วิวาห์พรางรัก

ตอนที่ 6

สงครามเย็นกับข้อตกลงหลังแต่งงาน

เช้าวันรุ่งขึ้นทุกอย่างในบ้านเปลี่ยนไป เพราะตั้งแต่ตื่นนอนมาจนกระทั่งรับประทานอาหารเช้านั้น ไม่มีใครสักคนในบ้านพูดกับเฟื่องฟ้าแม้แต่คำเดียว และไม่เห็นคุณสามีในนามที่โต๊ะอาหารตามเวลา ทั้งที่พูดเองว่าเป็นคนตรงเวลานักหนา

“คุณท่านของทุกคนสั่งไม่ให้คนในบ้านพูดกับฉันใช่ไหมคะ คุณแม่บ้าน” เฟื่องฟ้าเอ่ยถามแม่บ้านใหญ่ที่กำลังจะเสิร์ฟอาหารเช้าให้ เธอคิดว่าเดาไม่ผิดแน่ นี่เป็นคำสั่งของคนบ้าอำนาจคนนั้นที่คิดจะแก้เผ็ดเรื่องเมื่อคืนนี้แน่

เฟื่องฟ้าเห็นสายตาของแมรี่ที่เต็มไปด้วยความหนักใจ ยิ่งตอกย้ำว่าความคิดของเธอไม่ผิดแน่ เขาสั่งและทุกคนต้องทำตามโดยไม่กล้าปริปากถาม

“ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะจะได้ไม่ผิดคำสั่ง ฉันมีวิธีให้แมรี่ตอบคำถามโดยไม่ต้องพูด” ว่าแล้วเฟื่องฟ้าก็หากระดาษปากกาส่งให้แมรี่ทันที

“ช่วยเขียนบอกทีว่า คุณท่านของแมรี่สั่งไว้ว่าอะไร” แมรี่ยิ้มรีบหยิบกระดาษปากกามาเขียนทันที

“ให้ดูแลฉันตามปกติ แต่ห้ามพูดด้วยหรือแม้แต่กล่าวคำทักทาย จะบ้าหรือไง” เฟื่องฟ้าเม้มปากแน่น แล้วหันมายิ้มขอบคุณแมรี่ที่ให้คำตอบ

“ขอบคุณมากนะคะแมรี่ เขาคงอยากจะเอาคืนฉันเรื่องเมื่อคืน” เฟื่องฟ้าส่งยิ้มหวานชวนให้อีกฝ่ายสงสัยแล้วเอ่ยต่อว่า

“เรื่องนิดเดียวเอง เมื่อคืนฉันรู้สึกเพลียมากก็เลยไม่ยอมให้คุณท่านร่วมเตียงด้วยเท่านั้น เขาคงโกรธเรื่องนี้ นี่ฉันคงต้องง้อสินะ” แมรี่ตาโตเมื่อรู้เหตุผลที่เฟื่องฟ้าบอก ก่อนจะกลั้นยิ้มไว้ราวกับว่าเข้าใจเหตุผลแล้วว่าทำไมคุณท่านถึงได้ออกคำสั่งเช่นนี้

เทรย์เวอร์ตกใจเมื่อจู่ๆ เฟื่องฟ้าก็โผเข้ากอดเขาแน่น แล้วหอมแก้มทั้งสองข้างฟอดใหญ่ต่อหน้าทุกคนในบ้านรวมถึงฌอน เลขาคนสนิทที่กำลังรอรับคำสั่งอยู่ด้วย

“คุณทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะคะ แค่เมื่อคืนฉันปฏิเสธที่จะร่วมเตียงกับคุณเท่านั้น คุณถึงกับสั่งให้ทุกคนในบ้านไม่คุยกับฉันเลยเหรอ” เฟื่องฟ้าใส่จริตจะก้านยั่วยวนเขาเต็มที่ แน่นอนว่าทุกคนที่อยู่ตรงนั้นก้มหน้าอมยิ้มไม่พูดอะไรนอกจากฟังอย่างเดียวเท่านั้น

“ทำบ้าอะไรของคุณ รู้ตัวหรือเปล่า”

เทรย์เวอร์เค้นไรฟันถามสายตาวาววับด้วยความโกรธ แต่เฟื่องฟ้าทำเป็นเมินไม่เห็นเสีย ซ้ำยังแสร้งใช้ปลายนิ้วมาวางไว้ที่ริมฝีปากของชายหนุ่มเบาๆ คล้ายกับจะห้ามไม่ให้เขาพูดอะไรต่อ

“คุณทำตัวเหมือนเด็กๆ ที่พอถูกขัดใจก็หาเรื่องกลับ แค่ฉันไม่ยอมขึ้นเตียงถึงกับต้องสั่งห้ามทุกคนไม่ให้พูดกับฉัน รู้ไหมคะว่ามันไม่น่ารักเลย เมื่อวานฉันแค่รู้สึกเพลียก็เลยไม่มีอารมณ์จะทำอะไรต่อ อีกอย่างฉันแค่รอดูผลตรวจเลือดของคุณก็เท่านั้น คุณต้องเข้าใจนะคะ ฉันเป็นผู้หญิงก็ต้องคิดมากกว่าผู้ชายเป็นธรรมดา” เฟื่องฟ้ายิ้มหวานจงใจยั่วให้อีกฝ่ายโกรธ และมันก็ได้ผล...

“มานี่”

เทรย์เวอร์ไม่พูดมากคว้าข้อมือคนที่ลอยหน้าลอยตาไว้แน่น บีบข้อมือนั้นแทบหักแม้จะเจ็บ แต่เฟื่องฟ้าก็แสร้งทำว่าไม่รู้สึก นั่นยิ่งเป็นการราดน้ำมันลงในหัวใจชายหนุ่มเพิ่มขึ้นไปอีก วินาทีนั้นเขาตัดสินใจลากตัวเธอออกมาก่อนที่จะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่อยู่

“พูดบ้าอะไรของคุณ รู้ไหมว่าสิ่งที่ตัวเองพูดมันน่าอายมากแค่ไหน” เทรย์เวอร์ถามเสียงดังลั่นเมื่อลากเธอเข้ามาในห้องทำงาน

“รู้” เฟื่องฟ้าขานรับราวกับไม่รู้สึกรู้สา ความจริงดีใจด้วยซ้ำที่ทำให้เขาโกรธได้ขนาดนี้

“รู้แล้วพูดออกมาทำไม มันทำให้คุณดูแย่ในสายตาคนอื่นรวมทั้งผมด้วย”

“ก็ตั้งใจให้เป็นแบบนี้”

“คุณ...” เทรย์เวอร์สะอึกกับคำตอบของเฟื่องฟ้า ให้ตายเถอะ ถึงรู้ว่ากวนประสาทแต่ก็ไม่คิดว่าเจ้าหล่อนจะกล้าทำขนาดนี้

“เพราะคุณหาเรื่องฉันก่อน สั่งให้ทุกคนห้ามพูดกับฉัน นี่ฉันแค่เอาคืนเบาะๆ เองนะ”

“แล้วทีคุณทำตัวเหมือนเด็กเอาแต่ใจล่ะ” เขาย้อนกลับ

“คุณว่าฉันเป็นเด็กแล้วสิ่งที่คุณทำล่ะ เด็กกว่าฉันเสียอีก คุณตั้งใจจะเล่นสงครามประสาทกับฉัน แต่พอฉันแก้เกมกลับคุณก็เลยไม่พอใจ” เฟื่องฟ้าพูดอย่างรู้ทัน

“คุณนี่มันร้ายกาจจริงๆ” เทรย์เวอร์จ้องตาสาวน้อยเขม็ง แม่เจ้าประคุณช่างรู้ทันไปเสียทุกเรื่อง

“ให้ถือว่าหายกันไปก็แล้วกัน” เฟื่องฟ้าตัดบทไม่อยากทะเลาะกับเขาอีก

“ก็ได้ แต่ผมมีเรื่องต้องตกลงกับคุณก่อน”

“เรื่องอะไร” หญิงสาวย้อนถามแล้วชิงพูดก่อนว่า

“อย่าบอกนะว่าคุณอยากจะให้ฉันกลับไป แล้วคุณจะหาเจ้าสาวคนใหม่มาแทนฉัน จากนั้นก็พาเธอมาประดับบ้านอย่างภูมิใจใช่ไหมคะ”

“ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ชอบให้ใครมาขัดเวลาพูด” เทรย์เวอร์เอ่ยเสียงเรียบ ใบหน้านิ่งจนเฟื่องฟ้าต้องหยุดพูด

“ไหนๆ เราก็แต่งงานกันแล้ว ดังนั้นคุณจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน ผมไม่ต้องการให้ใครนินทาว่าแต่งงานได้ไม่นานก็หย่า”

“แหม คุณไม่ต้องบอกฉันก็ไม่ยอมให้คุณเขี่ยทิ้งง่ายๆ อยู่แล้ว ฉันอุตส่าห์ข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลขนาดนี้ ได้ชื่อว่ามีสามีรวยล้นฟ้า เรื่องอะไรที่ฉันจะปล่อยตำแหน่งคุณนายของที่นี่ไปง่ายๆ ยังไงฉันก็ต้องใช้ให้คุ้มก่อนถึงจะไป” เฟื่องฟ้ายิ้มหวานราวกับไม่รู้สึกรู้สาในสิ่งที่พูด เป็นเทรย์เวอร์เองที่ถอนหายใจกับชะตากรรมที่ตนเองได้รับ

“ผมหวังว่าเราคงอยู่ร่วมกันได้อย่างไม่มีปัญหานะ” เขาหวังเช่นนั้นจริงๆ ว่าแม่เจ้าประคุณจะไม่ทำให้ปวดหัวมากไปกว่านี้

“ฉันไม่มีแน่ แต่คุณไม่แน่” หญิงสาวปรายตามองเขาเล็กน้อย ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้คิดเล็กคิดน้อยราวกับผู้หญิง หรือว่านี่คือเหตุผลที่หาคนมาแต่งงานด้วย ไม่แมนนี่เอง!

“ผมจัดการปัญหาระดับสากลมานักต่อนัก แค่คุณคนเดียวไม่ใช่ปัญหาใหญ่”

“เหรอคะ แล้วเมื่อกี้ล่ะที่คุณ...” เฟื่องฟ้าทำท่าจะพูดต่อ แต่เขาขัดเสียก่อน

“เรามีอีกเรื่องสำคัญที่ต้องตกลงกัน” สีหน้าและท่าทางของเทรย์เวอร์จริงจังขึ้นมาทันที

“เรื่องอะไรอีกคะ” เฟื่องฟ้าแอบถอนหายใจเบาๆ รู้สึกว่าเขามากเรื่องจริงๆ

“เพื่อให้คุณและผมได้ชื่อว่าแต่งงานกันอย่างสมบูรณ์ เราจะต้องนอนด้วยกัน”

“อะไรนะ” ดวงตาคู่หวานเบิกกว้างเล็กน้อยก่อนที่จะปรับให้เป็นปกติในเวลาอันรวดเร็ว

“หมายความว่าคุณต้องการทำอย่างสามีภรรยาทั่วไปที่ขึ้นเตียงทำอะไรกัน โจ๊ะพรึมๆ ว่างั้นเถอะ”

“คุณนี่มัน...” เทรย์เวอร์ส่ายหน้ากับคำพูดของเธอ ปวดหัวขึ้นมาอีกครั้งแล้วจริงๆ

“ฉันก็พูดตรงๆ ตามที่คุณพูดมา ผิดตรงไหนไม่ทราบ” สาวน้อยปากดีไปอย่างนั้น แต่เอาเข้าจริงใบหน้าหวานก็แดงเห่อขึ้นมาเล็กน้อย

“มันก็มีคำพูดอื่นที่ดีกว่านี้ไหม” ชายหนุ่มประชด

“สรุปก็คือคุณกับฉันจะต้อง...” เฟื่องฟ้าเว้นวรรคคำพูดแต่ใช้สายตามองไปที่เทรย์เวอร์แทน

“ใช่ แค่ครั้งเดียวเท่านั้นเพื่อให้การแต่งงานของเราสมบูรณ์ คุณจะได้ชื่อว่าเป็นภรรยาที่สมบูรณ์ในระหว่างที่อยู่ที่นี่ และที่ผมทำแบบนี้ก็เพราะไม่อยากยุ่งกับผู้หญิงกร้านโลกเช่นคุณมากนัก” ใบหน้าคมเข้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

แม้มันจะไม่ได้มีคำพูดอื่นที่แสดงการดูถูกผู้หญิงตรงหน้ามากไปกว่านี้ แต่แค่นี้เทรย์เวอร์ก็คิดว่าเฟื่องฟ้าน่าจะรู้สึกอะไรบ้างไม่มากก็น้อย เขาไม่ได้ตั้งใจดูถูกแต่แค่อยากจะสั่งสอนให้รู้เสียบ้างว่า กฎเกณฑ์การเป็นภรรยาที่ดีนั้น คือควรอยู่ในโอวาทสามีผู้ชี้เป็นชี้ตายในชีวิตแต่งงาน ไม่ใช่มาลอยหน้าลอยตาเถียงฉอดๆ หรือทำให้สามีเสียหน้าได้ทุกโอกาส

เฟื่องฟ้ากำมือแน่นด้วยความโกรธแทบอยากจะฆ่าคนตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอด นอนกับเธอเพื่อให้การแต่งงานสมบูรณ์ เทรย์เวอร์เห็นเธอเป็นตัวอะไร

ข่าวลือพวกนั้นทำให้เขาตัดสินคนที่เพิ่งรู้จักเช่นนี้เลยหรือ คำพูดและสายตาคู่นั้นมองราวกับว่าเธอเป็นอะไรสักอย่าง ที่ใช้เสร็จแล้วทิ้งลงถังขยะ แต่เฟื่องฟ้าจะไม่แสดงออกให้เขารู้หรอกว่า ไอ้คำพูดเหล่านั้นทำให้เสียความรู้สึกมากแค่ไหน ตรงกันข้ามเธอจะทำทุกทางเพื่อยั่วให้เขาประสาทกิน แล้วอย่ามายุ่งกันอีก

“ก็ดีค่ะ เพราะว่าฉันเป็นพวกเบื่อง่าย แต่ถ้าคุณเกิดติดใจฉันขึ้นมา สงสัยว่าฉันจะแย่” เฟื่องฟ้าแสร้งหัวเราะเบาๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ จากนั้นก็ใช้มือลูบไล้ที่หน้าอกของอีกฝ่าย ถึงแม้จะเขินแต่ก็จำต้องทำหน้าด้านเข้าไว้เพื่อกลบเกลื่อน

“ผมคิดว่าแค่ครั้งเดียวก็น่าจะเกินพอแล้วสำหรับคุณ” เทรย์เวอร์เค้นเสียงพูดขยับตัวออกห่างทันที

“แล้ววันไหน เวลาอะไร รบกวนบอกล่วงหน้าด้วยนะคะ เพราะว่าสำหรับคุณคงต้องใช้เวลาเตรียมตัวเตรียมอารมณ์ให้พร้อมสักหน่อย” หญิงสาวพูดพลางอมยิ้ม นาทีนี้เพื่อให้ได้แกล้งคนขอลืมคำว่าอายไปก่อน

“คุณควรสุภาพให้มากกว่านี้นะ ไม่ใช่เปิดเผยเสียจนหมด” เขาทั้งเจ็บใจทั้งโมโหที่เฟื่องฟ้าดูไม่สะทกสะท้านใดๆ แม้แต่น้อย

“ตกลงตามนี้นะคะ ก่อนจะทำให้การแต่งงานสมบูรณ์ ช่วยแจ้งวันและเวลาล่วงหน้าด้วย ฉันจะได้ทำใจเสียก่อน”

“คุณต้องการอะไรอีกไหม” เทรย์เวอร์ข่มใจถาม

“ไหนๆ ฉันก็อยู่ในฐานะภรรยาของคุณแล้ว ฉันควรจะรู้เรื่องงานของคุณบ้าง ถ้ามีคนถามฉันจะได้พูดรู้เรื่อง”

“อย่างคุณเนี่ยนะ รู้เรื่อง” เขาย้อนถามด้วยความแปลกใจ

“รู้หรือไม่รู้ก็ยังตอบไม่ได้ ต้องลองศึกษาดูก่อนถึงจะบอกได้ว่ารู้เรื่องไหม”

“ถ้าอย่างนั้น เอานี่ไปอ่าน” เขาส่งเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะให้

“เอกสารที่พูดถึงรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ของธุรกิจที่ผมทำ ผมทำเกี่ยวกับการกลั่นน้ำมัน บริษัทของผมเป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่ 90% ของน้ำมันที่ทางสหราชอาณาจักรใช้อยู่มาจากสกอตแลนด์ ซึ่งทางเราครองตลาดอยู่ประมาณ 45% ของที่อื่นอีก 55% ถึงจะเป็นรายใหญ่แต่น้ำมันสำรองของสกอตแลนด์อาจจะหมดไปภายในปี 2593 ผมเลยทำธุรกิจด้านอื่นร่วมด้วยเพื่อความไม่ประมาท ธุรกิจที่ผมมีสำรองไว้นั้น(เกี่ยวกับพลังงานทดแทน และนอกจากนั้นยังมีธุรกิจต่อเรือซึ่งตอนนี้เราเป็นอันดับหนึ่งอยู่ มันเป็นธุรกิจทางฝ่ายคุณทวดของผมที่ทางคุณปู่อยากเก็บเอาไว้ ถ้าคุณสมองไม่ทึบจนเกินไปก็คงจะพอเข้าใจได้” ท้ายประโยคยังคงมีการจิกกัดเช่นเดิม

“คุณทำธุรกิจมากมายเลยนะ และฉันเป็นพวกหัวทึบเสียด้วย เอาเถอะ จะพยายามทำตัวให้ฉลาดก็แล้วกัน”

“ผมไม่ได้หวังกับคุณ ไม่ได้หวังให้คุณรู้เรื่องธุรกิจมากนัก เพราะเท่าที่ทราบมาคุณล้มเหลวเรื่องการประกอบธุรกิจของตัวเอง”

“ดูเหมือนว่าคุณจะรู้เรื่องของฉันดีเหลือเกินนะ” สาวน้อยเม้มปากแน่นเมื่อถูกตำหนิอีกครั้ง

“ก่อนที่ผมจะตัดสินใจทำอะไรก็ต้องศึกษาข้อมูลเรื่องนั้นๆ ก่อน คุณมีอะไรจะพูดอีกไหม”

“มี ก่อนที่คุณจะทำให้การแต่งงานของคุณสมบูรณ์ในความหมายของคุณ สิ่งที่คุณควรจะทำก็คือพาฉันไปฮันนีมูนอย่างที่คนอื่นทำกัน นอกจากนั้นคุณควรจะมีเวลาให้ฉันบ้าง อย่างน้อยวันละสองถึงสามชั่วโมง เพื่อที่เราจะได้ทำความรู้จักกันให้มากขึ้น”

“มันจำเป็นต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ” เทรย์เวอร์ย้อนถามด้วยความไม่เข้าใจ

“ใช่ จำเป็น เพราะอย่างน้อยฉันก็ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาคุณ ถึงจะยังไม่เปิดตัวเป็นทางการตอนนี้ก็ตามที แต่ฉันก็ไม่ชอบให้ใครมารู้จักคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของฉันมากกว่าตัวฉัน หรือถ้าให้ดีรีบเปิดตัวเลยดีกว่า”

“ดูเหมือนว่าคุณอยากที่จะเป็นภรรยาผมเหลือเกินนะ” เทรย์เวอร์ประชดนิดๆ

“แน่นอนค่ะ ฉันบอกแล้วไงว่า ฉันข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลไม่ได้มาเพื่อให้คุณเขี่ยทิ้งง่ายๆ ที่สำคัญถ้าโลกไม่รู้ว่าคุณมีภรรยาแล้ว ผู้หญิงที่อยากจะเข้าหาคุณก็คงมีความฝันลมๆ แล้งๆ ไปวันๆ การที่ทุกคนรู้ว่าฉันคือภรรยาคุณมันจะจบเรื่องทุกอย่าง”

“เอาเป็นว่าคุณไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ ถึงผมจะแต่งงานกับคุณเพราะคำขอของแม่ แต่ผมรับผิดชอบการกระทำและสิ่งที่ตัดสินใจเสมอ”

“คุณมั่นใจว่าทำได้แน่นะ”

“รับรอง มันอาจจะยากที่ต้องทำใจยอมรับคุณ แต่ไหนๆ มันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว มันก็คงไม่เลวนักถ้าจะลองดูสักตั้ง นั่นก็หมายความว่าถ้าเราไม่โอเคก็แยกย้าย คุณโอเคไหมล่ะ”

“ก็ได้” เฟื่องฟ้ายอมรับอย่างเต็มใจ ไม่หวั่นว่าอะไรจะเกิดขึ้นข้างหน้า แต่ว่า...

ทันทีที่กลับมาถึงห้องนอน สิ่งแรกที่เฟื่องฟ้าทำก็คือหยิบหมอนมาปิดหน้า แล้วกรีดร้องระบายอารมณ์ที่อัดอั้นเมื่อครู่ออกมา

“เห็นฉันเป็นผู้หญิงเหลวแหลก จะนอนกับฉันครั้งเดียวแถมทำท่าขยะแขยง ไอ้คนบ้า ผู้หญิงอย่างเฟื่องฟ้าฆ่าได้หยามไม่ได้ คอยดูเถอะ สักวันคุณจะต้องมาสยบแทบเท้าเฟื่องฟ้าคนนี้” สาวแสบให้คำมั่นกับตนเองแล้วเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา เชิดหน้าลุกขึ้นมามองตัวเองในกระจกด้วยแววตามุ่งมั่น