ทาสซาตาน

เล่ห์สวาทนางเปลือย

วันเพ็ญหรือแพทเป็นนางระบำเปลื้องผ้า แต่ไม่ถูกกับใครในร้าน ความทะเยอทะยานเพื่อให้เป็นที่ปรารถนาแก่ผู้ชาย เพื่อให้ได้เงินเยอะ ๆ จึงไปหาร่างทรงพญามาร ให้ลงของ และให้คาถาเด็ด ซึ่งได้ผล ผู้ชายทั้งไทยและต่างชาติ มาติดพัน ทุ่มเงินให้เพื่อจะได้ครอบครองแพท เมื่อมีเงิน แพทมีเงินก็เย่อหยิ่ง ไม่เห็นหัวใคร ถ้าเธอไม่พอใจใครก็จะเล่นงานด้วยคาถาเลวร้าย จนมีคนที่ถูกคาถาเล่นงาน มีอันเป็นไป สิ่งหนึ่งของการใช้มนตร์คาถานี้นั่นก็คือมีข้อแม้ว่า หากทำไม่ได้ เธอจะพบกับความหายนะ ข้อแม้มันคืออะไรกันแน่ ดีหรือร้ายอย่างไร เพื่อน ๆ ต้องติดตามแล้วค่ะ ดาวฉาย

ปาฏิหาริย์รักสองเรา

ผู้หญิงทุกคนต้องการที่จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับชายคนรักในฐานะสามีภรรยาโดยยึดหลักที่ว่าจะต้องมีความรัก ความเข้าใจกัน ไม่ระแวง ไม่ทรยศหักหลัง ถ้าทำได้เช่นนี้จะมีความสุขมาก ในความเป็นจริงแล้วไม่ใช่ดั่งที่วาดฝัน เพราะผู้ชายเป็นเพศที่มีความเห็นแก่ตัวด้วยกันทุกคน มากบ้าง น้อยบ้าง ซึ่งเราไม่อาจรู้ได้ ขอแสดงความยินดีกับผู้หญิงโชคดีได้อยู่กับคนที่มีความรับผิดชอบ รักครอบครัว แม้ว่าจะออกนอกลู่นอกทางไปบ้างแต่ก็ไม่เสียหาย ไม่บ้าบอกับสิ่งจอมปลอมนอกบ้าน แต่ก็มีผู้หญิงอีกหลายคน ทนทุกข์ทรมานกับสามีที่ไม่ได้ความ เจ้าชู้เหลือกำลัง เห็นผู้หญิงสวย ๆ แล้วตาวาว ทุ่มเงินไม่อั้นเพื่อที่จะใกล้ชิด ผู้ชายคนไหนที่ประพฤติตัวเช่นนี้ก็คงเป็นกรรมของภรรยา ปาฏิหาริย์รักสองเรา คืออีกหนึ่งผลงานของ ฟ้าใส ไอรดา ที่ตั้งใจเขียนอย่างเต็มที่ เพื่อเตือนสติของผู้ชายที่กระทำตนนอกใจภรรยาที่แสนดี ปาฏิหาริย์รักสองเรา เป็นเรื่องราวความรักของชีวิตคู่ระหว่าง ธีมกับณอร ก่อนที่จะลงเอยด้วยการแต่งงาน แต่ละคนก็ผ่านชีวิตรักในรูปแบบต่าง ๆ มาแล้ว เมื่อเจอกัน ต้องชะตา ฟันฝ่าอุปสรรคเพื่อที่จะได้แต่งงาน ร่วมชีวิตคู่ ความรักที่คิดว่าราบรื่น ดันมีเมฆหมอกแห่งความชั่วร้ายมาบดบัง ทั้งความหลงลืมตัวของธีมในระหว่างมีเงิน แทบทำให้นาวาชีวิตคู่ล่ม แต่ณอรก็ทนเพื่อประคับประคองให้ไปถึงฝั่ง ทุกอย่างกำลังจะไปได้ดี เขากลับเป็นโรคร้ายที่จะต้องใช้เงินในการรักษาเป็นจำนวนมาก เธอเผชิญกับมรสุมชีวิตหนัก เหนื่อยต่อการหาเงิน ต้องดูแลธีมอย่างใกล้ชิด รองรับอารมณ์ที่แปรปรวน กระทั่งร่างกายทนไม่ไหว สติหลุดลอยไป ณอรจะเป็นอย่างไร ธีมหายจากโรคร้ายหรือไม่ คำตอบมีอยู่ภายในเล่มนี้แล้ว ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่ติดตามผลงานของ ฟ้าใส ไอรดา ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ ด้วยความปรารถนาดี ฟ้าใส ไอรดา

สาวใหญ่สุดฮอต

หลายๆ คนเข้าใจผิด คิดว่าผู้หญิงเมื่ออายุเลย 35 ปีไปแล้ว เข้าสู่วัยสาวใหญ่ ความต้องการเรื่องเซ็กซ์จะลดน้อยลงไป เปล่าเลยค่ะ! ความจริงแล้วผู้หญิงไม่ว่าวัยไหนก็มีความต้องการทางเพศทุกคน เว้นแต่ว่าอายุมากแล้ว หมดเลือดหมดลม เรื่องอย่างว่าก็ลดน้อยตามไปด้วย แต่สาวใหญ่หลายๆ คนวัย 35 กะรัตขึ้นไป บอกได้เลยว่าความร้อนแรงเรื่องเซ็กซ์นั้นแทบจะทำให้ปรอทแตก ยิ่งอายุมาก ยิ่งแซบ อีกทั้งประสบการณ์เรื่องบนเตียงก็เพิ่มมากขึ้น ลีลารักจึงเด็ดขาด มีความต้องการเรื่องเซ็กซ์ เมื่อเจอคู่ขาที่ไปด้วยกันได้ ความแซบแบบสุดซี๊ดจึงตามมา สาวใหญ่ร้อนสวาท หรือ Hot woman เป็นเรื่องของเริงรมย์สาวใหญ่วัยเกือบ 40 ปี เธอผิดหวังกับแฟนหนุ่มที่อายุน้อยกว่า เมื่อเจอคนใหม่ที่รวยกว่า เขาทิ้งเธออย่างไม่ใยดีแถมพูดให้เจ็บใจว่าแก่ หน้าเหี่ยวอีก เธอเจ็บใจมากจึงไปทำศัลยกรรมทั้งใบหน้าและนม จนว้าว! ใบหน้าอ่อนวัย สวย เซ็กซี่ กลายเป็นเน็ตไอดอลที่หลายคนชื่นชอบ แต่ไม่มีใครรู้อายุที่แท้จริงของเธอ เริงรมย์จึงกินชายหนุ่มได้สบายๆ แต่ความลับไม่มีในโลก เมื่อแฟนหนุ่มคนถัดมารู้อายุที่แท้จริงของเธอจึงเผ่นหนี ทำให้เธอเสียใจอีกแล้ว ทว่า.... โลกนี้ไม่เลวร้ายไปหมดทุกเรื่อง เมื่อเธอเจอวิน ชายหนุ่มรูปหล่อ กล้ามโต เขาเป็นใครกันแน่...ก็ต้องติดตามอ่านกันให้จบค่ะ รักนักอ่านทุกท่าน ดาวฉาย

มนตร์สวาทนางจิ้งจอก

หลิงเวยนางปีศาจหมาจิ้งจอกอายุ 300 ปี กระทำการชั่วร้ายเข่นฆ่ามนุษย์จึงถูกเทพชิงกวงอ๊วง ซึ่งเป็นเทพยมบาลจองจำนางไว้ในโพรงไม้ที่โลกมนุษย์เป็นเวลาถึง 300 ปี กระทั่งคุณชายเป่าบุตรชายเศรษฐีหม่ากับตงฟางโจวพี่เลี้ยงมาล่าสัตว์ในป่าและยิงธนู ทำลายมนตร์เทพชิงกวงอ๊วง ทำให้นางนางปีศาจหมาจิ้งจอกหลิงเวยถูกปลดปล่อย มันพึงพอใจต่อรูปร่างหน้าตาของคุณชายเป่า มันตามคุณชายไปที่บ้านและรู้ว่าคุณชายมักมากในกามคุณ เรียกสาวใช้มาบำบัดสวาท มันอยากที่จะเสพสังวาสกับเขา มันใช้เล่ห์เหลี่ยมและมนตร์มายา เข้าสิงร่างของฉางซีหญิงชาวบ้านผู้งดงามที่ถูกแม่เลี้ยงกับลูกสาวแม่เลี้ยงข่มเหงรังแก นางปีศาจหมาจิ้งจอกหลิงเวยเห็นแม่เลี้ยงของฉางซีเล่นชู้กับคนเลี้ยงม้าของเศรษฐีหม่าจึงพาพ่อฉางซีไปขอความเป็นธรรมกับเศรษฐีหม่า เศรษฐีหม่าจึงให้แม่เลี้ยงของฉางซีอยู่กินกับคนเลี้ยงม้าแล้วให้เปาเปาลูกของนางแม่เลี้ยงไปรับใช้ที่บ้านเศรษฐีหม่าแทน คุณชายเป่าเห็นฉางซีก็ตกหลุมรักและไปหาฉางซีที่บ้านบ่อยๆ นางปีศาจหมาจิ้งจอกหลิงเวยแล้วใช้เวทมนตร์บังคับคุณชายเป่ามีอะไรด้วย และมันจึงปรากฏกายเยาะเย้ยฉางซีว่าคุณชายเป่ารักมันเพียงผู้เดียว ไม่ได้รักฉางซีแม้แต่น้อย เปาเปาหลงรักคุณชายเป่าให้ท่าทุกอย่าง นางกล้าแม้แต่พลีกายให้ตงฟางโจวพี่เลี้ยงคุณชายเป่าเพื่อเป็นการติดสินบน ทำให้นางได้ใกล้ชิดคุณชายเป่า และก็สมใจ เปาเปาได้ร่วมหลับนอนกับคุณชายเป่า ซึ่งก็สร้างความโกรธแค้นให้นางปีศาจหมาจิ้งจอกหลิงเวย มันจึงสิงร่างเปาเปาให้แก้ผ้าแล้วไล่ปล้ำผู้ชายในบ้านเศรษฐีหม่าดุจดั่งเป็นหญิงร่านสวาท กระทั่งเปาเปากลายเป็นบ้า ความร้ายกาจของนางปีศาจหมาจิ้งจอกหลิงเวยเพิ่มมากขึ้น มันจะทำร้ายฉางซีหรือไม่ คุณชายเป่าจะรักฉางซีที่เป็นนางหรือรักด้วยมนตร์ของนางปีศาจจิ้งจอกจอมวายร้ายตัวนั้น แล้วใครจะจัดการกับนางปีศาจจิ้งจอกร้ายตัวนี้ได้ ติดตามอ่านได้แล้วค่ะ ด้วยความปรารถนาดี ดอกท้อสีทอง

เจ้าสาวโคมเขียว

สตรีทุกนางย่อมปรารถนางานวิวาห์ ถ้าเป็นบุรุษรูปงาม มั่งคั่งทรัพย์สินมาขอวิวาห์ แต่จะทำอย่างไร เมื่อสตรีงามอยู่ในสำนักโคมเขียว มีมารดาเป็นผู้ช่วยเจ้าสำนักและยังเคยเป็นนางคณิกามาก่อน บิดากับมารดาฝ่ายชายจะรับได้หรือไม่

เธอคือลมหายใจของฉัน

"ไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปซะ" "โยนผู้หญิงคนนี้ลงทะเลซะ" ขณะที่ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเหนียนหย่าเสวียน โฮว่หลิงเฉินได้ปฏิบัติต่อเธออย่างไม่เป็นมิตร "คุณหลิงเฉินครับ เธอคือภรรยาของท่านครับ" ผู้ช่วยของหลิงเฉินกล่าวเตือนเขา เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลิงเฉินหยุดเพ่งมองไปที่เขาอย่างเย็นชาและบ่นขึ้นมาว่า "ทำไมไม่บอกผมให้เร็วกว่านี้?" นับจากนั้นเป็นต้นมา หลิงเฉินได้ตามใจและรักใคร่ทะนุถนอมหย่าเสวียนมาตลอด โดยไม่มีใครคาดคิดว่าพวกเขาจะหย่าร้างกัน

รสสวาทเขยบำเรอกาม

“อ๊ะ… อ๊อย... ” ดวงตาของฝ้ายคำหลับพริ้ม เม้มปากแน่น เมื่อโดนสามีกดใบหน้าแนบเน้นซุกไซ้เข้าหาความเป็นสาว ฉั่วๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เสียงลิ้นสากเฉาะรัว ลากเลียเลยขึ้นเป็นจังหวะยาวๆ ตามรูปทรงของกลีบสวาท เบียดกันแน่นเป็นพูงามอร่ามอะร้าอยู่ตรงง่ามขาของหญิงสาวที่เข่าสองข้างโดนดันแบะอ้า แอ่นร่องสวาทให้สามีเบิร์นอย่างดิบเถื่อน “อ๊า... ซี้ด... อูย... เสียวค่ะ... ฮึ่ก” ทั้งที่หล่อนพยายามกัดฟัน เม้มริมฝีปากแน่น สะกดกลั้นเสียงคราง กลัวว่าจะหลุดออกมาน่าอาย หากความเสียวซ่านก็ทำให้เสียงของคนโดนเลียร่องหอย เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากสั่นระริก ปลายลิ้นของอลังค์จุ่มจ้วงทะลวงเลียกลีบมาลีสีชมพูสดสวยอย่างโหยหา “อ๊า... อ๊า... อ๊า... ” หญิงสาวร้องครางตามจังหวะลิ้นปาดเลียรัวๆ สลับลากเสยขึ้นๆ ลงๆ ตามแนวความยาวของร่องสวาท เรียกน้ำเสียวของหญิงสาวให้สาดทะลักออกมาอย่างมิอาจสะกดกลั้นเอาไว้ได้ “อ๊า... ที่รักจ๋าฝ้ายเสียวเหลือเกิน... ซี้ดอูย... สะ... เสียวมาก” คนโดนจู่โจมหนอกเนินสวาท เปล่งเสียงร้องครางครวญออกมาอย่างซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเอง ปลายลิ้นของอลังค์เสียบรัวเข้าใส่กลีบบอบบาง โดนแบะบีบจนเบ่งบวมขึ้นมารับปลายลิ้น บดขยี้ลงบนความนุ่มอ่อน ไชชอนสำรวจซอกหลืบอย่างมีลีลา สมกับเป็นสายเบิร์นตัวจริง อลังค์ไม่ทำให้หญิงสาวผิดหวัง ทำเอาผู้หญิงสามคนที่กำลังมองดูภาพของการเล้าโลมสุดเร่าร้อนผ่านหน้าจอมอนิเตอร์จนเกิดอาการน้ำเดินไปตามๆ กัน

บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง

หลี่เมิ่งเหยาย้อนเวลามาอยู่ในร่าง ของเด็กสาววัยสิบสองปี ในวันที่มารดาอนุผู้โง่เขลา ถูกขับไล่ออกจากจวน โชคยังดีที่ตอนตาย นางสวมกำไลหยกโลกันตร์เอาไว้ มันจึงติดตามนางมาที่นี่ด้วย +++ 1 : มารดาโง่ จนถูกไล่ออกจากตระกูล จวนตระกูลหลี่เจ้าเมืองถัง สตรีสองนางถูกสาวใช้จับคุกเข่าลง ตรงหน้าของหลี่หงซวนเจ้าเมืองถัง ทั้งยังเป็นพ่อสามีของทั้งคู่อีกด้วย ท่านกำลังสอบสวนเรื่องของสะใภ้ใหญ่ของบ้านสาม ถูกฮูหยินรองกับอนุรวมหัวกันลอบทำร้าย ด้วยการวางยาขับเลือดในถ้วยน้ำแกงบำรุงครรภ์ ทำให้นางต้องสูญเสียทารกในครรภ์ไป “ท่านพ่อข้าไม่รู้จริง ๆ ว่านั่นเป็นยาขับเลือด ฮูหยินรองบอกว่าเป็นน้ำแกงบำรุงครรภ์ ให้ข้าเป็นคนนำไปมอบให้ฮูหยินใหญ่ เป็นนางนั่นเอง นางหลอกข้า !” เฉาซูหลิ่งชี้นิ้วไปทางสตรีด้านข้าง ร้อนรนเอ่ยออกมาเหมือนคนไม่ได้รับความเป็นธรรม “อนุเฉาเจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้านะ เจ้าทำคนเดียวทั้งนั้นไม่เกี่ยวกับข้าเลย” ฮูหยินรอง ถูซวงอี้ ชี้นิ้วใส่หน้าเฉาซูหลิ่งกลับคืน ต่างคนต่างโยนความผิดให้กัน ฮูหยินผู้เฒ่าหลิวเยี่ยนหนานโบกมือให้คนเข้ามา “ข้าให้โอกาสพวกเจ้าสองคนพูดความจริง แต่กลับไม่มีใครยอมรับความผิดแม้แต่คนเดียว มันน่าจับส่งทางการให้รู้แล้วรู้รอด” พ่อบ้านหลัวให้คนลากสาวใช้คนหนึ่งเข้ามา สภาพของนางถูกทรมานจนเนื้อตัวบวมช้ำไปหมด “เรียนนายท่านข้าให้คนไปค้นห้องสาวใช้ทุกคนในจวน พบเทียบยาซ่อนไว้ใต้หมอน จากห้องของสาวใช้คนนี้ขอรับ” ถูซวงอี้ถึงกับคุกเข่าต่อไปไม่ไหว ทิ้งตัวลงไปนั่งอยู่บนพื้น สาวใช้ที่ถูกทรมานจนสภาพน่าเวทนานั่น เป็นเสี่ยวอิงสาวใช้สินเดิมของนางเอง “ฮูหยินรอง ข้าขอโทษ ข้าทนต่อไปไม่ไหวจริง ๆ ข้าขอโทษ !” เสี่ยวอิงโขกศีรษะลงตรงหน้าของถูซวงอี้แรง ๆ น้ำตาไหลนองหน้าจน แทบไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่แล้ว พ่อบ้านหลัวเอ่ย “ข้าให้คนไปถามที่หอโอสถแล้วขอรับนายท่าน เป็นเทียบยาขับเลือดจริง ๆ” หลี่หงซวนมองไปทางบุตรชายคนที่สามของตน พบว่าเขามีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก สตรีที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าคือฮูหยินรอง กับอนุภรรยาที่เขารักใคร่ไม่ต่างกัน เหตุใดถึงได้คิดร้ายต่อฮูหยินใหญ่ของเขาได้ เป็นเหตุให้เขาต้องสูญเสียลูกที่อยู่ในท้องของนางไป เดิมทีฮูหยินใหญ่ของเขาก็ตั้งท้องยากอยู่แล้ว เขารอมาตั้งนานกว่าจะมีวันนี้ได้ ไม่คิดมาก่อนว่าจะต้องสูญเสียไปเช่นนี้ “หย่วนเจ๋อนี่เป็นเรื่องในเรือนของเจ้า เจ้าอยากตัดสินเรื่องนี้ด้วยตัวเองหรือไม่” ผู้เป็นบิดาเอ่ยถามบุตรชาย “ไม่ ข้าไม่อยากเห็นหน้าพวกนางอีกต่อไป แล้วแต่ท่านพ่อเถอะขอรับ ข้าขอตัวไปดูฮูหยินใหญ่ก่อน” หลี่หย่วนเจ๋อคำนับบิดา สะบัดแขนเสื้อเดินจากไปในทันที หางตายังไม่แม้แต่จะมองสตรีทั้งสองนาง เฉาซูหลิ่งลนลานตามเขาไป “ท่านพี่ช่วยข้าด้วย ข้าไม่ผิดนะเจ้าคะ ท่านพี่ !” แต่ถูกบ่าวรับใช้ขวางทางเอาไว้ หลี่หงซวน “หยุดโวยวายได้แล้วอนุเฉา เจ้าเป็นคนถือถ้วยน้ำแกงใส่ยาขับเลือด ไปมอบให้ฮูหยินใหญ่ด้วยตัวเอง ยังคิดจะหนีความผิดนี้ไปได้อีกรึ” “ท่านพ่อขะข้าข้า...ไม่ผิด” เฉาซูหลิ่งทิ้งตัวไปด้านหลังอย่างหมดเรี่ยวแรง เดิมทีนางก็ไม่เป็นที่โปรดปรานของพ่อแม่สามีอยู่แล้ว เพราะไม่สามารถให้กำเนิดบุตรชายได้ ครั้นได้บุตรสาวก็นิสัยขี้ขลาดขี้กลัว ไหนเลยจะเชิดหน้าชูตาให้ตระกูลหลี่ได้ เฉาซูหลิ่งนั่งเหม่อลอย คล้ายคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ขณะที่หลี่หงซวนกำลังประกาศโทษทัณฑ์ของพวกนาง ถูซวงอี้กับคนของนาง ถูกขายออกจากจวน ไปอยู่หอนางโลมอย่างเงียบ ๆ ชาตินี้อย่าได้ก้าวเท้า กลับมาเหยียบที่จวนตระกูลหลี่อีก ส่วนเฉาซูหลิ่งถูกขับไล่ออกจากจวน ไปพร้อมกับบุตรสาว ให้ไปอยู่เรือนร้างของตระกูลหลี่ที่เมืองฉาง ห้ามกลับมาที่ตระกูลหลี่อีกชั่วชีวิต “ท่านพ่อท่านขับไล่ข้าไป ข้ายังพอรับได้ เหตุใดต้องขับไล่เหยาเอ๋อร์ไปด้วย นางเพิ่งจะสิบสองปีเองนะเจ้าคะ” เฉาซูหลิ่งนึกถึงบุตรสาวร่างกายผ่ายผอม นอนซมเพราะพิษไข้อยู่ เกิดนึกสงสารนางขึ้นมาจับใจ ฮูหยินผู้เฒ่าหันไปมองสามีเล็กน้อย นางเห็นเด็กสาวคนนั้นมาตั้งแต่เกิด แม้ไม่ได้เอ็นดูแต่ก็นับว่าเป็นสายเลือดเดียวกัน “ฮูหยินเรื่องนี้ข้าตัดสินใจไปแล้ว ไม่อาจคืนคำได้” คำพูดของประมุขของตระกูล มีหรือใครจะกล้าขัด เฉาซูหลิ่งปล่อยเสียงร้องไห้โฮออกมาดัง ๆ นางโง่งมจนทำให้บุตรสาว ต้องมารับเคราะห์กรรมตามไปด้วย “ลากตัวอนุเฉาออกไป หารถม้าสักคันให้คนส่งนาง ไปที่เรือนร้างเมืองฉาง” คำสั่งของหลี่หงซวนเป็นคำขาด บ่าวไพร่รีบทำตามในทันที ครั้นได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพังกับฮูหยินผู้เฒ่า หลี่หงซวนถึงได้บอกเหตุผล ที่ต้องตัดสินใจทำเช่นนี้ นั่นเพราะตระกูลจี้ได้ยื่นคำขาดมา ให้ขับไล่พวกเขาออกไปให้หมด อย่าให้เหลืออยู่แม้แต่ตนเดียว ไม่ต้องการให้คนที่ทำร้ายบุตรสาวของพวกเขา อยู่ระคายสายตาของจี้ชิวหรงอีกต่อไป ฮูหยินผู้เฒ่าแค่นออกมาหนึ่งคำ “อ้างเหตุผลข้าง ๆ คู ๆ ความจริงแล้วต้องการกำจัดอนุในเรือนบุตรสาวทิ้งให้หมด นี่กระทั่งเด็กคนหนึ่งก็ไม่เว้น แต่ก็เอาเถอะ เหยาเอ๋อร์อยู่ที่นี่ ก็ใช่จะมีประโยชน์อันใด นางไม่ได้อยู่ในสายตาของพวกเราด้วยซ้ำ ให้นางไปกับแม่ของนางนั่นแหละดีแล้ว” หลี่หงซวนนั้นเป็นเพียงเจ้าเมืองเล็ก ๆ มีตำแหน่งเป็นขุนนางขั้นที่ห้า ฝั่งตระกูลจี้บ้านเดิมของจี้ชิวหรงนั้น อยู่ในเมืองหลวงมีตำแหน่งใหญ่โตกว่าหนึ่งขั้น เรื่องนี้เขาจึงต้องขบคิด ถึงผลได้ผลเสียในอนาคตอีกด้วย การเสียสละอนุกับหลานสาวคนหนึ่ง เพื่อชดเชยให้แก่คนตระกูลจี้ นับว่าเป็นเรื่องสมควรทำแล้ว “ข้าก็คิดเช่นฮูหยินนั่นแหละ เพียงแต่สะใภ้สามแท้งคราวนี้ ไม่รู้จะยังสามารถตั้งท้องได้อีกหรือไม่ พวกเรารอดูไปก่อนดีกว่า หากนางไม่สามารถตั้งท้องได้จริง ๆ เราค่อยหาอนุมาให้หย่วนเจ๋อภายหลังก็ยังได้ ยามนั้นคนตระกูลจี้จะเอาอะไรมาง้างกับเราได้อีก” “จริงดังท่านว่าเจ้าค่ะ” ฝ่ายเฉาซูหลิ่งที่ถูกคนใช้ ลากตัวออกมาให้เก็บของในเรือน นางส่งเสียงเอะอะโวยวายตลอดทาง พร่ำบอกต้องการพบหลี่หย่วนเจ๋อให้ได้ แต่ถูกสาวใช้ขวางไว้ไม่ให้ไป นางจำใจกลับไปยังห้องนอนของตัวเอง รีบเก็บของสำคัญใส่ห่อผ้าเพื่อออกเดินทาง

ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินรองของแม่ทัพเย็นชา

ผู้หญิงที่ทำงานเก่งและประสบความสำเร็จทุกอย่างในชีวิต แต่กลับประสบอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด แล้วตื่นขึ้นมาในร่างของ “หลินจิ่วเอ๋อร์” ภรรยาคนที่สองของแม่ทัพซูเหยียนในทันทีที่นางเปิดตาขึ้นในร่างนี้...

โสเภณียอดรัก

ธาริกาทนเห็นน้ำตาของวาติยาแฝดน้องไม่ได้ เธอจึงสลับตัวกับน้องสาว เพื่อมาจัดการ นายราเชนทร์ สามีจอมปลอมของวาติยา ให้รู้ซะบ้างว่า ผู้หญิงไม่ได้อ่อนแอทุกคน ...... “เธอออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ ไป!” ราเชนทร์ไล่หญิงสาวความโมโห “ไม่ไป แก้วเพิ่งมาจะไล่แก้วไปไหนล่ะคะ คืนนี้แก้วจะทวนความจำให้พี่เชนทร์ รับรองพรุ่งนี้พี่เชนทร์ไม่มีทางไล่แก้วออกจากบ้านแน่นอนค่ะ” “ไป! ฉันบอกให้เธอออกไปจากบ้านของฉัน แม่โสเภณี!” ราเชนทร์เริ่มตัวสั่นเพราะความโกรธ เขาไม่เคยโกรธใครเท่าผู้หญิงคนนี้เลย ทั้งโกรธทั้งเกลียด ทั้งขยะแขยง “คำก็โสเภณี สองคำก็โสเภณี ถามหน่อยเถอะว่าถ้าเมียเป็นโสเภณีแล้วผัวจะเป็นอะไร ก็เป็นแมงดาไง แสดงว่าพี่เชนทร์เป็นแมงดา ส่วนบ้านหลังนี้ก็เป็นซ่อง ” ธาริกาสวนกลับอย่างเจ็บแสบ ทำให้ราเชนทร์ถึงกับอึ้ง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ แล้วเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างบันได เขาเงื้อมือขึ้นสูงหมายจะตบใบหน้านวล แต่เสียงหวานใสของธาริกาก็ดังขึ้นมาเสียก่อน “ตบสิ คุณตบฉัน ฉันจะตบคุณด้วยรองเท้าข้างนี้ เอาสิ! ตบสิ!” ธาริกาถือรองเท้าส้นสูงสีดำขึ้นเหนือศีรษะ ตั้งท่าจะฟาดกับใบหน้าของเขาทันทีที่เธอถูกทำร้าย ราเชนทร์ไม่คิดว่าวาติยาคนใหม่จะกล้าทำกับเขาแบบนี้ เพราะที่ผ่านมาวาติยาคนเดิมไม่กล้าขึ้นเสียงกับเขา เขาว่าแรงๆ ก็เอาแต่ร้องไห้ แต่วาติยาคนนี้เถียงเขาทุกคำ แถมยังสู้ถ้าหากเขาคิดทำร้ายเธอ ร้ายมาร้ายกลับ...ไม่โกง

ซูเจิน นายหญิงแห่งพฤกษา

“ท่านผู้อำนวยการคะ ทางทีมสำรวจแจ้งว่าคนไม่เพียงพอที่จะเข้าไปเก็บตัวอย่างพันธุ์พืชในป่าเมืองเหอหนานค่ะ” ซูเจิน ที่ได้ยินก็หูผึ่งทันที เธอนั่งทำการอยู่ในห้องวิจัยตั้งแต่เรียนจบ ถึงตอนนี้ก็สี่ปีได้แล้ว ผู้อำนวยที่เข้ามาตรวจงานวิจัยล่าสุด ก็มองไปรอบห้อง เพื่อดูว่ามีใครต้องการเสนอตัวไปทำงานในครั้งนี้หรือไม่ แต่หลายคนที่เขามองไป ต่างหลบสายตาของเขา จะมีใครอยากออกไปเสี่ยงอันตราย เดินป่าขึ้นเขาให้เหนื่อยสู้นั่งทำงานในห้องปรับอากาศเย็นๆ ดีกว่า เมื่อไม่มีใครคิดจะเสนอตัว เขาจึงได้สอบถามหาผู้ที่สมัครใจทันที “มีใครอยากจะอาสาไปไหม” ไว้กว่าความคิด ซูเจินยกมือขึ้น “ฉันค่ะ” เพื่อนสนิทรีบดึงเสื้อของเธอเพื่อจะห้ามปราม “จะบ้าหรอ เธอไม่เคยไปสักครั้ง ไม่รู้หรือว่างานนี้เสี่ยงแค่ไหน” เสียงกระซิบของเสี่ยวชิง เอ่ยลอดไรฟันออกมา เมื่อปีที่แล้ว ที่ทีมสำรวจเดินทางเข้าไปที่ป่าเหอหนาน พื้นป่าที่ไม่อาจสำรวจได้อย่างทั่วถึง สร้างความท้าทายให้เหล่านักพฤกษศาสตร์จากทุกองค์กร แต่ไม่ว่าจะส่งเข้าไปกี่ครั้งก็ไปไม่ถึงป่าชั้นกลางเสียที แม้จะใช้เทคโนโลยีที่ล้ำหน้าเข้าช่วยเพียงได้ ก็สำรวจได้เพียงป่าชั้นนอก แถมยังพาชีวิตคนไปทิ้งอีกนับไม่ถ้วน ปีนี้ทางองค์กรของซูเจิน หยิบโครงการสำรวจป่าเหอหนานขึ้นมาใหม่ แต่กว่าจะหาทีมสำรวจได้ครบคนก็กินเวลาไปหลายเดือน ถึงตอนนี้คนก็ยังไม่พอจนต้องมาถามหาจากทีมวิจัยให้ช่วยเหลือ “คุณอยากไปจริงหรือ” เขาเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง “ค่ะ ฉันอยากลองทำงานนี้” ซูเจินยิ้มออกมา “ได้ อีกสองวัน คุณก็เตรียมตัวให้พร้อม” เมื่อมีคนเสนอตัวแล้ว ผู้อำนวยการก็ออกไปพบทีมสำรวจ เพื่อวางแผนการทำงาน ทั้งยังให้ซูเจินตามเขาไปเข้ารวมการประชุมในครั้งนี้ด้วย “เธอมันบ้าไปแล้ว” เพื่อร่วมงานต่างเดินเข้ามาหาซูเจิน แล้วตำหนิเธอที่กล้ายกมือเสนอตัว “เอาน่า ไว้กลับมาฉันจะเอาเรื่องสนุกมาเล่าให้พวกเธอฟัง” ซูเจินยิ้มหวานออกมา ก่อนที่จะเก็บของแล้วไปเข้าร่วมประชุมกับทีมสำรวจ สองวันต่อมาซูเจินก็แบกกระเป๋าเดินทางมาที่จุดนัดพบ เธอออกเดินทางด้วยรถตู้ขององค์กร พร้อมทีมสำรวจอีกเกือบยี่สิบชีวิต ยังดีที่เธอได้แบกกระเป๋าเพียงใบเดียว หากต้องแบกเต็นท์นอน อาหารด้วย คงได้เป็นภาระของคนอื่นอย่างแน่นอน ภายในป่าเหอหนาน น่ากลัวว่าที่ซูเจินคิดไว้เยอะ พอตะวันตกดิน หากไม่มีแสงไฟที่ทีมสำรวจนำมาด้วยคงจะมืดจนมองไม่เห็นอะไร เสียงแมลงทั้งสัตว์ป่าร้องตลอดทั้งคืน สร้างความหวาดกลัวให้กับคนที่ไม่เคยเข้าป่าสักครั้งอย่างเธอได้อย่างดี ยังดีที่เจ้าหน้าที่ผู้นำทางติดตามมาด้วยอีกหลายคน พวกเขาจึงได้อยู่ผลัดเปลี่ยนเวรยาม เพื่อป้องกันไม่ให้สัตว์ป่าเข้ามาถึงตัวพวกเขา หลายวันที่อยู่ในป่า ซูเจินเก็บตัวอย่างพันธุ์ได้หลายชนิด แต่ทั้งทีม ยังเดินไม่หลุดป่าชั้นนอกเลย ยังดีที่อาหารที่เตรียมมาเพียงพอให้พวกเขาอยู่ไปได้อีกหลายวัน “เอ๊ะ” เข้าวันที่เจ็ดของการสำรวจป่า ซูเจิน เห็นดอกไม้แปลกตา ที่ขึ้นอยู่ท่ามกลางพงหญ้ารก เธอจึงเดินห่างจากกลุ่มทีมสำรวจเข้าไปดูทันที เพราะไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องอะไรได้ ระยะห่างที่อยู่ไกลจากพวกเขา หากร้องเรียกก็ยังได้ยินอยู่ เธอหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมา พร้อมทั้งจดรายละเอียดก่อนที่จะดึงต้นไม้เก็บเข้าถุงเก็บตัวอย่างที่เตรียมมา แต่เมื่อมือของซูเจินสัมผัสไปที่ดอกไม้ เธอก็ต้องตกตะลึง เหมือนมีกระแสไฟวิ่งผ่านปลายนิ้วไปจนทั่วทั้งตัว “โอ๊ยย” เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของซูเจิน เรียกความสนใจให้คนทั้งหมดรีบวิ่งมาทางที่เธออยู่ ซูเจินเห็นเพียงแสงสีขาวที่สว่างวาบไปทั่ว แล้วภาพตรงหน้าของเธอก็ดำมืดลง