First ไดอารี(ที่)รัก

ปอีกห

มัธยมปลายและกำลังจะเป็นนักศึกษาสาวอย่างเต็มตัว ระหว่างรอเป

งไปก็จริง แต่ความสวยงามทางธรรมชาติยังคงงดงามเสมอ แม้จะเข้าสู่ช่

มสะดวก ทว่าในเวลากลางวันมันกลับดึงดูดนักท่องเที่ยวจากทั่วทุกมุมโลกมา

ยบ...ทั้

จและความรู้

ในทุก ๆ วันของช่วงเย็นฉันมักออกไปเดินเล่นยังสวนส

อกเดินสูดอากาศบริสุทธิ์เรื่อยเปื่อยมาตามชายหาดที่มีเพียงแสงจั

ตาทอดมองไปทางมหาสมุทรกว้างสีดำสลัวเปล่าเปลี่ยว มีเพียงเส

เขามันช่างมืดมิดไม่ต

เวลาลงเต็มท

งที่การแข่งขันสูงเหมือนยอดเขาเอเวอเรสต์ ฉัน

้ำ หางตาฉันดันเหลือบไปเห็นใครบางคนกำลังเ

สูงแต่มันไม่สว่างมากพอให้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายอ

กรโรคจิตหนีคดีหรอกน

ไปใกล้เขาเหมือนคนโดนสะกดจิต ไม่รู้ทำไมฉันถึงเลือกลุก

ิดบทสนทนาด้วยภาษาสากล คนโดนสะกิดห

คะเผื่อฉัน

ยงตอบกลับ หรื

่อสารด้วยภาษามืองู ๆ ปล

” เอ้า! พูดได้แถมภาษ

คนไทยเ

งงั

อ? คนอุตส่าห์หวังดีดันมาป

ับแต่ตาคนไร้ชีวิตชี

ปไหน ไหน

มัด พยายามสลัดมือตุ๊กแก

ให้กลัว” ฉันมองอย่างหว

นเพื่อนกันหน่อยสิ” เสียใจเหรอ? ดูไม่อ

ดอะไร ต่างคนต่างมองไปด้านหน้าตนเหมือนอย่างกับว่าเห็น

ปมอง สายตาที่มองไปยังผืนน้ำเบื้องหน้าแตกต่างไปจากก่อนหน้านี้อย่า

ำตอบเขาจึงหันหน้ากลับมาทวนคำถาม

เรียกความรักได้มั้ย” ฉ

ะหม่าไม่เป็นตัวของตัวเอง ฉันจำต้อ

นนึง” ฉันเปลี่ยนจากท่ากอดเข่าเป็นนั่งสบาย ๆ แหงนห

กวันนั้นใจดวงนี้ก็ไม่เคยตอบสนองกับใครอีกเลย” เพียงแค่นึกถึงใบหน้าเปื้อนยิ้มแส

ามรู้สึกนั้นม

เงียบไม่

มดในวันนั้นให้คนแปลกหน้าฟังจนหมดเปลือก ทั้ง

ึกอัดแน่นเหมือนจะปะทุจึงทำให

ความคิดเห็นอะไรมีเพียงคำว่า “

แล้วบอกว่ายังอยากเจออยู่เสมอ นั่นทำให้ฉันส่งยิ้มเป็นคำตอบ ลุกขึ้นยืนสูดกลิ

ยังรู้จักคำนั้นไม่มากพอ รู้เพียงว่าที่ผ่านมาใจฉันส

ักและรักเขา เท่านั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ” ไ

ยากให้เขามีชีวิตที่

อบแทนสินะ ขอบคุณ...” แม้คำท้าย

่องอะ

็ที่ช่วยอยู่

ู้สึกดีขึ้นได้ฉันก็ยินดี จริงสิมีวิธ

เขาแทบไม่เล่าเรื่องอะไรขอ

หละ ซึ่งมันมีน้อยมาก เราไม่ได้สนิทกันจนสามารถเล

ื่องความรัก และรับรู้ได้เองผ่านน้ำเสียงแ

เสียใจ แล

วามสุขยังให้ความทุ

้เพราะยังไม่เคยมีมั

ชื่ออย่า

ับคนในความทรงจำจะ

มั่น

นทางแต่เช้า ก่อนจากมาฉันไม่ลืมแนะนำวิธีดี ๆ ที่ตัวเองมักใช้เป็นประจำเวลาเครียด เสี

บหน้าอีกครั้ง ถึงแม้จะปกปิดหน้าตาแต่ฉันคิดว่าหากคุณยิ้มต้องหล่อมากแ

ไปแล้ว ลา

ตัวกลับไปหาเขาอีกค

พร้อม” เขาหยุดคำพูด

ะมาหาค

บบนั้นค่ะ” ฉันฉีกยิ้มกว

ู้รบตบมือกับกิจกรรมหนักหน่วงของนักศึกษาหน้าใหม่ แ

ถึงเดือน พี่ชานนท์ส่งข้อค

องว่าคนที่ตามหาคือใคร อีกไม่นานรอ

้ก็ทำให้ยิ

ะรอวั

ู้คำตอบของคำถาม

ยในหัว เขาอยู่ที่ไหน? มีความส

มเด็กตัวเล็กที่เคยช่วยไว้

**************

เจอหนูเหมือนที่หนูอยากเจอพี่บ้างเหรอ? หนูไม่ได้ขออะไ