หย่ากันแล้วไยต้องรักท่าน

นเยว่และอนุหนิงเหอไปช่วยให้ลู่ฮูหยินสบายใจขึ้น อีกฝ่าย

ดพลาดแต่ประการใด วันนี้นางลุกขึ้นแต่งตัวเอง เลือกอาภรณ์สีชมพู

บผ้าสีขาวบางขึ้นมาปกปิดใบหน้าตั้งแต่จมูกถึงปาก จากนั้นก็เดินออกจากห้องนอนของตัว

้าประหลาดใจอยู่หลายส่วน แต่ก็ไม่ได้แปลกใจมาก

ายงานท่านแม่ด้วยว่า ข้

ม่ทำให้แม่นมหลิ

็นสะใภ้ของสกุลลู่ หากไปไหนมาไหน แต่ม

มาไม้ไหนกันแน่ แต่เมื่อสังเกตในแ

้แล้ว จึงเลือกสาวใช้จำนวนหนึ่งมาให้ท่าน

วนี้ข้าอยากไปเลือกด้วยตัวเ

าเช่นนั้นแล้ว ฮูหยินน้อยคงต้องไปรายงานเรื่องน

ราะนางจะถือโอกาสนี้ออกนอกเรือนไปยังร้านค้าส

งมีแม่นมหลิวนี่แหละที่มีอำนาจสั่งการในเรือน เรื่องทุกอย่างไม่ว่าเล็กใหญ่ก็ล้วนต้องผ่านตานาง ฉะนั้

ปยังเรือนที่ใหญ่ที่สุดในเรือน ตอนที่นางไปถึงนั้นลู่ฮ

ละไม่แม้แต่จะหันมอง คงเคืองเรื่องที่นา

รอเพื่อทดสอบความอดทนของนาง หากนางทนไม่ได้แล้วกล่าววาจาออกไป ลู่ฮูหยินอาจจะสั่งให้นางกลับไปสำนึก

อาหาร ตกลงบนน้ำเพื่อเป็นอาหารให้ปลาแม้จะเบา แต่ก็ได

ว่า “ใครมารบกวนเวลาของข้า” คิ้วย่นสีดำแซมขาวนั้นขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจ จนเม

่ที่ร้านค้าสกุ

นใดกัน ถึงกับมารบกวนเวลาพักผ่อนของข้า หากเจ้าพูดแล้

จำไม่ผิดรู้สึกว่าจะชื่อ ‘เจินสือ’ สีหน้าอีกฝ่ายดูร้อนใจเหมือนมีเรื่

ลยทำให้สินค้าเสียหายเกือบทั้งหมด ตอนนี้ร้านค้าปลีกต่างๆ ตลอดจนลูกค้าที่สั่งไว้ล่วง

ิม คราวนี้คงเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ วันก่อนห่าวอู๋บอกว่

มากจริงๆ “เรื่องนี้ก็ให้ลูกชาย

ลู่ฮูหยิน “เอ่อ คุณชาย คุณชายตอนนี้อยู่ที่หอเหมยฮวาขอรับ บ่าวส่ง

ที่เขารับอนุคนใหม่ เมื่ออนุคนอื่นอาละวาด เขาก็จะออกจากเรือนไปขลุกอยู่ที่หอเหมยฮวาหลายวัน จน

คยได้ นางทำสีหน้าเหมือนรำคาญใจก่อนจะหันมองคนที่ก้มหน้าอยู่ “เจ้ามิคิดรับผิดชอบสิ่

ทำสีหน้าเหมือนไม่อยากไป “แต่ข้าม

ำคาญ “สาวใช้จะสำคัญกว่าสามีได้ยัง

ไม่ยอมล

้นกุมขมับตัวเองอีกรอบ มองไป๋ชิงที่เหมือนไม่ยอมทำตามก็เลยพูดเ

ณ ก่อนจะขอตัวตามเจินสือออกจากจวน เมื่อก้าวเท้าอ

ื่อขึ้นไปนั่งด้านบน นี่เป็น ครั้

องผ่านสำนักคุ้มภัยสกุลจาง ท่า

ก “พอดีลู่ฮูหยินมีจดหมายฝากไปถึงสำ

รือไม่ เจินสือถึงเป็นคนงานในร้าน แต่ก็ไม่รู้เรื่องอันใดมาก นายว่าอย่างไรก็ว่าตามนั้น จึงพยักหน้าแล้วขึ้

ึงเชือกผูกเอาไว้กับไม้ที่ไว้ผูกม้า กำลังจ

ตามไปหรอก” พูดจบก็รีบก้าวเท้าเข้

ป็นเรือน แปดหลัง ตรงลานกลางเรือนนั้นมีอาวุธจำ

หนูเ

งปีกซ้าย ก็พบบุรุษชุดขาวเพียงหนึ่งเดียว หญ

ิมน้ำรีบลุกขึ้น จากน

มาได้

่าว่ามาอยู่ที่สำนั

ันยาวหากยังเล่นลิ้นต่อไป “พี่มาทำบัญชีให้กับ

ับลู่เฉิน แต่ลู่เฉินเรียนได้ระดับสามก็ออกมารับช่วงกิจ

ี่จื่อหยวนจึงต้องทำงานเพิ่มเพื่อนำเงินนั้นไปจ่ายค่าเรียนที

ากพี

์ด้วย อีกอย่างหนึ่ง อีกสามเดือนพ

จะนึกได้ว่าปีนี้จะมีการคัดเลือ

ี้พี่ไม่กล้าหวัง กลัวจะผิด

ครั้งนั้นแม้จะสอบผ่านตัวอำเภอ แต่ก็ไม่ผ่าน

พี่ต้อ

ใจอีกฝ่าย หากจื่อหยวนก

ีกหรือไม่ แล้วเ

ลายวันก่อนข้าเผลอไปทาแป้งผิดก็เลยขึ้นผื่นเล็กน

้นออก ตอนนั้นเองที่นางตกตะลึงรีบยกแขนขึ้นปิดหน้าตัวเอง แต่คนอยา

เขานั้นเหมือนเจ็บแค้นใจ ไป๋ชิงรีบ

เรื่องใ

จื่อหยวนพูดเสียง ไม่เบาคงเพราะกำลังโกรธ

จ้าสำนักอยู่ไหมเจ้าคะ ห

ปริปากพูดเรื่องนี้ออกมา เขาที่วันน

เชียว ถึงได้ยอมให้เ

ย์ที่สอนลูกศิษย์มากหน้าหลายตา เป็นที่นับถือของคนทั้งเมือง แต่ลูกสาวเพียงคนเดียวกลับต้องหย่าร้าง มิเท่ากับ

ก ข้าจะไปถามด้านในแทน” ไป๋ชิงคิดจะเดินเข้

ลายวันกว่าจะกลับ เจ้าอยากรู้เ

าเขาก็ทำบัญชีให้สำนักคุ้มภัยอยู่ จึงย

ินทุนสำรองของสกุลลู

ปในห้องด้านหลังไม่นานก็มาพร้อมกับสมุดบัญชี เล่มใหญ่ ไป๋ชิงมองเขาเปิด

ไม่เหลือเลยสักตำลึง นางเงยหน้ามอ

ิน มาเบิกเงินทั้งหมด ในจดหมายนั้นบอกว่าไม่ไว้ใจสำนักคุ้มภั

ยเพราะชื่อเสียงการเก็บเงินและการคุ้มภัยสินค้า สกุลจางถือว่าเป็น ท

ลู่ฮูหยินก็พบว่าเป็นลายมือเดียวกันไม่มีผิด จะบอกว่าห่าวอู๋ปลอมแปลงจดหมายขึ้

ไป๋ชิงคำนับลาจื่อหยวน รีบหันหลังเด

่วย ก็จุดโคมไฟขึ้น แล้วพี่จะ

งไม่ควรสนทนากับเขานานเกินไป จึงก้าวเท้าเดินออ

อเหม

มสามีที่ไม่