ท่านประธานอย่ารักฉันมากนักเลย

ทึกไว้ในโทรศัพท์ของเธอ แล้วเธอก็กด‘โทร’ เธอรอสายด้วยความ

ัล

วกับเสียงเครื่องดนตรีบาริโทนที่

ะเหมือนรับชีวิตและความหวังครั้งใหม่อีกครั้ง ด้วยความหวาดกลัวที่เกินจะควบคุมเอาไว้ไ

เขารับสายแล้วได้ยินเธอร้องไห้ รอยยิ้มบนหน้าของถิงเ

ู่ไหนต

ม่ได้ ฉั

แบตเตอรี่โทรศัพท์ก็หมดไป

ั้งที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดด้วยซ้ำ ถิงเจว๋เดินไปที่โรงจอดรถพร้อมกับกำกุญแจรถไว้ในมือ ในขณะที่เขาสตาร์ทรถเ

างเปล่า โทรศัพท์ของเธอคือแสงสว่างเดียว แต่กลับดับลง มั

ี่ยเหมียนกอดขาของเธอเอาไว้ก้มหน้าลงซบหัวเข

าวของเธอในวัยเด็กและไม่เคยทิ้งเธอให้ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ และในตอนนี้ เสี่ยเห

ุกวินาที มันเป็นครั้งแรกที่เสี่ยเหมียนรู้สึกอยากจะออกจากห้องทำงา

ถิงเจว๋ว่า เขาจ

ล้ว และอีกอย่างพวกเขาทั้งสองคนก็ไม่ไ

ือถิงเจว๋คงจะมีผู้หญิงหลายคน และไม่เคยจะต้องเป็นเดือดเป็นร้อนอะไรกับผลที่จะตามมา

มความรู้สึกกลัวความมืดไปเสียสนิท เธอไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนาน

ยเหมียนตอบกลับอย่างกล้า

อกเข้ามา เสี่ยเหมียนเงยหน้าขึ้นดูด้วยความสงสัย และเอามือขยี้ตาที่พร่ามัวของเธอรา

่ตรงนั้นเป็นใคร เขาเป็นคนตัวสูงท่าทางของ

่ยเห

อนเสียงที่เพิ่งได้ยินจ

อเบิกกว้างทันทีที่เห็นเขา เพราะไม่

เองเอาไว้ไม่อยู่ เธอวิ่งตรงไปหาถิงเจว๋ด้วยความดีใจ ระหว่า

ขอบคุณ

ครือ เธอกอดถิงเจว๋ไว้แน่น และไม่รู้สึกตัวเ

งเจว๋ก็จางหายไป เขาโอบกอดตัวเธอเอาไว้ และลูบหลังเธอเบ

ล้วนะ ไม่เป

งเขา ช่วยปลอบโยนเสี่ยเหมียน

เกินไปมาตลอดทาง เธอจึงคลายมือออก เสี่ยเหมียนคิดว่าเธอคงจะทำตัวเป็นภาระให้กับถิงเจว๋

นไม่จริงจังชอบทำตัวเหลาะแหละ

ว๋มองตาเสี่ยเหมียน และแววตาที่เขาจ้

ผยให้เสี่ยเหมียนเห็นชุดลำลองของถิงเจว๋ ในตอนนั้นเองเสี่ยเหมียนก็ฉุดคิดขึ้นได้ว

ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นแ

คอยให้การอุปถัมป์ช่วยเหลือเธอ และแม้ว่าถิงเจว๋จะอายุมากกว่ากู้หนาน เขาก็คิดว่าเสี่ยเหมี

ธอกลัวจะยิ่งถามยิ่งทำให้ถิงเจว๋ไม่พอใจมากไปกว่าเดิม เธอจึงขึ้นรถไปตามที่เขาบอก เ

ในสภาพที่เธอกำลังมึนเมา มันน่าอายจริง ๆ！ เธอด่าทอตัวเองในใจกับสิ

เกิดเรื่องในคืนนั้น จะให้เธอนั่งอย่างสบายใจได้อย่างไง？ เม

ี่ยเหมียนไม่กล้

ดูอันตรายอย่างไงบอกไม่ถูก “เสี่ยเหมียน เราน่าจะใช้

เหมียนนั้นเธอไม่มีคิดที่จะโทรหาเขาเลย บางทีเธออาจจะพยายามหลีกหนีการท

ลบสายตาของถิงเจว๋ แล้วเธอก็พูดตะกุกตะกักออกมาว่า “เรื่องในคืนนั้น...

ข้าใกล้เธอช้าๆ และมองเธอด

ไม่ใช่ตัวเขาหล่ะ... แม้ภายนอกเขาอาจจะดูเหมือนสงบ

ให้หนีอีกต่อไปเพราะหลังเธอได้ชนกับประตูรถแล้ว เมื่อไม่มีพื้นที่ให้เขยิบหนีไปได้อีกแล้ว เธ

ด้ และผมก็ไม่ว่าอะไรคุณ

งที่เขาพูด ก่อนที่ถิงเจว๋จะกอดเธอใน

สจูบที่แสนหวานจากริมฝีปากของเสี่ยเหมียนอีกครั้ง เขาทนไม่ไหวและควบคุมตัวเองไม่ได้

เป็นอะไรเลยนะ！ ถึงกั

ตุ้นจากความเงอะงะทำอะไรไม่ถูกของเธอ เขายิ้มให้เธอครู่นึ

องไห้น้ำตาไหลออกมา หายใจเร็วพร้อมกับพูดว่

จว๋จับคางของเธอแล้วคว้าตัวเธอมาใกล้ๆและพูดว่า “เสี