เมื่อนางย้อนยุคกลายเป็นพระชายาคังที่ถูกขังอยู่ในโรงขังคนบ้า เพิ่งมาถึงฉินเซิงก็กำจัดคนสองคนที่ต้องการทำร้ายนาง นางบุกเข้าไปในงานแต่งงานของคู่รักชั่วชาสองคนนั้นในชุดแดง นางหยิ่งผยองและยั่วยุ ทำให้ชายชั่วโกรธจนกัดฟันแน่นแต่กลับทำอะไรไม่ได้ และหญิงร้ายนั้นก็เกลียดชังอย่างมากทว่าเอาคืนไม่ได้ ท่านอ๋องจิ้นได้เห็นสถานการณ์ทั้งหมดนี้ เขาโค้งงอริมฝีปาก สตรีนางนี้ช่างแตกต่างจากคนอื่นจริงๆ ถูกใจเหลือเกิน เขาจะเอาชนะใจนางและให้ชีวิตที่ดีแกนาง
“พระชายาคังงดงามถึงเพียงนั้น น่าเสียดายยิ่งนักที่นางต้องตายไปเช่นนี้ สู้ให้พวกเราได้เล่นสนุกกันเสียก่อนที่นางจะตาย จะได้เบิกบานใจสักหน่อย”
“ฮ่า ๆ…… เจ้าพูดถูก อย่างไรก็กำลังจะตายอยู่แล้ว ถึงพวกเราจะเล่นสนุกกับนาง แล้วจะมีผู้ใดรู้ได้กันเล่า”
“นั่นสิ ท่านอ๋องคังกำลังจะอภิเษกกับพระชายารองอยู่แล้ว เขาจะเอาเวลาที่ไหนมาสนใจความเป็นความตายของนางกันเล่า บางทีเขาอาจแทบจะรอไม่ไหวอยากให้นางตายไปโดยเร็วก็เป็นได้”
……
ทันทีที่ฉินเซิงฟื้นคืนสติ นางก็เห็นว่ามีบุรุษสองคนกำลังเดินเข้ามาใกล้นางด้วยสีหน้าหื่นกาม อีกทั้งยังพูดจาต่ำช้าออกมาอีกด้วย
นางจึงทำการดึงปิ่นด้ามหนึ่งออกมา ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินเข้ามา นางก็กระโดดขึ้นและนำปิ่นแทงเข้าไปในดวงตาของบุรุษหนึ่งในนั้นทันที จากนั้นก็ดึงออกและเสียบเข้าไปที่คอของเขาอีกครั้ง
“โอ๊ย!”
ชายคนนั้นเอามือกุมตาและคอเอาไว้ มีเลือดไหลออกมาจากระหว่างนิ้วของเขาอย่างต่อเนื่อง
เมื่อชายอีกคนเห็นคนที่หายใจโรยรินใกล้ตายจู่ ๆ ก็แสดงอารมณ์โกรธแค้นลุกขึ้นมาฆ่าคนเช่นนี้ เขาก็ตกใจมากจนรีบหันหลังเพื่อจะวิ่งหนีไปทันที แต่ฉินเซิงจะยอมให้เขามีโอกาสนั้นได้อย่างไร นางรีบวิ่งปรี่เข้าไปคว้าคอเสื้อด้านหลังของเขาเอาไว้ จากนั้นก็พลิกมืออย่างแรง มีแสงอันเย็นยะเยือกเปล่งประกายออกมาจากปิ่นแวบหนึ่ง แล้วมันก็ปาดไปที่คอของชายผู้นั้น หลังจากที่ปล่อยมือออกแล้ว ชายผู้นั้นก็ล้มลงไปกับพื้นทันที
หลังจากที่กำจัดบุรุษสองคนนี้ไปได้แล้ว ฉินเซิงก็เซถอยหลังไปสองก้าวและพิงกำแพงพลางหายใจหอบอยู่อย่างนั้น ใบหน้าของนางไม่ได้ดูประหลาดใจกับการได้กลับมาเกิดใหม่เลย มีเพียงความสับสนและเห็นอกเห็นใจเท่านั้น
เจ้าของร่างเดิมเป็นเด็กกำพร้าแห่งจวนท่านแม่ทัพ ด้วยความที่ฮ่องเต้ทรงสงสารนาง พระองค์จึงมีรับสั่งพระราชทานงานแต่งให้นางไปเป็นพระชายาของหวี่เหวินอี้ซึ่งก็คือท่านอ๋องคัง แต่น่าเสียดายที่เขามีหญิงสาวที่ตนเองหมายปองอยู่แล้ว ซึ่งก็คือซางหลี ลูกสาวของมหาราชครูนั่นเอง
เพื่อให้ได้แต่งงานกับคนที่ตนเองรัก หวี่เหวินอี้จึงกักขังเจ้าของร่างเดิมไว้ที่สำนักหนานซาน ซึ่งเป็นสถานที่ใช้ในการกักขังคนบ้าโดยเฉพาะ โดยให้เหตุผลว่านางเป็นบ้า
ระหว่างที่อยู่ในสำนักหนานซาน เจ้าของร่างเดิมต้องทนทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส นางสามารถอดทนมาได้จนถึงตอนนี้โดยที่ยังไม่ตาย เพราะความรู้สึกโกรธแค้นและไม่พอใจที่มีอยู่ ตอนนี้พอฉินเซิงเข้ามาอยู่ในร่างแล้ว ความโกรธแค้นนั้นจึงสื่อออกมาด้วย
ก่อนเสียชีวิตในภพชาติที่แล้ว ฉินเซิงเป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งของโลก ซึ่งมีฉายาว่าราชินีแห่งยาพิษ นางเชี่ยวชาญในการใช้ยาพิษเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่ดอกไม้หรือหญ้าธรรมดาริมถนนเพียงแค่ต้นเดียว หากมาอยู่ในมือของนางแล้วมันก็อาจกลายเป็นพิษที่ร้ายแรงถึงชีวิตได้
ซึ่งแน่นอนว่าทักษะทางการแพทย์และยาพิษเป็นสิ่งที่แยกจากกันไม่ได้อยู่แล้ว นางจึงเก่งกาจในเรื่องทักษะทางการแพทย์มากเช่นกัน
นางเคยทำภารกิจมาเยอะแยะมากจนรู้สึกว่ามันน่าเบื่อเกินไป ดังนั้นนางจึงอยากที่จะค่อย ๆ วางมือแล้ว แต่น่าเสียดายที่ลูกค้าประจำของนางไม่ยินยอม เกรงว่านางจะแฉความลับของพวกเขา ดังนั้นทุกคนจึงร่วมมือกันค้นหาฐานลับของนางแล้ววางระเบิด ระเบิดเพียงลูกเดียวก็ทำให้นางและฐานลับทั้งหมดกลายเป็นผุยผงภายในชั่วพริบตา จากนั้นนางก็ได้มาเกิดใหม่ในราชวงศ์ที่แปลกประหลาดนี้
ฉินเซิงเป็นคนที่แยกแยะระหว่างความรักและความเกลียดชังได้อย่างชัดเจน ในเมื่อนางได้มาครอบครองร่างของคนผู้นี้แล้ว นางก็ต้องแก้แค้นให้เจ้าของร่าง
เมื่อนึกถึงบทสนทนาของบุรุษทั้งสองเมื่อสักครู่นี้ที่ว่า วันนี้ท่านอ๋องคังกำลังจะอภิเษกสมรสกับพระชายารองแล้ว หากเป็นเช่นนั้น การที่นางผู้ซึ่งเป็นพระชายาเอกไม่ไปปรากฏตัว เกรงว่าอาจจะเป็นการเสียมารยาทเอาได้
ฉินเซิงใช้แขนเสื้อเช็ดเลือดออกจากปิ่น แล้วก็ปักกลับไปบนหัวใหม่อีกครั้ง จากนั้นก็เดินออกไปด้านนอก
สำนักหนานซานตั้งอยู่บนยอดเขาลูกหนึ่งในเขตชานเมืองของเมืองจิง มีทหารยามจำนวนมากคอยเฝ้าอยู่ที่ทางลงเขา แต่สำหรับฉินเซิงแล้ว ทุกที่ล้วนแล้วแต่เป็นทางลงเขาได้หมด ดังนั้นนางจึงไม่จำเป็นที่จะต้องใช้เส้นทางนั้น
สถานที่แห่งนี้อยู่ห่างจากเมืองจิงถึงหนึ่งร้อยกว่าลี้ ซึ่งหากอาศัยการเดินเท้าไปที่นั่น งานอภิเษกสมรสของหวี่เหวินอี้และซางหลีน่าจะจบลงไปแล้ว
นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วก็เห็นรถม้าคันหนึ่งกำลังวิ่งมาทางนี้ ฉินเซิงที่ยืนอยู่ข้างถนนจึงยกแขนขึ้น เตรียมจะโบกรถม้าเพื่ออาศัยกลับไปยังเมืองจิง
“นายท่าน มีคนมาขวางทางอยู่ข้างหน้าขอรับ เป็นสตรีสวมเสื้อผ้ามอมแมมนางหนึ่งพะยะค่ะ”
หลังจากที่หมิงเยว่ที่เป็นคนขับรถม้าเห็นฉินเซิง เขาก็รายงานไปยังผู้ที่อยู่ในห้องโดยสารของรถม้า หลังจากนั้นผู้ที่อยู่ในห้องโดยสารรถก็ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเฉยเมยและเกียจคร้านว่า
“มิต้องไปสนใจ”
หมิงเยว่มองไปข้างหน้าครู่หนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นมาด้วยความลำบากใจว่า
“แต่สตรีนางนั้นยืนอยู่กลางถนนเลยนะพะยะค่ะ”
บุรุษผู้นั้นไม่ได้เงยหน้าขึ้นแต่อย่างใด น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชาและเรียบเฉยเหมือนเช่นเคย
“มิต้องไปสนใจ”
เอาล่ะ!
หมิงเยว่ที่ได้รับคำสั่งมาดังนั้นจึงไม่ได้ชะลอความเร็วลง เขาพุ่งตรงเข้าไปหาฉินเซิงด้วยความเร็วทันที
เมื่อฉินเซิงเห็นเช่นนี้ รูม่านตาของนางก็หดตัวลง นางรีบถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว ขืนนางช้ากว่านี้เพียงแค่นิดเดียว รถม้าอาจจะทับตัวนางไปแล้วก็เป็นได้
ความอดทนของนางถึงขีดจำกัดแล้ว
ฉินเซิงดึงปิ่นบนหัวออก แล้วก็กระโดดขึ้นไปด้านหลังรถม้าและปีนเข้าหน้าต่างไป จากนั้นก็นำปลายแหลมของปิ่นจี้ไปที่คอของบุรุษในรถม้า แล้วก็ข่มขู่ขึ้นมาเบา ๆ ว่า
บทที่ 1 เกิดใหม่เป็นพระชายาผู้บ้าคลั่ง (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 2 เกิดใหม่เป็นพระชายาผู้บ้าคลั่ง (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 3 ใครกล้าแตะต้องข้า (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 4 ใครกล้าแตะต้องข้า (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 5 หากพวกเราจะกินทั้งที ย่อมต้องกินของดี ๆ หน่อยสิ (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 6 หากพวกเราจะกินทั้งที ย่อมต้องกินของดี ๆ หน่อยสิ (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 7 แย่แล้ว ท่านอ๋องมาเแล้ว (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 8 แย่แล้ว ท่านอ๋องมาเแล้ว (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 9 เจ้าคิดว่าข้าทำสิ่งใดเจ้ามิได้จริง ๆ เยี่ยงนั้นหรือ
27/02/2025
บทที่ 10 ช่างต่ำทรามสิ้นดี! (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 11 ช่างต่ำทรามสิ้นดี! (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 12 ไม่ได้เรื่องเสียจิง (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 13 ไม่ได้เรื่องเสียจิง (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 14 เจ้าไปถ่ายท้องเสียให้พอเถิด (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 15 เจ้าไปถ่ายท้องเสียให้พอเถิด (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 16 เตือนแบบเปิดเผย (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 17 เตือนแบบเปิดเผย (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 18 ตรวจสอบบัญชี (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 19 ตรวจสอบบัญชี (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 20 ยุ่งยากเกินไป (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 21 ยุ่งยากเกินไป (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 22 บัดนี้ควรจะยอมฟังหม่อมฉันพูดดี ๆ ได้หรือยัง (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 23 บัดนี้ควรจะยอมฟังหม่อมฉันพูดดี ๆ ได้หรือยัง (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 24 เพียงแค่ท่านอ๋องได้ดูก็จะเข้าใจ (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 25 เพียงแค่ท่านอ๋องได้ดูก็จะเข้าใจ (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 26 บุตรีของเจิ้นกั๋วกง (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 27 บุตรีของเจิ้นกั๋วกง (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 28 ทุกอย่างแล้วแต่ท่านพี่สะใภ้ (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 29 ทุกอย่างแล้วแต่ท่านพี่สะใภ้ (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 30 แก้พิษ (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 31 แก้พิษ (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 32 ท่านอ๋องจิ้นช่างเอาใจใส่ดีเสียจริง (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 33 ท่านอ๋องจิ้นช่างเอาใจใส่ดีเสียจริง (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 34 หน้าของท่านเป็นอันใดไป (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 35 หน้าของท่านเป็นอันใดไป (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 36 เช่นนี้น่าจะพิสูจน์ได้แล้วใช่หรือไม่ (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 37 เช่นนี้น่าจะพิสูจน์ได้แล้วใช่หรือไม่ (ภาค 2)
27/02/2025
บทที่ 38 เจ้าคิดจะทำอันใด (ภาค 1)
27/02/2025
บทที่ 39 เจ้าคิดจะทำอันใด (ภาค 2)
28/02/2025
บทที่ 40 ยังคิดจะหนีอยู่อีกหรือไม่ (ภาค 1)
01/03/2025