เงารักเพลิงเสน่หา

เงารักเพลิงเสน่หา

aksaramanee

5.0
ความคิดเห็น
78
ชม
10
บท

เงารัก เพลิงเสน่หา เขา...ไม่อาจหยุดไฟแค้นที่จะทำลายหัวใจเธอได้ และเธอ...ก็ไม่อาจหยุดหัวใจรักเขา แม้ถูกแผดเผาจนเหลือเพียงเถ้าธุลีด้วยเพลิงเสน่หา

บทที่ 1 ตอนที่ 1

ไอแดดบางเบาลอดผ่านม่านเมฆที่คลี่ตัวอยู่เหนือแผ่นฟ้าสีครามในยามสาย ร่างบอบบางในชุดกระโปรงผ้าชีฟองเนื้อเบาหิ้วกระเป๋าเดินทางใบเล็กเดินเลียบไปตามเส้นทางซึ่งเต็มไปด้วยร้านค้าและโรงแรมในย่านการท่องเที่ยวริมหาดนพรัตน์ธารา ที่ซึ่งหญิงสาวมุ่งตรงมายังจังหวัดกระบี่อย่างตั้งใจหากก็ไร้จุดหมายอันแน่นอน เรือนผมยาวเหยียดตรงสีน้ำตาลถูกมุ่นไว้ด้านหลังภายใต้หมวกปีกกว้าง

ดวงตากลมโตหลังแว่นกันแดดกรอบใหญ่มองไปข้างหน้าราวกับยังมองไม่เห็นสิ่งที่คาดหวัง บ่อยครั้งที่หญิงสาวเสียสมาธิหันไปมองของฝากสวยงามภายในร้านริมทางพลางคิดไปเรื่อยเปื่อย เมลิดาเฝ้าบอกตัวเองว่าตอนนี้เธอไม่ใช่นางแบบชื่อดังที่เจ้าของงานโชว์ตัวและงานเดินแบบเที่ยวตามหากันให้ควั่ก ทั้งยามนี้เธอก็ห่างไกลจากบ้านมาอยู่ในสถานที่ ๆ ดูเหมือนสงบสุขไกลจากเมืองหลวงและไกลจากความต้องการไร้สาระของทั้งบิดาและมารดาซึ่งยืนกรานให้เธอเข้าพิธีวิวาห์กับผู้ชายที่เธอไม่เคยเห็นหน้าค่าตา ไม่เคยแม้แต่จะได้ยินชื่อ เพียงรู้ว่าเป็นเจ้าของบริษัททำเหมืองทองคำและเจ้าของไร่องุ่นกว้างใหญ่ที่ต่างจังหวัด

“เขาชื่อ ทศภาค ภควัตณ์ เป็นเจ้าของเหมืองทองและไร่ภควัตณ์ที่ใหญ่มาก ๆ พ่อกับแม่ไม่ขออะไรเมย์นะลูก แค่รับปากว่าจะแต่งงานกับเขาเท่านั้นเอง”

“อะไรนะคะพ่อ!”

เมลิดายังได้ยินเสียงแหลมสูงของตนเองที่ตั้งคำถามกับสมพงษ์ผู้เป็นบิดาอย่างไม่เชื่อหูในสิ่งที่ได้ยินอยู่ในความคิด

“ตลกหรือคะพ่อ?.....เมย์ไม่รู้ว่าคุณพ่อล้ออะไรเมย์เล่น นี่มันเรื่องสำคัญนะคะ จะให้เมย์แต่งงานกับผู้ชาย...ชื่ออะไรนะคะ?....ทศภาค เมย์ไม่เคยรู้จักกับเขามาก่อน หน้าก็ไม่เคยเห็น จู่ ๆ คุณพ่อจะให้หนูแต่งงานกับเขา ถึงเมย์จะเป็นนางแบบ ใช้ชีวิตสมัยใหม่ แต่เมย์ถือความรักเป็นเรื่องใหญ่ ไม่เคยทำตัวง่ายเรื่องผู้ชายนะคะพ่อ”

“เมย์ฟังเหตุผลของคุณพ่อก่อนสิลูก”

ปานระวีมารดาของเธอรีบเข้ามาไกล่เกลี่ยเมื่อเห็นว่าเมลิดาเริ่มฉุนเรื่องการแต่งงาน

“คุณพ่อก็มีเหตุผล อยากให้ลูกมีคนคอยดูแล แม่ว่า....มันก็ไม่ได้เลวร้ายหรอกนะ คุณทศภาคเป็นถึงเจ้าของบริษัททำเหมืองทองคำ ไร่ภควัตณ์ก็ใหญ่โตมาก เขายินดีที่จะ....เอ้อ...รับเมย์เป็นเจ้าสาว”

“ไม่ค่ะแม่!....คุณทศภาคอะไรของแม่นั่นน่ะเป็นประเภทเสี่ยหื่นกามหรือเปล่า อาจจะเห็นว่าเมย์เป็นนางแบบเลยอยากดัง พวกเศรษฐีเดี๋ยวนี้เขาชอบดารา แต่เมย์ไม่เอาด้วยนะคะ ยังไงเมย์ก็ไม่แต่ง เมย์เกลียดคนพวกนี้ที่สุด มีเงินก็ชอบใช้เงินซื้อผู้หญิง เมย์รับไม่ได้ค่ะ”

“แต่แกต้องแต่งงานกับเขา ยัยเมย์!”

บิดาของเธอลั่นเสียงใส่ทำให้เมลิดาถึงกับสติขาดกระเด็น เธอร้องไห้ออกมาและขึ้นเสียงตอบอย่างไม่ลดละ

“เมย์ไม่แต่งค่ะพ่อ!...อย่ามาบังคับเมย์!”

“แกคิดว่าชีวิตแกเหมือนเมื่อก่อนรึไง ถ้าฉันพูดออกไปแกอาจไม่เชื่อ ครอบครัวเรากำลังติดลบ ทุกอย่างที่มีกำลังจะกลายเป็นศูนย์ แกมันดื้อนัก แค่รับปากว่าจะแต่งงานกับผู้ชายคนหนึ่งแกคงไม่ถึงกับต้องตาย แกก็ดีแต่ใช้ชีวิตหรูหราฟู่ฟ่า ไม่เคยรู้ว่าตอนนี้ครอบครัวเราเป็นยังไง ถึงยังไงแกก็ต้องแต่งงานกับคุณทศภาค เพราะเขาเตรียมงานทุกอย่างไว้หมดแล้ว!”

เมลิดาไม่รู้ว่าป่านนี้บิดาของเธอจะเป็นเช่นไรบ้างหลังจากยื่นคำขาดและเธอก็ตัดสินใจให้ตัวเองอย่างเด็ดขาดเช่นเดียวกันว่าเธอจะไม่เข้าพิธีวิวาห์กับผู้ชายคนนั้น คนที่เธอไม่เคยรู้จัก และไม่อยากรู้จักไปตลอดชีวิต

“อุ๊ย!”

ความคิดของหญิงสาวต้องสะดุดลงเมื่อไหล่บางไปกระแทกกับร่างหนาของใครคนหนึ่งที่เดินสวนมาจนกระเป๋าในมือหล่นลงบนพื้น

“ขอโทษครับ....ผมเดินไม่ดูเอง”

เสียงทุ้มหนักทำให้เมลิดามองลอดผ่านแว่นกันแดดอันโตเพื่อดูหน้าเจ้าของเสียงชัด ๆ เขาเป็นชายร่างสูง ใบหน้าคมคาย นัยน์ตาเข้ม หนวดเคราบาง ๆ ขับเน้นความหล่อเหลาแม้ยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตแขนยาวและกางเกงยีนส์สีซีด รอยยิ้มจาง ๆ ระบายบนเรียวปากหนาได้รูปและเรือนผมดำขลับยาวระต้นคอขับเสน่ห์ของความเป็นบุรุษจนเธอสงสัยว่าใยลึก ๆ จึงรู้สึกร้อนขึ้นมาอย่างประหลาด ชายหนุ่มก้มลงหยิบกระเป๋าให้เธอก่อนจะพูดขึ้น

“ไม่ทราบว่าคุณมาจากไหนหรือครับ....พลัดหลงกับคณะทัวร์หรือเปล่า?”

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ aksaramanee

ข้อมูลเพิ่มเติม
พิศวาสเถื่อน

พิศวาสเถื่อน

โรแมนติก

5.0

“มาเรียสจะไม่เป็นอะไร เขาจะไม่บาดเจ็บอาการสาหัสและต้องตายถ้าคนที่ขับรถพาเขาไปคืนนั้น ไม่ใช่คุณ!” เบน คริสเตียนเซน จะไม่ยอมสูญเสียน้องชายฝาแฝดของเขาไปโดยไม่ได้ลากตัวคนผิดมาลงโทษ เขาล่อหลอก พลอยพิชญา มายังสกรูวา แห่งหมู่เกาะโลโฟเตนเพื่อจองจำเธอไว้กับอเวจีชั่วนิรันดร์ในสวรรค์ของชาวไวกิ้ง เขาคือมัจจุราชที่จะลากเธอลงสู่ห้วงลึกที่สุดของมหาสมุทรแห่งความสิ้นหวัง ทว่าเธอกลับยินดีชดใช้ความผิดแม้แลกด้วยวิญญาณที่ถูกร้อยรัดจากความชิงชัง หากแต่พิศวาสเถื่อนนั้นคือการลงทัณฑ์หรือเสน่หาที่พันธนาการตัวเขาไว้จนดิ้นไม่หลุด

อ้อมกอดร้าย

อ้อมกอดร้าย

โรแมนติก

5.0

เพราะไม่ได้ตั้งใจได้เธอเป็นเมีย เขาจึงยื่นคำขาดว่าจะทำหน้าที่สามีแค่ปีเดียว แต่เขาเองกลับต้องทบทวนสัญญาใหม่ เพราะดันมีโซ่ทองคล้องใจที่เขาไม่อาจปล่อยเธอได้ในท้ายที่สุด ไตรทศ – หทัยภัทร ไตรทศ พ่อเลี้ยงหนุ่มหล่อแต่ดุดัน กินเหล้าเมาและเข้าห้องผิดในคืนนั้น ทำให้เขาต้องรับผิดชอบ หทัยภัทร ตามความต้องการของพ่อแม่ฝ่ายหญิง ทั้งที่เขารักกับ รติมา ลูกพี่ลูกน้องของหล่อนมาก่อน เขาจำใจรับเธอเป็นเมียถูกต้องตามกฎหมาย แต่ตลอดเวลากลับแสดงออกและย่ำยีให้เธอเจ็บช้ำเจียนตาย หทัยภัทรต้องทนอยู่กับความเกลียดชังจากสามีที่ไม่เคยรัก หากแต่เธอยอมจำทนมีชีวิตอยู่เพื่อเยื่อใยสุดท้าย ลูก ข้อโซ่บอบบางที่เธอจะไม่มีวันทำลายอย่างเด็ดขาด

วิมานไร้ใจ

วิมานไร้ใจ

โรแมนติก

5.0

ชีวิตคู่จะเป็นยังไง ถ้าสามีอยู่อย่างไร้หัวใจและพร้อมจะเลือกคนอื่น ดวงฤทัย – ปรัชญ์ ปรัชญ์ นายแพทย์ด้านศัลยกรรมมือหนึ่งที่อายุยังไม่ถึงสามสิบต้องอดทนกับชีวิตแต่งงานตามความต้องการของคุณย่าที่อยากให้เขามีลูกกับ ดวงฤทัย เด็กนอกตระกูลที่คุณย่าของเขารับมาเลี้ยง เขาเย็นชาและดีกับทุกคนยกเว้นเมียตัวเอง กระทั่งปรัชญ์ได้รู้จักกับ พิสินี ผู้หญิงที่ทำให้เขาเริ่มเอนเอียงและเกิดความรู้สึกไม่อยากกลับบ้าน ดวงฤทัยคงไม่เจ็บปวดไปมากกว่านี้หากผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เป็นเพียงแค่คนไข้ที่เขาต้องคอยดูแลเอาใจ แต่ยังเป็นเพื่อนสนิทของดวงฤทัยที่กลับกลายเป็นมือที่สาม แม้ครอบครัวต้องพังทลายแต่เธอจะไม่ยอมยอมสูญเสียหัวใจดวงน้อย ตัวแทนความรักสุดท้ายที่ ดวงฤทัยพาหลีกหนีไปให้ไกลจากวิมานไร้ใจของเธอ

เมียจองจำ

เมียจองจำ

โรแมนติก

5.0

เธอต้องกลายเป็นเมียที่ถูกกักขังโดยไม่ได้ตั้งใจ มุกดา – หัสดินทร์ มุกดาถูกขอร้องให้นำเงินหนึ่งล้านบาทมาใช้หนี้แทน นที ลูกชายเจ้าสัวผู้มีพระคุณ แต่กลับถูกพ่อเลี้ยงหัสดินทร์ยืนข้อเสนอให้เธอเป็นเมียเก็บแลกกับการไว้ชีวิตนที ที่ทำให้น้องสาวของเขาท้องและแท้งลูกเสียชีวิต เธอจำต้องรับข้อต่อรองเพื่อทดแทนบุญคุณผู้มีพระคุณโดยที่หัสดินทร์ไม่รู้เลยว่าเขากำลังทำผิดอย่างมหันต์ ทั้งกลั่นแกล้ง ข่มเหงน้ำใจและทำให้เธอเจ็บช้ำ ด้วยการบีบบังคับให้เธอท้องกับเขา หัสดินทร์หวังจะเอาคืนด้วยการเก็บลูกเอาไว้แล้วเฉดหัวมุกดากลับไปแต่สุดท้ายเขาต่างหากที่ไม่อาจอยู่ได้โดยปราศจากเธอและลูก

หนังสือที่คุณอาจชอบ

นางเอกสุดโหด

นางเอกสุดโหด

Ocean Blue
5.0

เธอเป็นหมอเก่งๆ ระดับสากล เป็นประธานของบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง ผู้บังคับบัญชาหารรับจ้างที่แข็งแกร่งที่สุด และผู้คลั่งไคล้เทคโนโลยีอันดับหนึ่ง... ไม่นานมานี้ เจี่ยนอู่ ผู้มีความสามารถแข็งแกร่งกลับปกปิดตัวตนของนางและแต่งงานกับชายหนุ่มยากจนคนหนึ่ง โดยไม่คาดคิดก่อนวันแต่งงาน คู่หมั้นของเธอกลายเป็นนายน้อยที่หายไปจากครอบครัวที่ร่ำรวย เขาไม่เพียงเสียใจกับการหมั้นหมายเท่านั้น แต่ยังปราบปรามและทำให้เธออับอายด้วยทุกวิถีทางอีกด้วย เมื่อความจริงถูกเปิดเผย อดีตคู่หมั้นของเธอตกตะลึง และขอร้องให้กลับมาคืนดีกัน ผู้คนใหญ่โตที่ร่ำรวยและน่านับถือคนหนึ่งยืนอยู่ต่อหน้าเจี่ยนอู่ "นี่คือภรรยาของผม ใครกล้าหวังกับเธอ"

ฮูหยินของข้า แซ่บไม่เบา

ฮูหยินของข้า แซ่บไม่เบา

Burke Gee
5.0

ทุกคนรู้ดีว่า บุตรีคนโตที่ไม่เป็นที่โปรดปรานในจวนโหวอันติ้งแห่งเมืองหลวง ทำให้แม่แท้ๆ ของตนต้องเสียชีวิต เป็นคนที่ถูกมองว่าเป็นตัวโชคร้าย ก่อนแต่งงานก็ทำให้แม่เลี้ยงฝันร้ายอยู่หลายวัน ออกเดินทางไปทำบุญนอกเมืองก็ถูกโจรจับตัวไป แต่ใครจะคิดว่าโชคร้ายกลับกลายเป็นโชคดี นางเปลี่ยนนิสัยไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ยอมให้ใครมารังแกอีกต่อไปที่แท้ซูชิงซวู่ ผู้สุดยอดสายลับที่ทะลุมิติมาเผชิญกับพ่อที่เย็นชา แม่เลี้ยงที่ชั่วร้าย คู่หมั้นที่นอกใจน้องสาวต่างแม่ แต่ไม่เป็นไร คอยดูว่าเธอจะจัดการพวกชั่วช้า และเอาคืนทุกอย่าง ทว่าทำไมท่านอ๋องผู้นั้นถึงมองมาที่เธอด้วยสายตาแปลกๆ นั่นล่ะเผ่ยเสวียนจู: บุญคุณที่ช่วยชีวิต ไม่มีสิ่งใดตอบแทนได้ นอกจากเอาตัวไปแลก

ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ

ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ

มาชาวีร์
4.8

เจ้าของร่างเดิมถูกท่านย่าตัวเอง ขายให้ชายพิการด้วยเงินเพียงห้าตำลึง จึงคิดสั้นไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทำให้วิญญาณของเซี่ยซือซือทะลุมิติมาเข้าร่างแทน ชีวิตในโลกนี้บิดามารดาล้วนตายไปแล้ว เหลือเพียงน้องสาวกับน้องชายร่างกายผอมแห้งหิวโซสองคน เธอต้องช่วยพวกเขาให้รอด ก่อนจะถูกคนชั่วพวกนี้ขายทิ้งไปแบบเธอ 1 : ทะลุมิติ แคว้นจ้าว หมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่ ภายในบ้านสกุลเซี่ย “ท่านพี่รีบกินเร็วเข้า” เสียงเด็กเล็กดังก้องอยู่ข้างหูอย่างน่ารำคาญ ว่าแต่ฉันมีน้องชายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้สึกได้ถึงอะไรแข็ง ๆ มาแตะที่ริมฝีปาก ทว่ายังลืมตาไม่ขึ้น “ท่านพี่กินสิ ๆ” เซี่ยซือซือรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งศีรษะ พยายามที่จะเปิดดวงตาขึ้นมอง เจ้าของเสียงเล็ก ๆ ด้านข้าง “ท่านพี่ ๆ ท่านพี่อย่าตายนะ ลืมตาสิท่านพี่” “นังตัวดีออกมาเดี๋ยวนี้นะ !” เสียงเอะอะโวยวายดังหนวกหูเซี่ยซือซือเป็นอย่างมาก ปัง ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรื่อย ๆ เซี่ยซือซือลืมตาขึ้นจนได้ พลันสมองกลับมีเรื่องราวพรั่งพรูเข้ามาไม่ขาดสาย จนต้องกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด อ๊าก ! “พี่รอง !” เด็กน้อยเซี่ยซือหยางในวัยสามหนาวเรียกพี่สาวพร้อมเบะปากอยากร้องไห้ “ท่านพี่ !” เซี่ยซานซานทิ้งบานประตูที่ตัวเองดันไว้ หันกลับมาดูพี่สาวด้วยความตกใจ “ท่านพี่ ๆ ท่านเป็นอะไร อย่าทำให้พวกข้าตกใจสิท่านพี่ !” ผลัวะ ! มีคนถีบประตูบานเก่าผุพังเข้ามาภายในห้อง เด็กทั้งสองรีบเข้าไปขวางผู้บุกรุกไม่ให้ทำร้ายพี่สาว แม่เฒ่าเซี่ย เซี่ยจิ่วเม่ย หน้าตาแลดูดุร้าย ไม่ใช่หญิงชราใจดีแต่อย่างใด ด้านหลังของแม่เฒ่าเซี่ยยังมีลูกสะใภ้บ้านใหญ่ กับบ้านรองเดินตามมา ท่าทางดุดันเอาเรื่อง “ไอ้พวกบ้านสามตัวดี กล้าลักขโมยอาหารเอาไว้กินเอง ยังเห็นแม่เฒ่าอย่างข้าอยู่ในสายตาหรือไม่ ไอ้พวกหมาป่าตาขาว ดูซิวันนี้ข้าจะจัดการพวกเจ้าอย่างไร” “ท่านย่าพวกข้าไม่ได้ขโมยนะ นี่เป็นหมั่นโถวของท่านพี่ ท่านพี่ไม่สบายข้าแค่เก็บไว้ให้ท่านพี่เท่านั้นเอง” เซี่ยซานซานยังเป็นเด็กหญิงวัยสิบหนาว แต่นางข่มความกลัวตอบโต้ผู้ใหญ่ในบ้านออกไป “หึ กฎบ้านก็มีบอกอยู่แล้วถ้าพลาดมื้ออาหารไปก็คืออด แต่พวกเจ้ากลับแหกกฎ แอบยักยอกอาหารเก็บไว้กินเอง ยังมีหน้ามาเถียงท่านแม่อีก ท่านแม่ท่านต้องลงโทษคนบ้านสามนะเจ้าคะ ไม่เช่นนั้นข้าไม่ยอมจริง ๆ ด้วย ตอนนั้นยวี่เฟยของข้านางได้พลาดมื้อเย็นไป ท่านก็ไม่ให้นางกินนะเจ้าคะ” สะใภ้บ้านรองนามว่าจงอี้ซิน ย้อนรำลึกถึงเรื่องลูกสาววัยแปดปีของตัวเองขึ้นมา “ดูเจ้าเด็กพวกนี้สิท่านแม่ กางแขนปกป้องพี่สาวตัวเอง ช่างน่าสมเพชไม่รู้จักสำเหนียกกำลังตัวเอง ถุย !” หลินพ่านเอ๋อสะใภ้บ้านใหญ่มองดูเด็กทั้งสองพร้อมถ่มน้ำลายใส่ตรงหน้า แม่เฒ่าเซี่ยมองลูกสะใภ้ทั้งสองสลับกันไปมา เดินตรงไปกระชากหมั่นโถวเย็นชืดแถมแข็งปานหิน ออกจากมือของเซี่ยซือหยาง “แง ๆ ๆ” เด็กน้อยถูกแย่งของกินของพี่สาวไป ถึงกับแผดเสียงร้องลั่น “เจ้าคนชั่ว ! เอามานะ ของท่านพี่ข้า” กำปั้นน้อย ๆ ทุบไปยังต้นขาของแม่เฒ่เซี่ย “เจ้าเด็กเนรคุณกล้าตีข้ารึ นี่นะ !” แม่เฒ่าเซี่ยเตะทีเดียวเซี่ยซือหยางก็กระเด็นไปติดกับผนังห้อง “น้องเล็ก !” เซี่ยซานซานรีบวิ่งไปอุ้มน้องชายขึ้นมากอดไว้ด้วยความตกใจ “ท่านย่า น้องเล็กยังเด็กไม่รู้ความ เหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายเช่นนี้” “แง ๆ ๆ” เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยฟังแล้วน่าสงสารจับใจ ดวงตาที่ปิดไว้ก่อนหน้าของเซี่ยซือซือ ลืมขึ้นหลังจากค้นพบว่า ตัวเองได้ทะลุมิติมายังอดีตอันไกลโพ้นแล้วจริง ๆ หลังจากหลับตาลืมตาอยู่หลายหน เรียบเรียงความคิดที่ไหลเข้ามาไม่ยอมหยุด เมื่อค่อย ๆ จัดการกับมันได้ ความเจ็บปวดที่ศีรษะก่อนหน้าจึงบางเบาลง และมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเฉยชา ครบสูตรของการทะลุมิติจริง ๆ มีท่านย่าผู้ชั่วร้าย ขนาบข้างด้วยป้าสะใภ้เลวทั้งสอง ครั้นหันไปมองน้องสาวในวัยสิบขวบของตัวเองกับน้องชายตัวน้อย ทั้งตัวดำเมี่ยมเหมือนไม่ได้อาบน้ำมาเป็นเดือน ร่างกายผอมแห้งเหลือแต่กระดูก เสื้อผ้าเก่าขาดมีรอยปะชุนเต็มไปหมด เส้นผมแห้งกรังเหมือนไม่ผ่านน้ำมานาน ยกมือของตัวเองขึ้นมาดู ไม่ได้มีสภาพต่างกันแม้แต่น้อย ครั้นเงยหน้ามองป้าสะใภ้ใหญ่ร่างกายอวบอ้วนเต็มไปด้วยก้อนไขมัน ป้าสะใภ้รองแม้ไม่ได้อ้วนแต่ก็ไม่ได้ผอม ยิ่งแม่เฒ่าเซี่ยด้วยแล้ว ร่างกายบึกบึนเหมือนคนกินดูอยู่ดีมาตลอด “ท่านแม่ดูอาซือมองท่านสิเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่เห็นสายตาเย็นเยียบของคนที่นอนอยู่บนเตียงก็อดแปลกใจไม่ได้ ดูเยือกเย็นจนไม่น่าไว้ใจ “เจ้าอย่าคิดว่ากระโดดน้ำตายแล้วทุกอย่างจะจบนะอาซือ ข้ารับเงินคนบ้านถานมาแล้ว ถ้าเจ้าตายข้าจะให้อาซานไปแทนเจ้า” คำพูดของแม่เฒ่าเซี่ยทำให้ดวงตาของเซี่ยซือซือเบิกกว้าง ท่านย่าของนางขายนางให้คนบ้านถานในราคาแค่ห้าตำลึง เจ้าของร่างเดิมไม่อยากไปเป็นเมียคนพิการ เลยไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทว่าเธอที่มาจากยุคปัจจุบันกลับเข้ามาแทนที่เจ้าของร่างนี้ เจ้าของร่างเดิมว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้ขาดอากาศตายใต้น้ำ แต่เธอที่เข้ามาสวมร่างกลับพาร่างนี้ขึ้นมาจากน้ำได้ โชคชะตาคงเล่นตลกให้เธอกับเจ้าของร่างเดิมมีชื่อเดียวกัน “ท่านย่าอาซานยังเด็กนัก ท่านอย่าได้ทำเช่นนั้นเลย” นานมากกว่าที่นางจะเอ่ยออกมา “มันอยู่ที่เจ้าอาซือ ข้าขอเตือนเอาไว้ อีกสองวันคนบ้านถานจะมารับตัวเจ้าแล้ว อย่าให้เกิดเรื่องขึ้น ไม่อย่างนั้นข้าจะส่งอาซานไปแทนเจ้า แล้วขายซือหยางทิ้งเสีย” แม่เฒ่าเซี่ยจ้องหน้าเซี่ยซือซือแบบอาฆาต เด็กนี่ก่อนหน้าดูอ่อนแอไร้ทางสู้ ทำไมวันนี้ถึงได้ดูแปลกตาไปนัก “ท่านแม่เจ้าคะ ท่านจะลงโทษคนบ้านสามเรื่องหมั่นโถวนี่อย่างไรเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่ยังไม่ยอมปล่อยสามพี่น้องไปง่าย ๆ “พรุ่งนี้งดอาหารบ้านสาม” แม่เฒ่าเซี่ยเอ่ยแล้วหันหลังเดินออกจากห้องของเด็กน้อยทั้งสามไป โดยมีสะใภ้ใหญ่เดินตามไปด้วย “พวกเจ้าได้ยินแล้วใช่ไหม จำใส่หัวเอาไว้ดี ๆ ด้วยล่ะ” สะใภ้รองหมุนตัวตามหลังไปติด ๆ “ท่านพี่ต่อไปท่านอย่าทำเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ ข้ากับน้องเล็กจะทำอย่างไร ถ้าท่านไม่อยู่” เซี่ยซานซานปล่อยเสียงร้องไห้ในทันที

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ