First ไดอารี(ที่)รัก

ึกใจเต้นแรง ตอนมอ

่องโชคชะตา ฟ้า

ได้ดี และเชื่

ึกนั้น เกิดข

ใบงดงาม สายลมของช่วงตะวันใกล้ลาลับขอบฟ้าให้ความรู้สึกสดชื่นผ่อนคลายยาม

ดัง ขณะกำลังปั่นจักรยานสีหวาน ไล่ตามเขาอย

ั่นทำให้ควันแทบออกหู เร่งฝีเท้าให้ไวขึ้นด้วยกำลังทั้งหมด

! ไม่คิดร

ตัวเองเหมือนกัน ทั้งที่พี่ชายขายาว

ช่างไม่ย

ราเดินทางมาถึงเมืองนี้ร่วมสองอาทิตย์แล้ว แม้จะเดินทางระหว

ว่าคืออะไร แต่มันคงจะสำคัญมาก เพราะตั้งแต่มาถึงท่านทั้งสองก็ยุ่งหัวหมุน จนไม่มีเวลาพาเราสอ

พ้คนแบบน

งข้าง ความสนใจทั้งหมดถูกทุ่มให้คนตัวสูงที่เ

าสุดเสียง มือกำเบรกแน่นด้วยความตระหนก

คร

ถแหกโค้งพุ่งลงบนพื้นหญ้าสีเขียวข้างทาง คว

ั้งสติดันตั

ม่สามารถห้ามตัวเองได้ เสียงร้องนั้นดังจนคนมากมายที่อยู่รายล

ตึก

นทำให้หนูต้องแหงนหน้าขึ้นมองว่าเป็นใคร แต่เม

‘พี่ชานนท์’ กลับหยิบเศษดินเศษหญ้าจากเส้นผมขึ้นมาทำหน้าตาล้อเลียน แถมหัวเราะอย่างสะใจจนต้องยก

ไม่มีเลือดไหลก็จริง แต่บนหัวเข่าและข้อศอกด้านซ้าย มีรอยถลอกขนาดใหญ่นั่นทำให้รู้

มตัวเองซ้ำไป

ก็ไร้คำตอบ ทำให้น้ำตาที่เกือ

พราะไอ้พี่บ

ตึก

อปาดน้ำตาทิ้ง หันกลับไปมองตามทิศทางของเสียง คนที่วิ่งตรงเข้ามาหาเป็นผู

นอยู่ข้างกาย แล้

ามรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก สายตา ‘เขา’ ดูเป

ำเอารู้สึกอุ่นวาบไปทั่วอก หนูสบตาเ

ตัว “ไหนดูหน่อยสิ” เขายกขาเปรอะเ

วันนี้ใส่กร

ะสายตาจากบาดแผล มาจ้อ

ไม่พูดได้แ

สีน้ำเงินเข้มออกมาจากกระเป๋ากางเกง เทน

ัวเข่าและข้อศอกให้อย่างเบามือจนสะอาด หยิบปลาส

ายตาไปมองอะไรได้อีกนอกจากเขา เหมือนทุกอย่างรอบตัวหยุดน

สวเหมือนมีสปอร

ว้เรียบร้อยแล้ว ลมอุ่น ๆ ทำให้ผิวกายรู้สึกร้อนวูบวาบ และลมนั่น

าเอ่อน้ำขึ้นมอง กลั้นใจถามสิ่งค้างคาใจเสียงส

ือขึ้นวางบนศีรษะที่ถูกถัก

สึกด

ยถลอกเองไม่กี่วันก็

พี่ไม่ได้โก

พี่จะโก

จ็บจังล่ะคะ ฮึก~”

พร้อมเป่าลมร้อนลงมาอีกหลายครั้ง

ี้ มันกลับอยากร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม สงสัยที่พี

เราได้เจอกัน หากหนูเจ็บหรือเสียใจพี่จะคอยอยู่ข้าง ๆ จนกว

ะคะ” ตอนนี้ชักอยากได้พี่เขามาอยู่ด้วย แทนค

คนเกี่ยวก้อยทำสัญญา ส่งย

นี้หนูก็

ๆ รอยยิ้มบาง ๆ ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามผิดจัง

กนี้มันคือ

าโปรยเสน่ห์ใส่น้องกู

าเรียกพี่ชายใจดีว่ามึงเหรอ? ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันใช่มั

ึงว่าทำไ

ต่ยืนมองแล้วหัวเราะ มีน้องผู้หญิงแทนที่จะดูแลปกป้องให้ดี มีพี่แบบนี้กูว่าไม่มียังดีกว่า” คนฝั

ยาก

บ้านกูอยากมีล

หนูดึงเข้าหาตัว พี่ชานนท์เองก็ไม่ย

ก็อยากไปนะ ต่

าจะอะไรนักหนา โตมามีเรื่องให้เจ็บมากกว่านี้อีกเยอะ”

พี่ชายตอนน

้ตัวเล็กยั

อ ‘พริกแกง’ ไม่ใช่ตั

้งเตี้ยทั้งขาสั้นเสียเปรียบชะมัด หัวเปียกหมดแล้วมั้งเถียงกันหนักขน

ป เขายกโทรศัพท์กดหาใครสักคน ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นแดดดี้ห

งใหญ่สวมชุดดำก็ปรากฏตัวขึ้น เขาเ

หาคนหน้าดุ ทว่าสุดแสนจะ

แล้วหมุนไปหมุนมาหลายรอบเพื่อสำรวจความเสียหาย เมื่อมั่นใจว่าไม่มีอะไรมา

คุณหนูกลับไปรอที

นขี้เก๊ก

ับเขาตั้งเกือบยี่สิบปี แต่พี่ชายตัวดีกลั

คนอื่นไม่ต้องพูดถึง นอกจากหนูก็เพิ่งจะเห็นมี

งสองคนเล็กน้อย ก่อน

ูนึกขึ้นได้ว่าลืมสิ่งสำค

ไม่ท

มถามชื่อ และขอบคุณพี่ชายคนนั้นเลย จะไปถา

บวิ่งเข้าห้องส่วนต

บนโต๊ะ ทุกเหตุการณ์ ทุกประโยคถูกบรรจงเขียนลงในสมุดเล่ม

้มทอง ผ่านหน้าต่างบานใส ด้วยรอยยิ้มแห่งความส

Love

ุการณ์ในชีวิตลงบันทึกทุก ๆ วัน จะเขียนไปจนกว่าเราจะได้พบกันอีกครั

นูก็จะเขียนไปจนกว่าจะได้เจอ

*****************

ับผู้ชายที่เหมือ

hik

ีนาคม