เลี้ยงด้วยรักและลำเเข้ง

..

คนคนนี้แหละแม่ของลูก...

เคยมีอาการแบบนี้กันบ้างหรือไม่

จากใจคนที่ตกหลุมรักคนคนหนึ่งหัวปักหัวปำ

คลั่งรักสุดๆ หายใจเข้าก็เธอหายใจออกก็เธอ

ทุกวินาทีมีแต่เธอ

อยากเห็นหน้าตลอดเวลา

ไม่ว่านางจะทำอะไรผู้ชายควายๆ อย่างเราก็จะมองว่ามัน.....น่ารักจัง~

...

ปีที่แล้ว

"เพื่อนแต่งงานมีลูกมีเต้าไปเกือบหมดแล้วเมื่อไหร่มึงจะแต่งงานสักทีไอ้สัปดน?"

เอกรินทักเพื่อนสนิทอย่างเป็นกันเองในงานแต่งงานเพื่อนร่วมคณะคนที่ร้อย

หนุ่มเจ้าสำราญยืนเด่นเป็นสง่าหล่อรวย หูตาแพรวพราวโปรยสเน่ห์ไปทั่วงานแต่งที่มีบรรดาเเขกเหรื่อสวมชุดสวยแต่งหน้าจัดเต็มเดินกันให้ควักไขว่

ผิดกับเพื่อนสนิทอย่างเอกรินที่แม้จะหล่อเหลาไม่ต่างกันนักแต่กลับวางตัวชัดเจนว่าแต่งงานมีครอบครัวไม่เล่นหูเล่นตาใส่ใคร

"กูชื่อดล~ ณดล เรียกให้ถูกหน่อย มึงคิดว่าเพลย์บอยตัวพ่ออย่างกูจะมีภาพฝันแบบในละครหลังข่าวที่อยากหยุดความฮอตของตัวเองไว้ที่คนคนเดียวเหรอ? บ้าแล้ว"

ร่างสูงในชุดสูทราคาแพงอวดไหล่กว้างน่าซบแผงกล้ามอกเเน่นยืนล้วงมือในกระเป๋ากางเกงข้างหนึ่ง อีกมือขยับยกแก้วไวน์ขึ้นกลางอากาศยิ้มให้สาวสวยที่มองมาอย่างสนอกสนใจ

"ใครๆ ก็ต้องแบบนั้นมั้ยวะ?"

เอกรินส่ายหน้าให้ความเจ้าชู้ของเพื่อนถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดคืนนี้ไอ้คนหล่อข้างๆ ต้องหิ้วใครสักคนออกจากงานไปทำกิจกรรมเข้าจังหวะอย่างแน่นอน

"ถ้ากูต้องลดอิสระภาพลงเพื่อจะได้มีเมียเหมือนมึงกูยอมโสดไปจนตายดีกว่า"

"มึงก็พูดเกินไปกระถินไม่เห็นเคยทำอะไรแบบนั้นอาจจะถามหลายคำหน่อยถ้าไปกับมึงเพราะในหัวมึงมีแต่เรื่องใต้สะดือไง"

เอกรินพูดชื่อภรรยาที่แต่งงานกันมานานหลายปีความสัมพันธ์หลังแต่งงานเป็นไปอย่างสงบเรียบง่ายไม่หวือหวา

"เพราะงี้ไงกูถึงไม่เอาความสุขไปผูกไว้กับการแต่งงานครั้งเดียว แถมยังต้องจ่ายค่าสินสอดแพงแสนแพงเพื่อเอาใครไม่รู้มาคอยตามจิกเป็นแม่ไก่ผูกมัดเราไว้คนเดียวมันดูโง่ๆ ยังไงไม่รู้"

"มึงอายุสามสิบห้าแล้วนะไอ้ดลเพื่อนมีลูกสองลูกสามแล้วมึงยังเที่ยวนอนกับคนอื่นไม่ซ้ำหน้ามึงอยากโดนเอดส์แดกตายใช่มั้ย?" เอกรินพูดเตือนสติคนที่ใช้ชีวิตสุดโต่งไร้ทิศทางไร้เป้าหมาย

"พูดมากน่า ทำไมคนเราต้องอยากเด้าคนคนเดียวไปจนตายด้วยวะ กูไม่เข้าใจ? เป้าหมายกูคือเด้าให้ตายกันไปข้างไม่ใช่เฉาตายพราะเด้าแค่คนคนเดียวไปตลอดชีวิต''

"เป้าห่าเหวบ้าอะไรของมึงแบบนั้นมันเรียกว่าสำส่อน มึงไม่มีทางฝืนธรรมชาติได้หรอก"

เอกรินยังคงสั่งสอนเพื่อนทุกครั้งที่มีโอกาสเพราะโตจนเรียกวัยกลางคนได้เเล้ว

"ไม่รู้ล่ะกูไม่ชอบให้ใครมาผูกมัด.."

ในงานแต่งของเพื่อนร่วมรุ่นคนที่เท่าไหร่ไม่ทราบได้รู้แต่ว่าคนที่เรียนรุ่นเดียวกันมาแต่งงานกันเกือบหมดแล้วทุกคน

ดล ณดล กุสุเมธ อายุสามสิบห้าปี

หนุ่มรูปงามร่างสูงใหญ่สมส่วน ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาตามประสาเพลย์บอยที่เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้าเพื่อเอาไว้ตกบรรดดาเหยื่ออารมณ์อันโอชะ

การได้เห็นเพื่อนแต่งงานมีลูกความรู้สึกสงสารปนสมเพศก่อเกิดขึ้นในใจหนุ่มเจ้าสำราญทุกครั้ง

ทำไมคนเราถึงคิดว่าการแต่งงานคือหลักประกันความสุขของช่วงชีวิตที่เหลือด้วย

สิ่งที่เรียกว่าครอบครัวมันทั้งน่าเบื่อน่ารำคาญเรื่แงมากวุ่นวาย แค่คบกันโดยไม่ได้อยู่ด้วยกันก็มีสิ่งที่ไม่เข้าใจกันเต็มไปหมดแค่เรื่องจะกินอะไรก็เป็นหัวข้อหลักในการทะเลาะกันไดทุกวัน ปัญหาร้อยแปดอย่างในการมีคนรักจริงจังตามติดเป็นเงาตามตัวตั้งแต่เริ่มคิดแล้ว

แต่มนุษย์ยังไงก็เป็นมนุษยอยู่วันยังค่ำ

ใครบางคนเคยพูดว่าวันหนึ่งเราจะเจอคนที่ใช่

คนเพลย์บอยอย่าง ณดลไม่เคยเข้าใจว่าอะไรที่เรียกว่าใช่ได้ขนาดนั้น ใครมันจะคู่ควรให้กับอิสระทั้งชีวิตของตัวเองกัน...

สิ้นคิดชะมัด

เสียงโต้เถียงกับเพื่อนรักชะงักลงเมื่อบรรดาเพื่อนเจ้าสาวเดินผ่านหน้าณดลไป

เพื่อนเจ้าสาวตัวบางใบหน้าเรียวยาวปากนิดจมูกหน่อยภายใต้ตาคู่สวยยังมีไฝสเน่ห์เม็ดเล็กใต้ตาซ้ายประดับอยู่

ดวงตาเฉี่ยวคมกรีดอายไลน์เนอร์เส้นเดียวขับให้ดวงตาคู่สวยโดดเด่นกว่าสาวทรงโตเซ็กซี่คนไหน

ส่วนเว้าส่วนโค้งภายใต้เนื้อผ้าบางเบาสุดเซ็กซี่สะกดทุกสายตาให้เหลียวมองจนคอเคล็ด

ไม่เว้นแม้แต่คนที่บอกกับตัวเองเสมอว่าจะไม่สนใจเรื่องความสัมพันธ์ที่มากกว่าเซ็กส์อย่างณดล

กลุ่มเพื่อนเจ้าสาวหอบช่อกุหลาบหอมกรุ่นย่างกายเฉียดกลุ่มเพื่อนเจ้าบ่าวไป นับตั้งแต่วินาทีนั้นหัวใจหนุ่มเพลย์บอยของณดลก็เต้นไม่เป็นจังหวะเดิมอีกต่อไป

ยิ่งเดินตามมาลอบสังเกตุคนที่ติดตาตรึงใจยิ่งอยากมองให้นานกว่าเดิม

ใช่...

มีบางอย่างตะโกนก้องภายในเช่นนั้น

คนคนนั้นไว้ผมยาวไม่มากมัดจุกเป็นหางเจี๊ยบเล็กๆ ด้านหลังปล่อยผมสีน้ำตาลอ่อนสลวยสวยลู่ลงกับกรอบหน้ารูปไข่ ผิวสีขาวเนียนละเอียด

ไม่ว่าจะขยับจับทำอะไรแม้แต่ตอนเผลอก็ยังดูสวยงามชวนมอง

เสื้อผูกคอสีขาวเปิดเปลือยเเผ่นหลังเล็กขาวเนียน ลำคอขาวยาวระหงษ์เอวบาวคอดกิ่วรับสะโพกเนินคู่อวบแน่นอวดสายตายามย่างกรายยักย้ายไปมา

เข้าคู่กับกางเกงหนังสีดำรัดรูปอวดสรีระช่วงล่างท่อนขาอวบอัดเรียวขายาวสวย

น่ารัก

สวย

เซ็กซี่

ทุกอย่างรวมไว้ในคนนี้คนเดียวหมดแล้ว

''มึง...คนนั้นใครวะ?"

ณดลถามเพื่อนรักดวงตาเหม่อมองคนที่ทำให้ละสายตาไปมองใครอื่นไม่ได้อีก

"อืม คนนั้นเหรอกู...จำไม่ได้นะ เท่าที่รู้งานนี้เชิญมาแค่รุ่นเรานี่หว่า"

เพื่อนสนิทข้างตัวมองไปยังคนหน้าสวยหุ่นบางผิวเนียนโดดเด่นท่ามกลางเพื่อนเจ้าสาวที่สวมชุดในตีมสีขาวคล้องคอเปิดหลังเหมือนกับคนอื่นแต่กลับโดดเด่นเกินกว่าใคร

"เกลือเเร่..แกใช่เเร่จริงๆ เหรอเนี่ย อีเหี้ยสวยชะมัด!มึงไปทำอะไรมา?"

สาวเจ้านางหนึ่งเอ่ยทักหนุ่มหน้าหวานที่พึ่งนึกออกว่าคนคนนี้คือใคร

"กูเป็นเกย์มึงคิดว่ากูจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้โทรมเป็นผักค้างแผงหรือไง หมอไงจ๊ะ~ หมอฝีมือดีเยอะแยะ"

นอกจากรูปร่างหน้าตาที่สวยสะบัดเสียงเล็กละมุนหูยังถูกเปล่งออกมาให้คนใกล้ๆ ที่ได้ยินเคลิ้มหนักกว่าเดิม

''อีดอกแซ่บเวอร์~"

เพื่อนสาวแท้สาวเทียมจับร่างบางหมุนรอบพากันหัวเราะคิกคักให้กับอดีตที่แตกต่างราวกับกลับชาติมาเกิดของเพื่อนสมัยนั้น

"ห๊ะ เกลือเเร่...เเร่? ไอ้เกลือเเร่หัวเกรียนดำสิวเฉิ่มๆ ธารารัตน์ นั่นน่ะเหรอ?"

เอกรินอุทานออกมาตาโตเพราะภาพในอดีตคือเพื่อนคนที่เรียกว่าขี้เหร่สุดในชั้นปีก็ว่าได้

"บ้าเอ๊ย! เด็กหน้าห้องที่ไม่อยู่ในสายตากูสักนิดนี่นะกลายเป็นนางฟ้าสวยขนาดนี้ สวย สวยจริงๆ สวยชิบหาย!! "

"ไอ้สัปดนนี่มึงอย่าบอกนะว่า..."

ธารารัตน์..ไอ้เด็กหน้าดำทาเเป้งขาวแต่กลายเป็นสีเทาเหมือนเลือกรองพื้นผิดเบอร์ คนที่รู้แต่ชื่อแต่ไม่เคยอยู่ในสายตาใคร เป็นคนที่ไม่น่าจดจำที่สุดในรุ่น

แต่วันเวลาผันเปลี่ยนอดีตก็คือความหลังปัจจุบันน่างหากที่ต้องเผชิญคนที่สวยดูดีมีชาติตระกูล ทุกท่วงท่าขยับโยกย้ายไปมามันติดตราตรึงใจจนละสายตามองใครอื่นไม่ได้

นี่น่ะเหรอที่ใครเรียกกันว่า...คนที่ใช่

ตั้งแต่หันไปเจอเพื่อนเจ้าสาวสุดเฉี่ยวอดีตเพื่อนร่วมชั้นเมื่อนานมาแล้วตั้งแต่ยุคมืดของเกย์หัวเกรียนยันปัจจุบันที่เพศทางเลือกสวยยิ่งกว่านางฟ้า

ไม่ว่าจะหยิบจับทำอะไรเพลย์บอยตัวพ่ออย่างณดลก็ได้แต่ตามมองร่างขาวบางไม่ให้คลาดสายตา

เอกรินมองเพื่อนแล้งอดเป็นห่วงไม่ได้ ไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายคนหนึ่งจะหยุดเจ้าพ่อเพลย์บอยได้

ขนาดสาวสวยเป็นร้อยยังไม่เคยรั้งความเจ้าชู้ของมันได้...ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ

ช่วงโยนดอกไม้

เพื่อนหลายสิบคนทั้งโสดและไม่โสดหญิงชายทอมดี้ตุ๊ดเกย์ต่างมายืนรอรับดอกไม้แม้แต่เพื่อนเจ้าสาวอย่างธารารัตน์ก็ถูกจูงมาร่วมสนุกด้วยด้านหลังสุดไม่ไกลนัก

ณดลเดินเลียบๆ เคียงๆ เข้าหาร่างเล็กใกล้ขึ้นๆ

จะโยนละน้า จะโยนแล้วน้า หนึ่ง สอง ซั่มมมม

เฮฮฮฮฮฮฮฮ

เจ้าสาวคนสวยยืนหันหลังให้เพื่อนๆก่อนจะส่งสัญญาญโยนช่อกอกไม้สีขาวบริสุดในช่อสวยงาม

พึ่บ!

พั่บ!

ตุ้บ!

ตุบ!

ปุ่บ!

ช่อดอกไม้กระเด็นกระดอนถูกแรงตวัดปัดผ่านไกลออกไป ดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ช่อนั้นตกลงมาในมือเรียวสวยที่รับมันด้วยความตกใจที่อยู่ๆ ก็กระเด็นลงมาใส่มือ

"น้องเเกลือเร่คนสวยได้โว้ยยย~ เราได้เจ้าสาวคู่ถัดไปแล้ว เฮฮฮฮฮ!!"

"เอ่อ ...พวกเธอก็ว่าไปฉันไม่มีแฟนสักหน่อย"

"ไม่เห็นแปลกเลยคนที่ไม่มีแฟนนี่แหละแต่งงานปุบปับทุกรายถ้าได้ช่อดอกไม้จากงานแต่ง~"

"นั่นน่ะสิ ไหนใครเล็งเจ้าสาวสุดสวยไว้บ้างมาแสดงตัวหน่อยเร็ว~"

เพื่อนที่พากันบิ้วให้บรรยากาศครึกครื้นจนไม่รู้ว่าบรรยากาศพาไปหรือเพราะคนโสดที่ยิ้มกรุ้มกริ่มยึกยักรายรอบตัวธารารัตน์หนุ่มสวยถือช่อดอกไม้ที่ทำให้เลือดนักสู้สูบฉีดก้าวเท้าออกมายืนตรงหน้าคนถือดอกไม้หน้าสวยท่ามกลางการลุ้นระทึกของเพื่อนๆในค่ำคืนนี้

"เขาว่ากันว่าคนรับดอกไม้เจ้าสาวได้จะได้แต่งงานเป็นคนถัดไป" ณดลเดินเก๊กหล่อเข้ามาหาคนสวยขาด้วยรอยยิ้มพิฆาตจ้องตาร่างบางเอ่ยเสียงละมุนใกล้ๆ

"....นาย" เสียงเล็กหลุดลอดออกมา

"เราดลไง ณดล เราโสดนะแล้วเกลือเเร่ล่ะโสดไหม?"

"อะ..อืม...เรา...ยังโสด"

....

(No.1: โอ้ว~วันวานหวานจ๋อยจนอยากรู้ว่าปัจจุบันคุณคุณเขาจะเป็นเช่นไรกันเลยทีเดียว)