รักที่แสนเกลียด
5.0
ความคิดเห็น
713
ชม
9
บท

"อย่ามายุ่งกับฉัน เธอไม่มีวันแทนปอได้จำใส่สมองเอาไว้ เธอไม่ได้ครึ่งปอแก้ว ไม่มีวันที่เธอจะแทนได้" "ป่านรู้ดีว่าไม่มีวันแทนพี่ปอได้ ป่านรับรู้มาตลอดว่าป่านไม่มีวันได้ครึ่งพี่ปอ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ช่างในชีวิต ป่านไม่เคยสู้พี่ปอได้เลย แต่ตอนนี้พี่ดีแล่นคือสามีตามกฎหมายของป่าน ป่านดูแลพี่ดีแล่นตามหน้าที่ภรรยา" "ภรรยาเหรอ? หึ! เธอไม่มีสิทธิ์ใช้คำนี้ด้วยซ้ำ" "ในทะเบียนสมรส นางสาวป่านทอทอง ภักดีพิพัฒน์ได้จดทะเบียนสมรสกับนายดีแล่น..." ฉันพูดไม่ทันจบเขาก็รีบพูดแทรกขึ้น ใบหน้าบ่งขอกว่าไม่พอใจที่สุด "มันก็แค่กระดาษใบเดียว ผู้หญิงแบบเธอต่อให้อ้าขาให้ฉัน ฉันก็ไม่เอา อย่าคิดมาเสมอเหมือนปอแก้ว เธอไม่มีวันได้เป็น" พี่ดีแล่นปรามาสฉันด้วยถ้อยคำร้ายกาจ ฉันเชิดหน้าขึ้นแล้วพ่นคำพูดเผ็ดร้อนตอกกลับทันที "แล้วพี่คิดว่าป่านอยากได้พี่เป็นผัวเหรอ ป่านไม่ได้อยากได้ พี่ปอก็คงไม่อยากได้เหมือนกัน ถ้าอยากได้พี่เป็นผัว พี่ปอคงไม่หนีไปหรอก มีอย่างที่ไหนรักกันปานจะกลืนกินพอถึงวันแต่งงานเจ้าสาวก็หนีหาย ถ้าพี่ดีจริงเจ้าสาวคงไม่หายหรอกจริงไหมพี่ดีแล่น!" จ้องหน้าพี่ดีแล่นอย่างท้าทาย ในเมื่อเขาอยาบคายกับฉันก็ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องพูดจารักษาน้ำใจเขา "ป่านทอทอง!" พี่ดีแล่นตะเบ็งเสียงดังลั่น "อย่าปากดีให้มันมาก" "พี่ไม่มีสิทธิ์ว่าป่าน พี่เกลียดอะไรป่านพี่ถึงทำนิสัยแบบนี้ใส่ป่าน" ฉันเริ่มขึ้นเสียงใส่บ้าง "หึ! ฉันไม่ได้เกลียด แต่ฉันไม่ชอบผู้หญิงแบบเธอ"

บทที่ 1 จุดเริ่มต้น

งานแต่งถูกจัดขึ้นกลางไร่ส้มพวงประภา ฉันอยู่ในชุดสีชมพูหวาน ใบหน้าของฉันเรียบเฉยไม่ได้แสดงความยินดีหรือมีความสุขเลยแม้แต่น้อย ฉันควรจะมีรอยยิ้ม ฉันควรจะมีความสุขกลับวันที่แสนน่ายินดีแบบนี้

แต่เปล่าเลย ฉันกลับไม่ได้รู้สึกยินดีกับงานแต่งนี้เลยสักนิด ฉันเพียงแค่เป็นเงาของผู้หญิงที่ฉันรัก เธอเป็นพี่สาวฝาแฝดของฉัน

ฉันแต่งงานแทนพี่สาว พี่ของฉันหนีไปตั้งแต่เมื่อคืน เป็นฉันที่ต้องแต่งแทน แต่งกับผู้ชายที่ฉันรัก แต่งกับผู้ชายที่ฉันรักมาหลายปี แต่เขาไม่เคยรักฉันสักนิด

"ป่านช่วยพี่ด้วย พี่ไม่อยากแต่งกับพี่ดีแล่น"

"พี่ก็รู้พี่ดีแล่นรักพี่มาก ถ้าพี่หนีไปพี่เขาคงเสียใจ อีกอย่างป่านก็ไม่เห็นทางออกเรื่องนี้ ป่านจะช่วยพี่ได้อย่างไร"

"ป่านต้องแต่งงานกับพี่ดีแล่น ป่านต้องแต่งกับเขาแทนพี่"

"จะแต่งแทนได้ยังไงคะถ้าพี่ดีแล่นรู้เรื่องนี้ ความรู้สึกของเขาจะเป็นยังไง"

"ช่วยพี่นะป่านพี่ขอร้อง ให้พี่กราบป่านพี่ก็ยอม"

คำขอร้องที่แสนน่าอึดอัด ตอนแรกฉันก็คิดว่าพี่สาวของฉันพูดเล่น ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย ก่อนนอนฉันก็อยากเห็นพี่ดีแล่นกับพี่ปอแสดงความรักกันอยู่เลย

แต่พอถึงตอนแต่งหน้าเจ้าสาว พี่สาวของฉันก็หายไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงจดหมายเล็กๆขอร้องไม่ให้ฉันพูดเรื่องที่พี่ฉันหนีไป ขอร้องไม่ให้ฉันบอกใครเรื่องนี้

มันน่าตลกดีว่าไหมคะ การที่เราแต่งงานกับคนที่รักแทนพี่สาว ฉันรู้ดีเลยว่านับจากนี้ ชีวิตของฉันต้องเจอกับอะไร

"ไปกันได้แล้วยัยป่าน" แม่เสียงแข็งไม่พอใจ หลังจากที่บังคับฉันอยู่นาน ฉันก็ตกลง ฉันจำต้องทำตาม ชีวิตฉันเหมือนกำลังเดินเข้าหากองไฟ รู้ว่าจะต้องร้อนรนต้องถูกเผาต้องเจ็บปวดแต่ฉันก็ทำ

ครอบครัวพี่ดีแล่นก็ไม่อยากเสียหน้า งานแต่งจึงดำเนินต่อไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทุกคนต่างกลัวเสียหน้าเสียตา ไม่สนความรู้สึกของลูกๆเลยแม้แต่น้อย

"ยัยปอเป็นเด็กดีจะตาย หนีงานแต่งแบบนี้ต้องมีเหตุจำเป็นอะไรแน่ๆ เสร็จงานนี้ต้องเกณฑ์คนตามหา" แม่พูดพลางทำหน้ากังวล แต่ฉันไม่พูดอะไรต่อ ฉันรู้ทุกอย่างแค่ฉันไม่พูดมันออกมา พูดไปแม่ของฉันก็เสียใจ สู้ให้ท่านรับรู้ว่าพี่สาวของฉันเป็นเด็กดี เป็นผู้หญิงน่ารักเรียบร้อยแบบนี้จะดีกว่า

ถ้าพูดสิ่งที่ฉันแบกรับออกมา ฉันกลัวแม่ฉันจะรับไม่ได้ กลายเป็นฉันที่ชั่วใส่ร้ายพี่สาวเอง ท่านรักพี่ปอมากกว่าฉัน พี่ปอเก่งกว่าฉันทุกอย่างเป็นหน้าเป็นตาให้แม่ ส่วนฉันเรียนหนังสือไม่เก่ง ไม่เคยทำให้พ่อแม่ภูมิใจได้เท่าพี่ปอเลย

แม่พาฉันเดินไปหาเจ้าบ่าวที่ยืนหน้าตึง ใบหน้าของเขาแดงก่ำลามไปถึงใบหู ผู้คนมากมายต่างมาร่วมแสดงความยินดี

ฉันสวมรอยเป็นพี่ปอได้อย่างเเนบเนียน ฉันกับพี่ปอเราหน้าเหมือนกันมาก ถ้าคนไม่สนิทจริงๆแทบจะแยกไม่ออกเลยว่าคนไหนปอคนไหนป่าน

"ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยแม่" พี่ดีแล่นเอ่ยแล้วดึงแขนแม่เดินไปอีกทาง ส่วนแม่ฉันก็รีบเดินตาม ฉันลังเลอยู่นานก็เลยเดินตามเช่นกัน

"แม่จะให้แต่งกับผู้หญิงที่ผมไม่ได้รักไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ?"

"แค่แต่งเอาหน้าเอาตาไว้ก่อน ถ้าคนไร่นู่นรู้ว่าลูกงานแต่งล่มเขาลงสมน้ำหน้า แม่ไม่อยากให้ใครมาพูดหรือนินทาเราให้เสียหน้า"

"ผมไม่แคร์!"

"แต่แม่แคร์ ป่านแต่งในนามหนูปอนะดีแล่น ถ้าหนูปอกลับมาลูกก็ใช้ชีวิตปกติกับเธอ ทุกคนจะรับรู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้ลูกแต่งกับหนูปอ"

"แต่มันคนล่ะคนกัน ผมอยากรู้ว่าปอไปไหน"

"ทุกคนก็ไม่รู้เหมือนกัน โทรหาใครก็ไม่มีใครรู้เลย งานแต่งเสร็จทุกคนก็จะช่วยกันตามหา ถ้าครบ24ชั่วโมง แม่ปริมจะไปแจ้งความ"

"ยกเลิกงานแต่งเถอะ ผมจะไปตามหาเธอ"

"ยกเลิกงานไม่ได้ ทำแบบนี้มันดีกับทุกฝ่ายแล้วลูก ช่วยรักษาหน้าแม่ไว้หน่อยนะ" พี่ดีแล่นเงียบ ส่วนฉันก็ไม่กล้าพูดเช่นกัน

ฉันหันหลังเดินกลับไม่อยากจะเสียมารยาทอยู่ฟังอีกแล้ว ถ้าเขายกเลิกก็ไม่เป็นไร แต่ถ้างานดำเนินต่อ ฉันก็ต้องแต่งกับพี่ดีแล่น ฉันยอมทุกคนมาตลอดไม่ว่าจะตอนเด็กหรือว่าตอนโตก็ตาม

เขาเดินกลับมาพร้อมแม่ฉันกับแม่พี่เขา ส่วนพ่อเราสองคนไปดูความเรียบร้อยอีกฝั่ง พี่เดินแล่นเดินมายืนข้างฉันแล้วรับแขก เขายิ้มฝืนๆ ฉันรู้ว่าเขาเสียใจและโกรธที่เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น

แต่ทุกอย่างต้องดำเนินต่อไป ...

"พี่ดีแล่นหิวน้ำไหม?" ฉันเอ่ยขึ้น แต่พี่เขายังคงนิ่งไม่สนคำพูดฉัน "พี่หิวหรือเปล่าป่านจะเอามาให้ดื่ม"

"ไม่" คำเดียวสั้นๆห้วนๆ ที่เขาเอ่ยออกมา แต่ไม่เป็นไรคงเขาหงุดหงิดที่ไม่ได้แต่งงานกับผู้หญิงที่เขารัก เจ้าสาวหายทั้งที่จะแต่งกันอยู่แล้ว เขาย่อมรู้สึกแย่เป็นธรรมดา

"ตอนจดทะเบียน เซ็นชื่อเป็นชื่อหนูป่านเลยนะ"

"อะไรนะคะ?" ฉันหันไปมองหน้าพ่อชนะพล รู้สึกงงมากๆฉันแต่งงานในนามพี่สาวแต่ทำไมต้องจดทะเบียนสมรสเป็นชื่อตัวเอง

"พ่อบอกให้หนูเซ็นเป็นชื่อหนู เวลาหย่าก็หย่าชื่อหนูมันง่ายและถูกต้องที่สุดเเล้ว มันง่ายถูกต้องตามกฏหมายด้วย"

"แต่เราไม่จดทะเบียนสมรสกันก็ได้นี่คะ"

"ถ้าไม่จดงานแต่งก็ไม่สมบูรณ์สิลูก พ่อว่าจดทะเบียนเป็นชื่อหนูแหละดีที่สุดแล้ว"

"ก็ได้ค่ะ" ฉันพยักหน้ารับคำน้อยๆแล้วจรดปากกาเซ็นชื่อของตัวเองลงทะเบียนสมรส พอเซ็นเสร็จพี่ดีแล่นก็ดึงไปเซ็นชื่อตัวเอง

"ปอกลับมาก็หย่าให้ฉันด้วย!"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้า แต่สายตาที่พ่อชนะพลมองฉันกับพี่ดีแล่น มันเป็นสายตาที่มีแต่ความดีใจ ปลื้มใจ

งานแต่งดำเนินไปเรื่อยๆ ฉันเองก็อึดอัดเขาเองก็อึดอัดเช่นกัน จนกระทั่งพิธีเข้าหอทุกคนต่างอวยพรให้เราสองคนมีความสุข มันไม่ใช่ความสุข แต่มันเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้เท่านั้น

"พี่ดีแล่นจะอาบน้ำไหมคะ?" ฉันยิ้มมองหน้า พี่ดีแล่นทำหน้าเหมือนเบื่อระอาฉันเต็มทน ในเมื่อฉันแต่งงานกับพี่ดีแล่นฉันก็ต้องดูแลอย่างดีที่สุด

จนกว่าพี่สาวฉันจะกลับมา...

++++++++++++++++++++++

อ่านต่อ

หนังสือที่คุณอาจชอบ

ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย

ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย

จิ้งจอกสะท้านหม้อไฟ
5.0

เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้

วิวาห์ฟ้าแลบ

วิวาห์ฟ้าแลบ

Rock La porte
5.0

[แสนหวาน + วิวาห์ฟ้าแล่บ + แต่งงานก่อน แล้วรักทีหลัง] แฟนที่หลู่ชิงชิงเลี้ยงดูมาหลายปีกลับนอกใจเธอ แอบไปคบกับเพื่อนสนิทของเธอ? เธอทนต่อกับเรื่องนี้ไม่ได้ และไปสมัครขอแต่งงานโดยตรง และแต่งงานกับชายแปลกหน้าอย่างรวดเร็ว หลังจากการแต่งงานแล้ว ชายคนนั้นคำหนึ่งก็ว่าเขาจะออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดในครอบครัวสองคำก็ว่าจะเลี้ยงดูเธอ หลู่ชิงชิงเยาะเย้ยคิดว่ามันเป็นกลอุบายและคำโกหกของผู้ชายอีกแล้ว โดยไม่คาดคิดว่าชายคนนี้กลับกลายเป็นคนให้ความสำคัญกับภรรยาตัวเองจริงๆ ทั้งสนับสนุนอาชีพการงานของเธอและยังช่วยเธอทำงานบ้านด้วย และให้เธอตกแต่งบ้านตามใจชอบ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข สิ่งที่ทำให้เธอประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือทุกครั้งที่เธอประสบปัญหา เขาก็สามารถแก้ปัญหาให้เธอได้ตลอด ทุกครั้งที่เธอถามเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ เขามักจะหัวเราะและเปลี่ยนเรื่องอย่างฉลาดโดยชมเธอว่าเป็นคนมีความสามารถ ทำงานเก่ง จนกระทั่งวันหนึ่ง ภายใต้การเลี้ยงดูจากสามีของเธออย่างต่อเนื่อง เธอก็ประสบความสำเร็จเช่นกัน จากนั้นเธอถึงพบว่ามีผู้ชายคนหนึ่งในนิตยสารการเงินระดับโลกที่ดูเหมือนสามีของเธอทุกประการ...

การเกิดใหม่ของนางร้ายหลงยุค (ยุค80)

การเกิดใหม่ของนางร้ายหลงยุค (ยุค80)

นามปากกา sanvittayam
5.0

เมื่อนางร้ายตัวแม่เกิดใหม่เข้ามาในสถานที่คล้ายๆ กับนิยายที่เคยอ่าน พระเอกเหรอไปไกลๆ จะให้เธอคอยตามพระเอกในเรื่องไม่มีทางเสียหรอก นางร้ายคนนี้ขอใช้ชีวิตแบบเริดๆ เชิดๆ ดีกว่าเป็นไหนๆ เอาสิร้ายมาร้ายกลับไม่โกง หลิงชิงเย่ว หญิงสาวที่น่าสงสาร สามีแต่งงานด้วยเพราะคำสัญญาและตอบแทนบุญคุณพ่อของเธอ แต่สำหรับหญิงสาวการแต่งงานครั้งนี้เกิดขึ้นจากความรัก หลังจากแต่งงานไม่นานแม่สามีกลับแต่งภรรยาให้อีกคนซึ่งเป็นหลานสาวของนาง แต่สิ่งที่น่าตกใจกว่าคือผู้หญิงคนนั้นเป็นคนรักของสามีเธอด้วยนี่สิ ยิ่งคิดลี่น่ายิ่งเครียดแทน ยังไงซะเธอไม่มีทางหนีชะตาพ้น ก็วิ่งชนสิคะจะกลัวอะไร ในเมื่อท่านยมจอมผิดพลาดส่งนางร้ายตัวแม่เช่นเธอเข้ามาแทน ก็อย่าฝันว่าเธอจะตามง้อผัวโง่ๆ นี่อีก พระเอกเหรอ หลบไป นางเอกเหรอ ไปไกลๆ นางร้ายตัวแม้คนนี้จะใช้ชีวิตเริดๆ เชิดๆ หลังจากหย่าให้อิจฉาตายไปเลย ที่สำคัญเธอมาพร้อมกับพรที่ขอกับท่านยมอีกสามข้อแบบจุกๆ อีกด้วย

เป็นสุดที่รักของผู้เผด็จการ

เป็นสุดที่รักของผู้เผด็จการ

Charlton Buccafusco
5.0

ตลอดสิบปีที่ฉู่จินเหอรักเหลิ่งมู่หยวนฝ่ายเดียว เอาใจใส่กับเขาอย่างเต็มที่ แต่เธอไม่เคยคิดว่าที่แท้เธอเป็นแค่ตัวตลกคนหนึ่งเท่านั้น ที่สำนักงานเขตเพื่อทำการหย่า เหลิ่งมู่หยวนมองดูฉู่จินเหอด้วยความเย็นชาและพูดอย่างเหยียดหยามว่า "ถ้าเธอคุกเข่าลงและขอร้องฉัน ฉันอาจจะให้โอกาสเธอกอีกครั้ง ฉู่จินเหอเซ็นอย่างไม่ลังเลและออกจากตระกูลเหลิ่ง สามเดือนต่อมา ฉู่จินเหอปรากฏตัวอย่างเปิดเผย ในเวลานั้น เธอเป็นประธานเบื้องหลังของ LX นักออกแบบลับที่ล้ำค่าที่สุดในโลก และเจ้าของเหมืองที่มีมูลค่าหลายร้อยล้าน ทางตระกูลเหลิ่งคุกเข่าลงและขอร้องให้คืนดีและขอการให้อภัย ฉู่จินเหอแยู่ในโอบกอดของซีอีโอโจว ซึ่งเป็นคนใหญ่คนโตในโลกธุรกิจอย่างมีความุข เธอเลิกคิ้วพลางเยาะเย้ย "ฉันในตอนนี้ไม่ใช่คนที่พวกคุณมาเกี่ยวข้องได้"

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ