ลูกอนุ (Boy Love)
ที
ล่อยปรกหลังไหล่ สวมชุดไว้ทุกข์สีขาวผ้าเนื้อหยาบ แต่เขาไม่ได้เต็มใจจะไว้ทุกข์เลย…เขานั่งอยู่บนเตียงนอนเล็กๆ ในห้องแคบๆ ที่มีเ
คนลงกลอนข้างในซ้ำเพื่อป้องกันไม่ให้
จากนอกประตู…ทำให้
บาๆ ของความพยายามที่จะเปิดประตูเข้ามา แต่พยายามอยู่สักพักเม
เปิดประตูใ
ล้งถาม ทั้งๆ ที่จ
ประตูจำใจต้องประกาศตัวด้วยเ
ใหญ่มาที่นี่ทำไม?” เด็กหนุ่
้ว เจ้าจะต้องถูกฝังทั้
่ ก็ไม่ใช่เร
นเอ่ยอย่างร้อนรน “ข้าชอบเจ้า ข้าชอบเจ้ามากเส
ูตัวข้าแล้วเกิดความพึงพอใจ ออกปากกับ…” หลี่ชิงนั้นกล้ำกลืนคำว่า…บิดาของข้า…เอาไว้ไม่ยอมกล่าวออกมา “ออกปากกับอำมาตย์หลี่ อำมาตย์หลี่ก็คงไม่คิดจะเอาข้าเป็นบันไดใฝ่หาอำนาจด้วยการย
านพ่อผู้วายชนม์แล้ว ขอเพียงเจ้ายอมข้า ข้าจะกั
รือ?” น้ำเสียงข
เฉาฉุนกล่าวย
เองมาแลกกับชีวิตลูกอนุไร้ค่าอย่างเขาเป็นแน่ ที่กล่าวมาทั้งหมดก็เพียงเพื่อหว่านล้อมให้เขายินยอมสมสู
ฝังทั้งเป็นในวันพรุ่งนี้เสียก่อน เรื่องอื่นค
เสียงกุกกักของการคล้องโซ่ใส่กุญแจก็ด
ีวิตของเขาคงหนีไปพ้น
อำมาตย์เฉาฮั่วกับจวนอำมาตย์หลี่ไฉพบกับ
่ ก็มีคนมาไขกุญแจปลดโซ่ประตู แต่พอเป
เปิดประตู
็นเสียงค
เปิดประตู พอประตูเปิดออกก็เห็นคนรับ
ห้วน แล้วคนรับใช้ชายทั้งสองก็จับต้นแ
วนี่คงจะจับเขาไปใส่โลงตอกปิด
่ผิ
วหลี่ชิงมาที่ห้องโถงใ
ุษหนุ่มวัยยี่สิบห้า หน้าตาหล่อเหลาคมคายอย่างยิ่ง ดวงตาคมกริบติดจะดุดัน รับกับ
อำมาตย์และเจ้าบ้านในเวลานี้ กล
ังคับให้คุกเข่าลงที่กลางห้อ
ต่อหน้าบุคคลอื่น “รีบโขกศีรษะคารวะไท่ชินอ๋อง” (ชินอ๋อง=ตำแหน่งสูงสุดของอ๋อง มีคำว่า “ไ
้านี้คือไท่
ำนาจสูงสุดในแผ่นด
หนือกว่าฮ่อง
ผลก็รอด หากไม่ได้ผลก็แค่ตาย…จะอ
นิ่งเฉย ไม
บใช้ชายทั้งสองที่นำตัวหลี่ชิงม
มานานปี พอเห็นสัญญาณก็ตรง
่งเสียงห้าม…คนมีอำนาจ
บคำนับแล้วกลับไปยื
ินอ๋องถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่
ยงเดียวกันถาม…แต่เพราะยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มวัยละอ