เมขลาตกสวรรค์

แต่กาลก่อน เกิดเหตุวุ่นวายบนสวรรค์ชั้นฟ้าอันเป็นที่สถิตของเหล่าทิพยาดา เหตุเพราะ ‘เมขลา’ นางสวรรค์ผู้ซึ่งสถิตอยู่ยังวิมานรัตนะของพระอิศวรเกิดเบื่อหน่ายในหน้าที่ ครั้นเมื่อพระอิศวรบรรทมหลับ เมขลาก็ขโมยเอาแก้วมณีซึ่งมีอิทธิฤทธิ์ ออกมาจากตำแหน่งที่ตั้ง หนีออกจากวิมานพระอิศวร เหาะดั้นเมฆาไปเที่ยวเล่นอย่างสำราญใจ

กระทั่งพระอิศวรตื่นบรรทมและพบว่าเมขลาหายตัวไปพร้อมกับดวงแก้วมณี ก็บัญชาให้เทวาทุกสารทิศออกตามหา ทว่า...กลับไร้ซึ่งผู้ใดตามนางกลับมาได้ เทพสวรรค์ผู้ยิ่งใหญ่จึงทรงประกาศให้รางวัล หากใครเอาแก้วมณีมาถวายคืน จะยกเมขลาให้เป็นเมีย

ทันทีที่บัญชานี้แพร่งพรายออกไปทั่วสารทิศ ราหูยักษาจึงไปชักชวนสหายรักมีนามว่า ‘รามสูร’ ไปช่วยกันตามหาเมขลาให้นำดวงแก้วกลับมาคืน ด้วยรู้ดีว่าสหายของตนนั้นหลงใหลรักใคร่เมขลามากเพียงใด

เป็นเพียงยักษาหน้าตาดุดัน ร่างกายใหญ่โตเป็นที่น่าหวาดเกรง แต่เมื่อได้พบพักตร์นางสวรรค์แสนงามอย่างเมขลาเมื่อครั้งที่เหล่าเทพเทวาจับระบำกันในเทศกาลวสันตฤดู ดวงหน้าพริ้มเพราของเมขลาก็ตราตรึงอยู่ในจิตของรากษสหนุ่มจนมิอาจจะถอดถอน

ยิ่งเห็นก็ยิ่งหลงใหล ยิ่งจิตคะนึงหาก็ยิ่งคลั่งไคล้

โอกาสงามมาถึงเช่นนี้ มีหรือที่รามสูรจะปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ มิหนำซ้ำยังจะโอ้อวดตนว่าจะตามจับนางมาให้ได้ในสามราตรีอีกต่างหาก

ไม่ว่าผู้ใดก็ไม่สามารถจับนางได้ เพราะนางจะต้องตกเป็นเมียของเขาแต่ผู้เดียวเท่านั้น!

เพราะเหตุนั้น เมขลาจึงถูกรามสูรไล่ล่าไม่เลิกราตั้งแต่เมื่อพบหน้ากระทั่งบัดนี้ กระนั้นรามสูรก็มิอาจจับนางได้โดยง่าย อีกทั้งยังถูกนางยั่วเย้าโทสะให้หัวเสียจากการส่องแสงวับแวมของดวงแก้วมณีให้ได้แสบตาจนตาพร่ามัวทุกครั้งไป พานให้รามสูรต้องขว้างขวานเพชรอันเป็นอาวุธประจำกายใส่ด้วยหมายจะให้นางหยุดการกระทำนั้น หางแต่เมขลาก็ล่อหลอกด้วยแสงวิบวับของดวงแก้วมณีให้เป็นที่สนุกสนาน มิใคร่สนใจเลยว่าตนทำให้ทั่วทั้งสวรรค์ชั้นฟ้าเดือดร้อนไปทุกหย่อมหญ้าขนาดไหน

แต่แล้วนางก็ถูกจับได้ในที่สุด หากทว่าเมขลาไม่ยอมรับความผิดที่ได้ก่อ กล่าวว่าเพราะรามสูรไล่ล่า จึงทำให้นางต้องป้องกันตัวด้วยการส่องแสงวิบวับให้รามสูรขว้างขวานใส่ จนเกิดเป็นฟ้าร้องฟ้าแลบให้มนุษย์ได้อกสั่นขวัญแขวน ร้ายกว่านั้นยังมีหน้าประกาศปาวๆ ว่าจะฟ้องพระอิศวรในเรื่องนี้ หาได้สำนึกในความผิดของตนแม้เพียงกระผีก

การถูกกล่าวหานั้นทำให้รามสูรขุ่นใจเป็นหนักหนา จากที่หมายจะจับตัวเมขลาไปให้พระอิศวรและได้นางเป็นของรางวัล ก็กลายเป็นว่าช่วงชิงดวงแก้วมณีนั้นมาเป็นของตนแทน ก่อนจะเหาะหนีลงไปยังดินแดนมนุษย์เพื่อเอาคืนให้สาสมกับการกระทำของนาง และนั่นทำให้เมขลาต้องตกที่นั่งลำบาก

นางคร่ำครวญร่ำไห้อยู่เบื้องหน้าบัลลังก์อาสน์ เกรงจะต้องอาญาสวรรค์เสียเหลือเกิน แต่การฟ้องความว่าตนถูกรามสูรกลั่นแกล้งไปนั้นก็เสียเปล่า เพราะเมื่อพระอิศวรลั่นวาจาว่า...

‘หากเจ้านำดวงแก้วมณีกลับมามิได้แล้วไซร้ ก็จงอย่าได้เป็นนางสวรรค์อยู่บนวิมานของข้าอีกต่อไป!’

ประหนึ่งคำประกาศิต เมขลากลายเป็นมนุษย์อย่างไม่เต็มใจ ถูกส่งเหาะดั้นเมฆลงสู่เบื้องล่าง เพื่อตามหารามสูรและเอาดวงแก้วมณีกลับคืนมาโดยไร้อิทธิฤทธิ์ใดๆ ช่วยเหลือ

ความแค้นครั้งนี้ใหญ่หลวงยิ่งนัก ถึงขนาดที่นางใส่ไฟอสุราหนุ่มว่าเป็นคนทำให้สวรรค์ปั่นป่วน จนเกิดความเชื่อแก่เหล่ามนุษย์ว่าการเกิดฟ้าร้องฟ้าแลบนั้น เป็นเพราะเจ้ายักษ์พาลที่หมายจะช่วงชิงดวงแก้วมณีของนาง หาใช่เพราะนางเล่นสนุกจนเลยเถิด

ใช่ โบ้ยความผิดให้รามสูร และมันก็จะเป็นเช่นเรื่องที่นางเล่า หาใช่ความจริงที่แท้แต่อย่างใด

ในเมื่อทำให้นางต้องตกที่นั่งลำบาก ถ้าเช่นนั้นก็อย่าได้เป็นที่กล่าวขานในทางดีอีกต่อไปเลย!

พร้อมกับความมาดมั่นว่าจะไม่ปรานีเมื่อได้พบหน้า...

‘เมื่อข้าเจอตัวเจ้า เมื่อนั้นจักฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ จนกว่าจะสิ้นลมหายใจเฮือกสุดท้าย ให้สมกับที่เจ้าได้พรากดวงแก้วมณีไปจากข้า’

‘อย่าได้มีชีวิตที่ดีอีกต่อไปเลย เจ้ายักษ์รามสูร!’

๏ อสุราเห็นแก้วแววไว

ซึ่งนางเมขลาโยนเล่น ยิ่งเห็นยิ่งชอบอัชฌาสัย

ยิ่งพิศยิ่งติดต้องใจ จะใคร่ได้ดวงจินดา

หมายเขม้นเข่นเขี้ยวจะราญรอน กรกุมขวานเพชรเงื้อง่า

เผ่นโผนโจนไปในเมฆา ไล่นางเมขลาด้วยฤทธีฯ

..................................

๏ เมื่อนั้น นวลนางเมขลามารศรี

เลี้ยวล่อรามสูรอสุรี กรโยนมณีจินดา

ท่าทีประหนึ่งจะให้แก้ว กลอกแสงพราวแพรวบนหัตถา

ครั้นรามสูรไล่เลี้ยวมา กัลยารำล่ออสุรี

นางแกล้วเลี้ยวลัดฉวัดเฉวียน เวียนไปตามจักราศี

มือหนึ่งชูแก้วมณี ทำทีเยาะเย้ยอสุราฯ