฏิเสธที่จะมองความจริงที่กำลังกัดกร่อนชีวิตที่สมบูรณ์แบบของเธอให้รุ่ยลง

วันครบรอบแต่งงานของพวกเขามาถึง หลายปีที่ผ่านมา พวกเขามีธรรมเนียมที่ทำกันเป็นประจำ คือการไปเที่ยวกันสองคน ไปเมืองใหม่ๆ เพื่อหลงทางและถ่ายรูปด้วยกัน แต่เขากลับยกเลิกในนาทีสุดท้าย

“อารยาแพ้ยาหนักมาก” เขาพูดผ่านโทรศัพท์ เสียงรีบร้อน “ผมต้องอยู่ที่นี่ ผมขอโทษจริงๆ นะเกศ เดี๋ยวผมจะชดเชยให้”

เขาลืม เขาลืมคำสัญญาเพียงข้อเดียวที่เคยสาบานว่าจะรักษามันไว้เสมอ เธอใช้เวลาในวันครบรอบเพียงลำพัง ความเงียบของเพนต์เฮาส์ดังสนั่นจนหูอื้อ

วันเกิดของเธอยิ่งเลวร้ายกว่า เธอรอเขาที่ร้านอาหารที่เขาจองไว้นานหลายชั่วโมง มีเพียงเทียนเล่มเดียวที่ริบหรี่อยู่บนเค้กชิ้นเล็กๆ ที่บริกรนำมาให้ด้วยความสงสาร เขาไม่มาเลย

ข้อความปรากฏขึ้นหลังเที่ยงคืน

【มีเรื่องด่วนที่คลินิก ไม่ต้องรอนะ】

เธอเดินกลับบ้าน รู้สึกหลงทางและพ่ายแพ้อย่างที่สุด ปล่อยให้สายฝนที่หนาวเย็นและชุ่มโชกสาดซัดจนเสื้อโค้ทเปียกโชก แต่ละหยดที่เย็นเยียบคือความสิ้นหวังระลอกใหม่ที่ซัดเข้ามา

เช้าวันรุ่งขึ้น เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับไข้ขึ้นสูง เธอโทรหาภัทร โทรศัพท์ดังแล้วดังเล่า ก่อนจะตัดเข้าวอยซ์เมล เธอเรียกแท็กซี่ไปโรงพยาบาล...คนเดียว

เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านในอีกสองวันต่อมา ในสภาพอ่อนแอและหมดแรง อพาร์ตเมนต์ยังคงอยู่ในสภาพเดิมเหมือนตอนที่เธอจากไป เขาไม่ได้กลับบ้าน เขาไม่ได้โทรมาดูด้วยซ้ำว่าเธอเป็นตายร้ายดีอย่างไร

ขณะที่เธอทิ้งตัวลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น มือของเธอก็เลื่อนเข้าไปใต้เบาะรองนั่งและสัมผัสกับบางอย่างที่นุ่มและไม่คุ้นเคย มันคือชุดชั้นใน ชิ้นส่วนลูกไม้สีดำราคาถูก มันไม่ใช่ของเธอ

ในตอนนั้นเอง เธอได้ยินเสียงของเขาดังมาจากระเบียง เสียงทุ้มต่ำและสนิทสนม เขากำลังคุยโทรศัพท์

เธอตัวแข็งทื่อ เลือดในกายเย็นเฉียบ แล้วเธอก็ได้ยิน

“ผมกำลังวางแผนจัดงานแต่งงานให้คุณที่ยุโรปหลังคลอดนะ” ภัทรพูด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหลงใหลที่เธอไม่ได้ยินมานานหลายปี “งานแต่งลับๆ ที่ทะเลสาบโคโม่ เราจะสั่งดอกไม้โปรดของคุณมาจากฮอลแลนด์เลย มันจะใช้งบเป็นพันล้าน อลังการกว่างานแรกของผมร้อยเท่า คุณคู่ควรกับมัน คุณคู่ควรกับทุกสิ่งทุกอย่าง”

ความคลื่นไส้ตีตื้นขึ้นมา เธอโซซัดโซเซถอยหลังไปชนกรอบรูปบนโต๊ะข้างหล่นลงมา มันแตกกระจายบนพื้นหินอ่อนเสียงดังสนั่น

บทสนทนาที่ระเบียงหยุดลง ประตูเปิดผางออก และภัทรก็ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขาตื่นตระหนกสุดขีดเมื่อเห็นเธอ

“เกศรา! คุณมาทำอะไรตรงนี้!”

เกศราค่อยๆ ยืนตัวตรง ความตกตะลึงแปรเปลี่ยนเป็นความเยือกเย็นที่เธอไม่เคยรู้ว่าตัวเองมี เธอสบตาสามีของเธอ ผู้ชายที่กำลังวางแผนแต่งงานลับๆ กับแม่อุ้มบุญของเธอ แล้วเธอก็บังคับตัวเองให้ยิ้ม

“ฉันเพิ่งกลับมาถึงบ้านค่ะ” เธอพูด เสียงมั่นคง

เธอชูชิ้นส่วนลูกไม้สีดำขึ้น “ฉันเจอเจ้านี่ในโซฟา สงสัยว่ามันเป็นของใคร”

ชั่วแวบหนึ่ง เขาดูเหมือนจนมุม จากนั้นหน้ากากที่เรียบเนียนและซักซ้อมมาอย่างดีก็ฉาบทับใบหน้าของเขา “ก็ต้องเป็นของคุณสิเกศ” เขาพูด น้ำเสียงเจือความห่วงใยจอมปลอม “คุณขี้ลืมจะตาย”

คำโกหกนั้นโจ่งแจ้งและดูถูกเหยียดหยามจนเธอแทบหายใจไม่ออก เธอตั้งกฎไว้ข้อหนึ่งเมื่อเรื่องทั้งหมดนี้เริ่มต้นขึ้น: อารยาห้ามย่างเท้าเข้ามาในบ้านของพวกเขาเด็ดขาด เขาเคยสาบานต่อหน้าหลุมศพพ่อของเขาว่าจะรักษาสัญญานี้

ทันใดนั้น แท็บเล็ตของเขาที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟก็สว่างขึ้น ข้อความใหม่จากอารยา

【ฉันใส่ชุดตัวจิ๋วที่คุณชอบมากอยู่นะคะ ตัวที่คุณแทบจะถอดออกจากตัวฉันไม่ทันเมื่อคืนนี้ รีบกลับมานะคะ】

โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขามองไปที่หน้าจอแสดงชื่อผู้โทรและใบหน้าของเขาก็เคร่งเครียดขึ้น “ที่ออฟฟิศน่ะ” เขาโกหก พลางเดินไปที่ประตูแล้ว “มีเรื่องด่วนเกี่ยวกับการควบรวมกิจการใหม่ ผมต้องไป”

เขาเดินออกไป ทิ้งเธอไว้ตามลำพังกับเศษแก้วที่แตกกระจายและความจริงที่แหลกสลาย

เธอเดินเข้าไปในสตูดิโอของเธอ สถานที่เดียวที่ยังคงเป็นของเธอ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดเบอร์ที่เธอจำได้ขึ้นใจ เบอร์ที่เธอไม่ได้โทรหามานานหลายปี

“อมรา” เธอพูด เสียงของเธอแผ่วเบาเหมือนเสียงกระซิบ “นี่เกศรานะ ฉันต้องการให้เธอช่วยทำให้ฉันหายตัวไปที”

อ่านต่อ