บังเอิญเดินมาสะดุดรัก

งต้องเอามาคืนด้วยละ” รมิดาพูดเสียงขึงขัง เธอพยายาม

นะคะ” รมิดาหยุดรั้ง เธอยกมื

้เป็นต้นไปเขาต้องพกสตางค์หรือไม่ก็บัตรเครดิตบ้าง’

ทางกระชากออกจากจุดจอด จนเขาตั้งหลักไม่ท

กดหัวไหล่ลูเซียน ให้เขานั่งลงบนเบาะว่างๆ และเธอก็ทิ้งตัวนั่งด้านข้

คยนั่งรถสาธารณะเลยตั้งแต่เกิด หา

่มั้ยคะ?” รมิดากลั้นความอยากรู้ไม่ไหว ทุกสิ่งบนร

นไม่คิดจะตอบ เขายกมือข

กรดเอหลายชิ้นอยู่ ของจริงฉันสู้ราคาไม่ไ

่อนข้างเอาแต่ใจ สัตว์เลี้ยงที่เขาฟูมฟัก หมดสตางค์ไปกับค่าอาหารและของใช้ของเจ้าแมวตัวนั้นไม่น้อย แต่สิ่งที่เขาได

ชอะ

ะ” ลูเซียนลืมตา เขามองแสงไฟ

งกันอย่างสิ้นเชิงแบบนี้เลย เขาเดินตามรมิดามาอย่างเงอะๆ งะๆ รอบตัวเขามีแต่ความมืด และความเงียบ แส

ี่ไหน?” เ

ันชักง่วงแล้ว” เธอตัดสินใจกำรอบข้อมือเขา และออกแรงรั้งเบาๆ ลูเซียนยอมเดินตาม เขาพยายามจดจำทุกสิ่งรอบตัว แต่กล

เป็นกลิ่นน้ำเน่าหรือกลิ่นขยะไม่รู้ จมูกข

อยู่ริมคลอง เป็นพื้นที่ที่ไม่มีโฉนด คนเก่าแก่ปลูกสร้างเป็นที่อยู่อาศัย ตั้งแต่เมืองใหญ่แห่งนี้ยังไม่เจริญ

าน เธอใช้โซ่คล้องไว้ เพราะนอกจาก

โลกวุ่นวายใบนี้ รมิดาแทบไม่มีญาติสนิทเหลืออยู่ แต

ะ” หลังวางกุญแจบ้านบนชั้นวางของข้างประตู รมิด

แต่เขายังไม่มีอาหารหนักๆ ตกถึงท้อง เขาหัวเสียเ