เรื่อง...ประทับใจยัยขี้เมา นิยายเรื่องนี้...เขียนต่อจากเรื่อง อลเวงวิญญาณพบรัก (รุ่นลูก) คำโปรย สัมผัสที่หกของเธอได้รับถ่ายทอดมาจากผู้เป็นแม่ ซึ่งมันจะหายไป ก็ต่อเมื่อเธอได้พบกับรักแท้เท่านั้น แนะนำตัวละคร ขุนเขา (พี่ขุน) อายุ 29 ปี งานแต่งที่กำลังจัดขึ้นอย่างใหญ่โตเกือบต้องยกเลิกเพราะเจ้าสาวของเขาหนีไป แต่อยู่ๆก็มีใครบางคนเสนอตัวอยากแต่งงานกับเขาในค่ำคืนนี้ เฟื่องฟ้า (ฟ้า) อายุ 25 ปี การที่เธอสามารถมองเห็นวิญญาณได้เป็นเรื่องปกติสำหรับเธอ แต่อยู่ๆก็มีวิญญาณเด็กมาขออยู่ด้วยและเรียกเธอว่าแม่ แค่นั้นยังไม่พอ ยังมาขอร้องให้เธอหาพ่อให้อีกด้วย “แม่...หนูอยากเกิด” ตัวละครเรื่อง...ชาตินี้ชาติไหนพี่ก็รัก (แต่งแยกเรื่อง) เพลงพิณ (เพลง) อายุ 25 ปี เธอคือ...น้องสาวพี่ขุนและยังเป็นเพื่อนรักกับเฟื่องฟ้า ภูธเรศ (พี่ภู) อายุ 28 ปี เขาคือ...คนรักของเพลงพิณเมื่อชาติที่แล้ว (ชาติก่อน~เพลงพิณเป็นพญานาค ส่วนภูธเรศเป็นมนุษย์) @@@@@@ 🌼นิยายเซตนี้🌼 1.อลเวงวิญญาณพบรัก (รุ่นแม่) 2.ประทับใจยัยขี้เมา (รุ่นลูก) 3.ชาตินี้ชาติไหนพี่ก็รัก (2&3 เนื้อเรื่องต่อกัน แนะนำให้อ่านคู่ค่ะ)
บทที่ 1 ตอนที่ 1 ไม่ชอบในสิ่งที่ตัวเองเป็น (รุ่นลูก)
ตอนที่ 1 ไม่ชอบในสิ่งที่ตัวเองเป็น (รุ่นลูก)
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเฟื่องฟ้า หรือจะเรียกง่ายๆว่าฟ้าเฉยๆก็ได้ ตอนนี้ฉันอายุ 22 ปี กำลังจะเรียนจบแล้ว
ตั้งแต่ฉันจำความได้ ฉันก็สามารถมองเห็นวิญญาณได้ ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ฉันไม่ชอบเอาเสียเลย
คุณแม่บอกกับฉันว่า สิ่งที่ฉันเป็น เมื่อก่อนท่านก็เคยเป็น แต่ตอนนี้ท่านไม่เห็นวิญญาณพวกนั้นแล้ว กลับกลายเป็นฉันที่เห็นแทนท่าน
คุณแม่เคยเล่าให้ฟังและบอกกับฉันว่า ความพิเศษนี้มันน่าจะถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่นเพื่ออะไรบางอย่าง ซึ่งเรื่องนี้ไม่มีใครรู้
ในขณะที่ฉันกำลังแต่งตัวเตรียมที่จะออกไปมหาวิทยาลัย อยู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนมีคนเรียก ซึ่งจากสัญชาตญาณของฉัน แน่นอนว่าฉันรู้ว่าต้องไม่ใช่คนแน่ๆ
"แม่..." ใครเรียกวะ...ฉันคิดในใจแอบขมวดคิ้วเล็กน้อย วันนี้มาแปลกเรียกแม่...มันชักจะไปกันใหญ่แล้ว ฉันพยายามไม่สนใจ ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ฉันไม่ใช่คนกลัวผี คนต่างหากน่ากลัวกว่าผี
"แม่..." เรียกอีกและ ผัวยังไม่มีจะไปเอาลูกที่ไหนมา...
"แม่!!" อยู่ๆก็มีเด็กอ้วนคนหนึ่งปรากฏตัวให้ฉันเห็น
"เฮ้ย! ตกใจหมด มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง" ฉันหันไปด่า เห็นเป็นเด็กผู้ชายตัวอ้วนผิวขาว หน้าตาน่ารัก กำลังมองมาที่ฉันตาแป๋ว
"หนูส่งเสียงแล้วนี่ไง ถ้าไม่อย่างนั้นแม่จะได้ยินเหรอ" แม่...โอ๊ยอยากจะบ้า!
"หลงแม่หรือไง ไปๆ ไปที่ชอบๆ" ฉันไล่...ไม่มีเวลามาเล่นด้วยหรอกนะ แล้วเจ้าเด็กคนนี้เข้ามาในบ้านของฉันได้ยังไงเนี่ย ปู่เจ้าที่ไปไหน...ฉันแอบบ่นเจ้าที่ที่ปกปักรักษาอยู่ในบริเวณบ้านของฉัน
"หนูชอบที่นี่" แล้วยังไง!
"เอ๊ะ! ไอ้เด็กนี่...ฉันไม่มีเวลามานั่งเล่นด้วยหรอกนะ" ฉันยกมือทั้งสองข้างขึ้นเท้าเอวแล้วหันไปมองหน้าวิญญาณเด็ก ด้วยสายตาติดรำคาญ จากนั้นฉันก็หยิบหนังสือแล้วเดินออกจากห้องไป
"แม่จะไปไหน..." และแล้วเสียงนั้นก็เอ่ยถามฉันอีกครั้งพร้อมกับเดินตามมา
"ฉันจะไปโรงเรียน แล้วฉันก็ไม่ใช่แม่ของนาย...มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ"
"แม่ครับ...มีคนบอกให้หนูมาอยู่กับแม่"
"ใครบอก..." ฉันขมวดคิ้วถาม...
"หนูก็ไม่รู้...เขาให้หนูมาเกิดในท้องแม่" ห๊ะ!! ไร้สาระ!
"โอ๊ย...จะไปกันใหญ่แล้ว ฉันยังเรียนไม่จบเลย ไปหาแม่ใหม่ก่อนเถอะไป!" พูดด้วยน้ำเสียงติดรำคาญนิดหน่อย จากนั้นฉันจึงเดินลงชั้นล่างไป เห็นคุณพ่อกับคุณแม่นั่งรออยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารก่อนแล้ว
"เป็นอะไรไปลูก อารมณ์ไม่ดีแต่เช้าเลย" เป็นเสียงของคุณแม่ ฉันจึงเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆท่าน
"มีผีเด็กมาขออยู่ด้วยค่ะ ฟ้ารำคาญ" เรื่องที่ฉันเห็นผี จะมีไม่กี่คนที่รู้และเชื่อฉันจริงๆ ส่วนคนไม่เชื่อเขาก็ว่าฉันบ้า...
"เอาน่าลูก...ถ้าเขาไม่ได้มาสร้างความเดือดร้อนให้เราก็ช่างเขาเถอะ"
"แล้วเมื่อไหร่ฟ้าจะเลิกเห็นสิ่งที่คนส่วนมากมองไม่เห็นสักทีล่ะคะ" ฉันรู้สึกว่ามันเป็นปัญหากับชีวิตประจำวันของฉันมาก
"เมื่อถึงเวลา...แม่เชื่อว่าการที่หนูได้สิ่งพิเศษนี้มาก็เพื่อต้องทำภารกิจบางอย่าง เหมือนเรื่องของแม่ไง" เมื่อก่อนคุณแม่ก็เห็นวิญญาณเหมือนกับฉัน ส่วนเรื่องราวของท่านกับคุณพ่อนั้นมันวิเศษมากๆ
"ภารกิจอะไร...แล้วทำไมต้องเป็นหนูด้วย ทำไมไม่เป็นคนอื่น" ฉันน้อยใจในโชคชะตานี้มาก ฉันเหมือนคนผิดปกติในสายตาของคนทั่วไป
"แม่ขอโทษนะลูก..." คุณแม่เขยิบเข้ามาหาฉัน ท่านยกมือขึ้นลูบศีรษะของฉันเบาๆ เป็นการปลอบ
"คุณแม่...ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ ฟ้าไม่ได้โทษคุณแม่ ฟ้าขอโทษ ฟ้าไม่ได้ตั้งใจ" ฉันไม่ได้โทษคุณแม่...ฉันโทษชะตาชีวิตของฉันเองต่างหากล่ะ
"ไม่เป็นไรลูก...แม่เข้าใจ เมื่อก่อนแม่เองก็เคยมีความรู้สึกเหมือนที่ฟ้ากำลังเป็นอยู่"
"คุณพ่อขา...ฟ้าขอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศได้มั้ยคะ" ฉันคิดเรื่องนี้มาได้สักพักแล้ว...ฉันอยากหนีไปอยู่ในที่สงบๆสักพัก
"ไปไกลหูไกลตาแบบนั้นพ่อเป็นห่วง..."
"ฟ้าอยากหายไปจากสิ่งที่ฟ้าเป็นสักพัก...นะคะคุณพ่อ" น้ำเสียงออดอ้อนของฉันหวังว่าคุณพ่อจะยอมใจอ่อนให้ฉันไป
"คุณแม่ขา...ช่วยฟ้าพูดกับคุณพ่อให้หน่อยสิคะ"
"แม่อยากจะบอกฟ้าว่า...ฟ้าไม่มีวันหนีสิ่งที่ฟ้าต้องเผชิญพ้น แต่แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องนั้นมันคือเรื่องอะไร และเมื่อไหร่มันจะเกิดขึ้น"
"ฟ้าทราบค่ะ ฟ้าแค่อยากออกไปจากสังคมนี้สักพัก...นะคะคุณแม่" ทุกวันนี้ในสายตาของคนรอบข้างมองฉันเป็นตัวประหลาด...พวกเขาคิดว่าฉันพูดคนเดียวแต่ฉันไม่ได้พูดคนเดียว อธิบายไปก็ไม่มีใครเข้าใจ บ้างก็กลัวในสิ่งที่ฉันอธิบาย บ้างก็หาว่าฉันประสาท พักหลังๆมาฉันพยายามจะไม่สนใจไอ้ผีพวกนั้นที่มันชอบมาชวนฉันคุย...ขอหวยแม่งก็ไม่เคยให้!
"คุณคะ ให้ลูกไปเถอะนะคะ เมื่อก่อนฉันเองก็อึดอัดเหมือนแก ต้องออกมาอยู่คนเดียวจนได้เจอกับคุณนั่นแหละ"
"เอาล่ะ...ถ้าฟ้าอยากไป พ่อจะให้ลูกน้องของพ่อหาที่เรียนและที่พักใกล้ๆให้ หนูอยากไปประเทศไหนล่ะ" ในที่สุดคุณพ่อก็ยอม..เย่! ดีใจจังเลย
"ใกล้ๆก็พอ...อื้อ..." ฉันทำท่าคิด
"นิวซีแลนด์แล้วกันค่ะ บรรยากาศดี เหมาะแก่การพักผ่อน"
"ใกล้บ้านแกสิ...ก็ได้ เดี๋ยวพ่อให้ลูกน้องจัดการให้" ฉันยิ้มหวานแล้วรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้เข้าไปกอดคุณพ่อทันที
"ขอบคุณค่ะ ฟ้ารักคุณพ่อกับคุณแม่ที่สุดเลย"
"ไม่ต้องมาอ้อน ไปเรียนได้แล้วมั้งเดี๋ยวสาย"
"ค่า..." ฉันตักข้าวต้มเข้าปากอีกสองสามคำแล้วหยิบหนังสือเดินออกจากบ้านไป
@มหาวิทยาลัย
"ฟ้า..." เสียงไอ้เพลงเพื่อนรักของฉันดังขึ้น
"อ้าว...เพลง" ฉันหันไปตามเสียงเรียก แล้วส่งยิ้มให้เพื่อน
"เมื่อวานแกหายไปไหนมา ทำไมถึงไม่มาเรียน" ฉันถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง สำหรับฉันเพื่อนกันไม่จำเป็นที่จะต้องคุยกันทุกวันก็ได้ ถ้ามันไม่โทรมา ฉันจะคิดว่าเพื่อนไม่สะดวก ฉันก็จะให้พื้นที่ความเป็นส่วนตัว ซึ่งฉันเองก็เป็นคนชอบความสงบมากเช่นกัน และคิดว่าคนอื่นก็น่าจะต้องการพื้นที่ความเป็นส่วนตัวด้วยเช่นกัน
"โรคประหลาดฉันกำเริบน่ะ ฉันก็เลยไม่อยากมา...เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆพวกนี้จะหายไปสักทีนะ ไม่รู้เวรกรรมอะไรของฉัน"
"เฮ่อ...ฉันก็ไม่รู้ เบื่อเหมือนกัน เออ...ปีหน้าฉันขอคุณพ่อไปเรียนต่อที่นิวซีแลนด์แหละ อยากไปจากที่นี่สักพัก"
"แล้วฉันล่ะ แกก็รู้ว่าฉันเพื่อนน้อย" อ้าว...
"ฉันเองก็มีแกเป็นเพื่อนคนเดียว...ไปด้วยกันมั้ยล่ะ ไปต่อโทที่โน่น เรียนจบแล้วค่อยกลับ" ถ้าไอ้เพลงมันยอมไปเรียนต่อด้วยกันกับฉันก็คงดี
"ต้องลองไปขอที่บ้านก่อน นิวซีแลนด์ใช่มั้ย"
"อือ...อากาศดีเหมาะแก่การไปพักผ่อนหรือแกว่าไง" ฉันหมายถึงว่าถ้ามันอยากเปลี่ยนประเทศก็ได้นะ
"ไม่ว่าอะไร...ฉันจะได้ไปบอกที่บ้านถูก"
"ป่ะ...ได้เวลาเข้าเรียนแล้วไปกัน" ฉันกับไอ้เพลงพากันเดินเข้าห้องเรียนตามปกติ
บทที่ 1 ตอนที่ 1 ไม่ชอบในสิ่งที่ตัวเองเป็น (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 2 ตอนที่ 2 หนูอยากเกิด (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 3 ตอนที่ 3 เมา (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 4 ตอนที่ 4 กลับไทย (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 5 ตอนที่ 5 เกิดเรื่อง (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 6 ตอนที่ 6 จากแขกรับเชิญกลายเป็นเจ้าสาว (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 7 ตอนที่ 7 คืนวิวาห์ (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 8 ตอนที่ 8 นอนคุย (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 9 ตอนที่ 9 น้อยใจ (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 10 ตอนที่ 10 งอน (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 11 ตอนที่ 11 ง้อ (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 12 ตอนที่ 12 พาเที่ยว (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 13 ตอนที่ 13 เพราะรัก... (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 14 ตอนที่ 14 คิรินรอเกิด (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 15 ตอนที่ 15 บังเอิญเจอ (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 16 ตอนที่ 16 เสียใจ (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 17 ตอนที่ 17 ไม่ใช่แค่เสียใจ (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 18 ตอนที่ 18 ตามง้อ (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 19 ตอนที่ 19 ปรับความเข้าใจ (รุ่นลูก)
30/10/2023
บทที่ 20 ตอนที่ 20 ครั้งแรก Nc+ (รุ่นลูก)
30/10/2023
หนังสืออื่นๆ ของ มะนาวสีชมพู
ข้อมูลเพิ่มเติม