วิวาห์พรางรัก

ตอนที่ 7

การยั่วยวนของภรรยา

เฟื่องฟ้าเดินมายังกรงนกอินทรีย์ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม เธอสบตามันด้วยความไม่เกรงกลัว และดูเหมือนว่าเจ้านกตัวนี้เริ่มชินกับเธอมากขึ้น เพราะไม่อาละวาดเวลาที่เดินเข้ามาใกล้

“ท่าทางมันจะชอบคุณนะ” เสียงเทรย์เวอร์ดังขึ้น

“คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” เฟื่องฟ้าหันมาหา

“มาทันเห็นคุณจ้องหน้านกของผม มันไม่อาละวาดใส่คุณเหมือนที่มันทำกับคนอื่น”

“มันเป็นนกที่สง่างามมากค่ะ ว่าแต่มันเป็นตัวผู้หรือตัวเมีย”

“ตัวผู้”

“ว่าแล้ว สัตว์เพศผู้ทุกตัวเห็นฉันมันมักจะอ่อนข้อให้เสมอ” สาวแสบเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“หึ” เจ้าของนกอินทรีย์ทำเสียงเบาๆ ในลำคอแล้วส่ายหน้า

“คุณขำอะไร”

“เปล่า แค่รู้สึกว่าคุณมีเสน่ห์กับเพศตรงข้ามเสียเหลือเกิน”

“ผู้หญิงก็ต้องเป็นที่สนใจของผู้ชาย แล้วคนอย่างฉันก็น่ามองมากกว่าน่าเกลียด” ว่าแล้วเฟื่องฟ้าก็เดินเข้ามาหาเขาใกล้ๆ พร้อมเอ่ยว่า

“ไม่เชื่อคุณก็ลองมองฉันสิ แล้วบอกมาว่าชอบหรือไม่ชอบ”

“คุณคงบอกว่าผมโกหก ถ้าผมบอกว่าไม่ชอบ เพราะคุณเป็นคนสวย” เทรย์เวอร์เอ่ยด้วยรอยยิ้ม แน่นอนว่าเฟื่องฟ้ารับคำชมนั้นอย่างไม่ปฏิเสธ แต่...

“ถึงจะสวยอย่างไรมันก็เป็นของมีตำหนิอยู่ดี เพราะก่อนจะมาถึงผมมันคงผ่านอะไรมานักต่อนักแล้ว”

“แหม คุณสนใจเรื่องมือหนึ่งมือสองเหลือเกินนะคะ โลกสมัยนี้เปลี่ยนไปแล้ว อีกอย่างคุณเกิดและโตที่นี่ยังสนใจเรื่องพวกนี้อีกหรือคะ ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณโบราณขนาดนี้” แม้จะโกรธกับคำดูถูก แต่มีหรือที่เฟื่องฟ้าจะไม่ยอมตอบโต้

“บางอย่างผมอาจไม่สนใจเรื่องมือหนึ่งมือสอง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะทำใจยอมรับมันได้ทุกเรื่อง”

“ฉันอาจจะเป็นของมือสองในสายตาคุณ แต่รับรองว่าคุณภาพคับแก้วค่ะ อยากจะลองเลยไหมล่ะ”

เฟื่องฟ้าขยับตัวเข้าหาคนพูดไม่เข้าหูใกล้ๆ เทรย์เวอร์ดูออกว่าเธอกำลังจงใจยั่วให้โมโห แน่นอนว่าคนอย่างเขาจะไม่ตบะแตกง่ายๆ เพราะผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งแน่ ซ้ำร้ายเขายังจะร่วมมือด้วยดีอีก เทรย์เวอร์รั้งเอวได้รูปของเฟื่องฟ้าเข้ามาใกล้ เพียงแค่นั้นหญิงสาวก็ตกใจจนต้องรีบเอามือยันอกเขาไว้ไม่ให้ใกล้มากไปกว่านี้

“คุณไม่ต้องห่วง บอกแล้วไงว่าผมกำลังทำใจยอมรับอยู่ และเพื่อทำให้เราคุ้นเคยจนบรรลุเป้าหมาย ผมควรทำแบบนี้กับคุณใช่ไหม” แววตาเขาเปล่งประกายจนเฟื่องฟ้ารู้สึกกลัว

มือที่ลูบไล้ตามผิวกายสาวทำให้เฟื่องฟ้าขนลุกและใจสั่น ความกลัวมีมากกว่าความกล้าที่จะยั่วโมโหเขาต่อ ยิ่งต้องแสร้งปั้นหน้าว่าไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่ถูกกระทำด้วยแล้ว เฟื่องฟ้ายิ่งรู้สึกว่าเทรย์เวอร์เป็นผู้ชายอันตรายยิ่งนัก แต่ก่อนที่เขาจะรู้ว่าเธอกำลังกลัว แม่สาวน้อยปากดีก็แข็งใจผลักตัวเองออกจากการถูกรั้ง

“คุณไม่ต้องทำอะไรหรอกค่ะ แค่ก้าวขึ้นเตียงเท่านั้นคุณก็แทบขาดฉันไม่ได้เลยสักวินาทีเดียว เอางี้ไหมคะ ฉันให้คุณได้ลองพิสูจน์ความเป็นมือสองของฉันก่อน แล้วจากนั้นฉันจะค่อยนับว่ามันเป็นครั้งแรก” เฟื่องฟ้าข่มความกลัวด้วยสายตาที่ยั่วเย้า ความกร้านโลกที่เธอสร้างขึ้นทำให้เทรย์เวอร์ฮึกเหิมเดินเข้ามาหาทันที

“คุณกำลังกลัว เฟื่องฟ้า” ชายหนุ่มมองออกว่าอีกฝ่ายดีแต่พูด เพราะตอนนี้เฟื่องฟ้าค่อยๆ ถอยหลังหนีเขาอย่างมีชั้นเชิง

“ไม่ใช่เสียหน่อย” เธอเถียง

“แล้วถอยหลังทำไม” เทรย์เวอร์จ้องตา

“ฉันคิดว่ามันคงดีกว่านี้ถ้าเราอยู่ในห้องสองต่อสอง ไม่ใช่ที่นี่” เฟื่องฟ้าหลบตาที่กำลังจ้องมา

“คุณโกหก คนโกหกที่พยายามกลบเกลื่อนจะไม่สบตา”

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้โกหก” เฟื่องฟ้าขึ้นเสียงพร้อมทั้งถอยหลัง

“ผมว่าคุณไม่ควรเดินหนีผมอีก” จู่ๆ เทรย์เวอร์ก็เปลี่ยนเรื่องพูด

“ทำไมฉันต้องเชื่อคุณด้วย” เฟื่องฟ้าไม่สนและก้าวถอยหลังไปอีก

“ตูม”

เสียงน้ำแตกกระจายเป็นวงกว้าง เพราะเฟื่องฟ้าตกลงไปในบ่อน้ำหลังกรงนก เฟื่องฟ้ากรีดร้องด้วยความโมโหและตกใจที่เขาไม่บอกว่าด้านหลังเป็นบ่อน้ำ

“ผมบอกแล้วว่าคุณไม่ควรถอยหลัง” เทรย์เวอร์กลั้นยิ้มขณะดึงเธอขึ้นมาจากสระ

“ไม่ต้องคิดแกล้งผม ขึ้นมาดีๆ” เขาทำเสียงดุเมื่อยื่นมือไปดึงคนในสระขึ้นมา แล้วอีกฝ่ายทำท่าตุกติกจะแกล้งให้ตกน้ำ เฟื่องฟ้าหนาวสั่นไปทั้งตัว เทรย์เวอร์ถอดเสื้อสูทที่ใส่อยู่มาคลุมตัวเธอไว้ไม่ให้เป็นหวัด

“ฉันไม่ได้หนาวเสียหน่อย” สาวแสบยังคงอวดดี

“อากาศเย็นขนาดนี้อย่ามาอวดดีเลย รีบเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ก่อนที่คุณจะไม่สบาย” เทรย์เวอร์พูดด้วยความหวังดี เฟื่องฟ้าสะบัดหน้าเดินกลับเข้าไปในบ้านด้วยความโมโห

“คุณ” เฟื่องฟ้าอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่ามีใครนั่งอยู่บนเตียงนอนในห้อง

“ตกใจมากหรือไงที่เห็นผมอยู่ในห้อง ความจริงควรดีใจสิที่ผมเข้ามา” เทรย์เวอร์ยิ้มแล้วมองดูชุดที่เฟื่องฟ้ากำลังสวมใส่อยู่

“ทำไมแต่งตัวแบบนี้ อย่าบอกนะว่าจะลงไปทานอาหารค่ำด้วยชุดนี้”

“ทำไมคะ ชุดนี้ไม่โอเคตรงไหน” หญิงสาวย้อนถาม ความจริงคือตั้งใจจะกวนประสาทมากกว่า

“ช่วงนี้อากาศเย็น คุณใส่แค่เสื้อกล้ามรัดรูปกับกางเกงขาสั้นแค่นี้คงไม่ดีแน่”

“ในห้องมีฮีตเตอร์นี่คะ อีกอย่างมันไม่ได้หนาวมากและฉันแค่ลงไปกินข้าวเท่านั้น”

“ที่คุณแต่งตัวแบบนี้ เพราะจงใจยั่วผมหรือเปล่า” เขาหรี่ตามองเธอ

“ถ้าจะยั่วคุณคงไม่ต้องทำแบบนี้หรอกค่ะ มันเสียเวลา”

“คุณคิดว่าทำแบบนี้แล้ว จะทำให้ผมหลงรักคุณงั้นหรือ”

“ฉันเคยบอกแล้วไงว่า สัตว์เพศผู้ทุกตัวบนโลกล้วนแต่หลงเสน่ห์ฉัน ไม่เว้นแม้แต่คุณแน่” หญิงสาวเอ่ยอย่างมั่นใจ

“คุณคิดว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน ที่จะทำให้ผมตกหลุมรักคุณได้” เทรย์เวอร์อยากจะหัวเราะดังๆ เมื่อแม่เจ้าประคุณมั่นใจเหลือเกินว่าคนอย่างเขาจะตกหลุมรัก ฝันไปเถอะ

“ตอบไม่ได้ค่ะ หรือบางทีตอนนี้คุณอาจจะเริ่มชอบฉันแล้วก็ได้” หญิงสาวแกล้งทำเป็นเดินเข้ามาใกล้ แล้วเอามือวางลงบนต้นขาของเขา

“เข้าข้างตัวเองไปหรือเปล่า” ชายหนุ่มแย้ง

“ฉันพูดตามที่เห็นค่ะ สายตาของคุณที่คนอื่นมองว่าเย็นชา แต่เวลาที่คุณมองฉันมันมีบางอย่างที่ซ่อนอยู่” เฟื่องฟ้าเอ่ยเสียงหวาน

“ผมแค่มองว่าคุณไม่เหมาะจะเป็นภรรยาของใครต่างหาก” เทรย์เวอร์พูดกลับ

“จริงเหรอคะ” เฟื่องฟ้าจุกแต่ต้องทำหน้าระรื่นต่อ

“ฉันอาจไม่ใช่ภรรยาที่ดีในสายตาคุณ แต่ถ้าหน้าที่คู่นอนละก็ รับรองได้เลยว่า...”

เฟื่องฟ้ายังพูดไม่ทันจบเทรย์เวอร์ก็ดันตัวเธอให้ล้มลงบนเตียง ก่อนที่เขาจะเอาตัวเองขึ้นไปทาบทับไว้ เฟื่องฟ้าคนเก่งใจเต้นรัวทำอะไรไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยมีคนแรกที่ใกล้ชิดขนาดนี้

“ผมชักอยากพิสูจน์แล้วสิ ว่าดีจริงตามที่พูดไหม” เทรย์เวอร์ไม่พูดเฉยๆ แต่โน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ อีกด้วย

“ไม่ใช่เวลานี้ค่ะ คุณลืมที่เราตกลงกันแล้วเหรอ” เฟื่องฟ้าหาทางเอาตัวรอด

“ผมคิดว่าไม่จำเป็น”

“แต่ฉันไม่มีอารมณ์พิศวาสคุณตอนนี้ และที่สำคัญคุณยังไม่ได้อาบน้ำ ฉันไม่ชอบกลิ่นไม่สะอาด”

สิ่งที่พูดออกมานั้นตรงกันข้ามกับความจริงเป็นที่สุด เขาไม่มีกลิ่นตัวหรือกลิ่นเหงื่อใดๆ ทั้งสิ้น ตรงกันข้ามผู้ชายคนนี้สะอาดและกลิ่นกายที่ได้สัมผัสก็เย้ายวนชวนให้ค้นหา แต่เพื่อเอาตัวรอดให้พ้นสถานการณ์ล่อแหลมในเวลานี้ เฟื่องฟ้าจำต้องพูดให้รอดพ้น

“คุณพูดจริงเหรอ” เทรย์เวอร์ขาดความมั่นใจอย่างเห็นได้ชัด ไม่เคยมีใครบอกเขาเช่นนี้สักคน

“ค่ะ” สาวน้อยขานรับหนักแน่น

“คุณจะไปไหนคะ” หญิงสาวงงที่จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นเดินออกไป

“ไปอาบน้ำ”

“คุณสามีคะ” เฟื่องฟ้าเดินตามมาที่หน้าประตู

“มีอะไร” เขาหยุดชั่วขณะเพื่อรอฟังเธอพูด

“ความจริงแล้วคุณไม่ได้ตัวเหม็นอะไรทั้งนั้น แต่ฉันยังไม่มีอารมณ์ต่างหาก” เฟื่องฟ้ายิ้มกวนๆ แล้วรีบปิดประตูทันที ทิ้งให้คนที่ถูกหลอกขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความเจ็บใจ

“ยายตัวแสบ แล้วจะได้เห็นดีกัน”

เทรย์เวอร์โมโหเดินจากไป ส่วนคนที่อยู่หลังประตูถอนหายใจแล้วทรุดตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง มันสนุกตอนยั่วแต่ไม่สนุกตอนเอาตัวรอด ไม่รู้ว่าวันไหนตัวเองจะพลาดให้เขาจับได้ เฟื่องฟ้าชักเริ่มเหนื่อยกับการเป็นภรรยาของผู้ชายคนนี้แล้ว

เฟื่องฟ้านั่งมองหนังสือเกี่ยวกับประเทศที่ผู้เป็นสามีส่งมาให้ด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างจะแปลกใจ

“เลือกดู คุณอยากไปเที่ยวที่ไหน” เขาพูดเสียงห้วน ยังไม่หายเจ็บใจที่ถูกหลอกเมื่อวาน

“คุณจะพาฉันไปหรือคะ”

“ก็อยากจะไปฮันนีมูนไม่ใช่เหรอ”

“เวลล์ อังกฤษ นอร์เวย์ สวีเดน ฟินแลนด์ อิตาลี สเปน เยอรมัน ออสเตรีย สวิสเซอร์แลนด์ โรมาเนีย ลิทัวเนีย แอฟริกา อเมริกา และไทย มีตัวเลือกแค่นี้หรือคะ” เฟื่องฟ้าแกล้งถาม

“ใช่”

“งั้นตัดเมืองไทยออกไปก่อนเพราะฉันเพิ่งจะมา และเคยบอกแม่เลี้ยงไว้ว่าจะไม่กลับไปถ้าเธอยังไม่ตาย

“ผมมีเวลาให้คุณได้แค่สองอาทิตย์เท่านั้น อยากไปไหนก็เลือกซะ” เทรย์เวอร์แสนหมั่นไส้สารพัดเหตุผลของภรรยาเหลือเกิน

“สรุปว่าอยากไปไหน”

“ตอนนี้ฉันไปสักสองประเทศก็พอค่ะ ออสเตรียกับสวิตเซอร์แลนด์ถ้ามีโอกาสค่อยข้ามไปลิกเตนสไตน์ด้วย” เฟื่องฟ้าสรุป

“คุณตัดสินใจแน่นอนแล้วนะ” เขาถามอีกครั้ง

“ค่ะ” เฟื่องฟ้ายืนยันหนักแน่น

“ได้ ตกลง” เขารับปากเช่นกันและเตรียมจัดการต่อ

“ขอบคุณที่ใจดีกับฉันนะคะ” หญิงสาวส่งยิ้มหวาน

“ระหว่างรอไปเที่ยว ในสองอาทิตย์นี้สิ่งที่คุณต้องทำคือเตรียมตัว” ชายหนุ่มวกกลับมาเรื่องสำคัญ

“เตรียมตัวเรื่องอะไรคะ” เฟื่องฟ้าย้อนถามด้วยความสงสัย

“เรื่องที่เราตกลงกันแล้วไง” น้ำเสียงชายหนุ่มจริงจังขึ้น

“อ๋อ นอนกับคุณเพื่อให้การนี้สมบูรณ์” แม้น้ำเสียงจะเหมือนประชด แต่ในใจเฟื่องฟ้ารู้สึกหดหู่ไม่น้อย

“วันไหนคะ” เธอถามราวกับมันไม่สำคัญเลยสักนิด

“คุณเตรียมตัวให้พร้อม แล้วผมจะแจ้งอีกที”

“ความจริงวันนี้ฉันก็พร้อมนะ” หญิงสาวแกล้งยั่ว

“บังเอิญวันนี้ผมไม่มีอารมณ์ และวันนี้มีงานเลี้ยงผมนัดกับวิโนน่าไว้ ผมไม่อยากสาย”

“วิโนน่า ผู้หญิงเหรอคะ” ดวงตาคู่หวานวาวขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินชื่อของใครคนหนึ่งที่เขาเพิ่งพูดออกมา

“ใช่”

“คุณอย่าลืมว่าตัวเองมีภรรยาแล้ว และสามีที่ดีควรจะซื่อสัตย์กับภรรยา” ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเล็กน้อยไม่พอใจที่เขาเอ่ยถึงผู้หญิงคนอื่นต่อหน้า เทรย์เวอร์ยักไหล่เล็กน้อยและเดินจากไปด้วยท่าทางที่สง่างามและไม่ใส่ใจคำพูดของเฟื่องฟ้า ทิ้งให้คนที่นั่งมองตามเม้มปากแน่นด้วยความไม่พอใจ