โซ่สวาททาสเสน่หา

ะห

บไปก็พบว่าใครคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหา เธอรีบก้มลงเก็บของที่ร่วงหล่นลงพื้นแต่ก็ไม่ทัน

ม่

นนี้ไง ทำไมยังไม่แต่ง

นท

มสีน้ำตาลซีดหมองเหลือบมองสิ่งที่อยู่ในมือของมษยา ใบหน้านั้นเปลี่ยนไปเล็กน

บไว้แล้วล่ะค่ะ...เอ้อ...” น้ำ

วลูกยังไม่ลืมเ

กอักชะงักกึก เธอมองสิ่งที่มารด

เขาเคยให้ออกมาดู

ที่ชั้นล่างถูกเปิดค้างไว้ “ป่านนี้เขาคงเป็นเจ้าของกิจการและมีครอบครัวไปแล้ว

ทราบ

ริ่มซึมออกมารอบ ๆ ขอบตาเอาไว้ หลายครั้งที่นึกถึงแล

หยา

สาวเบา ๆ พลางเกลี่ยผมปอยผมที่เ

้าใจว่าลูกจะต้องมีความรักในวันหนึ่ง ลูกจะต้องมีครอบครัวแต่แม่อยากให้ลูกมองหาคนที่มีฐานะทัดเทียมกัน คนที่สามารถปกป้องลูกได้แต่ต้องไม่ใช่ผู้ชายที่อยู่ไกลเกินฝัน ความฝันของเราสวยงามเ

้าใจค่

งใดที่จะทำให้ทิพย์ธาราสบายใจได้เธอก็ไม่รีรอที่จะกระทำเพราะรู้ดีว่ามารดามีโรคประจำตัวและครอบ

รอ แม่ยังไม่รู้เลย?” ทิ

งานบั

อะไรเหรอ ใ

ร์นซี อิง

นั้นเหรอ...อืม...เป

ือและมีระบบโลจิสติกที่ใหญ่มา

็แต่งตัวซะสิจ๊

ะค่ะเพราะยังไม่มีชุดสูทดี ๆ ใส่เลย แต่คิ

์มให้พนักงานนะ บางทีลูกอาจไ

ย่างนั้น

อคนดี ๆ หรือคนที่ถูก

ใคร นอกจาก เขาคนนั้น หากแต่เธอกลับไม่กล้าเอื้อ

้ค่ะ...หนูไปแ

ตรสาวลืมเก็บไว้ในลิ้นชัก เธอหยิบภาพถ่ายของเด็กหนุ่มใบน้าคมคายขึ้นมาดู น้ำตาหยดหนึ่งไหลลงบนแก้