เสน่หาคนเถื่อน ภาคต่อ ทัณฑ์คนเถื่อน

ซูลี่หยางอดีตนักดำน้ำมากฝีมือที่ผันตัวเองมาเป็นชาวประมงอาศัยอยู่ในหมู่บ้านชาวประมงเล็กๆ ในหมู่บ้านชิงไห่ เมืองชิงผิง ซูลี่หยางลาออกจากงานที่ทำอยู่แม้ว่า

เขาจะเป็นนักประดาน้ำประจำแท่นขุดเจาะก๊าซและน้ำมันกลางทะเลที่มีเงินเดือนสูงลิบลิ่วแต่ทว่ามีเหตุทำให้เขาต้องหันหลังและกลับสู่บ้านเกิดเพื่อสืบทอดอาชีพดั้งเดิมของครอบครัวที่เหลือเพราะเขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวเท่านั้นในตอนนี้

ส่วนสาเหตุที่ทำให้ลี่หยางลาออกจากงานยอมทิ้งเงินเดือนและอนาคตในการทำงานจนต้องผันตัวไปเป็นชาวประมงในหมู่บ้านเล็กๆ ใช้ชีวิตเรียบง่าย เพราะลี่หยางอกหักรักคุดจากรุ่นพี่นักประดาน้ำอนาคตไกลที่เพิ่งผ่านพิธีแต่งงานไปหมาดๆ กับลูกสาวของนักธุรกิจพันล้าน

ลี่หยางทำใจไม่ได้และไม่อยากจะร่วมงานกับอดีตคนรักที่ตอนนี้ผันตัวไปเป็นสามีคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ลี่หยางคิดว่าโชคยังดีที่ตัวเขาเองนั้นไม่ได้ถลำลึกไปมากกว่านี้ อย่างน้อยๆ ก็รักษาพรหมจรรย์ของตัวเองเอาไว้ได้ ถึงแม้จะเสียเงินไปบ้างเพราะอดีตรุ่นพี่และแฟนนั้นยืมไปจำนวนหลายแสนหยวน จนตอนนี้เขายังไม่ได้เงินคืนแม้แต่หยวนเดียว

ซูลี่หยางมุ่งหน้าสู่บ้านเกิดสืบทอดอาชีพชาวประมงที่พ่อแม่และปู่ย่าตายายทำกันมาตลอดหลายชั่วอายุ ครอบครัวของลี่หยางมีเขาเป็นลูกเพียงคนเดียวเมื่อพ่อแม่ได้เสียชีวิตจากไปเมื่อหลายปีก่อนจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ อาชีพชาวประมงของครอบครัวถึงจุดที่ต้องสิ้นสุดลงเพราะไม่มีคนสืบทอดกิจการ

ในตอนนั้นลี่หยางได้ขายเรือหาปลาออกไปทุกลำเขาเก็บเพียงบ้านเดิมเอาไว้และเรือหาปลาลำเล็กอีกหนึ่งลำเท่านั้น จากนั้นก็มุ่งหน้าสู่กลางมหาสมุทรทำงานเป็นนักประดาน้ำที่แท่นขุดเจาะกลางทะเลลึก

ซูลี่หยางคิดว่าการกลับบ้านเกิดมาในครั้งนี้ก็ไม่แย่เสมอไปถึงแม้ว่าตัวเองจะอกหักรักคุด ทั้งเสียเงินและเสียใจ แต่ไม่ทำให้ต้องเสียชีวิตที่พ่อแม่เลี้ยงดูเขามา อย่างยากลำบากกว่าจะเติบโตขึ้นมา

ลี่หยางใช้ชีวิตเรียบง่ายในหมู่บ้านชาวประมงแห่งนี้ ในแต่ละวันเขาจะออกเรือเล็กหาปลาและดำน้ำหากุ้งมังกร หอยเป๋าฮื้อ ปลิงทะเล บางครั้งโชคดีก็จะได้หอยมุกบ้าง หรือแม้กระทั่งปูทะเลตัวใหญ่ ลี่หยางขายอาหารทะเลทั้งหมดให้กับร้านอาหารชื่อดังในเมืองซึ่งจะมีรถมารับซื้อถึงหมู่บ้านทุกวัน

ล่าสุดเขาขายไข่มุกได้เงินนับแสนหยวน ทุกครั้งที่ลี่หยางเข้าเมืองมาขายของหรือทำธุระต่างๆ เขาจะแวะซื้อหนังสือนิยายแนวทะลุมิติย้อนเวลากลับไปด้วยเสมอ ลี่หนางมีงานอดิเรกคือการอ่านหนังสือนิยาย เขาสามารถอ่านได้ทั้งวันทั้งคืนโดยที่ไม่ต้องนอนและกินอะไรได้เป็นเวลาหลายวัน

ที่หมู่บ้านแห่งนี้ลี่หยางมีเพื่อนสมัยเด็กที่สนิทกันมากอยู่หนึ่งคน หลินลี่ถิงเป็นสาวสวยประจำหมู่บ้านและได้แต่งงานกับหนุ่มหล่อที่สุดและร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านแห่งนี้เช่นเดียวกัน ทั้งสองคนยังคงไปมาหาสู่กันเสมอลี่ถิงเองก็ดีใจมากที่ลี่หยางกลับมาอยู่ที่หมู่บ้านหลังจากที่เขาออกไปจากหมู่บ้านตั้งแต่ที่เสียพ่อแม่ไปพร้อมกันในปีนั้น

เช้าวันนี้อากาศไม่สดใจเช่นเคย ลี่หยางไม่ได้ออกทะเลหาปลาเช่นทุกครั้ง เพราะอากาศไม่ดีทะเลมีคลื่นลมแรงไม่สามารถเอาเรือลำเล็กออกทะเลได้ ลี่หยางจึงตั้งใจว่าจะอ่านนิยายเล่มล่าสุดที่เพิ่งไปแย่งซื้อมาได้จากร้านหนังสือในเมือง

ยิ่งอ่านลี่หยางยิ่งร้องไห้น้ำตาไหล สงสารประมุขมารสุดๆ แสนปีที่รักข้างเดียวแสนปีที่ไม่สมหวังในความรัก แสนปีที่ต้องเป็นคนยอมถอยและหันหลังออกมาเอง ถึงแม้ว่านางเอกจะไม่ผิดเพราะนางเอกเองก็ได้บอกกับประมุขมารตั้งแต่ต้นแล้วว่าไม่สามารถรับไมตรีนี้จากเขาได้ เพราะนางเอกมีคนรักแล้วก็คือพระเอกนั่นเอง

อ่านไปด่าคนเขียนไป จะให้สมหวังบ้างมันจะไม่ได้เลยหรือยังไง ลี่หยางคิดว่าหากเขาเป็นประมุขมารก็คงยอมถอยและตัดใจออกมาตั้งแต่แรกแล้วถึงแม้ว่ามันจะทำใจยากไปหน่อยก็ตาม ความพยายามของประมุขมารนั้นสูญเปล่ามาแสนปี คนไม่ใช่ก็คือคนไม่ใช่อยู่วันยังค่ำ เหมือนเช่นลี่หยางที่คนรักสัญญากันเอาไว้ดิบดี แต่พอมาวันหนึ่งกลับมาบอกว่าเขาไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่กับลี่หยางได้เพราะลี่หยางไม่สามารถมีทายาทให้ได้นั่นเอง

ช่างเป็นเหตุผลบอกเลิกที่งี่เง่ามาก ก็รู้อยู่แล้วว่าลี่หยางเป็นผู้ชายแล้วผู้ชายก็ไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ เขารู้อยู่แก่ใจลี่หยางได้ถามเขาไปแล้ว ในตอนนั้นเขาเองบอกว่ารับได้ทุกอย่างแต่พอเอาเข้าจริงก็เห็นแก่เงินเพราะฐานะของฝ่ายหญิงร่ำรวยมาก ลี่หยางรู้สึกเสียใจให้กับความตาบอดของตัวเองที่เห็นอดีตคนรักเป็นคนดีทีแท้แล้วเขาเพียงแต่เสแสร้งแกล้งทำเท่านั้น

“ฮึก อิป้านักเขียนใจร้ายมาก จะเขียนให้ประมุขมารตัดใจหรือมีคนใหม่ก็ไม่เขียน ทำไมต้องเขียนให้ประมุขมารรักข้างเดียวมาแสนปีขนาดนั้น สงสัยอิป้านักเขียนเองก็ไม่มีคนรักเลยอยากหาเพื่อนแน่ๆ ”

“ลี่หยางอยู่บ้านหรือเปล่า เราเอาของกินมาให้” ลี่ถิง