แค่คุณ... แฟนเก่าคนโปรด The Way I Still love You

แสงทองจากดวงอาทิตย์รำไรที่ปลายขอบฟ้า ท้องฟ้าสีครามสวยสดใสอาบทาไปด้วยลำแสงสีส้มอมทองดูสวยและสดใส บนเนินสูงหลังโรงเรียนมีหญ้าเขียวชอุ่มที่นุ่มละมุน ความอบอุ่นปนร้อนสะท้อนอยู่ที่บนผิวกาย เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายเพราะว่าตอนนี้ไร้ซึ่งสายลมที่เคยเคลื่อนไหว วินเทอร์ ค่อยๆ หุบยิ้มลงช้า ๆ เมื่อความรู้สึกที่แสนหลากหลาย ไม่อาจบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ว่าตอนนี้เธอกำลังรู้สึกอย่างไร ก่อนหน้านี้เธอคว้ากระเป๋านักเรียนแล้ววิ่งมาที่นี่ทันทีหลังจากออดสุดท้ายของวันดังขึ้น เขามาที่นี่เพราะแฟนสาวของตนได้นัดเจอบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะคุย ประจวบเหมาะกับที่เขาเองก็มีเรื่องที่จะคุยกับเจ้าหล่อนเหมือนกัน ก็เลยดีใจมากเพราะว่าห

ลายครั้งแล้วที่เขาพยายามนัดเจอกับคนรักแต่พักหลังมานี้เจ้าหล่อนไม่ค่อยมาเจอเพราะว่าไม่ค่อยมีเวลาว่างและทั้ง ๆ ที่เรียนอยู่ที่โรงเรียนเดียวกันแท้ๆ แค่อยู่คนละห้องแต่ไม่รู้ทำไมพวกเขากลับแทบไม่ได้พูดคุยกันเลยเกือบเดือนที่ผ่านมา มีเบอร์โทรและแชทก็แทบไม่ได้คุยกันวินเทอร์ดีใจสุดๆ จึงได้ออกวิ่งอย่างสุดกำลัง ไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย แต่ทว่า คำทักทายแรกที่อีกฝ่ายพูดให้เธอได้ยินกลับเป็นสิ่งที่เชือดเฉือนหัวใจ

“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ วินได้ยินผิดไปหรือเปล่า”

“ฟังเรานะ เราบอกว่า เลิกกันเถอะ เราไม่ได้รักเธอแล้ววิน…จบกันแค่นี้นะ”

“…..”

วินเทอร์นิ่งงันไปชั่วอึดใจก่อนจะค่อยๆ ระบายรอยยิ้มออกมาให้แล้วส่งเสียงพึมพำในลำคอเบาๆ จนอีกฝ่ายแทบจะไม่ได้ยิน ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ยิ้มเต็มใบหน้าแล้วเอ่ยถ้อยคำที่อีกฝ่ายก็ไม่ทันคาดคิดขึ้นมาด้วยเช่นเดียวกัน

“งั้นเรากลับไปเป็นเพื่อนกันนะ เราโอเค ดีแล้วล่ะที่บอกกันตรงๆ เฮ้ย…เราโอเคจริงๆ ไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น วันนี้เธอไม่รักเราแล้วก็ไม่เป็นไรแต่ถ้าในวันข้างหน้า เธอรู้สึกเงียบเหงาโดดเดี่ยวและไม่มีใคร ให้นึกถึงเรานะ ทุกครั้งที่เธอมองกลับมาเธอจะมีเราอยู่ตรงนี้เสมอ….ลาก่อนนะอบอุ่น”

ไม่รู้ทำไมแต่คนที่เป็นฝ่ายบอกเลิกและพูดว่าหมดรักกลับรู้สึกเจ็บลึกลงไปในใจ อีกฝ่ายส่งยิ้มให้เธอแบบที่เคยทำเสมอมา เป็นรอยยิ้มที่ดูก็รู้ว่าฝืดและฝืนมากแค่ไหน ความขมขื่นและหม่นเศร้าแสดงออกมาทางแววตาจนเห็นได้ชัด เธออยากจะกัดลิ้นตัวเองแล้วคืนคำที่เคยพูดออกไปก่อนหน้านี้ แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของใครอีกคนที่รออยู่ เธอก็จำต้องกล้ำกลืนเก็บคำนั้นลงไปถ้าหากว่าเธอเลือกแล้วเธอก็จะไม่ลังเล อบอุ่นหยิบกระเป๋าที่วางไว้ที่พื้นขณะที่รอคนตรงหน้า เอ่ยคำว่าลาก่อนแล้วก็เดินลงเขาไปเงียบๆ วินเทอร์ทิ้งกายลงนอนบนพื้นหญ้าด้วยความรู้สึกไร้เรี่ยวแรง นี่สินะเหตุผลที่อีกคนหายไปตลอดระยะเวลาเกือบเดือนที่ผ่านมา เป็นเพราะหมดรักกันแล้วนี่เองถึงไม่ค่อยอยากมาเจอกันโทรหาก็ไม่ค่อยรับแชทไปก็ไม่ค่อยตอบ ที่จริงคำตอบมันก็มีของมันอยู่แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมาแต่เธอกลับเลือกที่จะมองข้ามมันไป เพราะอะไรกันนะ ยิ่งคิดยิ่งทบทวนก็ยิ่งไม่เข้าใจ เธอผิดพลาดที่ตรงไหนกัน แล้วมันมีอะไรมากกว่าคนหมดใจไหมนะ

วินเทอร์นอนมองท้องฟ้าและน้ำตาไหลเงียบๆ ก่อนที่จะนอนตะแคงข้างคุดคู้กอดตัวเองเอาไว้สะอื้นไห้จนตัวโยน เจ็บปวดเหลือเกิน ไม่รู้ว่าความทรมานนี้จะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน เธอรู้แค่ว่าขณะนี้ในทุกๆ ลมหายใจของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว ทำไมคนที่เคยสัญญาว่าจะมีกันและกันตลอดไปถึงเลือกที่จะทิ้งกันไปอย่างง่ายดายนะ เธอไม่รู้อะไรเลย เพราะว่าเธอมีไม่เท่าเทียมคนอื่นหรือเปล่า หรือเป็นเพราะว่าเธอแค่เป็นคนที่ไม่ใช่เท่านั้น ทุกๆ คำถามทุกๆ ความทรงจำค่อยๆ ผุดพรายขึ้นมาในหัว ยิ่งคิดก็ยิ่งตอกย้ำให้ลึกลงไปในใจว่าตอนนี้เธอกลายเป็นคนที่ถูกทิ้งแล้ว กำลังจะจบม. 6 ไปพร้อมๆ กัน เธออุตส่าห์สอบได้มหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯเพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงจะอยากให้ไปอยู่ใกล้ๆ ไปเอาความมั่นหน้านี้มาจากไหนกันนะ ทั้งที่อีกฝ่ายก็ไม่เคยเอ่ยปากชวนแท้ๆ ดิ้นรนอยากจะไปอยู่ใกล้ๆ เขาพยายามทำงานพาร์ทไทม์ทุกสิ่งอย่างเพื่อที่จะเก็บเงินให้มากพอ เพราะไปอยู่ที่นั่นต้องใช้เงินเยอะถึงแม้บ้านของเธอจะไม่ได้ยากจนขัดสนแต่การรบกวนเงินพ่อแม่มากๆ ก็ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการเหมือนกัน

ในขณะที่วินเทอร์รู้สึกเจ็บปวดจนแทบปางตาย ลมหายใจทุกชั่วขณะมีเพียงความปวดร้าว ในใจมีแต่คำถาม ในหัวเต็มไปด้วยคำว่าทำไม คนที่บอกเลิกกันอย่างโหดร้ายอย่างอบอุ่นกลับเดินยิ้มร่าเริงและส่งมือให้ใครอีกคนที่ยืนรออยู่ด้านล่าง ลูกพีชยิ้มรับเปิดประตูรถให้อบอุ่นแล้วก็ขับพาออกไปจากหน้าโรงเรียน

ย้อนกลับไปเมื่อปีก่อน

เด็กนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ในช่วงเปิดเทอมที่ 1 พวกเขาดีใจมากที่ได้กลับมาเจอเพื่อนๆ หลังจากปิดเทอมไปเพราะบางคนก็ไปช่วยงานที่บ้านบางคนก็ไปอยู่ต่างจังหวัดกับพ่อแม่ และบางคนก็ไม่มีโอกาสที่จะได้มาเจอเพื่อนๆ ทำให้ความคิดถึงนั้นถูกบ่มเพาะเอาไว้ในใจอย่างมากมายเมื่อมีโอกาสได้กลับมาเจอกันอีกครั้งของวันแรกในการเปิดเทอมเสียงเจี๊ยวจ๊าวก็ดังขึ้นไม่มีพัก จนกระทั่งคาบแรกของการเรียนมาเยือนคุณครูเข้ามายืนในห้องแล้วทุกคนก็ยังไม่รู้ตัว ในที่สุดคุณครูก็ต้องยกไม้เรียวขึ้นเคาะกระดานดำเสียงดังและเอ่ยเสียงดุๆ เท่านั้นแหละคนที่จับกลุ่มกันอยู่ก็วงแตกกลับที่ใครที่มัน การเรียนวันแรก ไม่ได้มีอะไรมากเป็นเพียงการปฐมนิเทศและบอกว่าเทอมนี้จะเรียนอะไรมากหรือน้อยยังไงก็เท่านั้น พอตกเย็นวินเทอร์และอบอุ่นก็เดินกลับบ้านด้วยกันเช่นเคย พวกเขาทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็ก นั่นก็เพราะว่าพ่อแม่ของวินเทอร์อยากให้ลูกได้อยู่อย่างสุขสบาย พวกเขาจึงปรึกษากันแล้วก็เลือกให้พ่อที่เป็นตำรวจออกจากบ้านพักตำรวจหลังจากกู้เงินได้และมาซื้อบ้านในหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นแม่กำลังตั้งท้องแล้วพอได้บ้านหลังนี้มาวินเทอร์ก็คลอดพอดี กลายเป็นว่าทั้งอบอุ่นและวินเทอร์คบกันมาตั้งแต่จำความได้ เติบโตแล้วร่ำเรียนมาด้วยกัน มีความรักและความผูกพันให้กันมากจนกระทั่งความรู้สึกของวินเทอร์ที่มันเปลี่ยนไปจะทนกักเก็บเอาไว้ในใจอีกไม่ไหวจึงได้เอ่ยปากสารภาพรักออกไป

“เป็นแฟนกันนะ”

“วิน…พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า”

“รู้สิ เรารักอบอุ่น รักมานานแล้วแต่เราเพิ่งแน่ใจว่ารักที่เรามีให้ไม่ใช่เป็นรักแบบเพื่อนมีเท่านั้น ถ้าหากว่าอบอุ่นรู้สึกเหมือนกัน ส่งมือให้วินนะ”

อบอุ่นจ้องมองคนตรงหน้าและหัวใจสั่นไหว ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวสินะที่รู้สึก คนตรงหน้านี้ที่เพิ่งสารภาพรักและขอคบกับเธอเป็นแฟนเขาก็รู้สึกไม่ต่างกัน เป็นสิ่งที่มหัศจรรย์เหลือเกินที่เพื่อน 2 คนสนิทกันมากตั้งแต่เด็ก จะกลับกลายมาเป็นคนรักกันในวันนี้ จากที่เคยเป็นเพื่อนสนิทก็กลายเป็นคนรักและรู้ใจ ท่ามกลางความยินดีของเพื่อนหลายคนและบางคนก็อิจฉานิดหน่อยเพราะว่า วินเทอร์ค่อนข้างหัวดี เขาฮอตในหมู่สาวๆ อยู่ไม่น้อยด้วยความที่บุคลิกนิ่งๆ ห้าวๆ เล็กน้อย จนตอนนี้เขามีเจ้าของหัวใจไปเสียแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่กลับมีอุปสรรคเพิ่มขึ้น เมื่อวินเทอร์วาดฝันถึงวันที่มีอบอุ่นยืนอยู่เคียงข้างกาย และเขาก็พยายามตะเกียกตะกายที่จะเข้าใกล้ความฝันนั้น เขารู้ดีว่าตนเองเป็นผู้หญิงและไม่มีหลักประกันที่มั่นคงเพราะฐานะไม่ได้ร่ำรวยล้นฟ้า ถ้าหากว่าเขาไม่เริ่มพยายามตั้งแต่วันนี้แน่นอนว่าพ่อแม่ของอบอุ่นจะต้องรับไม่ได้ที่ลูกคบกับคนเพศเดียวกันและยังไร้ซึ่งเงินทองและหลักประกันที่มั่นคง เธอจึงพยายามที่จะรับงานพาร์ทไทม์ ทำทุกสิ่งอย่างเพื่อเก็บเงิน พยายามที่จะสร้างอนาคต และนั่นทำให้เวลาที่เคยมีให้กับคนรักมันน้อยลงไปทุกที เป็นเหตุผลให้คนอื่นสามารถเข้ามาแทรกกลาง ในที่สุดคนที่มาทีหลังก็ชนะใจของอบอุ่นด้วยความใกล้ชิดและเอาใจใส่ โดยที่วินเทอร์ไม่เคยรับรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นลับหลังตน อบอุ่นเป็นคนที่ต้องการความรักและความอบอุ่นอยู่เสมอ คนที่บ้านเอาแต่ทำงาน เธอเหงามากพอแล้วและรู้สึกว่าตอนที่เป็นเพื่อนกัน วินเทอร์เอาใจใส่เธอมากกว่านี้ ตอนนี้พอเขาเปลี่ยนไปนั่นก็เป็นเหตุผลทำให้เธอเปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน….