รอยทรายพิศวาส

ามรักษาระยะห่างไม่ให้ใกล้ชิดเกินไป แต่ผู้คนที่มา

! ขอโท

แรกคิดว่าเธอคงแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา แต่เมื่อเห็นแบบนี้แล้วเขากลับหวั่นไหวอย่างที่ไม่เ

ผมไม่อยากมีปั

ะดึงข้อมือตัวเองกลับแต่เขาไม่ปล่อย ผู้คนมากมายและเป็นสถานที่ที

ล่า” บิลลี่เอ่ยถามแล้วหยุดที

ยยาวครึ่งเข่าสีม่วงอ่อนหวานเหมือนดอกไวโอเล็ต เสื้อเอว

าหาซื้ออยู

ในโรงแรมไม่ต

่มองสายตาของหญิงสาวแล้วก็แหงนหน้าหัวเราะ เขาดึงข้อมือของเธอเข้ามาด้านในร้าน พูดคุยกับเจ้าของร้านก่อนจะได้ผ้าคลุมศี

นาญทุกเรื่องในบ

ายใต้กรอบผ้าสีอ่อนแล้วเกลี่ยเส้นผมที่เคลียแก้มเธอออก “และผมก็เป็นคน

นเลยไม่ค่อยรู

าเล่ห์ และรอยยิ้มของเขาทำให้ติชิลาหลบตา เธอมองไปฝั่ง

ที่นั่น

ี่ชี้ไปฝั่งตรงข้าม “ไม่

เร็วแล้วโอบไหล่เธอพาเดินข้ามถนนเส้นเล

ะว่าคุณชอบวาดรูปแต่ไ

วเราะอารมณ์ดี “ฉันชอบดนตรีพื้นเมือง ถ้ามีโอก

ร์ดมิ

ช่ค

ษได้ แต่สำเนียงแปลกๆ ทำให้สื่อสารกันยากนิดหน่อย ติชิลาก็รู้สึกสนุกกับความรู้ใหม่ๆ ที่ได้ร

ุณ

ลลี่สั่งแล้วปรับเปลี่ยนมุมกล้องไปเรื่อย ติชิลาเขินกล้องจึง

แต่ก็หัวเราะออกมา ไม่คิดว่าผู้ชายท่

้ชินกลับกล้องไ

ออาชีพไม่ใช่ฉัน” เธอเตือนเขาแล้วหัน

นของตัวเอง” บิลลี่ยิ้มที่มุมปา

เช้ายังไม่ได้กิ

อกมานอกร้าน ไม่ไกลนักมีแผงขายขนมปังหน้าตาแปลกๆ เขาซื

่มเดินนำไปเรื่อยๆ ติชิลาเดินตามแต่ผู้คนที่มากมายทำเธอค่อยๆ ห่างจากเขาที่ละนิด แต่เธอยังเห็นแผ่นหลังของเขาอยู่