ตัวร้ายไม่ใช้ดาบถูกพระเอกลากไปซะละ

นั่งหน้าเขียวเอือมระอาอย่างไม่อายฟ้าอายดิน กอดตั้งแต่พระอาทิตย์ส

ข้าสิงผมจ

อน โคต

งคารนะ” น้ำเ

อเห

นอื่นได้ไหม หัวอ่ะถ้าหนักมากจนไม่ม

เอกประเภทไหนกันถึงได้ขล

ึงวันอังคารเนี่ย เจ้าไม่มีงานมีการจะทำ

อีกนะเนี่ย ข้าอุตส่าห์อย

าก ขอบใจในความมีน้ำใจแต่วันหลังไม่ต้อง ถ้าห่าง

วมาแก้มัดข้

ผมแค่มารดน้ำในสวนปรกติทุกวัน แต่เจ้าบ้านี่ผีอะไรเข้าสิง

สบผิวไปหมด จะรั

าคางเกยไหล่มองห

ำไ

ให้เจ้า เจ้าก

ช่ไ

หากจะมากินนอนที่คฤหาสน์ของข้าไ

่ๆมือหนาก็ใช้นิ้วเกลี

เป็นหมูบ่ะช่อตรงน

้วขมวดมุ่น ดูเหมือ

มองอีกฝ่ายอย่างไม่ปิดบัง ทั้งยังจ้องริ

ร่างกายสั่นสู้แต่ความพยายามดูเหมือนจะไร้ผล เมื่อใบหน้าและลำตัวเริ่

ยิ่งพูดยิ่งเขินจนหน้าจะร

ุกวัน แถมยังเอาแต่นั่งมองต้นไม้ใบหญ้า ไม่เบื่อหรื

โรค

ทำนิ่งเป็นหุ่นไร้

อดหยอกล้อก็เลยข

อารมณ์ใส่ข้าแบบนี้” จับคางให้หันหน้าไปสบตา

นางแถมยังเป็นตระกูลที่ปรึกษาของพระราชา เขาจะฆ่าผมทัน

้นแท่นเป็นลูกรักคนโปรดของพ่อ

าก็ยังวางใจไม่ได้เด็ด

ก

ืนช็อคไปเลย ถ้าไม่เห็นคนหน้ามั่นที่ยังกอดก่ายและเอา

มหายใจ ปรับสีหน้า

้วค่ะ” รอยยิ้มเป็นมิตรส่ง

.

ยู่ในห้องรับประทานอาหารของคฤห

่ไอ้รอยแปลกๆแดงๆที่โผล่พ้น

่งตรงข้ามก็ตาด

อะไรมา” หันไปสั่งสาว

องไปอีกเมือง เมืองข้างๆเราครีมทาผิวรักษาพว

ตาม ดูไม่ออกกันหรอว่ามันเป็นแค่รอยแดงจากการเสียดสี แค

า คาเดน

งจากเชือกบาดเท่านี้ สามารถสร้างความบา

ว่าไม่สม

บนี้น

ล่ะคุณ ทำไมพูดกับ

้า

องเราจะตาย แถมยังเป็นคนดีแสนอ

ดูแลคาลิลให

..ห

่พูดกับข้าแบบ

งจิมไปซะได้ จิมเองก็อยากได้รับความรักจาก

ล้วหึงจากเรื่องคุยกับแม่ตัวเองอีก มันจะบ้

ๆ ลูก

่!” ตะ

สีหน้าเป็นมิตรซะเหลือเกินนะ จำได้ว่าตอนตรวจนิยายให้น

วเองจริงๆ...ไ

ารที่วางหัวโต๊ะถูกรับประทานเรีย

ัด ไม่สิ เอ่อ...เถา

ห

ว ผมไม่แฉว่าหมาตัวนั้นมันนั่งอยู่ข้างๆทำหน้าเ

่งเต้นตามปฏิกิริยา

็นยิ่ง

คนใช้ตัดให้หม

หมือ

๋ยวก

ธรรมดานะ แค่นึกถึงต้นไม้ใบหญ้าที่เป็นเพื่อนยากต้

ิงใจที่สุดแล้ว จะพูดจะด่าก็ไม่เ

ใจผมสล

ตาเศร้าสร้อย เอ่ยเสียงเบา “คือ...จิมเขาอุตส่

ระทั่งสาวใช้พูดอ

แปะ

ของเจ้าพระเอกนี่จริงๆ อยากจะเอ

้มันก็ทำตัวแปลกๆจริงๆ ผมหล

ัดทำลาย ยกเว้นจิตใจผมท