เจ้าหัวใจแดนเถื่อน

เดินยิ้มหน้าบานนำไปที่สถานีรถไฟหัวลำโพงอย่างอารมณ์ดี พานทำให

นแต่เช้าเชียว” ทรรศิกาที่เดินลงบันไดมาพร้อมกับกระเป๋าเดินท

าวพยักหน้ารับรู้ ก่อ

ุณพ่อล

น...แล

ม งั้นออกเดินทางกันได้เลยเดี๋ยวจะไม่ท

งไปแท็กซี่ด้วยคะ” ทร

ี่ประดับอยู่บนใบหน้าสวยขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ทำไมต้อ

อคะศิว

เดินเข้ามาโอบไหล่ลูกสาว พยักหน้าเรียกภรรยาให้ตามออกม

น้าคฤหาสถ์หลังงาม มุ่งหน้าไปยังสถานที่ ที่ผู้ว่าจ้างแจ้งต

กาก็ถามขึ้น พร้อมกับทำหน้าเลิกลักมองคนเป็นพ่อทีคนเป็นแม่ทีอย

ียงกลั้วหัวเราะอย่างกับเป็นเรื่องขบ

เธอถามพร้อมกับปรายตามองบิดาอย่างหวาดๆ รู้สึกได้ถึงความไม่ชอ

นรถ เพื่อเดินทางไปบ้านของน

ที่รู้ว่ายังไม่มีใครบอกทรรศิกาสักค

้านของเพื่อนคุณพ่ออย่างนั้นหรือคะ ศิไม่เอาด้

คนขับไม่ได้ทำตามในทันที แต่เลือกที่จะตีไฟเลี้ยวแวะเข้าไปจอด

แต่ถ้ากลับก็หมายถึงศิก็ต้อง

ทำนองนี้ขึ้นอย่างแน่นอน จึงยื่นข้อเสนอที่ตัวเองได้

หวังเมื่อตัวช่วยสุดท้ายของเธอพยักหน้ายิ้มหวานอย่างเห็นด้วยกับบิดา เมื่อทำอะไรไม่ได้หญิงส

ี่ก็คือเหตุผลที่ไม่ให้น้า

็กซี่มันเป็นอะไรที่สะดวกที่สุดแล้ว...อย่าทำหน้าอย

างหันไปพยักหน้า

ามา

ใดๆ ออกมา แต่สำหรับผู้เป็นพ่อรู้ดีว่าท่

รอกพ่อกับแม่ก็เคยนั่งมาแล้ว ถ้าความลำบากแค่นี้ศิยังรับมันไม่ได