เมียไม่ปรารถนา

ทำหน้าที่ของเราให้ดีก็พอ” ลัลณ์ลนินไม่เคยคิดใครในแง่ร้าย เธอมักมองโลกในแง่ดี ทั้งที่ใน

ดวงเดือน

กเมื่อไหร่ ฉันจำได้ว่า แกเ

์นี้กลับวั

ไปให้ป้าแกน่ะ ฉันสั

เยาว์เดินออกมาจากลิฟต์ เธอจึงบอกเ

ก้มหน้าก้มตาจัดเตรียมยาให้คนไข้ เสียงมือถือของเธอที่ตั้งเสียงไว้พอได้ยินดังขึ้น เธอล้วง

ย...ชา

นวัน

โรงพยาบาล แล้วดูหนังต่ออีกสักรอบ การนัดหมายวันนี้ตัวต้นคิดคือดวงเดือน เธออยากให้ลัลณ์ลนินมีพื้นที่ส่วนตัว ไม่ใช่เลิกงานแล้วกลับบ

สูงใหญ่แต่งกายสบายๆ แต่ดูดีมาก เขาสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงยีนส์สีเข้ม สวมรองเท้

มกว้าง ดีใจที่เห็นหน้า

์ลนินยกมือไหว้จอมตรัย พี

งคะ ไหนบอกว่าจะ

นี้เวลาล่วงเลยมากว่าสิบปี ความรู้สึกนั้นยังไม่จางหาย กลับเพิ

ือน เลยมาหา ด

จอมตรัยไม่เป็นลูกชายของผู้มีพระคุณที่เลี้ยงดูตน

วันนี้เดือนอยู่กะเช้า

พี่เลยรู้ว่าวันนี้เดือนเข้ากะไหน” จอมตรัยตอบ “อี

ขินอายกับความคิดถึงของเขา

ดหล่อของเดือน” ทว่าความรู้สึกที่เ

าจะมารับเดือนไปหาของอร่อยๆ

ลัลณ์กับเดือนมีนัดกันจะไปหาข

เวลาที่คบกับดวงเดือนเป็นเพื่อน และนั่นทำให้

ว สองสาวมีหรือจะปฏิเสธ ทั้งสามจึงพากั

่เดินไปคุยกันไปตกอยู่ในสายตาของเจ้าของรถที่เพิ่งนำรถมาจอดช่องจอดรถเยื้องกับรถยนต์ของจอมตรัยเห็นภาพนั้นเต็มสองตา ใบหน้าของดวง

รัย เป็นลูกชายคนที่สองของเนตรนภา ผู้สูงวัยใจดีที่รับดวงเดือนมาเลี้ยงหลังจากพ่อแ

เคยได้รับรอยยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะยามได้คุยกับเธอเลยสักครั้ง สิ่งที่เขาได้รับหากอยู่กั

ันแล่นออกจากจุดที่จอด ทั้งที่นำรถมาจอดได้ไม่ถึงสองนาที จ

รรพสินค้

สุดสวยทั้งสองคนไปทานอาหารญี่ปุ่น ที่วันนี้คนแน่นจนต้องคอยคิวนานครึ่งชั่วโมง ก่อนถึงคิวห้าน