มิอาจเอื้อมรัก

Name: มิอาจเอื้อมรัก
Rating: 5.0 (3 reviews)

aksaramanee

โรแมนติก | ออกต่อเนื่อง

5.0

ความคิดเห็น

223

ชม

บท

มิอาจเอื้อมรัก สิ่งมีค่านับวันก็ยิ่งมีค่า แต่สำหรับเขาเธอเป็นแค่ของไร้ราคาเท่านั้น ต้นเตย – ปรเมศวร์ ปรเมศวร์เคยพลาดหวังจากความรักทำให้เขาเป็นคนเย็นชา เขาไม่คิดจะรักใครอีก กระทั่งได้มาพบกับต้นเตย นักศึกษาฝึกงานที่ยินยอมทำตามกฎของเขาทุกอย่างเพราะความรัก ยอมเป็นที่ระบายความใคร่โดยปราศจากการผูกมัด ยอมให้เขาทำร้ายหัวใจของเธอจากปมในอดีต หากแต่เมื่อเขากำลังจะมีคนอื่นและเธอกำลังจะมีโซ่รักกับเขาโดยไม่ตั้งใจ ต้นเตยจึงคิดได้ว่าสิ่งมีค่าที่สุดสำหรับเธอไม่ใช่เขา แต่เป็นหัวใจดวงน้อยที่เธอตั้งใจเก็บไว้ต่างหาก

ชีวิตคนเมือง

บทที่ 10 ตอนที่ 10

01-22 14:52

บทที่ 1 ตอนที่ 1

มิอาจเอื้อมรัก

สิ่งมีค่านับวันก็ยิ่งมีค่า แต่สำหรับเขาเธอเป็นแค่ของไร้ราคาเท่านั้น

ต้นเตย – ปรเมศวร์

ปรเมศวร์เคยพลาดหวังจากความรักทำให้เขาเป็นคนเย็นชา เขาไม่คิดจะรักใครอีก กระทั่งได้มาพบกับต้นเตย นักศึกษาฝึกงานที่ยินยอมทำตามกฎของเขาทุกอย่างเพราะความรัก ยอมเป็นที่ระบายความใคร่โดยปราศจากการผูกมัด ยอมให้เขาทำร้ายหัวใจของเธอจากปมในอดีต หากแต่เมื่อเขากำลังจะมีคนอื่นและเธอกำลังจะมีโซ่รักกับเขาโดยไม่ตั้งใจ ต้นเตยจึงคิดได้ว่าสิ่งมีค่าที่สุดสำหรับเธอไม่ใช่เขา แต่เป็นหัวใจดวงน้อยที่เธอตั้งใจเก็บไว้ต่างหาก



บทที่ 1

แรกรู้สึกไหวหวั่น

“อย่าเพิ่งค่ะ...รอด้วยค่ะ”

เสียงที่ดังขึ้นทำให้บุรุษร่างสูงใหญ่ที่กำลังจะกดปิดประตูลิฟท์ต้องชะงักค้างก่อนหญิงสาวร่างบอบบางในชุดนักศึกษารีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้าไปและเอ่ยว่า

“ขอบคุณมากนะคะ...วันนี้เตยเกือบจะสายแล้วค่ะ”

ต้นเตยยกมือไหว้ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาวเรียบกริบ เจ้าของนัยน์ตาดำยาวรีบนใบหน้าคร้ามคมใต้กรอบเรือนผมสีน้ำตาลเข้มและความหล่อเหลาสะดุดสายตาบนความสูงสง่ากว่าร้อยแปดสิบเซ็นติเมตร เขายกมือขึ้นดูนาฬิกาข้อมือและกล่าวเสียงเรียบ ๆ ว่า

“ก็ยังไม่สายนี่นะ นี่ไม่ใช่เวลาตอกบัตรของพนักงานด้วย...อืม...แล้วมาทำอะไรที่นี่หรือ”

“เตยมาฝึกงานค่ะ วันนี้เริ่มฝึกงานวันแรก พี่จิณฝ่ายบุคคลแจ้งว่าให้รีบมาเพราะจะพาไปรายงานตัวกับท่านประธานบริษัทด้วย”

อีกฝ่ายเลิกคิ้วหนาเข้มหากก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าคมคร้าม

“รู้จักประธานบริษัทนี้หรือยังล่ะ”

ต้นเตยส่ายหน้า “ยังไม่เคยเห็นหน้าค่ะ รู้แต่ว่าชื่อคุณปรเมศวร์นครานันทวัฒน์ เตยเพิ่งมาวันแรกก็รู้จักแต่พี่จิณ หัวหน้าฝ่ายบุคคลเท่านั้นค่ะ...เอ้อ...ไม่ทราบว่าคุณทำงานที่นี่ด้วยหรือคะ”

“ครับ...ผมทำงานที่นี่”

“ตำแหน่งอะไรหรือคะ เผื่อเจอกันวันหลังจะได้ทักทายกันยังไงล่ะคะ”

ต้นเตยถามแต่อีกฝ่ายยังไม่ทันตอบสัญญาณลิฟท์ก็ดังขึ้น พอประตูเปิดออกหญิงสาวก็หันไปบอกเขาอีกหนว่า

“ขอบคุณมากนะคะ...อ้อ...เอ้อ...ชื่อต้นเตยนะคะ เผื่อว่าเราจะได้เจอกันอีกค่ะ”

บอกเขาแล้วก็รีบออกจากลิฟท์ตรงไปยังห้องทำงานฝ่ายบุคคล เมื่อเข้าไปด้านในก็ได้ยินเสียงทักทายขึ้นว่า

“ต้นเตย มาแล้วเหรอ...ดีเลย เดี่ยวพี่จะพาไปพบท่านประธาน พี่โทรหาท่านเห็นบอกว่าเข้ามาในบริษัทแล้วเมื่อกี๊นี้เอง”

จิณนิตา สาวใหญ่วัยสี่สิบห้าซึ่งเป็นหัวหน้าฝ่ายงานบุคคลของ นครานันท์ บริษัทอสังหาริมทรัพย์และดำเนินกิจการเหมืองแร่ขนาดใหญ่ระดับภูมิภาคเอเชียบอกกับต้นเตยนักศึกษาปีสี่จากมหาวิทยาลัยชื่อดังที่ส่งหนังสือขอฝึกงานมาก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่วันและได้รับการตอบรับให้มาเริ่มการฝึกงานอย่างรวดเร็วเพราะที่นี่พนักงานต้องทำอะไรอย่างรวดเร็วและต้องแม่นยำเสมอ ขณะนั้นต้นเตยยกมือไหว้จิณนิตาและเอ่ยว่า

“สวัสดีค่ะพี่จิณ เตยนึกว่าวันนี้จะมาไม่ทันซะแล้ว รถติดมากเลยค่ะ”

“มาทันเวลาก็ดีแล้ว แต่พี่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าเตยต้องรักษาเวลาการทำงานแบบนี้และต้องตั้งใจทำงานอย่างดีที่สุดเพราะถ้าหากเกิดความผิดพลาด ไม่ว่าจะเป็นพนักงานหรือแม้แต่นักศึกษาฝึกงานก็จะต้องรับผิดชอบเท่า ๆ กัน”

“ค่ะ...เตยจะจำไว้”

“ถ้าอย่างนั้นเราไปพบท่านประธานกันก่อน โชคดีมากที่เตยมาฝึกงานวันแรกก็ได้พบท่านเพราะปกติท่านประธานต้องเดินทางไปต่างประเทศบ่อยมาก นาน ๆ ครั้งจะเข้ามาในบริษัท ส่วนใหญ่เราติดต่อท่านได้ทางวีดีโอคอลและท่านจะไม่คุยแบบส่วนตัวกับใครอย่างเด็ดขาดนอกจากต้องผ่านเลขาเท่านั้น”

จิณนิตา สาวใหญ่ท่าทางทะมัดทะแมงแต่ใบหน้าดูโอบอ้อมอารีอรรถธิบายถึงประธานใหญ่ทำให้ต้นเตยรู้สึกเกร็งขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ต้องมาหาประสบการณ์จากการฝึกงานชั้นปีสุดท้ายก่อนจบการศึกษา เธอยังกลัวเลยว่าจะต้องพบกับอะไรบ้างในสิ่งแวดล้อมใหม่นอกรั้วมหาวิทยาลัย สักครู่หัวหน้าฝ่ายบุคคลก็เดินนำหน้านักศึกษาฝึกงานที่รีบตามไปซึ่งต้องขึ้นลิฟท์ไปถึงชั้นที่ยี่สิบเก้าของตึกสูงสามสิบชั้นใจกลางเมืองหลวงโอบล้อมด้วยตึกสูงมากมายและการจราจรคับคั่ง เมื่อไปถึงห้องหนึ่งก็เห็นว่ามีเลขาสาวสวยนั่งที่โต๊ะด้านหน้า

อ่านต่อ