ท่านอ๋องข้าไม่ต้องการท่านเป็นสวามี

นึ่ง กมลวรรณพยายามแล้วที่จะไม่คิดมาก เพราะกลัวว่าจะส่งผลกระทบต่อลูกในท้อง แต่หลาย

ับมานอนที่บ้านใหญ่ มันก็พาลทำให้เธอไม่พอใจ กระนั้นก็พยายามรักษากิริยาตัวเอง ยอมท

ึงทำทีเป็นเดินไปทางเรือนหลังเล็กที่อยู่ด้านหลังห่างออกไป เพราะรู้ว่

ะคะ หลินขอเรียกว่าพี่เมย์ได้ไหมคะ”

หันไปเชื้อเชิญให้หญิงสาวเข้าม

่ที่นี่ก็รู้สึกเหงาอยู่บ้างน่ะค่ะ อีกอย่างพี่เมย์ไม่ต้องกังวลเรื่องหล

ส่งให้ เพื่อตบตาชายหนุ่มให้หลงเชื่อว่าเธอไม่

านั่งเล่นที่นี่ก็ได้นะคะ” กมลวรรณเอ่ยตอ

อนเรือนหลังเล็กของเธออีกครั้ง แต่คราวนี้ทั้งสีหน

กท่อนขาเรียวขึ้นไขว่ห้าง ก่อนจ

ะรู้สึกว่าลิลลารีย์แปลกไปไม่เหมือนหลายวันก่อนท

่เพราะอยากสนิทกับเธอ ฉันจำเป็นต้องส

ึงกับพูดไม่ออก ก่อนจะคิด

ะทำให้เธอจมอยู่กับสถานะเมียน้อยตลอดไป” ลิลลารีย์ปรายตามองไปยังหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ “และลูกของเธอก็จะได้ชื่อว่าเป็นลูกเม

ไล่เสียงสั่น พลางชี

ี่นี่นักหรอก” พูดจบลิลลารีย์ก็เดินออกไปจากเรื

ทำให้กมลวรรณที่ท้องเริ่มโตต้องอยู่เพียงลำพังบ่อย ๆ ภายในใจก็นึกกลัวไปว

ั้งเธอยังเคยได้ยินสาวใช้พูดคุยกันว่าภาสกรดูเอาใจลิลลารีย์มากเป็นพิเศษ โดยไม่ร

ูกแฝด ทำให้กมลวรรณที่เริ่มเดินเหินไม่สะดวกทำเรื่องขอลางานล่วงหน้า ในแต่ละวันก่

ะต้องไปธุระให้คุณแม่น่ะ เมย์อยู่ได้ไหมครับ”

ฝงด้วยความน้อยใจ เพราะเธอไม่เคยมีตัวตนเลยเวลาอ

้แม่นมเอาขนมอร่อย ๆ มาให้นะ แล้วผมจ

ล้วเดินมานั่งเล่นที่ระเบียงข้างบ้าน เพราะเป็นจุดที่รับล

งแขกที่เธอไม่เคยคิดจะต้อนรับอีกอย่างลิลลา

่อนจะพูดต่อ “พอดีพี่กรฝากให้แม่นมเอามาให้ แต่แม่นมกำลังเ

ที่ภาสกรบอกเอาไว้ก่อนออกไปเมื่อเช้า เธอยื่นมือไป

เราค่อย ๆ กินทีละนิดแล้วกันเนอะ” พูดจบกมลวรรณก็กัดขนมเข้าไ

ของว่างมาให้กมลวรรณเท่านั้น แผนที่คิดจะกำจัดเสี้ยนหนามหัวใจก็ผุดขึ้นมา ก่อนจะเดินเข้าไปหาแม่นมในช

นแรงมากขึ้น เธอวางขนมในมือแล้วยกมือขึ้นมากุมท้องเอาไว้ ก่อนจะรู้สึกได้ถึงของเห

นมนี่มาให้เธอยังไงล่ะ ถ้าตอนนั้นเธอยอมออกไปจาก

ัวคือการรักษาลูก ๆ เอาไว้ไม่ได้ ประจวบเหมาะกับตอนนั้นภาสกรเองก็กลับมา เ

เกิดอะ

เจ้าปั้นแต่งเอาไว้ ในแววตาของเธอยามนี้มันเต็มไปด้

งไง” มือบางเลื่อนลงมากำคอเสื้อภาสกรเอาไว้แน่น เธอพยา

องสายตาพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายที่หยุดลง ได้แต่ภาวนากับหัวใจตัวเอง