คืนคริสมาสต์ของคุณลอเรน

คืนคริสมาสต์อีฟนี้...คุณมีแผนที่จะทำอะไร?

ไม่มีคำตอบให้กับคำถามนี้สำหรับ ‘ลอเรน’

ชีวิตสาวโสดวัยสามสิบอย่างเธอจะทำอะไรกันล่ะ นอกเสียจากใช้เวลากับงานที่ทุ่มเทกายใจสร้างสรรค์ส่งท้ายปีไม่ต่างจากปีก่อนๆ ปลายปีนี้เธอเพิ่งจะได้รับโปรเจ็กต์ยักษ์ใหญ่จากค่ายหนังมาด้วย เธอไม่อยากจะทำให้มันเสียเรื่องเพราะมัวแต่ไปสังสรรค์เท่าไรหรอก เธอไม่ได้มาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองเพราะเรื่องนี้!

ใช่ ลอเรน...ชื่อฝรั่งแต่ไม่ใช่สาวฝรั่งแต่อย่างใด เธอเป็นสาวไทยตัวเล็กๆ ที่ดั้นด้นมาตามความฝันตัวเองในการเป็นนักเขียนบทภาพยนตร์ถึงอเมริกา เขาว่ากันว่าถ้าอยากเรียนเกี่ยวกับการทำหนังต้องให้มาเรียนที่ฮอลลีวู้ด ลอเรนได้มาเรียนการเขียนบทภาพยนตร์เป็นคอร์สสั้นๆ แล้วจับพลัดจับผลูได้ผู้ใหญ่ในวงการทาบทามไปเขียนบทหนังให้ มันเป็นเรื่องที่น่าดีใจที่ทุกอย่างดูประสบความสำเร็จง่ายดายเสียเหลือเกิน หากแต่...มันผิดแผนไปหน่อยเมื่อการเป็นนักเขียนบทหนังนั้นมันไม่ใช่หนังธรรมดา ทว่าเป็น ‘บทหนังผู้ใหญ่’

ภาษาเข้าใจกันง่ายๆ ก็หนังโป๊ ถึงจะผิดคาดไปจากที่คิดอยู่พอสมควร แต่สำหรับหญิงสาว มันคือโอกาสในการเติบโตในสายอาชีพที่เธอรัก เธอเขียนตั้งแต่บทหนังเรต R ไปจนถึงหนังเรต X หนำซ้ำบทหนังของเธอยังมีความหวือหวาแฟนตาซี เป็นที่ถูกอกถูกใจของแฟนๆ เป็นอย่างมาก ว่ากันตามตรงเลย...เธอประสบความสำหรับกับการเป็นหนังเขียนบทหนังแนวนี้จนค่ายหนังเชิดชูเธอประหนึ่งแม่พระมาโปรดที่ทำให้ค่ายหนังผู้ใหญ่เล็กๆ เติบโตกลายเป็นค่ายยักษ์ใหญ่ถึงขนาดนี้ได้

ใหญ่ไม่ใหญ่ก็ดูโปรเจ็กต์ที่เธอได้รับล่าสุดแล้วกัน ใช้งบเป็นหนึ่งล้านบาทไทย แบบนี้จะไม่ให้เธอทุ่มเททั้งตัวทั้งใจลงไปได้อย่างไรกันเล่า!

ในหัวของลอเรนวกวนคิดแต่เรื่องจะทำอย่างไรให้บทหนังงบหนึ่งล้านนี้ออกมาปังปุริเย่มากที่สุด เธอไม่อยากให้ตัวเองเสียชื่อนักเขียนบทมือทองหรอกนะ เผลอๆ ถ้าเธอทำมันสำหรับล่ะก็ อาจจะได้ต่อยอดไปเป็นนักเขียนบทหนังธรรมดาๆ ในวงการฮอลลีวู้ดบ้างก็ได้

แต่...งานสร้างสรรค์แบบนี้มันไม่ง่ายเลย

“เอาไงดีวะ!”

หญิงสาวนั่งขยุ้มหัวตัวเองไปมา การเขียนบทหนังไม่เคยง่าย ยิ่งมีงบหนึ่งล้านมาเป็นกรอบด้วยแล้วยิ่งไปกันใหญ่ ก่อนจะระบายความไม่พอใจทั้งหมดนั้นด้วยการกดลบสิ่งที่เขียนออกจากหน้าจอทั้งหมดจนเหลือแต่หน้าว่างๆ

ไม่ง่าย...ชีวิตเธอไม่มีอะไรง่ายเลยสักครั้ง

ลอเรนทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ ไม่ชอบชะตากรรมแบบนี้เลย แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ว่าจะใครหน้าไหน ชีวิตก็ไม่ง่ายทั้งนั้น พลันคว้าเอาขวดไวน์คูลเลอร์มากระดกดื่ม กะว่าอย่างน้อยก็มีช่วงเวลาให้ได้ผ่อนคลายสักหน่อยแล้วค่อยเริ่มงานต่อ ก่อนจะต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อของเหลวในนั้นเหลือไม่ถึงอึก

อะไรๆ ก็ไม่ได้ดั่งใจ!

อดที่จะหัวเสียไม่ได้ หญิงสาวพาตัวเองลุกขึ้นจากเก้าอี้ กะว่าจะไปล้างหน้าล้างตา หาเครื่องดื่มเย็นๆ ขวดใหม่มาดื่มแล้วค่อยเริ่มคิดงานใหม่อีกที หากแต่อะไรๆ ไม่เป็นไปดั่งใจนึก แค่ตั้งท่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ เสียงข้อความเข้าพลันดังขึ้น หากมันดังครั้งเดียว เธอจะไม่สนใจเลย แต่นี่ดังหลายครั้งติดต่อกัน เธอจึงจำใจต้องหยิบมันขึ้นมาดูจนได้

“โปรดิวเซอร์?”

เห็นชื่อคนติดต่อเข้ามาถึงกับต้องขมวดคิ้วอีกระลอก ไม่ใช่ว่าตอนนี้เขาไปเที่ยวช่วงฮอลิเดย์อยู่หรือ?

‘ผมจะไปเที่ยวช่วงคริสมาสต์แล้วลากยาวไปปีใหม่ จะติดต่อผมได้หลังปีใหม่นะ’

เธอจำไม่ลืมเลยว่าโปรดิวเซอร์หนุ่มใหญ่ ท่าทางเจ้าชู้ประหนึ่งดั่งเพิ่งแตกเนื้อหนุ่มบอกกับเธอไว้อย่างไร ที่เขาต้องบอกอย่างนั้นเป็นเพราะกันไม่ให้เธอติดต่อไปคุยเรื่องงานในช่วงที่เขาใช้เวลาส่วนตัวอยู่น่ะ แต่นี่เขาติดต่อมาก่อน แปลกจัง...มีอะไรหรือเปล่านะ?

นิ้วเรียวรีบกดเข้าไปอ่านข้อความ พลันฉงนหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นข้างใน

แบรดลีย์ (โปรดิวเซอร์) – งานเป็นยังไงบ้างแล้วลอเรน?

ลอเรน - จู่ๆ ทักมาถามเรื่องงาน อย่าบอกฉันนะคะว่าคุณกลับมาแล้ว?

แบรดลีย์ (โปรดิวเซอร์) - ผมแค่อยากรู้เฉยๆ

ลอเรน - อยากรู้ทำไมคะ

แบรดลีย์ (โปรดิวเซอร์) - เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมโทรหา