รัก หักหลัง

บทที่1

สายใย

ห้าปีที่แล้ว

"วันนี้เลิกงานกี่โมง ตาเวย์"

"ก็เหมือนทุกวัน พ่อจะถามทำไม ผมรู้หน้าที่ผมดีหน่าา"

"เออดี อย่างน้อยก็ยังมีความรับผิดชอบ"

สหรัสต่อว่าลูกชายตัวดี ตั้งแต่เขาอายุครบสิบแปด ก็กลายเป็นเสมือนผีดิบ กลับบ้านเช้าทุกวัน แถมมีหน้ามาเถียงกันหน้าด้านๆ ว่าที่ตัวเองกลับเช้าเพราะแม่ไม่ยอมให้กลับดึก แสบจริงๆเจ้าลูกชายตัวดี สมกับเป็นลูกชายคนเดียวของคุณสหรัส เจ้าของบริษัทเจเจคิวอิเล็กทรอนิกส์ ผู้ผลิตและจัดจำหน่ายเครื่องมือเทคโนโลยีชั้นนำทั่วเอเชีย

ซึ่งการต่อว่าของเขา ก็ดูเหมือนเป็นเรื่องราวปรกติสุขของบ้านหลังนี้ เพราะเจ้าลูกชายตัวดีกลับมีสีหน้าที่ไม่สะทกสะท้านอะไร เป็นความสบายใจอีกรูปแบบนึง แถมยังดูเหมือนว่าเป็นที่น่าเอ็นดูสำหรับบ้านหลังนี้ เพราะเป็นสิ่งที่ทุกคนในบ้านแม้แต่คนใช้รับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและความน่ารักของเจ้านาย

"ยังไงอย่าลืมถามน้องด้วยนะ ว่าอยากกินอะไรหรืออยากได้อะไรก่อนเข้าบ้านรึเปล่า นี่ก็เรียนปีสองแล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กไปได้ ชอบหาข้ออ้างแวะออกไปตอนกลางคืน ทั้งพี่ทั้งน้อง" วิชุดาผู้เป็นมารดาขอบ่นบ้าง ที่ลูกทั้งสองนั้น ชอบหาเรื่องมาอ้างออกจากบ้านดึกๆดื่นๆทุกวัน ลำพังเจ้าลูกชายก็ไม่ห่วงหรอก โตจนตัวใหญ่กล้ามเป็นมัดๆแบบนี้แต่ลูกสาวนี่ล่ะสิ

เวย์คินได้แค่ก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารเช้าตรงหน้า ไม่ได้ตอบกลับมารดาแต่อย่างไร

"เรานี่ก็นะ ตาเวย์ ตามใจน้อง ชอบพาน้องออกไปเที่ยวดึกๆดื่นๆ ทำไม มีอะไรให้ทำกันนักหนา ฮึ"

คำถามประโยคสุดท้ายของผู้เป็นมารดา ทำเอาเจ้าตัวถึงกับสำลัก รีบหยิบแก้วน้ำตรงหน้ามาดื่มก่อนที่ไข่ดาวที่ติดคออยู่จะทำให้ตัวเองหายใจไม่ออก เมื่อทุกอย่างกลับมาเข้าที่เข้าทาง เบล สาววัยสิบเก้า ก็เข้ามาหอมแก้มผู้เป็นมารดา เธอทำแบบนี้อยู่ทุกวัน พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ตัวเดิมที่เธอนั่งอยู่เป็นประจำออก ก่อนจะนั่งลงพร้อมกับหันไปมองหน้าเวย์คิน พี่ชายของเขาพร้อมเผยรอยยิ้มอยู่สักพัก และหันมาทางมารดา

"เบลล์ชอบนี่คะ เบลชอบที่พี่เวย์ตามใจ แม่อย่าดุพี่เวย์น๊าาา" เธออ้อนผู้เป็นมารดา พร้อมกับทำตาปริบๆ ซึ่งเธอก็ทำได้สำเร็จ ผู้เป็นมารดาใจอ่อน ได้แต่ส่ายหัวให้กับความเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยของสองพี่น้อง

พี่น้องรักกันมันก็ดี แต่ขอให้รักในแบบพี่น้องจริงๆก็พอ

เบลนั่งทานข้าวในขณะที่มือนั้นก็คอยจัดทรงกระโปรง เธออยู่มหาวิทยยาลัยปีสองแล้ว เธอจึงได้เปลี่ยนยูนิฟร์อมจากกระโปรงพลีทมาเป็นกระโปรงทรงเอ ซึ่งเธอก็ตั้งใจเลือกตัวที่สั้นเหนือเข่า เพื่อที่จะได้ใส่แล้วดูโตและดูสาวสมวัยเธอ แต่นั่นมันก็ทำให้เวลานั่งเธออาจจะยังไม่ชิน เพราะมันเลื่อนขึ้นมาจนเห็นขาอ่อนเธอ

"ทำไมไม่ใส่ตัวที่มันยาวๆ หรือไม่ทำไมไม่กลับไปใส่แบบเดิมล่ะ ฮะ" น้ำเสียงคมเข้ม แต่ก็มีความรำคาญซ่อนอยู่เวย์คินที่นั่งข้างๆต่อว่าพร้อมกับเรียกสาวใช้ข้างๆให้ไปหยิบผ้ามาสักผืน ไม่นานสาวใช้มาถึงก็ยื่นผ้าให้กับเขา แต่เขากลับบอกให้ยื่นให้เธอแทน

"พี่เวย์ไม่ชอบหรอคะ ที่เบลล์ใส่แบบนี้" เธอถามกลับอย่างน้อยใจ แต่ก็ต้องรีบปั้นหน้ายิ้ม ก่อนที่มารดาและบิดาของทั้งสองจะจับพิรุจได้

ทั้งสองเดินมายังรถสปร์อตสัญชาติยุโรปคันประจำที่เวย์คินใช้ ในสายตาคนภายนอกนั้นอาจจะมองว่าสองพี่น้องนี้รักกันดีเป็นที่น่าอิจฉาของสาวๆ เมื่อเห็นพี่ชายที่หล่อเหลาดั่งพระเจ้าปั้นมาเองกับมือคอยรับส่งน้องสาวที่มหาลัยอยู่เป็นประจำ ตั้งแต่ปีหนึ่งจนปัจจุบัน

"ข้าว ไปด้วยกันสิ"ขณะที่เวย์คินกำลังเปิดประตูข้างคนขับให้เบลล์อยู่นั้น ข้าว สาวอีกคนในบ้านรุ่นราวคราวเดียวกับเบลก็กำลังเดินออกจากรั้วบ้านเพื่อไปมหาลัยพอดี เธออยู่ในท่าทีรีบร้อน เพราะระหว่างทางนั้น เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่ง พร้อมพยายามยัดเสื้อนักศึกษาเข้ากระโปรง เมื่อได้ยินเสียง เบลล์ เธอจึงหยุดและตอบไปส่งๆอย่างเลี่ยงไม่ได้

"ไม่ล่ะ เดี๋ยวไปเองดีกว่า ขอบใจนะ" พูดจบเธอก็เดินจากไปโดยไม่สนใจจะหันมองมาที่คนถามและเจ้าของรถด้วยซ้ำ

เวย์คินไม่ได้สนใจอะไร เขาขับรถออกมาจากบ้านตัวเองตามปรกติ เพราะก่อนที่เขาจะไปทำงาน ยังต้องแวะส่งน้องสาวที่มหาลัยเสียก่อน เขาขับรถมาตามทางตามปรกติซึ่งเป็นเส้นทางบ้านเขาไปถึงถนนหลัก ในตอนนั้นสายตาก็มองเห็นร่างเล็กซึ่งมองจากข้างหลังก็พอดูออกว่าเป็น ข้าว กำลังเดินอยู่บนริมถนน ถ้าเดาไม่ผิด คงกำลังไปป้ายรถเมล์ เมื่อเบลล์เห็นแบบนั้นจึงได้ลดกระจกลง เพื่อเกลี้ยกล่อมเธออีกครั้ง

"พี่เวย์ ขับช้าลงหน่อยค่ะ" เวย์คินนั้นไม่อยากโดนเธองอลอีก ได้แค่ทำตามคำขอ

"ไปด้วยกันเถอะข้าว ไหนๆเราก็เรียนที่เดียวกัน"

"ไม่เป็นไร เบลล์รีบไปเหอะเดี่ยวจะสายเอานะ"

"ข้าวก็ไปด้วยกันสิ ห่วงแต่เบลล์ ตัวเองก็จะสายแล้วเหมือนกันแหละ"

เมื่อเห็นหญิงสาวนอกรถไม่มีท่าทีที่จะอ่อนข้อลง เวย์คินจึงเหยียบคันเร่งโดยไม่สนใจแล้วว่า เบลล์ นั้นจะงอลหรือโกทธเขาหรือเปล่า เพราะเขารู้ดี ว่าข้าวนั้นเป็นใจแข็งและหยิ่งยิ่งกว่าอะไร

กล่อมคนแบบนี้ไปมีแต่เสียเวลา

"พี่เวย์ เหยียบคันเร่งแบบนั้น ข้าวก็โดนฝุ่นหรอก" เบลล์หันมาผูกคิ้วปมอย่างหงุดหงิด ที่พี่ชายเขาทำนิสัยแบบนี้

"พี่รีบ เดี่ยวเราแวะคอนโดก่อนไหม เบลล์มีเรียนกี่โมง ถ้าเรียนเช้า ก็แวะที่เดิม บนรถก็ดีนะ " นัยตาสีดำเข้มหันมามองหญิงสาว มือสากลูบไล้ขาอ่อนจากตอนแรกที่ออกจากบ้านแค่ลูบไล้ตรงขาอ่อน แต่ตอนนี้นั้นลูบขึ้นไปถึงชั้นในกระโปรง นิ้วยาวคลึงบดรอยแยกใต้กระโปรงอย่างคุ้นมือ

"พี่..เวย์" เบลเริ่มครางเสียงตะกุกตะกัก แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้เวย์คินทำตามใจบนเรือนร่างของเธอ เวย์คินเห็นแบบนั้นก็ได้ยิ้มออกมา เขารู้ทันจุดอ่อนของเธอ และใช้มันก่อนที่จะถูกเธองอล

ดักไว้ก่อน

"แวะที่เดิมแหละเนาะ ไกล้มหาลัยกว่า" ขายาวทำการเหยียบคันเร่งไปยังที่ประจำของเขาและเธอ เมื่อมาถึงก็ไม่รอช้า รีบหามุมจอดรถมุมลับตาคน พร้อมปลดสายคาดเบลล์ของเขาและเธอออก ร่างใหญ่ทำการค่อมร่างเล็กที่นอนรอเขาอยู่แล้ว พร้อมค่อยๆกดให้เบาะนั้นนอนลงไป

มือใหญ่ลูบผมสรวยพร้อมจ้องหน้าสวยตรงหน้า

"พี่เวย์ เมื่อคืนนี้ก็หลายรอบแล้วนะคะ ไม่เหนื่อยไม่เพลียบ้างหรอ"

"แล้วใครให้เราใส่กระโปรงสั้นแบบนี้ล่ะ"

"พี่เวย์ชอบหรอคะ" ใบหน้าสวยอมยิ้มที่ความพยายามเอาใจของเธอเหมือนได้ผล เธอเห็นคู่ควงของเขา ส่วนใหญ่มักจะแต่งตัวเซ็กซี่ เธอเลยอยากลองเปลี่ยนมาเอาใจเขาบ้าง และได้ผล เขาสนใจเธอ แม้ต่อหน้าคนอื่นนั้น เขาจะแกล้งเย็นชาไม่สนใจเธอเลยก็ตาม

หน้าสวยเป็นฝ่ายยื่นริมฝีปากเข้าประกบเจ้าของริมฝีปากหนาที่ค่อมเธออยู่ มือหนาโผประคองหนังศรีษะเล็กก่อนจะสอดลิ้นนุ่มเข้าไป แลกลิ้นกันพันละวัน เสื้อนักศึกษาที่รีดมาอย่างเรียบถูกเลิกขึ้นมาบนบ่า ชายหนุ่มละจากริมฝีปากหวานเลื่อนลงมาสนในหน้าอกกลมโตที่ถูกปิดบังด้วยบรา เขาปลดตะขอบราออกอย่างชำนาญมือ

......................................................

ตอนแรกก็นัวมาเลยค่าาา

สวัสดีค่า คริลัวมาแล้ววว ฝากนิยายใหม่ของไรท์ด้วยนะคะ

อย่าลืมกดติดตามเพื่อแจ้งเตือนตอนใหม่ กดหัวใจและคอมเมนท์เป็นกำลังใจให้กันเยอะๆนะ

""