RULE SET : กฎของรามสูร

าต่

่กี่นาที วันนี้มันเลยไม่สายเท่าที่ฉันกลัวตั้งแต่แรก อืม เอาเป็นว่าหมอนี่โผล่มาได้เวลาซะจริงๆ มันจะเรียกว่าเป็นเพราะความบัง

ใจนา

ใหญ่นั่นด้วยความยากลำบาก ความรู้สึกของฉันตอนนี้คืออยากจะต่อขาของฉันให้ยาวขึ้นสักครึ

วสูงอย่างที่ฉันเคยบอกไว้ตั้งแต่แรก การที่เขายืนคร่อมมอเตอร์ไซค์อยู่แบบนั้นมันทำให้ฉันรู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที อิจฉาที่เขามีขาที่ย

นไป

กคืนให้กับยักษ์แล้วเตรียมพร้อมที

ี๋ย

กขาของตัวเองลงตรงนั้น ก่อนที่ฉันจะหันไปมองเขาอีกครั้งด้วยความสงสัยว่

บอกแล้วว่าฉ

ชัด ฉันเองก็ไม่ได้คิดที่จะปิดบังความรู้สึกของตัวเองตั้งแต่แรกอ

าเป็นเลี้ยงข้าวฉั

ไงฉันก็ไม่มีทางสนใจเขาอยู่แล้วทำไมเขายังรั้นที่จะเดินหน้าต่อกันละ แต่เรื่องเลี้ยงข้าวมันไม่ใช่ปัญหาของฉันเลยสักนิด ข้าวมื้อเดียวฉันเลี้ยงได้สบายอยู่แล้ว

พื่อหวังผล

ื่องแบบนี้แน่ เชื่อสิ คนร้อยทั้งร้อยก็เป็นแบบนี้กันหมด ท

ะเป็นแ

ห

ะเลี้ยงข้

างวันไหนแล้วฉ

เดินออกมาจากตรงนั้นในเวลาต่อมาหลังจากที่คุยอะไรกับรู้เรื่องและไม่มีเรื่องที่จะ

สูร

นี้ก็แล้วกัน

ร

ชาเรียนสิ้นสุดลง ใช่ ถูกแล้ว วันนี้ผมมาเรียน อ่า จะเรียกว่ามาเรียนก็คงไม่ถูกมานอนฟังเสียงอาจารย์พล่ามคงน่าฟังกว่าเยอะ มันไม่ใช่วิชานี้วิชาเดียวหรอกที่ดูน

งานตลอด ตื่

คาญเสียงของไอ้เพื่อนเหี้ยคนนี้ด้วย แต่จะเลิกคบเป็นเพื่อนก็ไม่ได้เพราะนอกจากไอ้ครามและไอ้

่องของผมแค่นั้นก็พอ และไอ้ครามกับไอ้พฤกษ์ผมก็คบพวกมันเป็นเพื่อนมาตั้งแต่สมัยมัธยมแถมยังเรียนคณะเดียวกั

อง คณะบริหาร ที่เรียนไม่ใช่ว่าชอบหรือว่าอ

ี้ทุกวันแล้วจะ

ัด มันคงรู้สึกเอือมระอาในตัวไอ้ครามไม่ต่างจากผมสักเท่าไหร่ แต่พฤกษ์คนนี้

ว่าช่วงนี้ผมนอนไม่ค่อยหลับ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร สงสัยฮอร์โมนในร่างกายของผมเปลี่ยนมันเลยทำให้ผมเป็นคน

าว

ขึ้นจากโต๊ะหลังจากที่ผมเอาแต่ฟุบห

าดนี้ยังง

งนี้มึงดู

ียจริงๆ เพร

นี้กูนอนไ

กหาวออกมาอีกครั

็นมึงหลับต

แค่พักสายตาเท่านั้นผมไม่ได้หลับจริงๆ สักหน่อย ก็อยากจะห

่พักส

ผมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความแปลกใจ จะแปลกใจอะไรก็เรื่องข

ผื่อจะช่วยได้ เพราะที่ที่มึง

งไว้สำหรับนอนแถมมีอะไรครบครันอย่างกับคอนโดหรูนั่นมันไม่ต่างจากห้องนอนที่คนทั่วไปนอน

แห่งนี้มันเป็นจุดเริ่มต้นของความรักของพ่อกับแม่ผมเลยก็ว่าได้ แต่เรื่องที่น่าขนลุ

ไปเถอ

นั้นแล้วเดินงัวเงียออกมาจากห้องเรียนเป็นคนแ

และแต่ละคณะอยู่ค่อนข้างห่างจากกันเรียกได้ว่าอยู่กันแบบคณะใครคณะมันเลยก็ว่าได้ ผมชอบนะ ดูคนไม่พลุกพล่านดี จะได้ไ

มองเพราะการแต่งตัวที่ค่อนข้างมิดชิดของผมหรือมองเพราะอะไรอย่างอื่นหรือเปล่า บอกไว้เลยว่าสายตาของคนพวกนี้ทำให

หนไปสอบวะคะแนนสองถึงได้ออกมาดีแบบนี้ ทั้ง

นนของตัวเองออกมาได้เท่าไหร่เพราะไม่ได้สนใจมันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แล้ว

ึ

ำถามที่ไอ้ครามพึ่งถามมา และบอกไว้เลยว่ามันคงสร

ิดไปไหมวะ กูอุตส่าห์อ่านหนังสือทั้งคืนแต่ค

กันละ ไอ้ครามมันควรยอมรับตั

ัว

กูเห็นมึงไปมัวหญิงอยู่ คะแ

เงียบๆ ตามแบบฉบับของตัวเองต่อไปอย่างนั้นโดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างมากนัก แต่จะมีแค่บางครั้งที่ผมต้อง

ียนที่มอเดียวกันกับเราวะ เห็นว

ื่อยัยเด็กปีนเกลียวนั่นตอนนี้ ผมไม่ชอบคนที่มีนิสัยแบบเธอ

ูเองก็พึ่งรู้มอเราแม่งใหญ่ขนา

เรียนมาสองปีแล้วรู้จักแค่ไอ

ลยสักครั้งก็คณะเราก็คณะสถาปัตย์แม่งห่

พวกมันรู้ว่าผมให้ยัยเด็กนั่นมาเป็นหมอนข้างผมละก็พวกมันคงสวดผมจนหูชาแน่เชื่อสิ แต่เร

อน้องเขาเร็วกว

เล็กแบบนั้นบอกเลยว่าส

ิได้อีกเหรอ แล้วก็อีกอย่างกูบอกแล้วไม่ใช่หรือไงว่าอย่ายุ่งกับค

ไปด่าไปเฉื่อยนู้น เมื่อวานกูแอ

ยคเมื่อกี้นะ แต่เมื่อกี้ไม่ทัน

เหรอไ

นทนาที่ผมไม่ได้ตั้งใจฟังเมื่อกี้เข้า แต่ทันทีที่ผมเงยหน้าขึ้นไอ้พฤกษ์กับไอ้ครามมันก็จ้องเ

ะไ

พราะถ้าไม่สงสัยผม

กว่าเห็นมึงลากรี

่งของผมเลยสักนิด แถมมันยังทำหน้าตาล้อเลียนผมเป็นการตอบแทนมาด้วยนี่สิ ไอ้นี่มันวอนโดนตีนผมจริงๆ แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน เรื

ูได้ยัง อย่

แล้

น ก็อย่างที่บอกผมไม่ชอบตะโกนคุยกับใครในที่ที่เสียงดังหรอก แถมคนยังวุ่นวายแบบนั้นมันน่ารำคาญสำหรับผมนะ ถ้าขืนคุยกันตรงนั้นผมคงพาลหงุดหงิด

หรอ มึงลากน้

แค่

บไม่ได้ใส

ตอบให้ละเอีย

ะไรต้องลงรายล

ทุกเรื่องให้พวกมันรู้ด

ว่ามึง

อ

ลัว ช่วยใจดีกับน้องมันหน่อย อย่า

ื้นที่ของผม ผมก็ต้องคุมให้คนเชื่อฟังตามคำสั่งผมสิ ไม่ใช่มาทำตัวกร่างใส่กันแบบนี้ เลยจำเป็นต้องลงโทษ

อ ก

แบบนั

แก่แบบนี้ด้วย ก็รู้ทั้งรู้ว่าบ่นแล้วพวกผมเคยฟังอย่างนั้นเหรอ ก็ไม่เคย

ีส

กค่ะ พรุ่งนี้เ

าค่อนข้างดีพอสมควร ไม่ค่อยอยากจะเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อว่าวงดนตรีของพวกพี่เขามีแฟนคลับเยอะจริงๆ บอกเลยว่าฉัน

ะกลับเลย

ามมานั้นถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงตอบไปได้เลยทันที แต่วันนี้มันค่อนข้างแปลกไปหน่อยเพราะฉันไม่สามารถตอบไปได้เลยว่าฉันต้องกลับเลยไหม ฉันเลยต้องหันไปมองพี่รามครั้ง

จะกลับเ

ป็นความลับที่ฉันกับพี่รามตกลงกันไว้ให้รู้กันแค่สองคน ฉันคงบอกคนอื่นไม่ได้หรอก แต่ประเด็นมันอยู่ตรงนี้นี่สิ คือแบบว่าพี่รามต้องไปนอนที่ห้องของฉ

อ ติดรถพ

นไรค่ะ รีสก

รอ งั้นพวกพ

คู่ใจของเขาขึ้นแล้วเดินจ

นะน้องรีส

ๆ อ่อ ฉันลืมบอกไปสินะว่าทำไมสองคนนั้นถึงได้ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ แบบว่าพี่เขา

าอีกครั้ง เฮ้อ ถ้าพี่รามพูดเยอะกว่านี้หรือรู้จักยิ้มขึ้นมาละก็ เขาคงเป็นคนที่น่าคุยด้วยกว่านี้เยอะ แต่ดูเขาตอนน

่พี

นเรียกชื่อเมื่อกี้นั่นก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองฉันช้าๆ ตาปรือ บอกเลยว่าฉันยังไม่อยาก

นหรือยังไง ช่วยบอกหน่อ

้ฉันทำอะไร ถ้าเขาลืมมันก็ดีสิ ฉันจะต้องไ

สิบ

บว่า ถ้ามาเป็นฉันตอนนี้ต้องรำคาญตาแน่ๆ เพราะมันช้าและดูเอื่อยเฉื่อยเหลือเกิน

ยู่เลย สิบนาทีที่ว่าคงเป็นเวลาที่เขาเดินไปสินะ เพราะตอนนี้ฉันรอเขามาครึ่งชั่วโมงแล้วพี่รามยังไม่โผล่หน้ากลับมาเลย ฉันเริ่มที่จะหงุดหงิดขึ้นมาแล้วนะ ที่ต้องมานั่

ปล่อยให้ผู้หญิ

ี่รามไม่ได้ เพราะคนอย่างเขาชอบทำเรื่องที่ไม่คาดคิดทุกครั้ง อย่

ก

วดเสื้อมิดชิดแทบมองไม่เห็นผิวของเขาค่อยๆ เดินเข้าห้องมา มาแล้วค่ะทุกคน คนเ

ออยู่ทำไ

อกไป โดยทิ้งให้ฉันยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น คือ...เมื่อกี้เขาบอกให้ฉันรีบอย่างนั้นเหรอ นั่นควรเป็นฉันต่างหากเล่าที่ต้องเป็นฝ่ายบอกเขา ไม่ใช่เขามาบอกฉันแบบนี้ แต่ที่น่าหง

รามพาฉันเดินมาทางด้านหลังของผับ พอเราสองคนเดินพ้นออกมาได้ก็เห็นว่ามีรถหรูคันหนึ่ง

รถเป

นาน เอาเป็นว่าวันนี้ฉันแทบนับคำพูดของเขาได

็เ

้ว

แต่ของสิ่งนั้นดันมาตกลงในมือฉันได้พอดิบพอดีอย่างไม่น่าเชื่อนี่สิ แต่ที่ไม่น่าเชื่อไปมากกว่านี้ก็คือสิ

ขี้เก

ย ทำไมฉันต้องมาทำเรื่องแบบนี้ด้วย นี่เขาให้ฉันมาเป็นหมอนข้างพ่วงกับเป็นคนรับใช้เขาด้วยอย่างนั้นเหรอ อ๊าย ฉั