ชาดสีเลือด 红血

งอยู่ในนรกไม่อาจได้ฟื้นคืนชีพอีก หากแต่เ

งตายไปแล้วเหตุใดถึงได้ยินเสียงของเฉินเว่ยเป้ยเล่อ ผู้เป็นอนุชา

ได้เมื่อคอนางแห้งผาก มื

ภ้หิวน้

นเสียงนกร้องดังออกมา “เหมยเหมยต

คำเรียกนี้มักจะเรียกนางตอนตื่นยามเช้า หรือแม้แต่ในฝัน เจ้ามู่

ใจ หันมองไปทางนอกประตูก็ไม่เห็นเงาพี่ชายตน

ตอนนี้พี่มู่หยางกำลั

้าใจ หรือแม้แต่ฮ่องเต้ก็ยั

ยงแค่ลืมตาให้กว้างขึ้น ก่อนจะพบ

าได้ มือนางก็ไม่สามารถขยับเคลื่อนไหว

ตาย คนที่อยู่ในห้องนางตอนนี้ก็คงตายกันหมด

แล้ว หม่อมฉั

ึ้น สีหน้านางเหมือนอยากได้ยินคำตอบ แต่กลับไม่สา

็ช่างกระไร กลับมาจากชายแดนไม่ทันก้าวเท้าเข้าตำหนักก็รีบไปรายงา

ัวนางอยู่แล้ว นางอยากถามว่าใครเป็นคนช่ว

ไปถึงก็พบว่าท่านถูกทิ้งเอาไว้ในกระโจมเพียงลำพัง ลมหายใจรวยริน ข้าพาท่านกลับมาก่อน ส่วนพี่ม

่นในตำแหน่งหน้าที่ของตน ความปรารถนาของเขานั้นอยากเป็นใ

องบรรณาการก็เพื่อเป็นกลลวงให้อีกฝ่ายหลงกล

แต่เหมือนนางจะก่อกรรมเอาไว้มากถึงได้ยังมีชีวิตอยู่

่านมีสิ่งใด

ย่างที่คิด นางพยายามขยับมือยกขึ้นแตะคอ ก็พบว่

หตุใดเสียงท

ที่เลือนหายไป ดูเหมือนองค์รัชทายาทฟง

้ยเล่อยังคงพูดออกมาด้วยความตกใจ จ

จนไร้ความเป็นมนุษย์ ถูกทหารทั้งกองทัพตักตวงความสุขไม่ลืมวันลืมคืน ร่างทั้งร

ถูกทรมานเช่นนี้ ในใจได้แต่โทษสวรรค์ท

าย ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนท่าน

ในตอนนี้หากมีมีดในมือก็จะปักใ

อยาก

่อ หมอหลวงรักษานางจนดีขึ้นสามารถลุกนั่งได้ แขนขย

ากจะร้องเจ็บปวดทรมานก็ทำไม่ได้ ได้แต่แอบร้องไห้ย

รู้สึกอยากร้องให้ดังกว่าเดิม พระสวามีนางหายไปตั้งแต่นางลืม

งร้องนางจึงรีบเข้ามา ก่อนจะรินน้ำชามาให้นางดื่ม แล้วจุดเทียนสว่างขึ้นอีกด้วย หยิ

นเพิ่มไฟอีก

ใจนางเย็นชาจนไม่รู้ส

นางอยากเอ่ยคำนั้น แต่สาวใ

วันพรุ่งนี้พวกเราต

ิ่งลนลานมากกว่าเดิม ผู้เป็นนายจึงดึงแขนเอาไ

ท่านอ๋องจะแต่งพระชา

มย้ำว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิดใช่ไหม นางถูกส่งไปเป็นของบรรณา

ย สีหน้านางเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าภาพฝันอันเลวร้ายพวกนั้น เจ็บ

แต่ปากก็ออกได้เพียงลม เสียงหวีดร้องนั้นมาพร้อมกับน้ำตาแห่งค

ยอมให้ใครรังแกพระชายาได้” สีหน้าหลาน

๋องผู้นั้นยังมีหน้าแต่ง

ังทั่วเรือน นางเฝ้ารอแล้วรอเล่าอยากให้พระสวามีมาอธิบายเรื่องทั้ง

นท่านจวิ้นอ๋อง แต่เปล่าเลย ภาพที่นางเห็นเป็นสตรีงดงามใส่ชุดส

่เพราะเห็นว่าท่านไม่สบายตั้งแต่กลับมาจากชายแดน” สีหน้า

ญาตให้ผู้ใดเข้าพบ แต่ข้าคิดว่าอย่างไรก็ต้องพบท่านเพื่อ

ั้นกลับสมเพชอย่างเห็นได้ชัด หลินเหมยในตอนนี้กำลังกำม

่วงหล่น หากแต่คนมอง

่นกัน ใครจะคิดว่าท่านอ๋องเพียงพบหน้าน้องเพียงหนึ่งครั้งก็เข

ักนางอย่างง่ายดาย เมื่อได้ประโยช

หน้าเหมือนทุกข์ใจที่เห็นสภาพนาง แต่เมื่อก้าวเข้าม

ของไป๋ชิงสองคนก็มาขวางเอาไว้ไม่ให้ขยับ

อกท่านจวิ้นอ๋องให้เขาขายขี้หน้าแน่นอน ข้าคงช

ทำให้ตัวนางสะท้าน มองหญิงสาวโน

กนตามหลัง ก่อนจะบินมาเกาะแขนของน

ตกสู่พื้นจนมองไม่เห็นความงามของมันอีก เช่นเดียวกับตัวนาง หญิงมีราคีเช่นนางจะมีไว้ประดับ

าจากในเรือน เป็นวันที่นางเจ็บปวดแสนสาหัสอยากตายให้พ้นเสีย

ยก็ยังกลัวเข

โง่เพียงนี้ เสียงม้าเร่งออกจากเมืองหลวงเพื่อมุ่งหน้าไปยังสกุลเหอที่ชายแดน บิดานางเป็นเพียงแ

าโอกาสกระโดดหน้าผานั้น ก็มีเสียงม้าวิ่

บพี่สะใ

ุ่ม สีหน้าอีกฝ่ายเหมือนเสียใ

่งพี่สะใภ้ถึงชา

หน้าผานั้นริบหรี่เหลือเกิน แต่เพราะความหวังดีข

นึ่ง ตอนที่นางถูกอุ้มลงจากรถม้านั้นก็พบว่าโรงเตี๊ยมแห่งนี้

ะสวามีนางก็ผุดข

จะสุข ข้าจะจับ

็ผันเปลี่ยนไปแล้ว จะเปลี่ยนอันใดได้กับความรู้

ึงอำนาจก่อน” เฉินเว่ยปลอบใจพี่สะใภ้ ส่วนนางนั้นได้แต่เหม่อลอย คิดแ

ชายหนุ่มเข็นนางเข้าไปในเรือนพักชั้นเดียวด้านหลังของโรงเตี๊ยม

ินเว่ยมีสีหน้าตกใจเมื่อนึกได้ว่านางยังพูดไม่ได้

โกหก” คำนั้นของมันทำให้นางประหลาดใจ หรือว่ามู

หาได้กลัวไม่ ก็ยังตะโกนอีก “ระวังภัย

อเพราะว่าพวกนางเดินทางมานาน จึงทำให้มันพูดเลอะเท

ริงๆ แต่สภาพนางเช่นนี้ ยังจะมีใครต้องการอันใดจากนางอีก เหอหลินเหมยจมอย

นจะนอนเฝ้าหน้าห้องเอง” หลินเหมยพยักหน้

งเป็นฝันร้าย หลินเหมยกัดผ้ากันเสียงที่เบาบางเพื่อกดความรู้สึกเจ็บปวด จนกระทั

มขยับตัวลุกขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้ ทำได้เพียงแค่มองเ

งหลับให้สบายเถอะ” น้ำเสียงนั้นเป็นเสียงเขา ก่อน

ั้นก็กล่าวต่อ “เพื่ออนาคตของข้า เป่ยหวางจำเป็นต้องทำ

จนาง เลือดทะลักออกมาจากปาก สายตานางเต็มไปด้วย

มสาบาน ก็ไม

ท่านได้ถึงเลือ

รยสู่ดินแ

ือดสีแดงล

ามรักข้าและท

ี ข้าขอไม่รั