แรกคือความไม่เต็มใจ แต่เมื่อได้ใกล้ชิดและรู้จักกันมากขึ้นจึงกลายเป็นความผูกพันอย่างไม่รู้ตัว และปรินทรทำทุกวิถีทางเพื่อให้เธอเป็นเมียของเขาจริงๆ ไม่ใช่แค่เมียคั่นเวลาอีกต่อไป ....... “อยู่กับคุณ? ในฐานะอะไรคะ? ลูกหนี้เหรอ?” ปรินทรขมวดคิ้ว “เป็นเมียผมไง” “มะ..เมีย...คุณ” เธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วใบหน้า “ผู้หญิงที่ไหนก็อยากเป็นเมียผมทั้งนั้นแหละ” เขาพูดหน้าตาเฉย แต่ไม่ได้พูดทั้งหมดว่าเขาไม่เคยอยากได้ใครเป็นเมียเท่าเธอมาก่อน “ไม่อยากเป็นเมียผม อยากเป็นเมียพ่อผม หรือเป็นเมียไอ้นิพัฒน์” “ทำไมต้องเป็นเมียด้วยเล่า เป็นอย่างอื่นไม่ได้หรือไง” เธอเบ้ปากไม่พอใจ แต่ใบหน้าดื้อรันของเธอนั้นแสนน่ามองนัก “ไม่มี” เขาตอบเร็วแบบไม่ต้องคิด หรือคิดแล้วก็อยากได้คำตอบเดียว “ทำไมละคะ” “ผมดูแลคุณได้ในฐานะผู้หญิงของผม ไม่มีใครกล้าแตะคุณหรอก แม้กระทั่งที่ทำงานคุณก็ด้วย”
พิชญ์นรี หญิงสาวสวยสะกดใจชาย เธอทำงานเป็นพนักงานประชาสัมพันธ์โรงแรมห้าดาวในกรุงเทพฯ ไม่ใช่เพียงแค่สวยเท่านั้น เธอยังเก่งขนาดที่มีบริษัทหลายแห่งจีบให้ไปทำงานด้วย ภายใต้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มซุกซ่อนความหม่นเศร้าไว้ หญิงสาววัย25ปีย้ายจากบ้านที่เคยอบอุ่นมาอยู่คอนโดได้สองปีแล้ว หลังจากที่มารดาของเธอแต่งงานใหม่ พิชญนรีเข้าใจมารดาที่ต้องอยู่ลำพังมาเกือบสิบปี ตั้งแต่ที่บิดาจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ มารดาก็ไม่เคยมีผู้ชายคนใหม่ กัดฟันทนส่งเธอร่ำเรียนจนจบ เธอเคยคิดจะมีอยู่กับแม่ดูแลไปตลอดชีวิต
ทว่าสองปีที่แล้ว มารดาแนะนำผู้ชายคนหนึ่งให้รู้จักและจะอยู่กินด้วย เธอเข้าใจแต่..เธอเข้ากับพ่อเลี้ยงไม่ได้
นั้นเป็นเหตุผลที่เธอต้องเก็บเสื้อผ้าออกมาใช้ชีวิตตามลำพัง
พิชญ์นรีโอนเงินเข้าบัญชีให้แม่ เธอทำแบบเป็นประจำสม่ำเสมอทุกเดือนเมื่อได้รับเงินเดือนแล้ว แม้จะออกจากบ้านมาอยู่คนเดียวแล้วก็ตาม ใบหน้าหวานถอนหายใจเบาๆ อยู่หน้าตู้ ATM มือเรียวหยิบบัตรATMและสลิปจากตู้ใส่กระเป๋าสะพายของตัวเองแล้วก็นเดินออกมา
“หวังว่าแม่จะได้ใช้เงินที่ลูกโอนไปให้นะคะ”
พิชญ์นรีบ่นกับตัวเอง เธอโอนเงินให้แม่ทุกเดือน เดือนล่ะสี่พันบาท มันอาจไม่มากนัก แต่จริงๆ เธอแอบเก็บบางส่วนให้แม่ ถ้าแม่ต้องการจริงๆ เธอก็จะโอนให้ หญิงสาวในชุดพนักงานต้อนรับโรงแรมระดับห้าดาวถอนหายใจเหนื่อยๆ นึกถึงเสียงของแม่เมื่อครั้งที่โทรศัพท์ไปหา
“ไม่ต้องโอนเงินให้แม่หรอกลูก น้ำพั้นซ์เก็บไว้ใช้เองเถอะลูก”
“หนูทำงานแล้วพอมีเงินเดือนแล้วก็อยากให้แม่เอาไว้ใช้จ่ายบ้าง”
“ลูกต้องจ่ายค่าใช้จ่ายตั้งหลายอย่างเอง เอาไว้ว่างๆแวะมาหาแม่บ้างนะ ไปกินข้าวนอกกันแบบแม่ๆลูกๆ”
“ค่ะแม่”
ถึงแม่จะบอกว่าไม่ต้องโอน เธอก็โอนให้สม่ำเสมอ เงินเดือนเธอไม่มากแต่มีเงินพิเศษบ้าง อยู่ประหยัด กินข้าวที่โรงแรมก็ช่วยได้เยอะ จริงๆที่เธอก็ไม่ได้อยากอยู่คอนโดหรอก ตั้งใจจะหาห้องเช่าราคาประหยัด แต่ก็ต้องเดินทางไกลเพราะเธอทำงานเป็นกะ คอนโดฯนี้อยู่ใกล้เดินไปกลับได้อยู่ ยอมจ่ายค่าเช่าแพงนิดได้ที่พักใกล้เดินทางสะดวกและปลอดภัย
“เป็นไปยัยพั้นซ์ทำหน้าเครียดเชียว”
หญิงสาวสะดุ้งแล้วส่งยิ้มให้เพื่อน เธอเดินเหม่นจากตู้ATMมาถึงห้องล็อกเกอร์เก็บของของพนักงาน มือเรียวไขตู้เหล็กเอากระเป๋าเก็บข้างใน หยิบหวีออกมาแปรงผมผาวแล้วรวบขึ้นให้เรียบร้อย
“ก็เรื่องเดิมๆแหละปลา” พิชญ์นรีมีเพื่อนสนิทไม่กี่คน หนึ่งในนั้นคือปาจรีย์หรือปลา ที่เข้ามาทำงานรุ่นเดียวกับเธอ ก็เท่ากับว่าเป็นเพื่อนกันมาสองปีแล้ว
“ไปโอนเงินให้แม่มาแล้วซิ” ปาจรีย์แตะไหล่เพื่อนเบาๆให้กำลังใจเพื่อน แล้วเมื่อเห็นอีกฝ่ายพนักหน้ารับก็ได้แต่ถอนหายใจ
“ปลาว่านะ พั้นซ์เก็บเงินให้แม่ต่างหากดีกว่า โอนไปก็ไม่รู้แม่จะได้ใช้หรือเปล่า มีคนช่วยใช้ตั้งสองคน”
ปาจรีย์เป็นคนพูดตรงไปตรงมาแต่ก็พูดด้วยความจริงใจ บางครั้งการพูดจาตรงๆของเธอก็ทำให้หลายคนไม่ชอบ ซึ่งเธอก็รู้ดีและไม่ได้สนใจด้วย
“พั้นซ์เป็นห่วงว่าแม่จะไม่มีเงินใช้แล้วไปกู้นอกระบบนะซิ” เธอยิ้มเศร้า
“เอาเถอะๆ ได้เวลาทำงานแล้ว เรื่องนี้พักไว้ก่อนเถอะ เราต้องตั้งสติไปเจอลูกค้า”
“ฮืม ขอบใจนะปลา”
“เรื่องอะไร?”
“ก็ที่เป็นเพื่อนกันอย่างนี้ไง”
“บ้านะซิ ก็มีแต่คนเพี้ยนๆ อย่างพั้นซ์นั้นแหละที่มาคบปลาเป็นเพื่อน”
ปาจรีย์หัวเราะคิกคัก สองสาวพากันเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์ของโรงแรมซึ่งเป็นที่ทำงานของหญิงสาวสองคน พนักงานต้อนรับที่มีใบหน้ายิ้มแย้มอยู่เสมอ พูดจาอ่อนหวานและบริการด้วยรอยยิ้ม พิชญนรีทำงานนี้มาสองปีแล้ว เธอเรียนจบการโรงแรมและได้ทำงานตรงสายที่ตัวเองเรียนมา แต่แรกๆ เธอก็อยู่หลายแผนกกว่าจะได้มาถึงจุดนี้
งานพนักงานต้อนรับหรือ Receptionist ในโรงแรมถือว่าเป็นพนักงานที่ได้รับการอบรมเกรดดีกว่าพนักงานสาขาอื่นๆ ด้วยมารยาทและกิริยากับวิธีการปฏิบัติต่อแขกผู้ใช้บริการ สังเกตว่าทางโรงแรมได้ยกระดับการต้อนรับได้ดีตามสถานภาพของโรงแรมด้วย เพื่อสร้างความประทับใจสำหรับผู้ใช้บริการทุกระดับ แม้เงินเดือนไม่มากแต่ก็มีเบี้ยเลี้ยงพิเศษในแต่ละเดือนหลายพันถึงหลักหมื่น บางคนมองว่าเป็นงานสบายแต่พนักงานด้วยกันมักรู้สึกว่าตัวเองไม่ต่างจากกระโถน
บทที่ 1 พิชญ์นรี
18/02/2022
บทที่ 2 ครอบครัวใหม่
18/02/2022
บทที่ 3 ตั้งสติ
18/02/2022
บทที่ 4 สามวันก่อนหน้านี้
18/02/2022
บทที่ 5 แค่เอ่ยชื่อเด็กยังร้องไห้
18/02/2022
บทที่ 6 มีข้อเสนอ
18/02/2022
บทที่ 7 อดระแวงไม่ได้
18/02/2022
บทที่ 8 คุณเป็นเจ้าของหมาเหรอ
18/02/2022
บทที่ 9 ผมชื่อปรินทร
18/02/2022
บทที่ 10 สืบประวัติ
18/02/2022
บทที่ 11 นึกแล้วว่าต้องจำไม่ได้
18/02/2022
บทที่ 12 ของแบบนี้ทำความรู้จักกันได้
18/02/2022
บทที่ 13 น้ำพั้นซ์ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น
18/02/2022
บทที่ 14 รวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว
18/02/2022
บทที่ 15 ไม่น่ารักเลยไอ้ลูกคนนี้
18/02/2022
บทที่ 16 ให้ความร่วมมือ
18/02/2022
บทที่ 17 ว่ามา
18/02/2022
บทที่ 18 จับคนผิดหรือเปล่า
18/02/2022
บทที่ 19 อย่าเข้ามา
18/02/2022
บทที่ 20 ทนไม่ไหว
18/02/2022
บทที่ 21 อย่าเกร็ง
18/02/2022
บทที่ 22 ผมชอบเสียงคุณ
18/02/2022
บทที่ 23 อายทำไม
18/02/2022
บทที่ 24 ผมไม่เคยเคาะประตูเข้าห้องตัวเอง
18/02/2022
บทที่ 25 อะไรวะลูกคนนี้
18/02/2022
บทที่ 26 นี่ขอหรือบังคับ
18/02/2022
บทที่ 27 เมียผม
18/02/2022
บทที่ 28 เจ็บได้แต่อย่าให้ถึงตาย
18/02/2022
บทที่ 29 ผมยังไม่อิ่ม
18/02/2022
บทที่ 30 เตียงเดียวกัน
18/02/2022
บทที่ 31 อ้าปากค้าง
18/02/2022
บทที่ 32 ถูกใจหรือเปล่า
18/02/2022
บทที่ 33 ทำไมผมจะอุ้มคุณไม่ได้
18/02/2022
บทที่ 34 เห็นเธอเป็นเด็กหรือไง
18/02/2022
บทที่ 35 นึกว่าจำกันไม่ได้
18/02/2022
บทที่ 36 เขาไม่รู้จะใช้ชีวิตที่ไม่มีเธอได้อย่างไร
18/02/2022
บทที่ 37 รักหมดหัวใจ
18/02/2022
บทที่ 38 เขาสั่งเสียงพร่า
18/02/2022
บทที่ 39 คิดเอาแล้วกัน
18/02/2022
บทที่ 40 ที่รัก
18/02/2022
หนังสืออื่นๆ ของ เพลงมีนา
ข้อมูลเพิ่มเติม