คุณลุงเจ้าขา

หลายปีมากแล้วที่หญิงสาววัยยี่สิบสี่ปีอย่าง ‘เจ้าขา’ เห็นสิ่งที่ไม่ใช่คน ใช่ กำลังหมายถึงภูตผีปีศาจและดวงวิญญาณทั้งหลายนั่นล่ะ แต่การที่เธอมองเห็นดวงวิญญาณทั้งหลายได้นั้นไม่ได้เป็นเพราะว่าเธอมีอายุเข้าใกล้สู่เบญจเพสหรืออะไรหรอกนะ ทว่าเป็นเพราะเธอเคยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนเกือบถึงแก่ชีวิตมาแล้วหนหนึ่ง

มีความเชื่ออยู่องค์ความเชื่อหนึ่งว่าใครก็ตามที่เคยเฉียดเข้าใกล้ความตายมาแล้วครั้งหนึ่ง เมื่อกลับมาใช้ชีวิตตามปกติเฉกเช่นมนุษย์เท่าไป ก็จะได้รับญาณพิเศษมา ซึ่งญาณนั้นจะทำให้มองเห็นในสิ่งที่คนทั่วไปมองไม่เห็น และเจ้าขาเองก็เป็นหนึ่งในคนเหล่านั้นที่สามารถมองเห็น ‘สิ่งในโลกคู่ขนาน’ ที่ปรากฏเป็นอีกภพหนึ่งขึ้นมาได้

นั่นก็เพราะเธอรอดชีวิตนั่นล่ะ อันที่จริงแล้ว เจ้าขาไม่น่ารอดชีวิตมาเลยด้วยซ้ำ เนื่องจากรถเก๋งที่เธอนั่งไปประสานงาเข้ากับรถสิบล้อที่ข้ามเกาะกลางมาพุ่งชนเข้าอย่างจัง เหตุการณ์ครั้งนั้นพรากเอาชีวิตของบุคคลที่เธอรักไปถึงสองคนด้วยนั้น นั่นก็คือพ่อและแม่ ส่วนเธอกลับรอดชีวิตมาแทบจะไร้รอยขีดข่วน ซึ่งสร้างความฉงนสนเท่ห์ให้กับคนที่พบเห็นเป็นอย่างมากว่าเธอรอดมาโดยมีเพียงแผลถลอกและฟกช้ำดำเขียวเพียงเล็กน้อยได้อย่างไร

มีแต่เจ้าขาเท่านั้นที่รู้...

ในตอนที่เกิดเหตุนั้น เจ้าขาร้องเบิกตาโตด้วยความตกใจตามเสียงกรีดร้องของมารดา ก่อนที่จะรู้สึกราวกับว่ามี ‘ใครบางคน’ โผล่พรวดมาจากทิศทางไหนที่เธอก็ไม่อาจรู้ได้ เข้ามาโอบกอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขน ก่อนที่รถจะประสานงาเข้ากับรถสิบล้อเข้าเต็มแรง

เธอรอดชีวิตมาได้เพราะผู้ชายคนหนึ่งมาช่วยชีวิตเอาไว้...

เจ้าขาจำรูปร่างหน้าตาของผู้ชายคนนั้นได้เป็นอย่างดี เขาเป็นชายวัยกลางคน ผมสีขาวดอกเลา มีหนวดเคราเฟิ้มคล้ายกับซานต้าคลอสที่เคยเห็นในภาพยนต์ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว พับแขนเสื้อขึ้นมา เผยรอยสักที่เธอจำติดตาตั้งแต่แรกเห็นว่ามันเป็นลายอะไร แต่น่าแปลกที่เขากลับไม่ได้ดูแก่อย่างที่ควรจะเป็น ดูมีสไตล์มากกว่า คล้ายกับพวกนายแบบสูงวัยที่เคยเห็นทางอินเทอร์เน็ตอะไรประมาณนั้น

ซึ่งการจดจำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของผู้ชายคนนี้ได้เป็นอย่างดีนั้นก็เป็นเรื่องน่าแปลกที่เจ้าขาที่พยายามหาคำตอบเหมือนกันว่าในเสี้ยววินาทีที่เกิดอุบัติเหตุนั้น เธอสามารถจำรายละเอียดของผู้ชายคนนี้ได้มากขนาดนี้ได้อย่างไร

ความคิดนี้จะไม่หวนกลับมาเลยถ้าหากว่ากลุ่มเพื่อนเก่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเธอไม่ชวนเธอมาร่วมขบวนบุญที่ต้องตระเวนไปทำบุญเก้าวัดรอบกรุงเทพมหานครในวันนี้

เจ้าขายืนมองชายคนหนึ่งที่สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ผมสีดอกเลาและมีหนวดเคราเฟิ้มดุจซานต้าคลอสยืนสูบบุหรี่อยู่บริเวณหน้าทางเข้าวัดลำดับที่เก้าซึ่งเป็นวัดสุดท้ายที่เธอมาทำบุญ หญิงสาวชะงักฝีเท้าด้วยรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เด่นสะดุดตาในแวบแรกที่เห็น เขามีรูปร่างสูงใหญ่กำยำ ท่าทางเหมือนกับพวกนายแบบตามนิตยสารไม่มีผิดเพี้ยน เพียงแต่ว่าอายุของเขาดูจะเกินเกณฑ์มาตรฐานของนายแบบมากไปสักหน่อย กระนั้นเธอก็ไม่ได้สนใจเท่ากับการได้เห็นใบหน้าของเขาเต็มสองตายามเขาผินหน้ามามอง

ความทรงจำในอดีตผุดพรายขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าขาอ้าปากค้าง ใจเต้นระรัวเร็วเมื่อตระหนักได้ว่าชายที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้านั้น มีลักษณะท่าทางและหน้าตาเหมือนกับคนที่เคยช่วยชีวิตเธอเมื่อสิบห้าปีก่อนอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ขาถึงได้ก้าวเข้าไปหาเขาเสียอย่างนั้น ครั้นมาหยุดอยู่ตรงหน้า ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว เธอก็เปล่งเสียงออกมาทันทีที่สายตาของเขาเหลียวมามองเธอ

“เอ่อ...คุณ...”

“...”

“ใช่คุณลุงหรือเปล่าคะ?”

เพราะไม่รู้ชื่อ เจ้าขาถึงได้ถามออกไปอย่างนั้นด้วยเธอเรียกผู้ชายที่ช่วยชีวิตเธอว่า ‘คุณลุง’ มาตลอด ขณะที่สายตาฉงนจากเจ้าของดวงตาคมจ้องมองมายังเธอจนหญิงสาวประหม่า

จู่ๆ ก็ไปถามว่าใช่คุณลุงหรือเปล่า ใครๆ ก็ต้องมองด้วยสายตาอย่างนี้ทั้งนั้นแหละ

เจ้าขาสูดหายใจเข้าปอดลึก ก่อนจะถามออกไปใหม่

“เราเคยเจอกันหรือเปล่าคะ”