#Yaoi ชีวิตเขาตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับไอ้นักโทษแหกคุกในวันนั้นเมื่อห้าปีก่อน ก็เหมือนกับยืนอยู่บนเส้นทางสายกลาง ระหว่างความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกับความต้องการของหัวใจ จะรักก็ไม่ได้...จะเกลียดก็ไม่ลง ใช่...มังกรไม่ใช่คนดี เขาเป็นคนเลว เป็นนักโทษ เป็นฆาตกร ซึ่งแน่นอนคนดีๆ กับโจรย่อมอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้อยู่แล้ว ด้วยเหตุผลนี้เอง ทำให้ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาต้องกักเก็บความรักที่เขามีต่อมังกรเอาไว้ภายใน โดยที่เขาไม่สามารถจะแสดงอะไรออกมาให้มังกรเห็นได้เลย รักของเขากับมังกรมันไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่ว่าจะทำหรือใช้วิธีไหนก็ตาม !
บทที่ 1 นักโทษแหกคุก
“รายงานข่าวด่วนจากเรือนจำพิเศษกลาง มีนักโทษวัยฉกรรจ์หลบหนีออกจากทัณฑสถานโดยใช้วิธีอย่างอุกอาจ ฆ่าเจ้าหน้าที่ตายไปสิบศพ ก่อนจะปีนรั้วกำแพงออกมาทางด้านหลังเรือนจำ ทราบชื่อภายหลังว่า นายมังกร หงส์สารามัญ ขณะนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังเร่งออกตามล่า ลั่นขอให้ประชาชนอยู่ในความสงบ”
พิฟ พัชระ...ดูข่าวแหกคุกผ่านทางจอทีวีอย่างไม่ค่อยจะสนใจ ดูใบหน้าของนายมังกรอะไรนั่นผ่านๆ ก่อนจะก้มลงไปอ่านหนังสือเรียนต่ออย่างตั้งใจเพราะอีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะถึงเทศกาลสอบมหาโหดแล้ว ทว่าจู่ๆ ประตูบ้านไม้หลังเล็กที่เขาอาศัยอยู่แถวๆ ชานเมืองนั้นก็มีเสียงเคาะเรียกดังขึ้น พิฟละสายตาจากหนังสือแล้วเดินเมียงๆ ไปที่ประตูแล้วเปิดออก คิดว่าคงเป็นเพื่อนบ้านเลยเปิดให้โดยไม่ตรึกตรอง
แต่ทันทีที่เปิดใบหน้าคมคายไว้หนวดเคราของชายคนหนึ่งก็ปรากฏต่อสายตาของพิฟ ชายหนุ่มผู้มาเยือนจ้องเขม็งพลางเอ่ย
“ขอข้าวกูแดกหน่อย !” เสียงห้าวติดกระชากพูดขึ้นแล้วถือวิสาสะแทรกตัวเข้ามาในบ้านโดยไม่ได้รับคำอนุญาตจากเจ้าของบ้าน ฝ่ายเด็กหนุ่มวัยยี่สิบปีที่กำลังยืนอึ้งอยู่นั้นกลับยืนแข็งทื่อเป็นหิน “ไม่ได้ยินรึไง ขอข้าวกูแดกหน่อย !”
มังกร...ตะคอกพลางล้วงมือเข้าไปหยิบอาวุธมาข่มขู่ผู้เคราะห์ร้าย
“ถ้ามึงยังยืนเป็นหินแบบนี้ กูจะยิงให้ไส้แตกเลยนะ กูจะนับหนึ่งถึงสาม !!”
“หนึ่ง”
“…”
“สอง”
“ชะ...ช่วยด้วย ช่วยด้วยครับ !!” พิฟพุ่งไปที่ประตูหมายจะออกไปขอความช่วยเหลือแต่ก็ช้าเกินกว่าชายหนุ่มร่างสูงโปร่งนั่นที่พุ่งเข้ามาจับตัวไว้แน่นแล้วเอาปืนจ่อไว้ที่ขมับของอีกฝ่ายจนพิฟกลัวจนตัวสั่น “ยะ...อย่ายิงผมนะ ผะ...ผมกลัวแล้ว !!”
“ถ้ายังไม่อยากตาย ก็ไปหาข้าวมาให้กูแดกเร็วๆ อย่าตุกติกนะมึง ไม่งั้นกูยิงไส้แตก !” มังกรตวาดลั่น
พิฟผงกหัวอย่างลนลานรีบเข้าไปในครัวจัดการตามที่ไอ้นักโทษนั่นสั่งอย่างรวดเร็วก่อนจะนำจานข้าวที่มีแกงเขียวหวานราดข้าวมาให้มังกรด้วยมืออันสั่นเทา
“นั่งลงแล้วอยู่เฉยๆ อย่าขยับไปไหน” เขาสั่งเสียงห้วน พิฟทำตามอย่างว่าง่ายขณะที่เขาเองก็นั่งลงกับพื้นแล้วรีบกินข้าว ระหว่างที่กินข้าวไปสายตาก็จ้องไปที่พิฟซึ่งก้มหน้างุดเมื่อเขาหันไปมอง
ชายหนุ่มพินิจคนตัวสั่นตรงหน้ากับกองหนังสือมโหฬารบนโต๊ะเขียนหนังสือเตี้ยๆ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นนักศึกษาอยู่แถมเป็นเด็กเรียนซะด้วย ไม่น่าจะมีพิษภัยอะไร
เวลาผ่านไปไม่นานจานข้าวก็ว่างเปล่าแล้วเสียงห้าวห้วนก็เอ่ยขึ้นจนพิฟอดสะดุ้งไม่ได้
“กูขอยืมโทรศัพท์หน่อย”
พิฟพยักหน้าเป็นการตอบแล้วยื่นมือถือเครื่องจิ๋วให้ชายหนุ่มโดยไม่กล้ามองหน้า มังกรรับมาแล้วกดหมายเลขปลายทาง
“พ่อ...ผมนะมังกร ผมปลอดภัยแล้ว แต่คงต้องอยู่ที่นี่สักพัก กลัวไอ้พวกตำรวจมันจะตามไปที่บ้าน เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะติดต่อไปหา อะไรนะ อ๋อ ผมอยู่แถวๆ…”
พิฟแอบฟังไอ้นักโทษนั่งคุยกับคนในสายแล้วก็ต้องแอบร้องไห้อยู่ในใจ อยู่ที่นี่สักพัก ? หมายความว่าไอ้ฆาตกรนี่มันจะอยู่ในบ้านเขางั้นเหรอ ?
“ขอบใจ” มังกรส่งโทรศัพท์คืน “เลิกตัวสั่นได้แล้วมึงน่ะ เห็นแล้วรำคาญว่ะ เดี๋ยวก็ยิงไส้แตกหรอกไอ้ห่านี่ กูไม่ฆ่ามึงหรอก เออ กูขอพักอยู่บ้านมึงก่อนนะ ถ้ามึงไปแจ้งตำรวจบอกได้คำเดียว...ศพมึงไม่สวยแน่ไอ้หน้าอ่อน !”
“มะ...ไม่ได้ คะ...คุณจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ !” พิฟรวบรวมความกล้าบอกคนถือวิสาสะ
“มึงว่าอะไรนะ จะไม่ให้กูพักอยู่ที่นี่ ?” มังกรเลิกคิ้ว จ้องเด็กหนุ่มหน้าหวานนั่นอย่างเอาเรื่อง
“ชะ...ใช่”
“จะไม่ให้กูอยู่ใช่มั้ย ?” ชายหนุ่มถามอีกครั้งพร้อมลูบปืนไปมาเหมือนบอกให้รู้ว่า ‘ถ้าไม่ให้ละก็กูยิงแน่’ แล้วใครมั่งล่ะที่จะกล้าปฏิเสธถ้าเห็นมันทำแบบนั้น
“กะ...ก็ได้ครับ” พิฟยอมจำนนโดยดุษณี
“ดี แล้วกูจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้ที่มึงช่วยชีวิ...” มังกรชะงักคำพูดไปเมื่อได้เห็นพิฟร้องไห้ออกมา ความรู้สึกประหลาดเอ่อล้นในหัวใจ
พิฟเดินตัวสั่นไปด้านในแล้วก็ไม่ออกมาให้เขาได้เห็นใบหน้าหวานจับใจนั้นอีกเลยในคืนนั้น...
พิฟเยี่ยมหน้าออกมาหน่อยหนึ่งในเช้าวันรุ่งขึ้นเพื่อดูว่านักโทษแหกคุกคนนั้นตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ แล้วเขาก็เห็นว่ามังกรนอนอ้าซ่าอยู่ตรงที่เดิมที่เขานั่งเมื่อคืน ไม่ได้ขยับไปไหน
เด็กหนุ่มหน้าหวานเดินย่องไปที่ประตูเพื่อจะออกไปเรียนหนังสือที่มหาวิทยาลัย แต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“จะไปไหน ?”
“ปะ...ไปเรียน” พิฟอกสั่นขวัญแขวนกับน้ำเสียงอันน่าเกรงขาม
“อย่าตุกติก ห้ามบอกใครทั้งนั้นเรื่องที่กูอยู่ที่นี่” มังกรพูดโดยไม่ลืมตา
“ครับ” พิฟขานรับ กำลังจะเดินออกไป แต่ชายหนุ่มก็พูดขึ้นต่อ
“ทีหลังอย่าร้องไห้ให้กูเห็นอีก ผู้ชายอกสามศอกเขาไม่ร้องไห้ให้เห็นกันหรอก ยกเว้นเสียแต่มึงจะเป็นแต๋ว !”
“…”
พิฟมาเรียนหนังสือด้วยอาการจิตไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ใครจะไปคิด...ว่าไอ้นักโทษแหกคุกนั่นจะมาขออาศัยอยู่ในบ้านเขาซึ่งๆ หน้า บ้านคนอื่นมีตั้งเยอะตั้งแยะแล้วทำไมมันจะต้องโผล่มาที่บ้านเขาด้วย
มิหนำซ้ำยังออกปากว่าจะฆ่าจะแกงกันอยู่ตลอดเวลา แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาสติเสียได้ยังไงกันเล่า จะไปปรึกษาใครก็ไม่ได้ พ่อกับแม่ก็อยู่ต่างจังหวัด โอ๊ย ให้ตายสิ ไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้วะเนี่ย !
บทที่ 1 นักโทษแหกคุก
24/04/2022
บทที่ 2 หัวใจมันสั่น
24/04/2022
บทที่ 3 เปลี่ยนไป
24/04/2022
บทที่ 4 เข้าใจผิด
24/04/2022
บทที่ 5 ปลุกปล้ำ
24/04/2022
บทที่ 6 ฉันไม่รักคนเลว
24/04/2022
บทที่ 7 ลักพาตัว
24/04/2022
บทที่ 8 เสียหลักตกเขา
24/04/2022
บทที่ 9 งูกัด !
24/04/2022
บทที่ 10 รักษาตัว
24/04/2022
บทที่ 11 พิสูจน์ตัวเอง
24/04/2022
บทที่ 12 ผมเชื่อพี่แล้ว...
24/04/2022
บทที่ 13 อยู่ด้วยกันนะ
24/04/2022
บทที่ 14 อันตราย
24/04/2022
บทที่ 15 สูญเสีย (อวสาน)
24/04/2022
หนังสืออื่นๆ ของ แพลงก์ตอน
ข้อมูลเพิ่มเติม