ความรักที่ไม่คาดคิด

ตอนกลางคืน ห้องเวรของโรงพยาบาล

ซงยุ่นยุ่นถอดชุดแต่งงานของเธอออก แล้วสวมเสื้อกาวน์สีขาว

คืนนี้เป็นงานแต่งงานคืนแรกของเธอ

แต่เมื่อเพื่อนร่วมงานขอให้เธอช่วยเข้าเวรแทน เธอไม่ได้พูดอะไร ก็มาที่โรงพยาบาลทันที

ซงยุ่นยุ่นหัวเราะเยาะให้กับตัวเอง ยังไงก็ไม่มีใครสนใจอยู่แล้วว่าเธอจะไปไหน

มีเสียงโครมครามดังขึ้น จากนั้นประตูห้องที่เธออยู่เวรก็ถูกผลักเข้ามาอย่างแรง

เธอกำลังจะเงยหน้าขึ้น ก็ได้ยินเสียงแต๊ะ แล้วไฟในห้องก็ดับลง

ซงยุ่นยุ่นตกใจจนขนลุกซู่ไปทั้งตัว

“ใครน่ะ……”

ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไร เธอก็ถูกผลักลงไปบนโต๊ะ ข้าวของบนโต๊ะกลิ้งตกลงไปที่พื้นอย่างแรง มีมีดปลายแหลมเล่มหนึ่งจ่ออยู่ที่คอของเธอพร้อมกับคำขู่ที่ว่า “อย่าพูด！”

ภายใต้แสงสลัว ๆ เธอเห็นเพียงใบหน้าที่เปื้อนเลือดของชายคนนั้น และดวงตาที่เฉียบคมคู่หนึ่ง

มีกลิ่นคาวเลือดโชยมาเตะที่ปลายจมูกของเธอ ทำให้เธอรู้ว่าชายคนนี้ได้รับบาดเจ็บมา

อาจเป็นเพราะวิชาชีพของเธอ เวลาเจอกับปัญหาจึงทำให้เธอสามารถตั้งสติได้

เธองอขาเล็กน้อย พยายามโจมตีจุดอ่อนของชายคนนั้น แต่เพียงแค่เธอขยับตัวเล็กน้อย ชายคนนั้นก็สังเกตเห็นได้ทันที เขาจึงจับขาทั้งสองข้างของเธอที่อยู่ไม่สุขเอาไว้แน่น

“ฉันเห็นมันวิ่งมาทางนี้ชัด ๆ ”

มีเสียงฝีเท้าที่กำลังเข้ามาใกล้ประตู

ฟังการเคลื่อนไหวของพวกเขาแล้ว คาดว่าเดี๋ยวพวกเขาจะต้องมาเปิดประตูอย่างแน่นอน

ในสถานการณ์ที่กำลังจะจวนตัว ชายคนนั้นก็ก้มหน้าลงจูบริมฝีปากของเธอ

ซงยุ่นยุ่นพยายามขัดขืน แล้วเธอก็ผลักชายคนนั้นออกไปได้อย่างง่ายดาย เขาไม่ได้ทำร้ายเธอด้วยอาวุธมีคมในมือที่ถืออยู่

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง

แกร๊ก！

เวลานี้ ลูกบิดประตูถูกบิด

หัวใจของซงยุ่นยุ่นสั่นไปหมด เธอเงยหน้าขึ้น และจูบเขา เธอเป็นฝ่ายที่เริ่มเอามือโอบรอบคอของชายคนนั้นไว้ก่อน

เสียงของเธอสั่นเทา แต่เธอก็ยังแสร้งทำเป็นนิ่ง “ฉันช่วยคุณได้”

ลูกกระเดือกของชายคนนั้นกระเดือกขึ้นลง ในวินาทีถัดมา เขาก็ตอบโต้กลับไป เมื่อลมหายใจร้อน ๆ ของเขาโดนใบหูของเธอ มันทั้งเคร่งขรึม และเซ็กซี่ “ผมจะรับผิดชอบคุณเอง”

ไม่ เขาเข้าใจผิดแล้ว เธอก็แค่แสดงละครตบตาชั่วคราวเท่านั้น

วินาทีที่ประตูถูกผลักเปิดออก

เธอก็ครางออกมาเล็กน้อยเลียนแบบในทีวี ซึ่งเสียงการหอบหายใจที่มีเสน่ห์ และอ่อนโยนของเธอนั้น ทำให้ผู้ชายถึงกับหลงใหล

ทำให้คนที่ประตู ได้ยินแล้วก็รู้สึกใจเต้นแรงไปด้วย

“ให้ตายเถอะคนกำลังเล่นเสียวกัน แอบมามีอะไรกันในโรงพยาบาล บัดสีบัดเถลิงจริง ๆ”

ตอนที่ประตูถูกผลักเปิดออก และเกิดช่องว่างเล็ก ๆ ทำให้แสงไฟจากทางเดินสาดส่องเข้ามา แล้วก็ส่องไปที่ตัวของซงยุ่นยุ่น ซึ่งชายคนนั้นกำลังกดตัวของเธอไว้เพื่อปิดกั้นสายตาที่มองเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็นของคนที่อยู่ประตูนั้น ภายใต้แสงไฟสลัว ๆ นี้ พวกเขาจึงเห็นเพียงคนสองคนที่กำลังนัวเนียกันอย่างเมามันส์

“ต้องไม่ใช่เจียงเย่าจิ่งแน่ ๆ มันบาดเจ็บขนาดนั้น ต่อให้ประทานนางฟ้ามาให้ มันก็คงจะเสพสุขไม่ไหว”

“สองคนนี้แซ่บเป็นบ้าเลย”

“จะบ้ารึไง รีบไปหามันซะ ไม่งั้นพวกเราได้ตายกันหมดแน่！”

เสียงกรอบแกรบ และเสียงฝีเท้าค่อย ๆ หายไป

ชายคนนั้นรู้ดีว่าคนกลุ่มนั้นออกไปแล้ว แต่เขากลับพบว่าเขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาถูกกระตุ้นจากผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ จนเกิดความปรารถนาแบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

หลังจากพ้นวิกฤตไปแล้ว เดิมทีซงยุ่นยุ่นอยากจะผลักชายคนนั้นออก แต่ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงการแต่งงานของเธอขึ้นมา

ตั้งแต่เกิดมา ชีวิตของเธอถูกควบคุมโดยคนอื่นมาโดยตลอด รวมทั้งการแต่งงานของเธอด้วย

การแต่งงานเข้าไปอยู่ในตระกูลเจียง เป็นเพราะความโลภของพ่อเธอเท่านั้น

ปู่ของเธอเคยเป็นคนขับรถของเถ้าแก่เจียงมาก่อน แต่ด้วยอุบัติเหตุครั้งนึง เขาได้ช่วยชีวิตเถ้าแก่เจียงเอาไว้จนตัวเองเสียชีวิต

บริษัทเล็ก ๆ ที่เป็นกิจการของครอบครัวมีหนี้สินก้อนโต และกำลังจะล้มละลาย พ่อผู้เฉลียวฉลาดรู้ว่า หากเขาเอ่ยปากขอเงินจากตระกูลเจียง บุญคุณนี้ก็จะหมดไปทันที ดังนั้นเขาจึงคิดหาวิธีที่จะหาผลประโยชน์ให้กับตัวเองระยะยาว โดยการขอให้เจียงเย่าจิ่งที่เป็นหลานชายของเถ้าแก่เจียงแต่งงานกับเธอ

เมื่อเป็นเช่นนี้ ด้วยความมั่งคั่งของตระกูลเจียง เขาก็จะได้รับสินสอดมาเป็นจำนวนมาก

อีกทั้งยังได้ดองกับตระกูลเจียงอีกด้วย

เป็นเพราะกลัวจะเสียหน้า ตระกูลเจียงจึงไม่สามารถปฏิเสธได้

การแต่งงานครั้งนี้ทำให้เจียงเย่าจิ่งรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงไม่มาปรากฏตัวในงานเลี้ยงงานแต่งงานของทั้งสองครอบครัว แล้วก็เสนอความต้องการมาว่า ไม่อนุญาตให้เธอแอบอ้างเป็นภรรยาของเขาตอนอยู่ข้างนอก

ซึ่งเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น ไม่มีใครถามซงยุ่นยุ่นเลยว่าเธอเต็มใจที่จะทำรึเปล่า

งานแต่งงานตอนกลางวัน เจ้าบ่าวไม่มาปรากฏตัวเลยตั้งแต่ต้นจนจบ

ผ้านวมสีแดง คำมงคลที่อยู่บนผนัง สีสันต่าง ๆ ที่โดดเด่นสะดุดตา เหมือนเป็นการตบหน้าเธออย่างแรง

ความอัปยศอดสู！ ความไม่พอใจ！ ！

อาจเป็นเพราะบรรยากาศ หรือไม่ก็ความใกล้ชิด จึงทำให้ความรู้สึกต่อต้านที่อัดอั้นอยู่ในใจของซงยุ่นยุ่นปะทุออกมาทันที

สิ่งที่เธอต้องเผชิญ มันทำให้ชีวิตของเธอต้องมืดมนไปหมด

เธอจะต่อต้านด้วยการทำตามใจตัวเองบ้าง！

ซงยุ่นยุ่นก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรนัก เธอเคลิ้มไปตามชายคนนั้น ยอมจำนนต่อความเจ็บปวดครั้งแรกของตัวเอง

........

หลังจากนั้น ชายคนนั้นก็จูบแก้มของเธอเบา ๆ เสียงที่เคร่งขรึมของเขามีความแหบพร่าแบบพึงพอใจ “ผมจะมาหาคุณ” เมื่อพูดจบ เขาก็ออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

ซงยุ่นยุ่นไม่ได้ลุกขึ้นมาเป็นเวลานาน เอวของเธอถูกกดเข้ากับขอบโต๊ะ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บจนปวดไปหมด

ทันใดนั้นโทรศัพท์ที่ถูกดันไปที่ขอบโต๊ะแต่ยังไม่ตกลงไปก็ดังขึ้นมา

เธอยื่นมือออกไปเพื่อคว้ามัน แล้วก็มีเสียงรีบเร่งดังมาจากปลายสาย “คุณหมอเฉิน มีคนไข้ที่แผนกฉุกเฉินได้รับบาดเจ็บจากอุบัติเหตุทางรถยนต์มา อาการบาดเจ็บสาหัส จำเป็นต้องได้รับการช่วยเหลือ คุณรีบมาทางนี้หน่อยนะคะ”

ซงยุ่นยุ่นปรับเสียงของเธอ แล้วก็ตอบกลับไปอย่างใจเย็นว่า “ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบไป

เมื่อวางโทรศัพท์ลง เธอก็เหม่อไปหลายวินาที เมื่อกี้นี้.....

เสื้อผ้าที่ยับเยิน ความรู้สึกเหนียวเหนอะหนะของช่วงล่างมันบอกกับเธอว่า สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ไม่ใช่ความฝัน แต่มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง คืนวันแต่งงาน เธอไปมีสัมพันธ์กับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง......

เธอได้ทำเรื่องที่ร้ายที่สุดในชีวิตลงไปแล้ว！

แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลามาคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เธอสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย และรีบไปยังแผนกฉุกเฉินทันที

แล้วเธอก็ยุ่งตลอดทั้งคืน

เมื่อกลับมายังห้องอยู่เวร เธอก็เห็นห้องที่เละเทะ

ดูเหมือนเธอจะนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ขึ้นมาได้ สองมือของเธอกำแน่นขึ้นมาเล็กน้อย

“ขอบคุณหมอซ่งมากนะคะ ที่มาเข้าเวรแทนฉัน” เฉินเวินเหยียนเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม

ซงยุ่นยุ่นฝืนดึงมุมปากขึ้น “ด้วยความยินดีค่ะ”

“ธุระของฉันเสร็จแล้ว คุณกลับไปพักผ่อนเถอะ” เมื่อเห็นความยุ่งเหยิงในห้อง เฉินเวินเหยียนก็เลิกคิ้วขึ้น “นี่มันเกิดอะไรขึ้นคะ？”

ซงยุ่นยุ่นหันหน้าไปทางอื่น เพื่อซ่อนความตื่นตระหนกในแววตาของตัวเอง “พอดีฉันเผลอทำมันหลุดมือน่ะ ไหน ๆ คุณก็มาแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ”

เฉินเวินเหยียนรู้ว่าซงยุ่นยุ่นดูแปลก ๆ ไป แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เธอเข้าไปในห้องเพื่อเก็บของที่อยู่บนพื้น

แต่ทว่า จู่ ๆ ผู้อำนวยการก็พาฮั่วซวินที่เป็นผู้ช่วยของเจียงเย่าจิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าประตู

ผู้อำนวยการกล่าวว่า “เธอคือคุณหมอเฉิน เฉินเวินเหยียน แพทย์ที่เข้าเวรเมื่อคืนนี้ครับ”

ฮั่วซวินเดินเข้าไปตรวจสอบบัตรงานของเฉินเวินเหยียน และพูดว่า “มากับผม”

เฉินเวินเหยียนรู้สึกงุนงงเล็กน้อย

“ไปไหนเหรอ……”

“รีบไปเถอะน่า” ผู้อำนวยการไม่ได้ปล่อยให้เธอถามอะไรให้มากความ เขาดึงตัวเธอไปพลางพูดว่า “อย่าให้คุณเจียงต้องรอนาน”