คำเกลี้ยงของไอ้พร้อม

Name: คำเกลี้ยงของไอ้พร้อม
Rating: 5.0 (1 reviews)

ณิการ์

โรแมนติก | จบเล่ม

5.0

ความคิดเห็น

3.2K

ชม

บท

“ไอ้พร้อม ไอ้ห่า มึงมันหยาบเกินคน มึงไม่เป็นลูกผู้ชาย” “ก่อนจะว่าแบบนั้น มึงดูเอ็นกูยัง มึงดูเอ็นกูแข็งร้อนขนาดนี้ มึงยังปากดีว่ากูไม่เป็นลูกผู้ชายอีกเหรอ”

มีเสน่ห์ โรแมนติก หวาน 25+

บทที่ 21 ตอนพิเศษ ขี่ไอ้โทนประสานรัก

01-02 19:11

บทที่ 1 ไม่เจอกันนานนมโตขึ้นเป็นกอง(1)

เรือนไม้หลังเก่าที่อยู่ห่างจากหมู่บ้านออกมา แน่นอนที่นี่คือหมู่บ้านที่ห่างไกลความเจริญ หมู่บ้านดงขามเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่ปกครองกันเอง โดยมีผู้ใหญ่บ้านเป็นผู้ดูแลให้ความคุ้มครองทุกคน หมู่บ้านเล็กๆ กลางเทือกเขา บรรยากาศดี อบอุ่นไปด้วยไมตรีของชาวบ้านในหมู่บ้าน

“ปวดหัวเป็นบ้า” คนที่เพิ่งย้ายกลับมาอยู่บ้านได้ไม่นาน และตอนนี้เพื่อนเที่ยวอย่างเทพก็แต่งงานไปอยู่กับภรรยาที่กรุงเทพฯ ไปเป็นเถ้าแก่ร้านทอง ทิ้งให้เพื่อนอย่างเขาโดดเดี่ยวออกเที่ยวตีกะหรี่ทุกคืน ไอ้พร้อม หรือพร้อม สิงห์คะนอง วัย 30 ปี จากหนุ่มเมืองกรุงทำงานออฟฟิศกลับมาอยู่บ้านดูแลแม่ที่แก่ชราของตัวเอง จะว่าไปแม่เขายังไม่แก่มากหรอก แต่ด้วยความเป็นห่วงจึงกลับมาอยู่ดูแลท่านที่บ้าน เพราะหลังจากที่พ่อตายจากไป ท่านก็อยู่คนเดียว

กลับมาอยู่ที่นี่ เขาเป็นหนุ่มหล่อแบบไม่มีใครมาแย่งซีนเลยก็ว่าได้ ไอ้ขวัญก็มีเมียไปแล้ว ไอ้เทพก็มีเมียแล้ว จะมีแต่เขาที่โสด หล่อ แถมเรียนจบสูงด้วยสิ แน่นอนสาวน้อยสาวใหญ่ในหมู่บ้านต่างจ้องมองหมายตาเขา และเขาก็มีความสุขที่ได้บริหารเสน่ห์ชายของตัวเองแบบนี้ ถือว่าไม่น่าเบื่อกับการกลับมาทำไร่ทำนาที่ทุรกันดารห่างไกลความเจริญแบบนี้

พร้อมจอดรถเครื่องคันเก่าพร้อมดับเครื่องแล้วสะบัดหัวไล่ความมึนเมาในหัวทิ้ง เมื่อคืนไปเที่ยวคาราโอเกะในตัวเมืองมาและไปต่อกับสาวที่มาบริการจนถึงเช้านี่แหละ พอเช้ามาก็รีบกลับมาบ้านมาฟังแม่ที่รักบ่นเหมือนทุกครั้ง แต่พอมองไปบนบันไดที่จะขึ้นเรือนก็ต้องหยุดเท้าที่กำลังก้าวเดินขึ้นบันไดไว้แล้วมองไปยังร่างเล็กระหงที่เดินลงเรือนมา

“ใครวะ” เขาพึมพำกับตัวเองมองหญิงสาวนุ่งผ้าถุงพันผ้าแถบเดินลงมาจากเรือนของตัวเอง ส่วนคนถูกมองจ้องไม่รู้ตัวว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตาของเจ้าของบ้าน เธอเดินลงส้นเท้าหนักๆ ลงบันไดมาจนถึงพื้นนั่นแหละถึงเห็นเขา

“มาหาใครจ๊ะ” เธอถามเพราะว่าจำอีกฝ่ายไม่ได้ และอีกฝ่ายก็จำเธอไม่ได้เช่นกัน

“ฉันต่างหากต้องถามว่าเธอเป็นใคร มาทำอะไรที่บ้านฉัน” นั่นแหละ คนถามรู้ทันทีว่าคนคนนี้คือไอ้พร้อม หรือพร้อมเพื่อนวัยเด็กของตัวเองและเป็นลูกชายของเจ้าของบ้าน

“ไอ้พร้อมเหรอ”

“เออ...แล้วเธอ?”

“กูคำเกลี้ยงไง” เธอบอกเขาพร้อมกับมองสำรวจร่างสูงใหญ่ ไอ้พร้อมเปลี่ยนไปมาก แม้ว่าชายหนุ่มจะอายุเยอะกว่าตัวเอง แต่เรื่องวัยเด็กอีกฝ่ายไม่เคยทำตัวน่าเคารพ และตอนนี้คงมิแตกต่างดูท่าทางแล้วคงหนักกว่าเมื่อก่อน

“อีคำเกลี้ยง ไม่ใช่และ มึงไม่น่าโตขึ้นมาสวยแบบนี้ แล้วนั่นนมมึงก็โตมาก ไม่อยากเชื่อว่าเป็นมึง” ไอ้พร้อมเองก็ไม่อยากเชื่อว่าคนตรงหน้าคืออีคำเกลี้ยงหรือคำเกลี้ยง ลูกสาวของเพื่อนแม่แน่นอน มองยังไงก็ต่างจากสมัยเด็กมาก

“ทำไมจะไม่ใช่กู ไอ้พร้อม” หล่อนเท้าสะเอวจ้องเอาเรื่องคนตัวโต และยิ่งเกลียด เกลียดสายตาของมันที่กำลังมองมายังอกที่ดุนดันเบียดกันในผ้าที่พันรอบอกอวบอูมของเธอไว้

“มองหน้ากูนี่ ไม่ใช่มองนมกู” เธอพูดต่อพร้อมกับยื่นมือไปเชยคางของพร้อมที่ก้มต่ำมองจ้องอกตัวเองให้แหงนเงยขึ้นมาสบตาตน

“เป็นสาวแล้วนี่หว่ามึง เหมือนจะเต็มวัยด้วยสิ กูเกิดก่อนมึงตั้งห้าปีนะอีคำเกลี้ยง หัดเรียกูพี่บ้าง” ไอ้พร้อมไม่สนใจมารยาทเดินวนรอบตัวคนตัวเล็กอย่างสำรวจ

คำเกลี้ยงกอดตัวเองไว้ให้พ้นสายตาหื่นของอีกฝ่าย คำเกลี้ยง ปรีชา หรืออีคำเกลี้ยง ที่ไอ้พร้อมชอบเรียกสมัยเด็กๆ ปีนี้หล่อนอายุได้ 25 ปีแล้ว แน่นอนถ้าเทียบกับสาวๆ ในหมู่บ้านคือเธอเป็นสาวแก่ ในหมู่บ้านนี้นิยมแต่งงานกันเร็วและมีลูกกันแต่เด็ก แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ

“กูเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่ ว่าแต่มึงเถอะ จะเดินวนดูกูอีกนานไหม และเลิกมองกูด้วยสายตาหื่นๆ ได้แล้วไอ้พร้อม”

“ก็มึงมันน่าเอานี่หว่า ว่าแต่มึงมาทำอะไรที่บ้านกูแต่เช้า”

“มึงขึ้นไปถามป้าแพงจะรู้เอง” เธอไม่ตอบแล้วเดินหนี แต่ยังไปได้ไม่ไกลก็ถูกคนตัวโตเดินตามไปคว้าข้อมือเล็กฉุดรั้งไว้ก่อน

“มึงจะไปไหนอีคำเกลี้ยง ขึ้นไปพร้อมกันสิ กูไม่อยากเชื่อเลยว่าเด็กขี้เหร่อย่างมึงจะโตมาหุ่นเป๊ะกว่ากะหรี่แบบนี้ ว่าแต่มีผัวรึยังล่ะ”

“เรื่องของกู แล้วปล่อยมือกูได้แล้ว” เธอบิดข้อมือตัวเองออกจากอุ้งมือหนาแล้วเดินหนีไปเร็วๆ ทันที

หึหึ

“ทำเป็นรังเกียจไปเถอะอีคำเกลี้ยง” เขาพึมพำกับตัวเองแล้วหมุนตัวเดินขึ้นบันไดเรือนไปทันที เพราะคนที่จะให้คำตอบเขาได้ตอนนี้คงอยู่บนบ้าน

พร้อมเดินขึ้นมาบนเรือนก็เห็นแม่กำลังนั่งพับผ้าอยู่ที่ชานเรือนสำหรับรับแขกอยู่ ไอ้พร้อมจึงย่อตัวคลานเข่าเข้าไปหาแม่ที่นั่งอยู่บนเสื่อผืนเล็กแล้วถามถึงคำเกลี้ยงที่เพิ่งลงจากเรือนสวนตัวเองลงไป ว่าหล่อนมาทำอะไรที่เรือนของเขาในวันนี้

“แม่...อีคำเกลี้ยงมันมาทำอะไรที่นี่” คำเรียกขานอีกฝ่ายที่ติดปากเอ่ยลอดออกมา

เผียะ!

มือของผู้เป็นแม่ละจากผ้าที่พับอยู่มาตีขาของลูกที่นั่งขัดสมาธิตรงหน้าตัวเองทันที

“แม่ตีฉันทำไมเนี่ย”

“ยังไม่รู้ตัวอีก นั่นน้องนะ มาเรียกอีแบบนั้นได้ยังไงพ่อพร้อม”

“เอ้า! ก็ฉันเคยชินปากนี่แม่ แล้วมันมาทำไมแม่”

“ยังจะพูดถึงน้องไม่เพราะอีก”

“งั้นถามใหม่ครับ คำเกลี้ยงมาที่บ้านเราทำไมครับแม่แพงจ๋า...” เขาลากเสียงท้ายประโยคอย่างประชด

“เจอกันแล้วเหรอ น้องจะมาอยู่กับเราสองเดือนน่ะ น้าตามกับน้าจิต พ่อกับแม่ของคำเกลี้ยงไปค้าขายที่หมู่บ้านนาเริงน่ะ เห็นว่าไปรอบนี้สองเดือนเลยให้คำเกลี้ยงมาอยู่กับเรา เพราะเป็นห่วงไม่อยากให้อยู่เรือนคนเดียวกลัวว่าผู้ชายจะเข้ามาปลุกปล้ำรังแก เลยให้มาอยู่กับเรา”

“แสดงว่ามันจะมาอยู่กับเราสองเดือน”

“อีกแล้วนะ เรียกน้องไม่เพราะอีกแล้ว” แพงตำหนิลูกชาย

“ก็ฉันยังไม่ชินนี่แม่ ว่าแต่ทำไมน้าตามกับน้าจิตไม่พาลูกสาวไปด้วย”

“ไปได้ไง เดินข้ามเขาสองลูกเลยนะ อีกอย่างคำเกลี้ยงก็เป็นสาวจะให้ไปแบบนั้นได้ยังไงอันตราย”

“ยังไม่มีผัวเหรอแม่ คิดๆ ดูแล้วอายุก็ไม่น้อยแล้วนะ สาวๆ ในหมู่บ้านอายุเท่ามันมีลูกมีผัวหมดแล้วนะ”

“ยัง คำเกลี้ยงไม่ชอบพอใครสักคน มีผู้ชายมาจีบหัวกระไดไม่เคยแห้ง แต่ไม่เคยได้ใจคำเกลี้ยงไปเลย นี่เป็นสาวแก่ขึ้นคานประจำหมู่บ้านเราไปแล้วมั้ง”

อือ

ไอ้พร้อมพยักหน้ายิ้มมุมปากอย่างมีแผนในหัว

“ยิ้มอะไรพ่อพร้อม แล้วนี่เจอกันกับน้องแล้วใช่ไหม”

“จ้ะ ฉันเจอกันก่อนจะขึ้นมา ตอนแรกก็จำไม่ได้หรอก พอถามถึงรู้ว่าเป็นมัน แล้วแม่จะให้ฉันพาไอ้โทนไปไถนาวันไหน ฉันจะได้เตรียมตัวสั่งลากะหรี่ในเมืองไว้ เพราะถ้าทำนาจะยุ่งไม่ได้ไปหาพวกหล่อน”

“ระวังเป็นเอดส์”

“ฉันป้องกันอย่างดีแม่”

“ดีแค่ไหนก็พลาดได้ถ้ามันจะพลาด เอาตามที่ลูกสะดวกเถอะ นี่จะพาไอ้โทนไปไถนาวันไหนก็จัดการเลย ปีนี้หว่านข้าวแต่หัวปีหน่อยนะลูก จะได้สบายและไปช่วยชาวบ้านในหมู่บ้านเขาด้วย”

“จ้ะแม่ งั้นฉันขอไปนอนพักผ่อนก่อนนะ เมื่อคืนแทบไม่ได้นอน”

“เมื่อไหร่จะหาเมียเป็นตัวเป็นตนสักที และมีหลานให้แม่อุ้มสักที ดูอย่างพ่อเทพสิ ตอนนี้กำลังมีลูกแล้ว เราสิมีอะไรมั่ง หยุดเที่ยวแล้วมองหาสาวๆ ในหมู่บ้านมาเป็นเมียสักคนเถอะพ่อพร้อม”

“ถึงเวลาก็มาเองแหละเมียน่ะ แม่อย่าห่วงฉันเลย ไปนอนแล้วแม่ ไม่ไหวแล้ว ตาลูกจะปิด อ่า...” เขาพูดพร้อมอ้าปากหาวแล้วคลานเข่าออกไป ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังห้องของตัวเองที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้เท่าไหร่นัก ส่วนแพงก็ได้แต่ส่ายหน้ามองตามหลังลูกชายแล้วหันมาสนใจผ้าตรงหน้าตัวเองต่อ

อ่านต่อ