ท่านประธานอย่ารักฉันมากนักเลย

นึ่งว่า ตัวเองไม่ได้ระแคะระคา

หลาดใจของเขา “คุณอาของผมงั้น

่องประดับมากขึ้น” เสิ่นห้าวอธิบาย “เขาจึงส

’ เธอพูดกับตัวเอง ‘คุณกู้ถิงเจว๋หรือท่านประทานบริษัทเจริญศิริวง

ำให้เขาประทับใจ รับรองได้ว่าเธอจะมีอนาคตท

วเองมโนเกี่ยวกับ

ว๋สามารถโทรหากู้หนานได้ แต่เขากลับส่งผู้ช่วยมาตามเขาแทน ทำแบบนั้น

งอยู่ในหัวของเขา “ตอนนี้งั้นเ

รอนานเลยครับ” เสิ่นห้าวพยักหน้าตอบ ลักษณะท

รอนาน เขาหันกลับไปเห็นเสี่ยเหมียนยืนนิ่ง พร้อมกับเม้มริมฝีปา

ี่ยเหมียนรู้

วยความโล่งใจว่า ‘ถ้าคุณถิงเจว๋อยู่ในห้องของฉ

ยว่หงคิดในใจ เธอรับไม่ไ

สี่ยเหมียน แต่กู้หนานทิ้งเธอไว้คนเดียวที่นี่

นี่อีก？” เห็นโยว่หงยังคงยืนอยู่ตรง

ตำนาน ถึงยังงั้น กู้หนานไม่ได้ตั้งใจที่จะพาเธอไปด้วย เพราะเขาคิดว่าโยว่ห

ลับกลายเป็นคนที่กู้หนา

เดี๋ยวเราจะ

ับรองเท้าส้นสูงคู่มันวับ เธอไม่กล้าข

อง กล้องก็จะจับภาพเอาไว้ได้ เธอวางแผนไว้อย่างดี ตั้งใจจะเดินไปที่ห้องของเสี่ยเหมียนกับกู้หนาน แล้วก็พบว่าคุณเสี

กถึงเลขาหลี่ขึ้นมาได้ เขายังคงนอนอยู่บนพื้น แต่ทุกคนลืมเ

าไปตามทางเดินด้วยความฉุนเฉ

นห้าวพูดอย่างสุภาพ เขาแสร้งทำเป็น

ยู่ เขาจัดชุดสูทของเขาก่อนจะ

เป็นครั้งคราว เพื่อให้เขาได้มีโอกาสเรียนรู้งาน มันมีสำคัญมากสำหรับกู้หนาน เพราะวันห

่ยเหมียนไปแบบง่าย ๆ เขากลัวถิงเจว๋จะเป

า เขากำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดซ่อนตัวอยู่ใ

ง ถึงเอาเขาไปไว้ในตู้

และฟังคนด้านนอกทะเลาะกัน เขาได้ยินใครสักคนเรียกเขาว่า “ชายช

เคยถูกปฏิบัติ

ได้ว่า เธอพยายามรับจะมือกับสถานการณ์นี้อย่างเต็มที่ โดยไม่ปล่อยให้มันอลหม่านไปก

่พังก็ได้รับการซ่อมแซม เสี่ยเหมียนรู้สึกเหนื่อยมาก แต่ทันใดนั้นเอง เธอนึกได้ว

งเจว๋ ออกม

ียงตอบร

ตู้เสื้อผ้า แล้วเรีย

งเงียบ ณ ตอนนี้ ความเงียบ

าคุณถิงเจว๋จะหมดสติหลังจากถูกขังอ

่างรวดเร็ว เสี่ยเหมียนตกใจมาก เพราะก่อนที่เธอจะมองเห็นด

ายามดิ้นรน เพื่อให้ตัวเองให้เ

ยเหมียนจะมองเห็นใบหน้าของคุณถิงเจว๋ และตอนนี้ เธอก็ขยับตัวไ

องการถูกขังอยู่ในตู้เสื้อผ้า

แม้ว่าเขาจะพูดหยาบคายกับเธอ แต่เธอ

มืดเกินกว่าจะมองเห็น เธอจึงพูดว่า “ทราบแล้วค่

ู้หนานพบถิงเจว๋อยู่ในห้อ

ผมอยู่ที่นี่เหรอ？” ถิงเจว

มาที่หน้าอกของเจ้านาย เธอรู้สึกอายที่ต้องติดอยู่กับถิงเจว๋ในตู้เสื้อผ้าเล็ก ๆ แบบนั้น ถิงเจว๋ก

องสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ค

นเรื่อย ๆ เหงื่อก็เริ่มไหลซึมออกมาจากร่างกาย เธอบอกไม่ได้ว่า เป

“ฉันคิดว่า เราออกไปคุยกันข้า

มใจ

ของเขาซะก่อน วินาทีต่อมา เขาก็ประกบริมฝีปากลงจ

ขา ถิงเจว๋ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะใช้โอกาสนี้ชอนไชลิ้นเข

มวตัวน้อย โดยไม่สนใจอาการขัดขืน

วยเหงื่อ เธอรู้สึกเวียนหัว แขนขาของเธอชาไปหมด ต้องใช้เวลาสักพ

คบเช่นนี้ ในที่สุด เขาก็ผลักประตูตู้เสื้อผ้าและเดินออกมา