Login to MeghaBook
icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
อัศวินพิชิตพลอย

อัศวินพิชิตพลอย

S.nook

5.0
ความคิดเห็น
243
ชม
15
บท

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่ออัศวินอยากจะมีลูกน้อยเพื่อเป็นโซ่คล้องใจ แต่พลอยไพลินยังคงรักสนุก เธอยังคงยึดติดกับชีวิตการทำงานและวัยสาวของเธอ ทำให้เธอไม่พร้อมที่จะมีลูกในช่วงเวลานี้ อัศวินจึงต้องวางแผนทุกแผนการเพื่อที่จะมีลูกกับเธอ

บทที่ 1 บทนำ

หกปีกว่าแล้วที่อัศวินกับพลอยไพลินได้แต่งงานกันและใช้ชีวิตร่วมกันมา ตอนนี้พลอยไพลินเรียนจบแพทย์อย่างที่เธอฝันไว้และกำลังทำอาชีพหมออย่างที่เธอตั้งใจอย่างเต็มที่ ตอนแรกเธอตื่นเต้นกับการจบใหม่มากจนแทบจะทำอะไรไม่ถูกเลย ดีที่มีอัศวินคอยให้คำแนะนำเธออยู่ไม่ห่าง จนเวลาผ่านไปสามเดือนเธอก็ค่อยๆ เรียนรู้งานมากขึ้น เก่งขึ้นจนเขาแทบจะไม่จำเป็นสำคัญเธอไปแล้ว

ส่วนเขาน่ะเหรอก็อย่างที่เขาบอกไว้เขาเป็นอาจารย์ที่มหาลัยเคเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น หลังจากเลิกสอนที่มหาลัยเคเขาก็มาช่วยพ่อแม่ทำธุรกิจของครอบครัวอย่างเต็มตัว เป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงบริหารทั้งโรงแรมเดอะเอ็ม และห้างเดอะเอ็ม จนมีผลกำไรทะลุเป้ามีคนอยากเข้ามาทำธุรกิจร่วมด้วยมากมาย

ส่วนชีวิตรักก็ราบรื่นไม่มีปัญหาอะไร จะมีก็แต่พลอยไพลินไม่ยอมมีลูกน้อยกับเขาสักที เขาก็อายุมากขึ้นทุกวันจะย่าง 40 ปีอยู่แล้ว ส่วนเธอน่ะเหรอก็ยังสาวยังสวยอยู่ทุกวัน มีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มารุมจีบเป็นว่าเล่น จนเขาตามหึงจนแทบไม่หวาดไม่ไหว ไหนจะยังมีคนไข้ของเธออีกล่ะ แค่คิดอัศวินก็ปวดหัวแล้ว เห็นที่ต้องใช้มาตรการเด็ดการเสียแล้ว

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้อัศวินตื่นจากภวังค์ความคิด อัศวินก้มลงมองหมายเลขที่โทรเข้ามา แล้วรู้สึกไม่อยากจะรับสายแต่จำใจต้องรับอย่างเลี่ยงไม่ได้

“นี่มาคัส! แกจะโทรมาหาสวรรค์วิมานอะไรดึกๆ แบบนี้ แกไม่หลับไม่นอนบ้างบ้างรึไง”

อัศวินบ่นกระปอดกระแปดอย่างหัวเสีย นึกถึงตอนที่มันช่วยเขาคิดแผนเซอร์ไพรส์วันเกิดของพลอยไพลินตอนไปปารีสทีไร เขาอยากจะกระทืบมันยิ่งนัก เขาไม่น่าหลงเชื่อแล้วทำตามมันเลย เกือบทำให้พลอยไพลินตกอยู่ในอันตรายก็เพราะแผนปัญญาอ่อนของมัน

“ไอคิดถึงยูนะวิน ตอนนี้ไออยู่ที่เมืองไทย ยูออกมาหาไอที่ผับหน่อยสิ”

“ไม่ไป! อยากไปก็ชวนไอ้ชัยไปสิ”

“นี่ยูยังโกรธไอเรื่องนั้นอยู่อีกเหรอ มันผ่านมาทั้งหกปีกว่าแล้วนะ ยูเลิกโกรธไอสักทีเถอะ ไอขอร้องล่ะ พลีสส!”

“ใช่ ฉันยังโกรธอยู่ และก็โกรธมากด้วย!”

“ได้โปรด พลีสส!! ออกมาหาไอหน่อย ไอชวนชัยแล้วมันไม่ว่าง ไอมีแค่ยูคนเดียวเท่านั้นตอนนี้”

“ไม่เอาฉันไม่ออกไปไหนทั้งนั้น เดี๋ยวพลอยก็จะกลับมาจากโรงพยาบาลแล้ว”

“ยูแน่ใจเหรอ ว่าพลอยจะกลับไป”

“นายหมายความว่าไง?”

“เปล๊าาา!! ไอก็แค่จะบอกยูว่า พลอยอาจจะติดเข้าเวรต่ออะไรแบบนี้ เลยไม่ได้กลับบ้านก็ได้นี่น่า ออกมาหาไอเถอะนะ”

“อย่ามาทำเป็นรู้ดีไปหน่อยเลยน่า แล้วก็เลิกพูดยูกับไอสักทีเถอะ พูดแบบปกติที่เคยพูดกันไม่ได้รึไง”

“เศร้าจัง ฉันอุตส่าห์พูดสุภาพๆ กับแกแล้วนะ”

“แบบนี้สิค่อยน่าฟังหน่อย”

“ฮ่าๆ มาหาฉันเถอะ ถ้าไม่มาถือมึงพลาดของเด็ด”

มาคัสมองไปยังสาวสวยที่ใส่ชุดลายเสือบวกกับหน้ากากเสื้อแล้วขยิบตาให้เธอ

“ฉันขอคิดดูก่อน ถ้าพลอยไม่กลับบ้านจริง ฉันถึงไปหาแก”

“โอเค แล้วจะรอ” อัศวินวางสายจากมาคัส ก็มีข้อความจากพลอยไพลินส่งมาพอดี เข้ารีบเปิดมันอ่านทันที เธอบอกว่ามีเข้าเวรต้องอยู่กะดึกจนถึงตอนเช้าให้นอนก่อนได้เลยไม่ต้องรอเธอ

“นายเป็นหมอดูรึไงวะมาคัส สรุปฉันต้องออกไปหาแกสินะ”

อัศวินบ่นก่อนจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปหามาคัส เขาขับรถมายังผับที่มาคัสว่า จะว่าไปตั้งแต่เขาแต่งงานเขาก็ไม่เคยเข้าผับหรือเที่ยวเล่น ดื่มเหล้าอะไรเลย ชีวิตเขามีแค่พลอยไพลิน และก็งานเท่านั้น เขาจอดรถไว้หน้าผับก่อนจะเข้าไปยังข้างใน เขาเดินฝ่าผู้คนมากมายเข้าไป ใช้สายตาสอดส่องเพื่อหามาคัส เมื่อมาคัสเห็นอัศวินจึงโบกมือเรียกเขาทันที

“Hey! ทางนี้”

“นายมีอะไรก็ว่ามาฉันจะรีบกลับ”

“อะไรกันวะ เพิ่งจะมาถึงเองนะ ดื่มก่อนสิ”

“ไม่อยากดื่ม เดี๋ยวเมา”

“เอาน่า...ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วช่วยดื่มเป็นเพื่อนกันหน่อย”

อัศวินบ่นพึมพำคนเดียว ก่อนจะยกแก้วเหล้าที่มาคัสยื่นให้จนหมดแก้ว ภายในผับนั้นแสง สี เสียง และกลิ่นของมึนเมาทำให้เขาอยากจะหลีกหนี อัศวินเหลือบไปเห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งคุ้นตา เดินอย่างยั่วยวนเข้ามาทางเขา เธอใช่ชุดลายเสื้อ เนื้อผ้ามันรัดรูปเห็นสัดส่วนจนชัดเจน จนเขาหลงนึกไปถึงร่างของพลอยไพลิน แต่จะเป็นเธอไปได้อย่างไรกัน ในเมื่อเธอเข้าเวรกะดึกอยู่ที่โรงพยาบาล ถ้าเป็นเธอจริงล่ะก็ เขาจะจับมาฟาดก้นให้นั่งไม่ได้เลยค่อยดู โทษฐานที่แต่งตัวออกมายั่วให้ผู้ชายคนอื่นมอง และแทะโลมเล่นด้วยสายตา

“สวยใช่มั้ยล่ะ”

“สวยกะผีอะไร ใส่หน้ากากเสืออย่างนั้นหลงมาจากงานหน้ากากแฟนตาซีสิไม่ว่า”

“ออกจะเซ็กซี่ ไม่ชอบแบบเหรอวะ”

“ฉันมีเมียแล้ว แกจะให้ฉันสนใจผู้หญิงคนอื่นได้ไงกัน”

คนรักเมียอย่างอัศวินพูดตอบกลับมาคัสผู้เป็นเพื่อนไป เขาทำท่าจะเดินหนี แต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อแม่เสือสาวเดินมาหาเขา ดึงแขนเขาไปกลางฟลอร์แบบไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะเริ่มเต้นยั่วยวนเขา

เธอถูแผ่นหลังของตัวเองที่หน้าอกของเขา แล้วเต้นส่ายสะโพกมาราวกับซ้อมมาอย่างดี แค่นั้นยังไม่พอ เมื่อหันหน้ามาหาเขาก็ใช้มือแตะที่ไหล่แล้วเต้นรูดตัวลง ทำอย่างกับเขาเป็นเสาหรือต้นไม้ที่ไร้ความรู้สึกที่คิดจะทำอะไรกับเขาก็ได้ แม้เขาจะรักพลอยไพลินมาก แต่พอเจอเข้าแบบนี้ของมันก็ขึ้นสิ แต่น่าแปลกปกติเขาไม่ใช่ของขึ้นง่ายๆ ถ้าไม่ใช่พลอยไพลินล่ะก็ ผู้หญิงคนอื่นมาแก้ผ้าต่อหน้าก็ไม่อาจทำให้เขารู้สึกอะไรด้วยได้เลย ยัยเสือสาวคนนี้เป็นใครกันแน่ถึงได้มีอิทธิต่อร่างกายของเขาได้

อ่านต่อ

หนังสืออื่นๆ ของ S.nook

ข้อมูลเพิ่มเติม
เล่ห์ร้ายนายฟีนิกซ์

เล่ห์ร้ายนายฟีนิกซ์

โรแมนติก

5.0

เจ้านายคนใหม่อย่าง“ฟีนิกซ์” ที่แสนจะบ้าอำนาจสุดๆ แถมยังเอาแต่ใจ หื่น บ้ากามสารพัด ตีค่าทุกอย่างด้วยเงิน แม้แต่ความรัก ซึ่งเธอจะไม่ยอมเขาเด็ดขาด เธอจึงทำทุกอย่างเพื่อต่อต้านเขา ไม่ให้มามีสิทธิ์เหนือเธอ ในเวลางานยังพอทน แต่ถ้านอกเวลางานคนอย่าง“แพรพิรยา” จะไม่ยอมทนเด็ดขาด แล้วเขาถือสิทธิ์อะไรเข้ามาอยู่ร่วมใต้ชายคาเดียวกันกับเธอ อย่างหน้าด้านๆ เวลาไม่พอใจอะไรเธอหรือโกรธเธอ เป็นอันต้องใช้กำลัง ด้วยการจูบเธอบ้างล่ะ จับกดลงกับเตียงแล้ว….!? เธอบ้างล่ะ อย่างกับฉากละครในทีวีที่พระเอกกับนางเอกทะเลาะกันยังไงยังงั้นเลย คนเรามันต้องมีเหตุผลกันทั้งนั้น แล้วเหตุผลของเขาล่ะคืออะไรกัน บางครั้งเขาก็เป็นผู้ชายที่แสนจะอบอุ่นและอ่อนโยน และอะไรกันที่ทำให้เขากลายเป็นคนเจ้าอารมณ์และร้ายกาจได้ขนาดนี้กัน

หนังสือที่คุณอาจชอบ

ข้าไม่ใช่คนดีท่านอย่าได้หวัง

ข้าไม่ใช่คนดีท่านอย่าได้หวัง

จิรัฐติกาล
3.5

จางลี่สตรีเกิดมาพร้อมกับความเกลียดชัง บิดามารดาไม่รัก พี่สาวรังเกียจ รอบด้านทำร้ายร่างกาย ชาติภพนี้นางถูกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีทำร้ายจนตาย เมื่อเกิดพบชาติใหม่อีกครั้ง นางก็ขอตอบแทบพวกเขาอย่างสาสม อย่าคิดว่าชาติภพนี้พวกเขาจะได้อยู่สุขสบาย นางในชาตินี้จะถนอมพวกเขาเป็นอย่างดี “ข้าไม่ใช่คนดี ท่านอย่าได้หวังว่าข้าจะดีเหมือนคนอื่น หากท่านปรารถนา พบสตรีที่ดีก็เชิญไปหาที่อื่น” บุรุษปริศนาที่ติดตามนางจะเลือกเส้นทางไหน แล้วนางจะตอบแทนพวกเขาเหล่านั้นเช่นไร รอพวกเขาหาคำตอบ แต่บอกได้เลยว่านางหาได้ใจดีเหมือนชาติที่แล้วไม่ “ข้าเตือนท่านแล้ว ว่าอย่าได้หวังว่าข้าจะเป็นคนดี”

ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ

ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ

มาชาวีร์
4.8

เจ้าของร่างเดิมถูกท่านย่าตัวเอง ขายให้ชายพิการด้วยเงินเพียงห้าตำลึง จึงคิดสั้นไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทำให้วิญญาณของเซี่ยซือซือทะลุมิติมาเข้าร่างแทน ชีวิตในโลกนี้บิดามารดาล้วนตายไปแล้ว เหลือเพียงน้องสาวกับน้องชายร่างกายผอมแห้งหิวโซสองคน เธอต้องช่วยพวกเขาให้รอด ก่อนจะถูกคนชั่วพวกนี้ขายทิ้งไปแบบเธอ 1 : ทะลุมิติ แคว้นจ้าว หมู่บ้านตระกูลแซ่อวี่ ภายในบ้านสกุลเซี่ย “ท่านพี่รีบกินเร็วเข้า” เสียงเด็กเล็กดังก้องอยู่ข้างหูอย่างน่ารำคาญ ว่าแต่ฉันมีน้องชายตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้สึกได้ถึงอะไรแข็ง ๆ มาแตะที่ริมฝีปาก ทว่ายังลืมตาไม่ขึ้น “ท่านพี่กินสิ ๆ” เซี่ยซือซือรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งศีรษะ พยายามที่จะเปิดดวงตาขึ้นมอง เจ้าของเสียงเล็ก ๆ ด้านข้าง “ท่านพี่ ๆ ท่านพี่อย่าตายนะ ลืมตาสิท่านพี่” “นังตัวดีออกมาเดี๋ยวนี้นะ !” เสียงเอะอะโวยวายดังหนวกหูเซี่ยซือซือเป็นอย่างมาก ปัง ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นเรื่อย ๆ เซี่ยซือซือลืมตาขึ้นจนได้ พลันสมองกลับมีเรื่องราวพรั่งพรูเข้ามาไม่ขาดสาย จนต้องกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด อ๊าก ! “พี่รอง !” เด็กน้อยเซี่ยซือหยางในวัยสามหนาวเรียกพี่สาวพร้อมเบะปากอยากร้องไห้ “ท่านพี่ !” เซี่ยซานซานทิ้งบานประตูที่ตัวเองดันไว้ หันกลับมาดูพี่สาวด้วยความตกใจ “ท่านพี่ ๆ ท่านเป็นอะไร อย่าทำให้พวกข้าตกใจสิท่านพี่ !” ผลัวะ ! มีคนถีบประตูบานเก่าผุพังเข้ามาภายในห้อง เด็กทั้งสองรีบเข้าไปขวางผู้บุกรุกไม่ให้ทำร้ายพี่สาว แม่เฒ่าเซี่ย เซี่ยจิ่วเม่ย หน้าตาแลดูดุร้าย ไม่ใช่หญิงชราใจดีแต่อย่างใด ด้านหลังของแม่เฒ่าเซี่ยยังมีลูกสะใภ้บ้านใหญ่ กับบ้านรองเดินตามมา ท่าทางดุดันเอาเรื่อง “ไอ้พวกบ้านสามตัวดี กล้าลักขโมยอาหารเอาไว้กินเอง ยังเห็นแม่เฒ่าอย่างข้าอยู่ในสายตาหรือไม่ ไอ้พวกหมาป่าตาขาว ดูซิวันนี้ข้าจะจัดการพวกเจ้าอย่างไร” “ท่านย่าพวกข้าไม่ได้ขโมยนะ นี่เป็นหมั่นโถวของท่านพี่ ท่านพี่ไม่สบายข้าแค่เก็บไว้ให้ท่านพี่เท่านั้นเอง” เซี่ยซานซานยังเป็นเด็กหญิงวัยสิบหนาว แต่นางข่มความกลัวตอบโต้ผู้ใหญ่ในบ้านออกไป “หึ กฎบ้านก็มีบอกอยู่แล้วถ้าพลาดมื้ออาหารไปก็คืออด แต่พวกเจ้ากลับแหกกฎ แอบยักยอกอาหารเก็บไว้กินเอง ยังมีหน้ามาเถียงท่านแม่อีก ท่านแม่ท่านต้องลงโทษคนบ้านสามนะเจ้าคะ ไม่เช่นนั้นข้าไม่ยอมจริง ๆ ด้วย ตอนนั้นยวี่เฟยของข้านางได้พลาดมื้อเย็นไป ท่านก็ไม่ให้นางกินนะเจ้าคะ” สะใภ้บ้านรองนามว่าจงอี้ซิน ย้อนรำลึกถึงเรื่องลูกสาววัยแปดปีของตัวเองขึ้นมา “ดูเจ้าเด็กพวกนี้สิท่านแม่ กางแขนปกป้องพี่สาวตัวเอง ช่างน่าสมเพชไม่รู้จักสำเหนียกกำลังตัวเอง ถุย !” หลินพ่านเอ๋อสะใภ้บ้านใหญ่มองดูเด็กทั้งสองพร้อมถ่มน้ำลายใส่ตรงหน้า แม่เฒ่าเซี่ยมองลูกสะใภ้ทั้งสองสลับกันไปมา เดินตรงไปกระชากหมั่นโถวเย็นชืดแถมแข็งปานหิน ออกจากมือของเซี่ยซือหยาง “แง ๆ ๆ” เด็กน้อยถูกแย่งของกินของพี่สาวไป ถึงกับแผดเสียงร้องลั่น “เจ้าคนชั่ว ! เอามานะ ของท่านพี่ข้า” กำปั้นน้อย ๆ ทุบไปยังต้นขาของแม่เฒ่เซี่ย “เจ้าเด็กเนรคุณกล้าตีข้ารึ นี่นะ !” แม่เฒ่าเซี่ยเตะทีเดียวเซี่ยซือหยางก็กระเด็นไปติดกับผนังห้อง “น้องเล็ก !” เซี่ยซานซานรีบวิ่งไปอุ้มน้องชายขึ้นมากอดไว้ด้วยความตกใจ “ท่านย่า น้องเล็กยังเด็กไม่รู้ความ เหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายเช่นนี้” “แง ๆ ๆ” เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยฟังแล้วน่าสงสารจับใจ ดวงตาที่ปิดไว้ก่อนหน้าของเซี่ยซือซือ ลืมขึ้นหลังจากค้นพบว่า ตัวเองได้ทะลุมิติมายังอดีตอันไกลโพ้นแล้วจริง ๆ หลังจากหลับตาลืมตาอยู่หลายหน เรียบเรียงความคิดที่ไหลเข้ามาไม่ยอมหยุด เมื่อค่อย ๆ จัดการกับมันได้ ความเจ็บปวดที่ศีรษะก่อนหน้าจึงบางเบาลง และมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างเฉยชา ครบสูตรของการทะลุมิติจริง ๆ มีท่านย่าผู้ชั่วร้าย ขนาบข้างด้วยป้าสะใภ้เลวทั้งสอง ครั้นหันไปมองน้องสาวในวัยสิบขวบของตัวเองกับน้องชายตัวน้อย ทั้งตัวดำเมี่ยมเหมือนไม่ได้อาบน้ำมาเป็นเดือน ร่างกายผอมแห้งเหลือแต่กระดูก เสื้อผ้าเก่าขาดมีรอยปะชุนเต็มไปหมด เส้นผมแห้งกรังเหมือนไม่ผ่านน้ำมานาน ยกมือของตัวเองขึ้นมาดู ไม่ได้มีสภาพต่างกันแม้แต่น้อย ครั้นเงยหน้ามองป้าสะใภ้ใหญ่ร่างกายอวบอ้วนเต็มไปด้วยก้อนไขมัน ป้าสะใภ้รองแม้ไม่ได้อ้วนแต่ก็ไม่ได้ผอม ยิ่งแม่เฒ่าเซี่ยด้วยแล้ว ร่างกายบึกบึนเหมือนคนกินดูอยู่ดีมาตลอด “ท่านแม่ดูอาซือมองท่านสิเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่เห็นสายตาเย็นเยียบของคนที่นอนอยู่บนเตียงก็อดแปลกใจไม่ได้ ดูเยือกเย็นจนไม่น่าไว้ใจ “เจ้าอย่าคิดว่ากระโดดน้ำตายแล้วทุกอย่างจะจบนะอาซือ ข้ารับเงินคนบ้านถานมาแล้ว ถ้าเจ้าตายข้าจะให้อาซานไปแทนเจ้า” คำพูดของแม่เฒ่าเซี่ยทำให้ดวงตาของเซี่ยซือซือเบิกกว้าง ท่านย่าของนางขายนางให้คนบ้านถานในราคาแค่ห้าตำลึง เจ้าของร่างเดิมไม่อยากไปเป็นเมียคนพิการ เลยไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ทว่าเธอที่มาจากยุคปัจจุบันกลับเข้ามาแทนที่เจ้าของร่างนี้ เจ้าของร่างเดิมว่ายน้ำไม่เป็น จึงได้ขาดอากาศตายใต้น้ำ แต่เธอที่เข้ามาสวมร่างกลับพาร่างนี้ขึ้นมาจากน้ำได้ โชคชะตาคงเล่นตลกให้เธอกับเจ้าของร่างเดิมมีชื่อเดียวกัน “ท่านย่าอาซานยังเด็กนัก ท่านอย่าได้ทำเช่นนั้นเลย” นานมากกว่าที่นางจะเอ่ยออกมา “มันอยู่ที่เจ้าอาซือ ข้าขอเตือนเอาไว้ อีกสองวันคนบ้านถานจะมารับตัวเจ้าแล้ว อย่าให้เกิดเรื่องขึ้น ไม่อย่างนั้นข้าจะส่งอาซานไปแทนเจ้า แล้วขายซือหยางทิ้งเสีย” แม่เฒ่าเซี่ยจ้องหน้าเซี่ยซือซือแบบอาฆาต เด็กนี่ก่อนหน้าดูอ่อนแอไร้ทางสู้ ทำไมวันนี้ถึงได้ดูแปลกตาไปนัก “ท่านแม่เจ้าคะ ท่านจะลงโทษคนบ้านสามเรื่องหมั่นโถวนี่อย่างไรเจ้าคะ” สะใภ้ใหญ่ยังไม่ยอมปล่อยสามพี่น้องไปง่าย ๆ “พรุ่งนี้งดอาหารบ้านสาม” แม่เฒ่าเซี่ยเอ่ยแล้วหันหลังเดินออกจากห้องของเด็กน้อยทั้งสามไป โดยมีสะใภ้ใหญ่เดินตามไปด้วย “พวกเจ้าได้ยินแล้วใช่ไหม จำใส่หัวเอาไว้ดี ๆ ด้วยล่ะ” สะใภ้รองหมุนตัวตามหลังไปติด ๆ “ท่านพี่ต่อไปท่านอย่าทำเช่นนี้อีกนะเจ้าคะ ข้ากับน้องเล็กจะทำอย่างไร ถ้าท่านไม่อยู่” เซี่ยซานซานปล่อยเสียงร้องไห้ในทันที

คุณท่าน คุณนายมาหาอีกแล้ว

คุณท่าน คุณนายมาหาอีกแล้ว

Thacher
5.0

ในวันครบรอบแต่งงาน เหวินซือถูกเมียน้อยของสามีวางยาและไปมีอะไรกับคนแปลกหน้า เธอสูญเสียความบริสุทธิ์ไป แต่เมียน้อยคนนั้นกลับตั้งท้องลูกของสามี ภายใต้ความกดดันต่างๆ เหวินซื่อสูญรู้สึกสิ้นหวังและตัดสินใจหย่า แต่สามีของเธอกลับไม่แยแสโดยคิดว่าเธอกำลังเล่นลูกไม้อยู่ หลังจากการหย่ากัน เหวินซือกลายเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงและมีผู้ชายนับไม่ถ้วนที่ตามจีบเธอ อดีตสามีไม่ยอมและขอคืนดีไปถึงที่ จากนั้นก็ว่า เธออยู่ในอ้อมแขนของคนใหญคนโตคนหนึ่ง และชายคนนั้นก็พูดอย่างสงบว่า "ดูให้ดี นี่คือพี่สะใภ้ของนาย"

ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25+

ท่านแม่ทัพข้าคือศรีภรรยา NC25+

ซีไซต์
5.0

องค์หญิงสิบสามนามหลินฮุ่ยหมินสตรีผู้ที่งดงามโดดเด่นไม่เป็นรองผู้ใดแต่กลับมีฐานะต่ำต้อยในวังหลวงด้วยพระมารดาเสียชีวิตตั้งแต่นางยังเด็ก ท่ามกลางความคับแค้นใจนางยังต้องคำสาปร้ายต้องกลายร่างเป็นสัตว์ทุกคืนวันพระจันทร์เต็มดวง เขาคือ หยางเอ้อหลาง แม่ทัพหนุ่มผู้มีความสามารถรูปโฉมสง่างามและเป็นวีรบุรุษคนสุดท้ายของสกุลหยาง ทั้งยังเป็นที่รักเคารพของชาวเมือง ทว่าด้วยความสามารถและตำแหน่งใหญ่โต ฮ่องเต้มิอาจวางใจจึงได้คิดกำจัดเขาให้พ้นตำแหน่งเสีย โดยมอบสมรสพระราชทานให้หยางเอ้อหลางกับพระธิดาของตน เดิมทีชีวิตของคนสองคนย่อมไม่บรรจบ เมื่อสตรีที่หมายหมั้นกับหยางเอ้อหลางคือองค์หญิงใหญ่ที่ปักใจรักเขาตั้งแต่เยาว์วัย ทว่าเรื่องไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อคนทั้งคู่เกิดอุบัติเหตุจนคนเข้าพิธีสมรสกลายเป็นองค์หญิงสิบสาม ท่ามกลางความหวาดกลัวขององค์หญิงสิบสามที่กลัวความลับจะเปิดเผย ท่ามกลางหยางเอ้อหลางที่พยายามพาสกุลหยางให้รอดพ้น ท่ามกลางการแตกหักของความสัมพันธ์พี่น้องที่แสนรักใคร่ระหว่างองค์หญิงใหญ่และองค์หญิงสิบสามเพราะบุรุษเพียงผู้เดียว หลินฮุ่ยหมินจะทำเช่นใด เพื่อจะยุติเรื่องราวน่าเวียนหัวนี้

คุณสามีเป็นผู้พิการ

คุณสามีเป็นผู้พิการ

Devocean
4.9

"คุณต้องการเจ้าสาว ส่วนฉันก็ต้องการเจ้าบ่าว ทำไมเราไม่แต่งงานกันล่ะ?" ภายใต้เสียงเยาะเย้ยของทุกคน ถังเลี่ยน ซึ่งถูกคู่หมั้นของเธอทอดทิ้งในพิธีแต่งงาน กลับแต่งงานกับเจ้าบ่าวพิการข้างบ้านที่ถูกรังเกียจ ถังเลี่ยนคิดว่าอวิ๋นเซินเป็นชายหนุ่มที่น่าสงสาร และเธอสาบานว่าจะให้ความรักใคร่แก่เขาและตามใจเขาหลังแต่งงาน ใครจะรู้ว่าเขาแกล้งเป็นแบบนั้น... ก่อนแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "เธอต้องสนใจเงินของผมถึงยอมแต่งงานกับผม ผมจะหย่ากับเธอหลังจากที่ผมใช้ประโยชน์เธอเสร็จ" หลังแต่งงาน อวิ๋นเซินว่า "ภรรยาของผมต้องการหย่าทุกวัน แต่ผมไม่อยากหย่า ทำอย่างไรดีล่ะ"

บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ