จันทราพร่างพราว เหมันต์หวนคืน
้นพลันปะทะกับสายตาคมกริบที่จ้องมองนางอยู่ก่อนแล้ว รอยยิ้มบนใบหน้าของของหญิงสาวจางไป นางปั้นสีหน้าสงบนิ่งขึ้นมาแทนที่แล้วย่อตัวคารวะลงอย่างอ่อนช้อย นางไม่อยากช้อนตามองอีกฝ่
่ทันระวังจึงทำให้
ื่องโกรธเคืองรังแกผู้อื่นด้วยเรื่องแค่นี้คงกระไรอยู่ ขยับปากยังไม่ทันเอ่ยสำครึ่งคำ มือผอมแกร็น
่เดินผ่านเด็กหนุ่มนั้น นิ้วมือของนางถูกคว้าไว้ก่อนทำให้นางหันกลับมาม
ลายนิ้วของพี่ชายใหญ่ อีกข้างจับปลายนิ้วข
ว อย่าเส
อเกินแต่กระนั้นนางก็ก้าวเดินจากมาโดยไม่หันกลับไปมอง เมื่อเท้าที่สวมรองเท้
ข้อมือเรียวงามกึ่งลากกึ่ง
แต่เกรงว่าเรี่ยวแรงตัวจะทำให้แม่บ้านของลุงใหญ่ล้มกล
นประคองหญิงสาวขึ้นรถม้า เมื่อตนตามขึ้นไปแล้วก็สั่งสารถีออกร
หน้าตาดุดันคนนั้นนัก คนที่นางใส่ใ
อหราน เจ้าเมือ
เพียงร้องอ้อในคอเบาๆ เป็นเชิงรับรู้แล
้าเมืองนำทหารออกปราบโจรชั่วช่วยคุณชายกัวอี้เซียวกลับมาได้ ทว่าเขากลับไม่ปกติ ไ
ขาแล้ว อายุน่าจะราวๆ สิ
บสี่แล้
จปิดกั้นทุกสิ่ง เมื่อร่างกายและจิตใจไม่สัมพัน
ารแพทย์หรือเจ้าคะ
ะเบาๆ “ข้าแค่ชอบอ่านหนังสือ เลยคา
นี้จะรักษาหายห
า เช่นเดียวกับนางที่ต้องใช้เวลารักษาบาดแผ
นอวี้เจินกลับมาที่บ้านพักก่อน ไว้โอกาสหน้าค่อยออกไปเยี่ยม
เขาสูงตระหง่าน ธารน้ำตาใสเป็นทิวทัศน์ที่งดงามง
เคยเห็นด้วยตาตัวเอง แต่ได้ยินว่านอกเมืองมีทัศนียภาพที่งดงามนัก เศรษ
่นติดตามไปด้วย อาจเพราะเติบโตในตระกูลชาวนามาก่อน แม้เป็นผู้หญิงแต่หากไม่ทำอะไรวันๆ เอาแต่เก็บตัวในห้องก็พาลจะอดตายเอาเสียก่อน เขาจึงไม่แปลกใจที่ครั้งนั้นเขาให้หลานสาวดูแลก
รรทุกหนังกวางทยอยลำเลียงเข้ามาเก็บในโรงเก
ก็แล้วกัน” หลินเหิงอี้ยิ้มให้หลานสาว กลับ
ญเรียบร้อยแล้วหรือเจ้าคะ” ความจริงนางไม่สนใจเรื่องเหล่านี้
่มีของมีค่าใดนักหรอก” หลินเหิ
ใหญ่นำของฝากของข้าไปด
งก็เห็นบรรดาหญิงสาวในตันหยางหลงใหลได้ปลื้มกับท่านเจ้าเมืองที่ยังไม่แต
้อยเท่านั
้าน หวังหมิ่นรอจนหญิงสาวเดินหายไปลับตาแล้วจึงเล
ร่งเครียด หรือหลานสาวของเขาจะเป็น