สาวน้อยอุ่นเตียงของคุณชาย

ันถูกยกเลิกไปตั้งแต่สมัย

ความเป็นจริงแล้ว…ชีวิตของคนหลายคนในยุ

ุแค่ 16 แต่ต้องมาทำงานรับใช้ในคฤหาสน์หลังใหญ่เยี่ยงทาส แล้ว

วามจริงคือไม่มีที่ไป) …แต่การจะให้เด็กสาวอายุ 16 อย่างฉันไปเป็นผู้หญิงอุ่นเตียงที่สอนและให้ประสบ

วรจะไปเรียนหนังสือ เหมือนกับเด

้ว ในตอนที่ฉันวัยเพียง 14 ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต

บแม่ก็รักกันมาก ตอนจากไปยังจากไปพร้อมกันอีก ช่างเป็นความรักที่โรแมนติกเสียจริง ฉ

ขนานนามว่านางงามน้อย ฉันจึงไม่สามารถที่จะอยู่ในหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยวัยรุ่นผู

ันเป็นเพียงหมู่บ้านเล็กๆ มีคนอาศัยอยู่แค่สองถึงสามร้อยชีวิต ด

อางค์’ บ้านน้าอยู่ถัดไปอีก 3 หลัง ครอบครัวของน้ามีอยู่

องฉันที่อยู่มาตั้งแต่เกิดทิ้งทันที โดยให้เ

้ให้ฉัน มันเป็นบ้านที่ไม่มีโฉนด แค่ทำสัญญาซื้อขายกันก็ถือว่าจ

นมาก ได้เงินมาเท่าไหร่ก็หมดไปกับเรื่องพวกนี้ตลอด ทุกวันนี้แกก็

พวกนี้จริงๆ แน่นอนว่าฉันโกรธมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะต้องอาศัยอยู่กับครอบครัวของน้า ถ้าเถียงก็มี

ำบาก เพราะต้องคอยรับใช้คนในบ้านทุกอย่าง ทำงานหนักเหมือนวัวเหมือ

บ่น พวกเขาให้ทำอะไรฉันทำได้หมดทุกอย่าง แต่มีสิ่งหน

ันก็รู้ว่ามันไม่ปกติ และน้ามักจะใช้สายตาหื่นกระหายคอยโลมเลียตามเรือนร่างของฉันอยู่เสมอ เพราะตอนนั้นยังเด็กจึงไม่รู้ความ แต่ก็รู้ว่าไม่ชอบการกระทำแบบนั้

ก็หลบไม่ได้ พอเป็นอย่างนั้นฉันจึงมักจะถูกน้าบุญเลิศแทะโลมทางสายตาอย

ียจมากด้วย เพราะอย่างนั้นจึงพยายา

ู่บ้านคนเดียว สบโอกาสแกคิดจะข่มขืนฉัน ตอนนั้นฉันกลัวมาก เกือบจะเสียตัวให้น

หละที่เป็นคนไปยั่วผัวของแก ตอนนั้นฉันเอาเรื่องไปฟ้องแกที่วงไพ่พ

่มีทางอยู่ร่วมบ้านเดียวกับน้าบุญเลิศได้อีก—ไม่สิ ความจริงฉันจะอยู่หมู่บ้

ดแทะโลมตลอด ถึงจะเพียงแค่นั้นแต่จะมั่นใจได้ยังไงว่าถ้าพวกเขาสบโอกาสจะไม่ทำกับฉันเหมือนที่น้าบุญเลิศทำ…เหตุการณ์และผู้คนเหล่านี้ทำให้

วิตยังไงต่อไป แต่ด้วยความที่ยังเรียนไม่จบ ม.3 หนีไปแล้วฉันจะทำอะไรได้ คำนำหน้าก็ยังเป็นเด็กห

แล้วค่อยหนี ระหว่างนี้ก็คิดแผนการว่าจะหนีไปที่ไหน

่ายังต่ำมากในยุคที่คนจบปริญญาตรีผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด ความจริงฉันเป็นเด็กหัวดี เรียนเก่ง แต่น่าเสียดายที่โรงเรียนบนดอยที่ฉันอยู่มีสอนถึงแค่ ม.3 ถ้าอยากเรียนต่อก็ต้องไปเรียนในตัวอำเภอ แต่น้าฉั

ถึงปีดี ใช้แรงงานฉันยิ่งกว่าทาส แถมยังขายบ้านเอาเ

3 กับ 7 ขวบ ระหว่างที่แกไปเล่นไพ่ แต่การเลี้ยงหลานทั้งสองจึงต

าเดิมเป็นเท่าตัว ไม่ปล่อยให้ตัวเองอยู่ใน

ลามและใช้กำลังรังแกฉัน ซึ่งครั้งนี้แกทำต่อหน้าเด็กน้อยสองคนผู้เป็นลูกของแกโดยไม่มีความเกรงกลัวหรือสำน

อนนั้นคิดว่าคงไม่รอดแล้ว เพราะน้าแกกระชากเสื้อผ้าของฉันจนหลุดลุ่ย แต่ดูเหมือนฉันจะยัง

ะหนีออกจากบ้านหลังนี้ให้ได้ ฉันไม่สามารถทนอยู่ในสถานที่ที่ไร้ซ

เลย ฉันไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเจอกับ

ที่ระลึกของพ่อแม่ในกล่องคุกกี้เก่าๆ แล้วบังเอิญเห็นกระดาษแผ่นเล็กๆ ในนั

้อยครั้งนักที่จะกลับมาบ้าน ฉันถึงจำแกไม่ค่อย

อรพินเป็นคนดี วันนั้นแกร้องไห้เสียใจอย่างหนัก

พ่อแม่น่าจะดนใจให้ฉันได้เจอมัน พวกท่านคงจะสงสารลูกสาวที่รักเพียงคนเดียวจะต้องระหกระเหินเร่ร

ในหมู่บ้านจะมีรถของคนในหมู่บ้านขนผักไปขายในตัวอำเภ

งสารฉันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และรู้ว่าฉันถูกกระทำจากครอบครัวของน้าสอางค

ะฉันขโมยเงินของน้าสอางค์มาจำนวนหนึ่ง ปกติฉันไม่ใช่เด็กขี้ขโมย แต่เงินที่น้าสอาค์ขายบ้านของพ่อแม่ฉันไป ฉันยังไม่ได้สักบาท จึงถือเสียว่านี่เป็นส

ถผิดสายบ้าง ใช้เวลาในการเดินตามหารถนานไปบ้าง จนเกือบจะตกรถก็มี ร่างกายของฉันมันไม่ได้พักผ่อน ทำให้รู้สึก

เพราะขึ้นรถผิดสาย ทำให้เสียเวลาไปมาก แทนที่จะเดินทางมาถึงหมู่บ้านที่ป้าอยู่ในช่วงเย็นของวันนั้นเลย แต่เพราะหลงทางทำให้เดินทางมาถึง

ในทันที เพราะยังมีอุปสรรคอยู่อย่างหนึ่ง—นั่นก็คือการรักษาความปลอดภัยขอ

จึงขอยืมโทรศัพท์ของคุณ ร

มาหาฉันทันที พอป้ามาถึงฉันก็ได้เล่าเรื่องทุกอย่

้องห่มร้องไห้ เพราะสงสารและเวทนาในโชคชะตาอันอาภัพของฉัน แกไม่

ริงๆ —แต่น่าเสียดายที่มันไม่เป็นอย่างนั้น เพราะที่ที่ป้าแกทำง

ลอดภัยก่อน ส่วนป้าจะไปขอความเมตตาจากคุณหญิงของบ้าน ว่าจะพอใ

*

ริ่มเข้มข้นและน่าติดตามขึ้นเรื่อยๆ ถ้าชอบอย่าลืมกดติดตามนิยายเรื่