เกิดใหม่เป็นจอมมารซาตานพร้อมระบบสุดโกงLv.Max

(“ตัวฉันมีชื่อว่า ฟุจิวาระ ไคโตะ หนุ่มวัยทำงาน อายุ 50ปี เอาตรงๆ ฉันก็ค่อนข้างแก่เลยทีเดียว แต่เพราะด้วยความเข้าหาใครไม่ค่อยเก่งสักเท่าไหร่ ทำให้ฉัน ยังเป็น หนุ่ม โสด ซิง จนมาถึงทุกวันนี้ ตอนนี้ฉันทำงาน เป็น วิศวกร ออกแบบ การก่อสร้าง

("ซึ่งมันโครตเหนื่อยเอามากๆเลยล่ะ ตอนช่วงที่เรียนอยู่มหาวิทยาลัยโตเกียว ฉันเรียนเกี่ยวกับ งานกราฟฟิคอนิเมชั่นสร้างเกม และการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ แต่หลังจากจบมา ก็ดันมาทำงานเป็นวิศวกร ก่อสร้าง ซะได้ เรียนมาไม่ตรงสายซะจริงๆ อาชีพนี้มันเป็นงานที่เหนื่อยสุดๆเลย แต่ไม่ว่าจะอาชีพไหนๆ ก็หนักหนาสาหัสไม่แพ้กัน ถ้าหากฉันเลือกเป็นพนักงานในบริษัทสร้างเกมที่ไหนสักแห่งละก็ ฉันก็คงต้องโหมงานปั่นงานทั้งคืนแน่ สภาพฉันตอนนี้คงไม่ต่างจากผีดิบ เดินได้แหงๆ

("อยากกลับบ้าน ไปทานอาหารที่ถูกเตรียมไว้โดยที่เราไม่ต้องซื้อเข้าไปหรือ ต้องทำเอง บ้างจัง เพื่อนๆที่ทำงานบางคน พวกเขาเหล่านั้นก็มีลูกและภรรยาที่ทำอาหารให้เตรียมไว้ที่บ้าน หรือ เพื่อนผู้หญิงบางคน ก็ออกไปทำงาน และปล่อยให้สามีเลี้ยงลูกที่ยังเป็นทารกอยู่ ฉันล่ะอิจฉาจริงๆ")

แกร๊กก //เสียงเปิดประตู

“กลับมาแล้วครับ”

“ฉันนี่บ้าจริงๆ ชอบพูดว่า กลับมาแล้วครับ ตลอดเลย คงเป็นเพราะเคยชินกับตอนอยู่ที่อยู่กับแม่”

ก่อนเดินเข้ามาในบ้านฟุจิวาระ ไคโตะ ก็ก้มถอดรองเท้่าและวางไว้บนชั้นวางรองเท้าอย่างมีระเบียบ ก่อนที่จะหันหลังไปปิดประตูบ้าน

("ตัวฉันนั้นต้องอาศัยอยู่ตัวคนเดียวมาตลอดตั้งแต่ อายุ15ปี เพราะ พ่อกับแม่ฉันเสียชีวิตไป เนื่องด้วยอาการป่วยของพวกท่าน แต่ก็ยังดีที่คุณลุงคุณป้า ก็ส่งเงินมาให้ฉันใช้ ถึงแม้จะไม่ได้อยู่กับพวกท่าน ฉันได้รับเงินนั่น มาตลอด จนกระทั้ง 1 สิงหาคม พ.ศ. 2514 ครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้าย คุณป้าหมดตัวไปกับ การพนันในบ่อน และ คุณลุงก็ไปมีภรรยาใหม่ที่อายุพึ่ง20ปลายๆ แต่เดิมทั้งสอง ก็แอบคุยกันอย่างลับๆกันมาตลอด เพราะคุณลุงและคุณป้าทั้งสองไม่ค่อยมีเวลาเรื่องบนเตียงด้วยกัน จนกระทั่งได้โอกาส คุณลุงจึงฟ้องร้องเรียกทรัพย์สินจากคุณป้า ทำให้ครอบครัวต้องเลิกลากัน เหตุเกิด เพราะการพนัน และการนอกใจ การที่อีกฝ่ายคิดว่า ทำงานหาเงินเพื่อครอบครัว ยิ่งมีเงินมาก ยิ่งจะทำให้สบาย แต่พวกเขาก็มองข้ามเส้นบางๆ ที่เรียกว่า ความห่างเหิน ต่างฝ่ายต่างไม่มีเวลาให้กัน และถูกแทนที่ด้วย ความเหงา ความว่างเปล่า

(“และนับแต่นั้นมาทำให้ฉันนั้นต้องดิ้นรน ด้วยตัวเอง ทำงานพาร์ทไทม์ หารายได้ ต่างๆด้วยตังเอง ไม่มีเวลาที่จะทำอะไรเหมือนเด็กคนอื่น ฉันต้องตั้งใจเรียนหนังสือหนักๆ เพื่อที่จะได้หางานดีๆ มีตำแหน่งหน้าที่การงาน เงินเดือนสูง แต่ความเป็นจริงแล้ว พอโตมา ถึงทำให้ฉันรู้ว่า ไม่ว่าจะเด็กหรือผู้ใหญ่ พวกเขานั้นล้วนมีภาระหน้าที่ ที่แตกต่างกันไหม ยิ่งอายุเพิ่มขึ้น ก็ต้องทำงานหนักขึ้่น เพื่อหาเลี้ยงตัวเอง เวลาว่างก็จะยิ่งลดลง เป็นผู้ใหญ่นี้ไม่สบายเอาซะเลย”)

ไม่นานนัก หลัง อาบนํ้ากินข้าวเสร็จ ฟุจิวาระ ไคโตะ ก็ได้เข้านอน เหมือนปกติ แต่ว่า เมื่อหัวถึงหมอนเพียงไม่กี่วินาที ตาเขาก็ค่อยๆเริ่มพล่ามั่ว ก่อนที่จะหลับไปโดยที่ไม่รู้สึก

“ลูซิเฟอร์ ตื่นสิ "

(“ลูซิเฟอร์ ชื่อใครละนั่น แล้วนี่เสียงใครกัน เสียงเด็กผู้หญิงงั้นหรอ”)

“ลูซิเฟอร์!!! เจ้าอ้วนตื่นได้แล้วนะ”

("ใครกันเจ้าอ้วน แล้วนั่นลูซิเฟอร์ ชื่อยังกับ ชื่อตัวละครในนิยาย ที่เราเคยอ่าน ที่ร้านหนังสือ เมื่อไม่นานมานี้นิ!!!

ชั่งเถอะนี้คงเป็นแค่ฝัน เดียวเราก็คงตื่น")

“เจ้าอ้วน ตื่นได้แล้วววว”

เพี้ยยย!!! // เสียงตบเข้าที่หน้า

“โอ๊ยเจ็บๆๆๆ นี้มันฝันบ้าฝันบอ อะไรกันวะเนี่ย ทำไมเราถึงรู้สึกเหมือนโดนตบเข้าที่หน้าได้ละเนี้ย ”

“ในที่สุดนายก็ตื่นสักทีนะ เจ้าอ้วน หมูตอน ”

("เอ๊ะ นี่เด็กผู้หญิงงั้นหรอ ฉันจำได้ว่า ตอนนั้น ฉันนอนอยู่ในห้องนี่น่า แล้วไหงมาโผล่อยู่ตรงนี้ได้กันเนี่ยหรือเราจะแก่จนละเมอ เดินมาชนเด็กสาวตัวเล็กๆแบบนี้เข้า แงง ฉันจะคดีข้่อหา พรากผู้เยาว์ เยาวชนไหมเนี่ย ต้องติดคุกหัวโตแน่ตรู!!!")

“นายเป็นอะไรไปหรือเปล่า นายดูแปลกๆไปนะ เจ้าหมูตอน”

“โอ๋เอ๋ โอ๋เอ๋ เจ้าอ้วน หมูตอน ไร้ประโยชน์ เอ้ย นี่โดนแค่เวทย์ไฟบอล ระดับตํ่า แกก็ถึงขั้นสลบไปเลยหรอว่ะ เป็นถึงบุตร แห่งพระเจ้า แต่แกกับอ่อนแอ ไม่มีค่าให้เรานับถือ ขยะอย่างแกเลยจริงๆ ฮาๆๆๆ”

(“เจ้าหมอนี้ พูดมากชะมัด ไม่ชอบขี้หน้ามันเลยเหอะ และนี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน”)

แจ้งเตือนจากระบบ : “คุณคือ ผู้โชคดีที่ได้รับ การคัดเลือกเป็นพิเศษ ให้มาเกิดใหม่ในโลกแห่งนี้”

("หน้าต่างระบบนี้มันเด้งขึ้นมาได้ยังไงกัน อย่างกับในเกมแนว MMORPG ที่พวกวัยรุ่นในยุคสมัยนี้เล่นกันในร้านเกมเลย ถึงเราจะพอเห็นผ่านๆมาบ้างก็เถอะ แต่ดูเหมือนจะมีแค่เรานี้ที่เห็นมัน ตอนนี้เราต้องสติและเรียบเรียงเรื่องทั้งหมดก่อนอย่าพึ่งเป็นกระต่ายตื่นตูมจนเกินไป

("นี้เจ้าระบบ ที่แกกำลังพูดหมายถึงอะไรกัน เกิดใหม่ อะไร งั้นหรอ ฉันไม่เข้าใจช่วยอธิบายให้ละเอียดจะได้หรือเปล่า")

แจ้งเตือนจากระบบ : "ทำตามคำขอ นายท่าน ตอนนี้ท่านได้มาเกิดใหม่ในต่างโลก ด้วยเหตุบางประการ เพราะท่านทำงานโหมงานหนักเกินไปไม่ได้พักผ่อนมาหลายวัน จึงทำให้หัวใจล้มเหลว เฉียบพลัน แต่ตอนนี้ ท่านถูกเลือกโดยระบบให้มาเกิดใหม่ในโลกแห่งนี้ ดังนั้นท่านคือ ผู้โชคดี ระบบจะช่วยเหลือท่านในเรื่องต่างๆ ไม่ว่าจะเรื่องการฝึกฝน การพัฒนาศักยภาพร่างกาย และความรู้สติปัญญา ด้านอื่นๆอีกมากมาย และพร้อมตอบคำถาม สำหรับข้อสงสัยในเรื่องต่างๆของนายท่าน

("ก็พอเข้าใจอยู่หรอก โลกเก่าของเรา ฉันนั้นทำงานหนักเป็นอย่างมาก แม้จะมีอายุที่มากแล้ว แต่ก็ไม่เคยลางานเลยแม้แต่ครั้งเดียว ก็เหมือนกับ เครื่องจักร ที่แรกๆ มันก็มีสภาพที่ดี ทนทาน แต่เมื่อผ่านไปนานๆ หากใช้อย่างหนักโดยไม่พัก เครื่องจักร ที่มีสภาพที่เคยดีมาก ทนทาน ก็อาจจะเสียหาย จนไม่อาจกลับใช้มางานได้อีกเป็นครั้งที่สอง หากไม่ใช้อย่างพอเหมาะพองาม แล้วในชีวิตนี้เป้าหมายในชีวิตฉันคืออะไรกันละ ถ้าไม่ใช่ทำงานเป็นวิศวะ หรือไปหางาน สร้างเกม ทำอนิเมชั่น")

แจ้งเตือน : "เป้าหมายสููงสุด คือ กลายเป็น จอมมารซาตานในอนาคต"

("ห๊ะ ว่า่ไงนะ จอมมารซาตาน งั้นหรอ พูดเป็นเล่น เอ๊ะ เดียวนะอย่าบอกนะว่า")

“เจ้าหมูตอน นายจะนั่งบื้อตรงนี้อีกนานไหม ตอนนี้อาจารย์กำลังจะเข้าสอนแล้ว”

“ฮาๆๆ เจ้าหมอนี้ คงกำลังช็อคกับเวทย์มนต์ สุดแกร่งของฉันแน่เลย โดนไปแค่นั้นหมอนั่นก็สลบไปแล้ว ต่อไปมันคงจะไม่ทำตัวหยิ่งยโส อีกต่อแล้วละมั่งฮาๆๆ ตลกจริงๆ เจ้าอ้วน ขยะไร้ค่า”

“นาย หยุดว่า ลูซิเฟอร์ได้แล้วนะ คนที่เรียกว่าหมูตอนแบบห้วนๆได้ มีแค่ฉันเท่านั้น”

“เอื้ออ!! ปวดหัวหรือเกิน”

“เจ้าหมูตอน เป็นอะไรไป!!”

ฟุจิวาระ ไคโตะ ได้เอามือขวาจับไปที่หัวของตน ก่อนที่จะถามกับเด็กสาวข้างๆตนไปว่า

“นี่ฉันขอถามหน่อยสิ ฉันชื่อว่าอะไรนะ”

“ฮาๆๆ เจ้าหมอนี้ โดนไปนิดเดียวถึงกับความจำเสื่อมเลยหรอว่ะ”

“หยุดพูดได้แล้ว”

“นายไม่เป็นไรใช่ไหม เจ้าหมูตอน นายคือ ลูซิเฟอร์ ไง บุตรแห่งพระเจ้า และตอนนี้่นายก็อายุ 10ปี แล้ว ตอนนี้นายอยู่ที่โรงเรียนสถาบัน เทพบรรพกาล ไง นายพอนึกได้รึยัง”

(“ลูซิเฟอร์ ชื่อนี้เราจำได้ ลูซิเฟอร์ บุตรแห่งพระเจ้า เทวทูตรูปงามที่สุดในสวรรค์ แต่เพราะความหยิ่งยโส ทนงตนทำให้ทรยศคิดตีตนเสมอ พระเจ้า ทำให้ถูกเนรเทศ ไปดินแดน ปีศาจ และเป็นหนึ่งในเจ็ดบาป บาปแห่ง ความหยิ่งยโส”)

ฟูจิวาระ ไคโตะ ในร่างของลูซิเฟอร์ ได้คิดตามอยู่สักพัก ก่อนที่จะก้มมองตัวและผมว่า….

“นี่มันบ้าอะไรกันฟ่ะเนี่ย ไหงฉันถึงได้อ้วนเป็นหมูตอน ขนาดนี้”

หน้าต่างสเตตัส : ค่าความแข็งแกร่ง 23

ค่าสติปัญญา 2

โจมตี 10

ป้องกัน 8

ความว่องไว 3

เสน่ห์ -100

เลเวล 5

หน้าต่างแสดงค่าทักษะ : ทักษะการโจมตีกายภาพ 0

ทักษะการใช้เวทย์มนต์ 0

ทักษะการใช้อาวุธ 0

ทักษะการหลบหลีก 0

("นี้มันโครตจะอ่อนเลยนี่หว่าา!!!!!!!!!!!!!")

โปรดติดตามต่อไป : ตอนที่ 2 การทดสอบ

ฝากกดหัวใจกดติดตามเป็นกำลังให้นักเขียนด้วยนะครับ