เมื่อเข้ามาอยู่ในนิยายที่อ่านจบแล้ว ชีวิตของฉันก็หวานหมูเลยสิ

“เราหย่ากันเถอะค่ะ...”

คำกล่าวนั้นสร้างความฮือฮาในแวดวงสังคมชนชั้นสูงเป็นอย่างมากเมื่อดัชเชส แอเรียนา ขอหย่ากับท่านดยุคกลางงานเลี้ยงครอบรอบการแต่งงานปีที่20ของทั้งสองคน

ดัชเชสเอเวียเป็นสตรีชนชั้นสูงที่งดงามผู้หนึ่ง นางคือน้องสาวของแกรนด์ดัชเชส และหากว่าย้อนเวลาไปเมื่อ20ปีก่อน ชื่อของ ดัชเชสจะอยู่แถวหน้าของสตรีที่เหล่าบุรุษอยากแต่งงานด้วย แต่เพราะเซอร์เกรทสามารถ คว้าชัยชนะมาให้จักรวรรดิ องค์จักรพรรดิจึงได้มีพระราชโองการ พระราชทานงานแต่งแห่งยุคให้แก่ผู้กล้าที่นำสันติมาสู่จักรวรรดิ โดยสตรีที่องค์จักรพรรดิพระราชทานให้แก่ เซอร์เกรท คือเลดี้ตระกูลแอเรียนา นามว่า เอเวีย

หญิงงามแห่งยุคและวีรบุรุษได้แต่งงานกันโดยที่ผู้คนต่างสรรเสริญว่านี่คือบุรุษและสตรีที่เหมาะสมมากที่สุดในช่วงนั้น มีเพียงแกรนด์ดัชเชสพี่สาวของเอเวียเท่านั้นที่มองว่าเซอร์เกรทไม่คู่ควรกับน้องสาวของพระนางเลย

การหย่าร้างในชนชั้นสูง ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน และเมื่อดัชเชสเอเวียประกาศกร้าวถึงความต้องการของนาง ก็เกิดเสียงฮือฮาไม่หยุดหย่อน อีกทั้งการแต่งงานของทั้งคู่คือพระราชโองการขององค์จักรพรรดิอีกด้วย

แต่สุดท้ายดยุคเกรทก็ยินยอมลงนามในหนังสือหย่า เขาเดินออกไปจากตระกูลแอเรียนาที่แสนยิ่งใหญ่ของภรรยา และกลับเข้ารับตำแหน่งของเซอร์ตามเดิม

หนังสือพิมพ์ทุกฉบับต่างลงข่าวเดียวกันในหน้าหนึ่ง ข่าวการหย่าร้างของดัชเชสและวีรบุรุษผู้กอบกู้จักรวรรดิ

แต่ถึงจะมีข่าวเรื่องการหย่าร้างโด่งดังมากแค่ไหน ในคฤหาสน์แอเรียนากลับสงบอย่างไม่น่าเชื่อ

เอเวียยื่นมือไปลูบผมสีแดงของลูกสาววัย12ปีของนาง การตัดสินใจหย่าร้างนั้นนางมิได้คิดมาแค่หนึ่งหรือว่าสองวันแต่นางคิดทบทวนเป็นอย่างดีมาเนิ่นนาน

ตลอดระยะเวลาที่แต่งงานด้วยกันมา เอเวีย สัมผัสได้เลยว่าเกรทไม่เคยรักนางเลย เขาให้เกียรตินางก็จริงอยู่แต่เราไม่เคยนอนร่วมห้องกัน มีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นที่เราทั้งคู่ได้ทำหน้าที่สามีและภรรยา และเธอโชคดีที่ตั้งครรภ์โอฟีเลียในครั้งนั้น ลูกสาวที่ดูเหมือนเธอราวกับถอดแบบกันมา มันน่าดีใจที่โอฟีเลียนั้นไม่มีตรงไหนเลยที่เหมือนกับเกรทเลย ดีแล้วที่นางไม่เหมือนชายเย็นชาไร้ใจผู้นั้น

“เจ้าปกติมากกว่าที่ข้าคิดเอาไว้อีกนะเอเวีย”

แกรนด์ดัชเชสเอสเทียเดินเข้ามาหาน้องสาวของพระนาง เราทั้งคู่เกิดมาในตระกูลแอเรียนา และเธอถูกท่านแม่บังคับให้แต่งงานกับแกรนด์ดยุค เอสเทียคิดว่าน้องสาวของเธอจะได้มีอิสระในการเลือกคู่ชีวิต ไม่ต้องถูกท่านพ่อและท่านแม่บังคับเหมือนกับเธอ แต่กลับกลายเป็นว่าเอเวียกลับถูกองค์จักรพรรดิยกให้ชายต่ำต้อยผู้นั้น หากอยากจะยกสตรีให้แต่งงานด้วยเป็นของรางวัล ก็ควรจะยกลูกสาวของตัวเองให้สิ มายกน้องสาวของเธอให้ ทำไมกัน!

เธอรู้ดีมากกว่าใครว่าการแต่งงานโดยที่ไม่ได้รักกันมันทรมานมากแค่ไหน และการหย่าในครั้งนี้ผู้สนับสนุนของเอเวียก็คือ เอสเทียนี่แหละ เธอนำพาน้องสาวให้ก้าวเดินออกมาอย่างกล้าหาญ

“โอฟีเลีย ลูกไปวิ่งเล่นทางนั้นกับสาวใช้ก่อนนะ”

โอฟีเลียรู้ข่าวการหย่าของท่านพ่อและท่านแม่ของเธอผ่านทางสาวใช้ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเด็กแต่ว่าเธอเข้าใจท่านแม่นะ เพราะว่าท่านพ่อไม่เคยเห็นเราสองแม่ลูกอยู่ในสายตาเลย..

เหตุการณ์ทั้งหมดมันเริ่มจากตรงนี้แหละ แกรนด์ดัชเชสบอกกล่าวกับน้องสาวว่ามีคนเห็นเซอร์เกรทไปที่วิหารบ่อยๆ ไปอยู่ครั้งละหลายๆ วัน และมีความสนิทสนมที่มากเกินพอดีระหว่างเซอร์เกรทและนักบุญหญิงเจมม่า

และในวันนั้นเองโอฟีเลียที่กำลังวิ่งเล่นอยู่ในสวนถูกงูกัด..และนั่นไม่ใช่งูธรรมดาแต่เป็นงูที่สร้างขึ้นมาจากเวทมนตร์

เอเวียเหมือนคนเสียสติ เมื่อลูกสาวผู้ล้ำค่าของเธอไม่ฟื้นขึ้นมาเลยเป็นระยะเวลาหลายวัน เธอไม่ได้รับความรักจากสามียังไม่เจ็บปวดเท่ากับการที่ลูกสาวนอนซมอยู่เช่นนี้

โอฟีเลียตัวจริงเสียชีวิตไปแล้ว..สาเหตุมาจากการถูกพิษของงูที่สร้างจากเวทมนตร์และนั่นทำให้ฉันเข้ามาอยู่ร่างของโอฟีเลียในวัย12ปี

ริมฝีปากคู่งามแย้มยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะว่าฉัน..เข้ามาอยู่ในนิยายที่อ่านจบแล้ว และจำเนื้อเรื่องได้หมดทุกอย่างเลยยังไงล่ะ!

ถึงไม่อยากจะยอมรับแต่ว่าฉันคงจะตายไปแล้วจริงๆ ถึงได้เข้ามาสวมร่างของลูกสาวนางร้ายอย่างโอฟีเลีย ในเนื้อเรื่องเดิม สิ่งที่ทำให้ท่านแม่ผู้อ่อนโยนอย่างดัชเชสเอเวียเปลี่ยนไปคือนางสืบจนรู้เรื่องที่สามีของนางนอกใจ ไม่รักยังพอทน แต่นอกใจนี่พอเลย..เพราะแบบนั้นจึงทำให้ดัชเชสเอเวียทำทุกอย่างเพื่อทำลายนักบุญหญิงเจมม่าและลูกสาวของสตรีู้นั้น..จูเลียนนางเอกของเรื่องนี้

มันน่าหงุดหงิดนิดหน่อยเพราะในนิยายเขียนเอาไว้ว่าเซอร์เกรทและนักบุญหญิงเจมม่านั้นรักกันมาก่อนที่จะถูกพระราชโองการบังคับให้เขาแต่งงานกับดัชเชสเอเวีย

แต่เห้ย..นี่แกแต่งงานไปแล้วนะ ต่อให้คบกันมาแล้วยังไงอ่ะ ทำไมตอนที่องค์จักรพรรดิจะพระราชโองการปากอมอะไรอยู่เอ่ย..ทำไมไม่บอกไปล่ะว่าตัวเองมีคนรักแล้ว

ฉันยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้ท่านแม่ที่กำลังร้องไห้อยู่ข้างเตียง ก่อนที่ฉันจะกางแขนออกแล้วโอบกอดท่านแม่เอาไว้

ที่ผ่านมาฉันรู้ว่าคุณพบเจอเรื่องยากลำบากมามาก ถึงแม้ว่าในตอนจบของนิยายเรื่องนี้จะเหมือนกับนิยายเรื่องอื่นๆ นั่นก็คือตัวร้ายสุดท้ายก็ต้องตาย แต่ฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นหรอกนะคะ

หนูจะปกป้องคุณเอง เพราะอย่างนั้นเราไม่ต้องเดินตามเส้นทางของนางร้ายเหมือนกับเนื้อเรื่องเดิมก็ได้นะคะคุณแม่

“ขอบคุณพระเจ้า ขอบคุณพระเจ้าที่ยินยอมส่งลูกกลับมาหาแม่”

อีกสิ่งหนึ่งที่น่าประทับใจคือความรักของ ดัชเชสที่มีต่อลูกสาว นางเป็นนางร้ายที่ร้ายกับทุกคนยกเว้นลูกสาวของนาง

“ค่ะท่านแม่..หนูกลับมาหาท่านแม่แล้วนะคะ”

แววตาสีอำพันของเอเวียวาวโรจน์ขึ้นมา นางกัดกรามแน่นด้วยความเคียดแค้นในหัวใจ งูตัวนั้นจะเป็นใครได้หากไม่ใช่นักบุญหญิงผู้นั้น

กล้าดีอย่างไรมาแตะต้องลูกสาวสุดที่รักของเธอ!

“เช่นนั้นลูกก็นอนพักเถอะนะโอฟีเลีย เดี๋ยวแม่มา..”

ฉันรีบจับแขนของท่านแม่เอาไว้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าท่านแม่จะต้องไปจัดการที่มาของงูนั่นแน่ๆ

“ลูกอยากให้ท่านแม่อยู่ด้วยนะคะ ลูกตกใจจนไม่กล้านอนคนเดียว ท่านแม่อย่าไปเลยนะคะ ช่วยอยู่กับลูกก่อนได้ไหม”

เอเวียจับมือของโอฟีเลียเอาไว้

“นอนเถอะนะโอฟีเลีย”

เอเวียกล่าวพร้อมกับใช้พลังเวทเพื่อให้ลูกสาวของเธอหลับ

ดะ..เดี๋ยวก่อน! ไม่เอาแบบนี้สิ!! นี่มันขี้โกงนี่นา เธอไม่ได้อยากนอนสักหน่อยอยากจะดึงตัวของท่านแม่เอาไว้ต่างหาก!